ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
Ἀριθμός Πρωτ. 2303
Ἐν Ἀθήναις, 12 / 25 - 1 - 2016
Ἐνηµερωτικὴ καὶ Παραινετικὴ
Πρὸς τὸ Χριστεπώνυµον Πλήρωµα τῆς Ἐκκλησίας µας
Τὸ νέον «Σύµφωνο Συµβίωσης» ἀνεξαρτήτως φύλου, τὸ ὁποῖο ἐψηφίσθη τὴν 10ην/23ην Δεκεµβρίου 2015
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ Συλλειτουργοί·
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ πεφιληµένα·
Μὲ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν µας βαθύτατα λυπηµένας καὶ ἀγωνιώσας, ἐπιθυµοῦµεν νὰ ἀπευθύνωµεν εἰς τὴν Ἀγάπην Σας λόγον Παραµυθίας, λόγον Ἐνισχύσεως, λόγον Ἐλπίδος, λόγον Μετανοίας.
Ἅπαντες γνωρίζοµεν τὴν καθοδικὴν καὶ θεοµάχον πορείαν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη, τὸ ὁποῖον ἤδη ἔχει ἔλθει εἰς πλήρη ρῆξιν µὲ τὸν Εὐαγγελικὸν Νόµον, µὲ τὰ Εὐλογηµένα Ἤθη τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεώς µας, µὲ τὸ ἐλπιδοφόρον Ὅραµα τῆς Θεώσεως τοῦ Ἀνθρώπου, µὲ αὐτὴν τὴν Ἀνθρωπίνην Φύσιν, µὲ αὐτὸ τοῦτο τὸ Κατ᾿ Εἰκόνα καὶ Καθ᾿ Ὁµοίωσιν τοῦ Θεοῦ, βάσει τοῦ ὁποίου ἐπλάσθη ὁ Ἄνθρωπος ὡς ἄρσεν καὶ θῆλυ, µὲ τὸν Νοµικὸν Πολιτισµόν µας, ὁ ὁποῖος ἀνέκαθεν ἐχαρακτήριζε τὴν ὁµοφυλοφιλίαν ὡς ἔγκληµα, καὶ ὡς ἀπαξίωσιν τῶν κατὰ φύσιν διαπροσωπικῶν σχέσεων (Ποινικὸς Κῶδιξ, Ἄρθρον 347).
Πάντα ταῦτα ἤδη εἶχαν εὐτελισθῆ καὶ ἐκχυδαϊσθῆ µὲ τὸν Ν.3719/ 26.11.2008, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπετρέπετο «ἡ συµφωνία δύο ἐνήλικων ἑτερόφυλων προσώπων, µὲ τὴν ὁποία ὀργανώνουν τὴν συµβίωσή τους (σύµφωνο συµβίωσης)», καὶ ἡ ὁποία «καταρτίζεται αὐτοπροσώπως µὲ συµβολαιο-γραφικὸ ἔγγραφο» (Ἄρθρο 1, Σύσταση).
Εἰς τὴν πλήρη ἐκκοσµίκευσιν, ἐκθεµελίωσιν καὶ ἀποϊεροποίησιν τοῦ θεοϊδρύτου Γάµου, ὁ ὁποῖος κινεῖται εἰς τὰ εὐλογηµένα ὅρια τοῦ ὑγιοῦς κοινωνικοῦ τριπτύχου: Ἀνὴρ-Γυνὴ-Τέκνα, συµβάλλει πλέον ἡ «συµβίωση», ὄχι µόνον τῶν «ἑτερόφυλων προσώπων», ἄνευ Ἱερολογίας, ἀλλὰ καὶ τῶν «ἐνήλικων προσώπων, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ φύλο τους», ὅπως προβλέπει τὸ «Νέον Σύµφωνον», ὡς ἐπέκτασις τοῦ προηγουµένου (2008), ἀλλ᾿ ὄχι καὶ ὡς ὁλοκλήρωσις αὐτοῦ, διότι –εἶναι βέβαιον– ὅτι θὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ νοµιµοποίησις τοῦ «γάµου» τῶν ὁμοφύλων, ὡς καὶ ἡ δυνατότης «υἱοθεσίας», ἢ «τεκνοθεσίας», ὅπως ὡραιοποιεῖται ἡ ἀθλιότης καὶ ὁ εὐτελισµός.
