Ο Δαρβίνος και η ακαδημαϊκή πίστη

Η σχέση του Δαρβίνου με την ακαδημαϊκή θεολογία δεν θα μπορούσε να μην είναι αρμονική.Αυτό προκύπτει,όταν κανείς διαβάσει το φιλόδοξο βιβλίο,που είχε σκοπό να μάθει το "ταλιμπανικό" Ορθόδοξο εκκλησιαστικό πλήρωμα,τη νέα περί πίστεως αλφαβήτα,και έχρισε τον συγγραφέα του ως νέο εκκλησιαστικό πατέρα!Λέω για το "αλφαβητάρι της πίστης" του Χ.Γιανναρά.

Γράφει λοιπόν ο ακαδημαϊκός πατήρ τα εξής :"Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο,εικόνα του Θεού,επειδή υπάρχει ως δυνατότητα απόκρισης στην ερωτική κλήση του Θεού" για να συνεχίσει τις διανοητικές του εμβαθύνσεις με τα ακόλουθα : "Η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο δεν βρίσκεται στην ποσοτική διαφοροποίηση της αρτιότητας των ψυχοσωματικών λειτουργιών,αλλά στην ποιοτική διαφοροποίηση (...) την υπαρκτική του απάντηση στην κλήση που του απευθύνει ο Θεός για ζωή".
Πιό κάτω αρχίζουν τα πράγματα και ξεκαθαρίζουν. Διαβάζουμε :"Η βιβλική εικόνα για την πλάση του ανθρώπου (...) δηλώνει όχι οπωσδήποτε την βιολογική καταβολή,αλλά σίγουρα την αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας και ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης". Όντας δε σίγουρος ο συγγραφέας για όλους αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς επί χάρτου,οδηγείται στο αναπόφευκτο συμπέρασμα:"Αν αυτή η αρχή συνδυάζεται και με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπινου είδους ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης των ειδών,η αλήθεια της βιβλικής και εκκλησιαστικής ανθρωπολογίας δεν αλλάζει".

Διερωτάται κανείς αν ήταν απαραίτητο να γράψει όλους αυτούς τους αυτοσχέδιους στοχασμούς (παρέλειψα πολλά για να μη δεινοπαθήσει ο αναγνώστης), αφού για την αλφαβήτα πρόκειται, και δεν μας έλεγε απλά αυτό με το οποίο ήθελε να καταλήξει: "Η αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας κλπ.κλπ, είναι αδιάφορο αν συνδυάζεται με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπου ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης".
Αν το έκανε θα εκτίθετο. Διότι η παραπέρα τοποθέτηση και διασαφήνιση της αρχής του "συνδυάζω" θα αποκτούσε χρώμα και αυτό δεν το θέλει. Το προσπερνά με ένα διαζευκτικό " ή" γνωρίζοντας ότι ο αδαής (για αλφαβητάρι ο λόγος πάντα) θα προτιμήσει το "παρεμβάλλω". Το συνδυάζω είναι θεολογικά άτοπο μερικές φορές και ανθρωπολογικά (βιολογικά) δυσερμήνευτο. Απαιτεί και ταυτότητα (...).
Οπότε καταλήγουμε στο "παρεμβάλλεται", και σύμφωνα με αυτά που γράφει (: ο Θεός απευθύνει ερωτική κλήση στον άνθρωπο, ο άνθρωπος έχει ποιοτική και όχι ποσοτική ψυχοσωματική διαφοροποίηση από τον πίθηκο) το ερωτικό κάλεσμα βρίσκει άμεση ανταπόκριση και αποδοχή από τον αναγνώστη - και τον κάπως ποιοτικά ώριμο πίθηκο.
Η συνέχεια είναι ότι η αρχή, αποκλείει αφενός το "συνδυάζω" και αφετέρου, αποκλείεται από την οπωσδήποτε άωρη βιολογική εμφάνιση. Χρειάζεται η εμβόλιμη εξέλιξη, κάποιος κρίκος της αλυσιδωτής διαδικασίας, η έναρξη της οποίας καταχρηστικά είναι το "είπε και εγένετο". Τα υπόλοιπα περιττεύουν. Κι έτσι, ο Θεός απευθύνει την "ερωτική"(sic) κλήση προς τον ωριμάσαντα πίθηκο και ο πίθηκος γίνεται άνθρωπος. Αλλά ποιός ο λόγος να απευθύνει την "κλήση" ο Θεός προς τον πίθηκο; Δεν θα γινόταν άνθρωπος, ακόμη και άνευ της "ερωτικής κλήσης", αφού ήδη είχε γίνει η έναρξη; Είναι ή δεν είναι,όλα αυτά τρικυμία εν κρανίω;
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι το "αλφαβητάρι" παρεμβάλλει έναν κατασκευασμένο θεό από τον εξελιχθέντα πίθηκο και τούτο το βιβλίο σαφώς δεν συνδυάζεται με την Ορθόδοξη αλφάβητο, που αγράμματοι γονείς και δάσκαλοι μας έμαθαν.

