Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Για ένα φίλο

Θα ξεφύγω για λίγο, για ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Τότε,που κι εγώ, ανήσυχος πατέρας, έσφιγγα στην αγκαλιά μου τη μικρή μου κορούλα βλέποντας τη μαγεία των Μετεώρων. Ήταν το 1972. Ένα τριήμερο στην Καλαμπάκα, προσκύνημα στα Μετέωρα. Είχα και μια φωτογραφική μηχανή μαζί μου.



 
         
 


5 σχόλια:

  1. Επιτέλους! Είδαμε και μια χαρά στα μάτια μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θες να μου μιλήσεις λίγο για την κόρη σου;
    Τα δικά σου συναισθήματα όταν απέκτησες μια κόρη;
    Τι όνομα της δώσατε;
    Επεσε καμιά διαφωνία για το όνομα;
    Γιατί εγώ άμα ήθελε να δώσουμε το όνομα της πεθεράς, θα το...χώνευα το παιδάκι,δεν θα καθόμουν να το γεννήσω,παρά να έδινα της πεθεράς το όνομα, για Ονομααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αφήστε τον κυρία μου, το χριστιανό που θα σας μιλησει για την κόρη του, άλλη όρεξη δεν είχε!
    Κοιτάξτε το ωραίο τοπίο και μη μας σκοτίζετε τον έρωτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εδώ που έχουμε καταντήσει γιατρέ μου,
    που παρακολουθούνται όχι μόνο τα φόρα και τα τηλέφωνα και τα κινητά και οι ανάσες μας, όλα εν δήμω είναι, κουλάρησε!
    Φακελωμένους όλους, αναντάν μπαμπαντάν, μας έχουνε!
    Εμένα η γειτόνισσα μια φορά με πληροφόρησε:
    - Ξέρεις, χρυσό μου, ο άντρας σου είναι πολυ εντάξει τύπος γιατί όταν λείπεις εσύ στη δουλειά αυτός δεν τηλεφωνιέται με πιτσιρίκες σαλιαρίζοντας!

    Αμα ξέρει τέτοια για σένα η-υποτίθεται- αδιάφορη γειτόνισσα, ξέρεις τι γνωρίζουνε για σένα οι χαφιέδες;
    Και το χρώμα των σώβρακων που φοράς,και λίγο λέω.

    Χα! και μένα Κυπριανούλη μου...σκορδοκαίλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια εκφράζουν τη γνώμη ή άποψη του συντάκτη τους