Οὕτως ἢ ἄλλως, αἱ περισσότεραι διατάξεις τοῦ Νόµου περὶ «Συµβιώσεως», ἑτεροφύλου καὶ ὁµοφύλου, ἐξισώνουν τὸ «Σύµφωνο» µὲ τὸν καθιερωµένον Γάµον καὶ µάλιστα εὐτελίζεται περαιτέρω αὐτὴ ἡ ἰδία ἡ Πολιτεία, ἡ Ὁποία καταγράφει πλέον τὰ «Σύµφωνα» εἰς τὰ Ληξιαρχεῖα σὲ διαφορετικὰ Βιβλία («ἄνοιγµα ληξιαρχικῶν µερίδων»).
Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·
Ἡ ἐλευθέρα συµβίωσις εἶχε ἤδη ἀλλοιώσει τὴν κανονικὴν-φυσικὴν εἰκόνα τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων. Καὶ τώρα, µὲ κρατικὴν ἐπικύρωσιν ἑνὸς θεοµάχου Κοινοβουλίου, καὶ παρὰ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην, ἤτοι τὸ Σύνταγµα τῆς Ἑλλάδος, διὰ τοῦ Ὁποίου ἡ Χώρα µας κυβερνᾶται «εἰς τὸ Ὄνοµα τῆς Ἁγίας Τριάδος», ἐν ὀνόµατι δὲ τῶν κοµµατικῶν καὶ ὑπαρξιακῶν ἰδεοληψιῶν, «ἰδεολογικοπολιτικῶν δογµατισµῶν σὲ σχέση µὲ τὴν κοινωνικὴ συγκρότηση»,
αἱ σχέσεις αὐταὶ ὑποβαθµίζονται, ἀνατρέπονται καὶ µεταβάλλονται εἰς ἀπροσώπους διασωµατικὰς σχέσεις.
Αἱ παρὰ φύσιν σχέσεις τῶν θεοµάχων «Συµφώνων» ὁδηγοῦν τὸν Ἄνθρωπον εἰς ἕνα µεταλλαγµένον ὄν, ἄνευ τῆς γνησίας φύσεως αὐτοῦ, ἄνευ τοῦ Ὁράµατος καὶ τοῦ θυσιαστικοῦ ἀθλήµατος τῆς ἑνώσεως Προσώπων ἐν Κοινωνίᾳ Ἀγάπης, ἐντὸς τῆς Ὁποίας –µακρὰν τῆς φιλαυτίας καὶ τοῦ ἐγωκεντρισµοῦ– γεννῶνται, ὡς ὑγιὴς καρπός, τὰ τέκνα καὶ ὁλοκληρώνεται ἡ Κοινωνία κατ᾿ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, µὲ προοπτικὴν ἐσχατολογικὴν-µεταϊστορικήν.
Ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων δὲν ἦτο ὑποχρεωµένη, οὔτε εἶχε ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸν Λαὸν τὴν ἐξουσιοδότησιν νὰ ἀντι-νοµοθετῆ ἔναντι τοῦ Φυσικοῦ καὶ Θεϊκοῦ Νόµου καὶ νὰ νοµιµοποιῆ ἐναλλακτικὰς µορφὰς οἰκογενείας, ἐν ὀνόµατι δῆθεν τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωµάτων, ἐφ᾿ ὅσον εἰς τὴν Ἑλληνορθόδοξον Παράδοσίν µας δὲν ὑφίσταται δικαίωµα εἰς τὸ παρὰ φύσιν, ἀλλὰ µόνον ἐλευθερία ἀτοµικὴ-προσωπικὴ εἰς τὴν ἐκλογὴν τοῦ παρὰ φύσιν-τοῦ κατὰ φύσιν-τοῦ ὑπὲρ φύσιν.
Τὸ Δικαίωµα καὶ ἡ Ἐλευθερία δὲν ταυτίζονται ἐν προκειµένῳ οὔτε περιβάλλονται µὲ Νόµους Πολιτειακούς, οἱ ὁποῖοι ἐξισώνουν τὸ Ἀνθρώπινον µὲ τὸ ζωῶδες, τὸ Φῶς µὲ τὸ σκότος, τὴν Ἀλήθειαν µὲ τὸ ψεῦδος, τὸ Γνήσιον µὲ τὸ νόθον, τὸ Ἱερὸν µὲ τὸ βέβηλον, τὸ Ἅγιον µὲ τὸ ἀνίερον καὶ τὸ ἱερόσυλον.