--- Α ---

Τα ανωτέρω γράφτηκαν ως απάντηση σε έναν διάλογο. Ο συνομιλητής θέλοντας να δείξει το διαφορετικό πνευματικό του επίπεδο σε ένα θέμα που διαπραγματευόμαστε, και να επισημάνει ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν "ταλιμπάν" της Ορθοδοξίας, προσκόμισε εδάφιο από το βιβλίο "Αλφαβητάρι της πίστης" αντί άλλης απάντησης. Συγκεκριμένα έγραψε :

Εξαιρετικά αφιερωμένο στους αναγνώστες του "Ορθοδόξου Τύπου", στους θαμώνες των πνευματικών συναντήσεων των Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας και στους Μουτζαχεντίν του Παλαιού Ημερολογίου:

"Συνήθως η επίκληση της ορθοδοξίας γίνεται με καύχηση για την πιστότητα στο γνήσιο και αυθεντικό. Και η καύχηση σημαίνει απαίτηση για κοινή αναγνώριση και σεβασμό των παραδεδομένων, αλλά και των ανθρώπων που τα συντηρούν και τα εκπροσωπούν. Έτσι η ορθοδοξία φτάνει να λειτουργεί σαν μέσο για τη δικαίωση όχι τόσο ιδεών συντηρητικών, όσο συντηρητικών ανθρώπων - χρησιμεύει συχνά για την ψυχολογική επικάλυψη της ατολμίας ή της πνευματικής στειρότητας. Όσοι δεν τολμούν ή δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο μέσα στη ζωή, προσκολλώνται φανατικά σε κάποια ορθοδοξία. Αντλούν κύρος, αυθεντία και τελικά εξουσία ως εκπρόσωποι και διαχειριστές της γνησιότητας - υπερασπιστές των τύπων, ερμηνευτές του γράμματος. Τελικά μεταβάλλουν την όποια ορθοδοξία σε "προκρούστεια κλίνη", όπου ακρωτηριάζουν τη ζωή για να την προσαρμόσουν στις απαιτήσεις του δόγματος".
(Χρ. Γιανναρά "Αλφαβητάρι της πίστης" εκδ. Δόμος σελ. 223-224)
Υγιαίνετε!

--- Β ---

Η δική μου απάντηση ήταν η ακόλουθη και αργότερα έγραψα όσα ο αναγνώστης διάβασε στην αρχή :

