Επίλογος μιας ζωής

Μιλούσε στο τηλέφωνο,όταν η πόρτα χτύπησε διακριτικά.Μετά το "εμπρός",η νεαρή υπάλληλος απέθεσε στο γραφείο του εναν υπηρεσιακό φάκελο."Εχετε ενα έγγραφο",του ,είπε.
"Θα τον ανοίξω αργότερα",σκέφτηκε και πήγε στο παράθυρο."Χμ!Παρασκευή είναι",είπε,βλέποντας την απλωμένη μπουγάδα της γειτόνισας.Το είχε κι αυτό σημειώσει.Επειτα,σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και προσπάθησε να διακρίνει το ελάχιστο κομμάτι ουρανού που του επέτρεπε η επταόροφη πολυκατοικία.Το γραφείο του ήταν στο ισόγειο με "θέα" τον ακάλυπτο.Ηταν φθινώπορο.

Συμπλήρωνε τριάντα χρόνια ως προϊστάμενος τμήματος.Τυπικά.Ουσιαστικά,ήταν ελεγκτής-διευθυντής προσωπικού επιβλέποντας τις υπογραφές προσέλευσης και αποχώρησης των υφισταμένων υπαλλήλων.Αλλοτε,πάλι,παρενέβαινε "κατασταλτικά" προκειμένου να εξυπηρετηθούν άμεσα και ταχύτατα οι,συνηθέστατα,οργίλοι δικαιούχοι του δημοσίου,που δεν εύρισκαν τη δέουσα ανταπόκριση απο τα εντεταλμένα όργανα.Ασκούσε αυτά τα καθήκοντα μετά απο λαμπρές πανεπιστημιακές και μεταπτυχιακές σπουδές...
Η μέρα,μάλλον το απόγευμα -είχε απογευματινό ωράριο- κύλησε ομαλά.Ομοια με το χθές,με το προχθές.Τίποτα δεν προδίκαζε οτι και η επόμενη μέρα,θα ήταν διαφορετική.Τριάντα χρόνια μέσα σε ενα γραφείο,με θέα τον ακάλυπτο και συντροφιά ενα τερατώδες "Βιβλίο Προσέλευσης Προσωπικού" δεν αλλάζουν,ετσι,εύκολα και σύντομα...
Είχε,κάποτε,προσπαθήσει να αξιοποιήσει αυτόν τον χαμένο,κυριολεκτικά,χρόνο.Κουβάλησε μαζί του μερικά βιβλία και διάβαζε.Ομως,καταγγέλθηκε απο αγανακτισμένο πολίτη,οτι,αντι να διαβάζει σπίτι του,χρησιμοποιεί το χρόνο της δουλειάς του για μελέτη.Η υπηρεσία τον επέπληξε και μάλιστα,του συστήθηκε να αποφεύγει ακόμη και την ανάγνωση εφημερίδων.
Μη έχοντας άλλη διέξοδο έπιασε το μολύβι και το χαρτί και,πέρα απο τα υπηρεσιακά στερεότυπα,έφτιαχνε τις δικές του ιστορίες.Που δεν ηταν καθόλου,μα καθόλου,φανταστικές.Εγραφε γι΄αυτά που έβλεπε και εκείνα,του έδειχναν ο,τι δεν μπορούσε να δεί :Πέρα απ΄τον ακάλυπτο,πέρα απ΄το παράθυρο με τη μπουγάδα,πέρα απ΄το άθλιο "βιβλίο" προσέλευσης,πέρα απ΄τον αμυδρό ουρανό που μόλις διέκρινε.

Νύχτωσε.Το προσωπικό υπέγραψε.Μάζεψε τα πράγματά του για να φύγει.Τότε είδε και τον υπηρεσιακό φάκελο που,αφηρημένος ως συνήθως,λησμόνησε να διαβάσει.Τον πληροφορούσαν οτι,μετα απο τριανταπέντε μόνιμα και συνεχή χρόνια υπηρεσίας,απελύετο αυτοδικαίως.Εριξε γύρω του μιά ματιά,,εσβησε το φως και έκανε το σταυρό του.Μετά,έκλεισε την πόρτα,με ενα αχνό χαμόγελο,με ενα πνιγμένο δάκρυ.