Ἀδελφοὶ καὶ Τέκνα ἐν Κυρίῳ·
Ἡ θεοµάχος αὐτὴ Νοµοθεσία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, ἡ ὁποία ἐπεσφραγίσθη µὲ τὴν κατάπτυστον δήλωσιν, ὅτι «κλείνει ἕνας κύκλος ὀπισθοδρόµησης καὶ ντροπῆς γιὰ τὸ ἑλληνικὸ κράτος», καὶ µάλιστα κατὰ τὰς παραµονὰς τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος µας Χριστοῦ καὶ µὲ τὴν µορφὴν τοῦ κατεπείγοντος, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀποτελεῖ µίαν ἀνοικτὴν καὶ βιαίαν πρόκλησιν εἰς τὴν Χριστιανικὴν καὶ Ἐθνικήν µας ταυτότητα, ἀναδεικνύει τὴν βαθεῖαν πνευµατικὴν καὶ κοινωνικὴν κρίσιν, τὴν ὁποίαν διέρχεται ἡ εὐλογηµένη Πατρίδα µας καὶ ἡ ὁποία ἤδη κορυφώνεται εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἀποστασίας.
Τὰ ἀντι-ευαγγελικὰ καὶ σαφῶς ἀντι-ανθρώπινα «Σύµφωνα Συµβιώσεως», οἱ ἐπονείδιστοι Νόµοι 3719/2008 καὶ 4356/2015, βεβαίως δὲ ὄχι µόνον αὐτοί, ἀλλὰ κυρίως αὐτοί, καταρρακώνουν τὴν Ἀνθρωπίνην Ἀξιοπρέπειαν, νοµιµοποιοῦν τὴν Ἀνευθυνότητα, ἀρνοῦνται τὴν Ἱερότητα τῆς Ζωῆς, ἀποτελοῦν ὡρολογιακὴν βόµβαν εἰς τὰ θεµέλια τῆς Πατρίδος καὶ τοῦ Γένους µας καὶ ἐν τέλει µεταβάλλουν τὸν ῾Αγιοτόκον καὶ ῾Ηρωοτόκον καὶ Αἱµατόβρεκτον Τόπον µας ἀπὸ Χώραν Ἰδανικῶν, εἰς χώραν ὄχι µόνο πλέον δανεικῶν, ἀλλὰ καὶ χώραν Σοδοµιτῶν.
Εἶχαν προηγηθῆ αἱ θεοµάχοι καὶ λίαν προκλητικαὶ παρελάσεις «ὑπερηφάνιας» τῶν ἀκολουθούντων ἢ ὑποστηριζόντων τὰς τοιούτου εἴδους παρεκκλίσεις, µὲ τὴν καταφανῆ καὶ διακηρυχθεῖσαν στήριξιν τῶν Τοπικῶν Ἀρχόντων καὶ Πολιτικῶν, ὡς καὶ τὴν ἄµεσον καὶ ὁµολογηθεῖσαν ἐµπλοκήν, ἠθικὴν καὶ οἰκονοµικήν, τῶν Δυτικῶν Ξένων Κέντρων Ἀποφάσεων, εἰς τὴν προοπτικὴν νὰ µεταβληθῆ ὁ Λαός µας εἰς χειραγωγήσιµον ἀγέλην χοίρων βοσκοµένην, ἐν ὀνόµατι µιᾶς δῆθεν Ἀνοικτῆς Κοινωνίας, εἰς τὴν ὁποίαν τὰ πάντα εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἀνεκτά, ἀλλὰ τὰ πάντα εἶναι ἰσοπεδωτικὰ ἴσα, νόµιµα καὶ ἠθικά, πᾶς δὲ διαφωνῶν πρέπει νὰ διώκεται ὡς δῆθεν καλλιεργῶν τὸ ρατσιστικὸν µῖσος καὶ ὡς δῆθεν ἀρνούµενος τὸ δικαίωµα εἰς τὴν διαφορετικότητα.