Υγιαίνετε κι εσείς, αλλά με αυτά που διαβάζετε και με το απόσπασμα που μου παραθέσατε, μάλλον δύσκολο βλέπω να πιάσει τόπο η ευχή μου.
Μου δώσατε να διαβάσω απόσπασμα από ένα βιβλίο, που ο συγγραφέας του είχε το θράσος να τιτλοφορήσει ως "Αλφαβητάρι της πίστης" ! Τόσο βέβαιος ήταν πως μπορούσε αυτό να το κάνει !! Δεν θα ασχοληθώ με όλα αυτά, που δίκην αφορισμού και εντελώς αυθαίρετα γράφει. Θα γράψω ότι για άλλη μια φορά λυπάμαι. Λυπάμαι, διότι δεν βρέθηκε κανείς μέσα από τους κύκλους της ακαδημαϊκής θεολογίας, αλλά και εκτός αυτής, να βάλει στη θέση του αυτόν τον επηρμένο συγγραφέα. Και λέξη προς λέξη, παράγραφο προς παράγραφο, να καταστήσει σαφές ότι αυτό το βιβλίο είναι το "αλφαβητάρι της αθεΐας". Η διαφθορά και η διάβρωση των ακαδημαϊκών μας φαίνεται  έχει προχωρήσει πολύ βαθιά. Είναι το αλφαβητάρι μιας αιρετικότατης πίστης, όπου το μόνο που καταφέρνει, είναι να προάγει στην αθεΐα με μια βλάσφημη πίστη. Συλλήβδην θεωρεί όλους τους πιστούς ψυχικά ασθενείς και τούτο το αποδίδει στο ότι "δεν τολμούν ή δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο μέσα στη ζωή". Αποσιωπά ποιο είναι αυτό το καινούργιο και οπωσδήποτε, "το καινούργιο" είναι γι΄αυτόν ό,τι "έκαστος κατά διάνοιαν έχει". Κι΄αυτό γράφεται από έναν υποτιθέμενο θεολόγο και απευθύνεται σε αμαθείς στην πίστη! Παλαιώθηκε λοιπόν η πίστη. Καιρός να τη "φρεσκάρουμε" με γραφές ως αυτή, που κρίνατε κατάλληλη να μου προσκομίσετε.
Αυτά να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας και για όλους όσους εκπορεύονται μέσα από τις σκοτεινές στοές της Βιβλικής Εταιρείας και του εποπτεύοντος βρετανικού συμβουλίου. Αν δεν είχατε αυτούς τους προστάτες δεν θα σας ήξερε κανείς. Δέσμιοι όντες της προτεσταντικής και της παπικής ουνίας σας έχουν εκχωρηθεί όλες οι θέσεις και από εκεί ανώδυνα,ακίνδυνα και ανεμπόδιστα, κατηγορείτε όλους τους άλλους σαν Ταλιμπάν, Μουτζαχεντίν κλπ. Ποιοι; Εσείς που δεν ξέρετε να ξεχωρίσετε τη θρησκευτική διάσταση του όρου Ορθοδοξία. Την ανακατεύετε με άλλου τύπου "ορθοδοξίες", την πετάτε στους αναγνώστες και πλέον γράφετε "αλφαβητάρια πίστης".
Θα περίμενα δικά σας επιχειρήματα σε όλα όσα σας έχω γράψει. Ξέρω γιατί αποφεύγετε να απαντήσετε. Η ακαδημαϊκή θεολογία και οι δικοί της άνθρωποι, είναι εκ του κόσμου και θέλουν την εκκλησία να είναι κι αυτή εκ του κόσμου. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε όπως ακριβώς ήταν και είναι η Εκκλησία : "Εν τω κόσμω, αλλ΄ουκ εκ του κόσμου". Αυτή είναι η διαφορά μας. Οι Γιανναράδες είναι αυτοί που θέλετε. Άλλωστε είναι γνωστό :"Κατά τάς επιθυμίας τάς ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μέν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν".

--- Γ---

Είναι τόσον αφελής η ακαδημαϊκή θεολογία (σ.σ.καταχρηστικά το θεολογία) ώστε δεν βλέπει που την οδηγεί η παπική-προτεσταντική αφροσύνη. Ανακάλυψαν την ιστορικότητα και ερμήνευσαν τα πάντα! Το μόνο που δεν ερμήνευσαν είναι το αλάθητο κόλπο του παπισμού.

Ο κάθε πάπας για την εποχή του και για τις όποιες ex cathedra αποφάνσεις του παραμένει αείποτε αλάθητος! Όταν περάσει η εποχή και η μόδα το (τα) αλάθητο εκείνης της περιόδου χάνεται. Έρχεται η ανακάλυψη της νέας ιστορικότητας (λέγεται και νεωτερικότητα) να το σκεπάσει με κάποιο άλλο και να του δώσει άφεση. Και γίνονται όλα λάστιχο.

Διερωτάται λοιπόν κανείς τι την θέλουν, και σε τι εξυπηρετεί, αυτού του είδους η "θεολογία" ; Μα είναι προφανείς οι λόγοι. Ο σοφός και πολύς Ρουσό είχε πει : Ακόμη κι αν δεν υπάρχει θεός, εμείς πρέπει να τον εφεύρουμε. Αυτό κάνουν οι υποδυόμενοι την θεολογία και τον Θεόν εμπαίζοντες ακαδημαϊκοί και μη. Φτιάχνουν, εφευρίσκουν καλύτερα, ένα Θεό κατάλληλο για όλες τις εποχές και για όλα τα γούστα. Ελατήριο τον κάνουν. Σήμερα λέγουν (αλαθήτως) αυτό και έπειτα κάτι άλλο, με περιορισμένης διάρκειας αλάθητη ισχύ φυσικά.
Η ιστορικότητα όλα τα εξηγεί, όλα τα συγχωρεί. Εκτός από τους "ταλιμπάν".

Φαίνεται αυτούς προτιμά η ακαδημαϊκή θεολογία και μόνιμα τους έχει στο μυαλό της. Ας μην εκπλαγούν λοιπόν όταν τους βρούν πάλι μπροστά τους. Όχι όμως με Σταυρό και Εικόνες. Κάτι άλλο θα κρατούν και θα τους βάλουν να το προσκυνήσουν. Τότε να δούμε τι θα κάνουν.