Εἶναι ἐνδεικτικὸν τῆς κορυφουµένης Ἀποστασίας ὅσα µαρτυρεῖ πρόσφατος δηµοσκόπησις, εἰδικῶς ἐπὶ τῶν θεµάτων ἀφορώντων τὸν θεοµάχον Νόµον τοῦ «Συµφώνου Συµβίωσης», ἐφ᾿ ὅσον ὁριακὰ πλέον τὸ 50,5% τάσσεται κατὰ τοῦ γάµου τῶν ὁµοφύλων, τὸ 65,6% εἶναι τῆς ἀπόψεως, ὅτι «ἡ ὁµοφυλοφιλία εἶναι ἕνας τρόπος ζωῆς, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ γίνῃ ἀποδεκτὸς ἀπὸ τὴν κοινωνίαν», τὸ δὲ 82,3% τάσσεται ὑπὲρ τοῦ λεγοµένου πολιτικοῦ γάµου.
Καὶ βεβαίως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ µὴ θεωρηθῇ ὡς σηµεῖον τῶν καιρῶν καὶ νὰ µὴ προκαλῇ βαθυτάτην ὀδύνην ἡ ἀπροκάλυπτος ἀποστατικὴ διαµαρτυρία τῶν ὁµοφυλοφίλων, ψηφιζοµένου τοῦ «Συµφώνου», καὶ τῶν ὑποστηρικτῶν αὐτῶν, πρὸ τῆς Μητροπόλεως Ἀθηνῶν, οἱ ὁποῖοι ἠσέβησαν βαρύτατα µὲ ἕνα ἦθος βαθύτατα ἀντι-εκκλησιαστικὸν καὶ ἀντι-κληρικαλικόν.
Τὸ ἀποστατικὸν αὐτὸ κλῖµα ἑρµηνεύει ἀφ᾿ ἑαυτοῦ τὸ διατί –ἐκτὸς τῆς παρατεινοµένης οἰκονοµικῆς κρίσεως– «οἱ µισοὶ Ἕλληνες πάσχουν ἀπὸ κατάθλιψη», ὅπως ἔδειξεν ἔρευνα τῆς Ἐθνικῆς Σχολῆς Δηµοσίας ῾Υγείας, δηµοσιευθεῖσα πρὸ ὀλίγων ἡµέρων, τὴν 14.12.2015· ἐπίσης δέ, τὸ διατί –ὅπως διαπιστώνει τὰς ἡµέρας αὐτὰς τὸ Παρατηρητήριον Κοινωνικοπολιτικῶν Ἀλλαγῶν– εἶναι «χωρὶς αἰσιοδοξία οἱ Ἕλληνες», καὶ ἐκτιµοῦν, ὅτι «ἡ κρίσις εἶναι στὴν ἀρχή της».
Πατέρες, Ποιµένες, Ἀδελφοὶ καὶ Τέκνα ἐν Κυρίῳ·
Ὁ σταδιακὸς ἀποχριστιανισµὸς τῆς εὐλογηµένης Πατρίδος µας εἶναι πλέον ὄχι µόνον ὁρατός, ἀλλὰ καὶ ὀδυνηρὰ ψηλαφητὸς καὶ διακηρυσσόµενος ἀπρεπῶς ἀπὸ τὸ ὑψηλὸν βῆµα τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ὅπως δὲ εἶναι ἀναµενόµενον ἀπὸ µίαν Πολιτικὴν Ἐξουσίαν ἀρνουµένην νὰ ὁρκισθῇ εἰς τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσια τοῦ Γένους µας, ἡ ἱερόσυλος αὐτὴ διαδικασία θὰ συνεχισθῇ καὶ θὰ ἀποκορυφωθῇ.
Τοῦτο δὲν πρέπει νὰ προκαλῇ εἰς τὰ ζῶντα καὶ ἐνεργὰ Μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µας πανικὸν καὶ κατάθλιψιν καὶ ἀκραίας ἀντικοινωνικὰς ἐκδηλώσεις, ἐφ᾿ ὅσον ἀποτελοῦµεν τὴν ὄντως Ἀνοικτὴν Κοινωνίαν, ἡ Ὁποία βιώνει τὸ Μέγα Μυστήριον τῆς Ἀγάπης, διὰ τοῦ Ὁποίου µέσα εἰς τὸ δέος καὶ τὴν πραγµατικὴν Χαράν, ὑπὸ τὸ Φῶς καὶ τὴν Χάριν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἑνώνονται τὸ Ἄκτιστον µὲ τὸ Κτιστόν, τὸ Θεῖον µὲ τὸ Ἀνθρώπινον, ὥστε νὰ µεταµορφώνεται καὶ νὰ µεταστοιχειώνεται ὁ Ἄνθρωπος καὶ νὰ πραγµατώνεται ὁ σκοπὸς τῆς ὑπάρξεώς Του.
Ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου µας «Πορευθέντες...» εἶναι σήµερα ἄκρως ἐπίκαιρος καὶ ἡ εὐθύνη µας ἰλιγγιώδης διὰ µίαν συνεπῆ, ἔργῳ καὶ λόγῳ, Ζωντανὴν Μαρτυρίαν Πίστεως καὶ Ζωῆς, µακρὰν ἀπὸ τὴν ραθυµίαν, τὴν ἀνευθυνότητα, τὸν συµβιβασµόν, τὸν ἐφησυχασµὸν εἰς τὸν ἀστικοποιηµένον καὶ τυποποιηµένον χριστιανισµόν µας καὶ τὴν ἀδιαφορίαν.
Τὰ Ἐνοριακὰ Κέντρα µας ὀφείλουν νὰ παραµείνουν καὶ νὰ εἶναι Ἑστίες Ζωῆς, Ἐλπίδος καὶ Πνευµατικῆς Ἀντιστάσεως εἰς τὴν παντοειδῆ παρακµήν, ἀλλὰ καὶ Πανδοχεῖα Ἀγάπης καὶ Ἁγιότητος, τὰ µόνα αὐτὰ ψυχικὰ ἀντιβιοτικὰ εἰς τὴν πανοῦκλαν τοῦ ὑλισµοῦ, τοῦ ἡδονισµοῦ, τοῦ ἐκχυδαϊσµοῦ καὶ τῆς ἀνέλπιδος ἐνδοκοσµικότητος.
Ἡ Μετάνοιά µας, προσωπικὴ καὶ συλλογική, ἂς εἶναι ἡ διαρκὴς µέριµνά µας, ἀναλογιζόµενοι τὴν εὐθύνην µας καὶ τὴν συνειδητὴν ἢ ἀσυνείδητον ἢ παθητικὴν συµµετοχήν µας εἰς τὴν πρόοδον τῆς Ἀποστασίας, αὐτοανακρινόµενοι καὶ αὐτοµεµφόµενοι καὶ λαµβάνοντες γενναίας ἀποφάσεις διὰ µίαν ριζικὴν ἀλλαγὴν εἰς προσωπικόν, οἰκογενειακὸν καὶ ἐκκλησιαστικὸν ἐπίπεδον.
Ὀφείλοµεν εἰς τὸν κόσµον τὴν µεγάλην δωρεὰν τοῦ Κυρίου µας πρὸς ἡµᾶς, δηλαδὴ τὸ Σταυρο-Αναστάσιµον Ἐκκλησιαστικὸν Ἦθος «ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύµατι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α’ Τιµοθ. δ’ 12).
Εἴθε µὲ τὰς σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήµατα αὐτὰ νὰ προσκυνήσωµεν δοξολογικὰ καὶ εὐχαριστιακὰ τὸν Σωτῆρα µας Χριστόν, τὸν συνάψαντα µὲ τὴν Σάρκωσίν Του τὰ Οὐράνια καὶ τὰ Ἐπίγεια, τὸν συντρίψαντα καὶ συντρίβοντα ὅλα τὰ εἴδωλα τῶν ἐχθίστων παθῶν, τὰ ὁποῖα µεταβάλλουν εἰς δαιµονικὸν αὐτοείδωλον τὸ ὕψιστον Δηµιούργηµά Του, τὸν ῎Ανθρωπον.
Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν καὶ εὐλογιῶν
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Τὰ Μέλη
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Διαυλείας ΑΚΑΚΙΟΣ
† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Φιλίππων ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Νόρα ΜΙΧΑΗΛ
† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Δημητριάδος Φώτιος
