Οι ιστορικοί και το Σχίσμα

Στο ιστολόγιο ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ αναρτήθηκε ένα αξιολογότατο άρθρο από τον "Αντιφωνητή". Το υπέγραφε ο κ. Νεκτάριος Δαπέργολας, Βυζαντινολόγος και είχε τίτλο: "Έργα και ημέρες των πεπτωκότων του Φαναρίου". Ανώνυμος σχολιαστής με υπογραφή "Αιρετικός" μας παρέπεμπε στον γνωστό ιστορικό Runciman, για να πεί ότι δεν ήταν και τόσον ακριβείς οι πληροφορίες του κ. Δαπέργολα όσον αφορά στο Σχίσμα της Δύσης. Επί 150 χρόνια, γράφει, και πρίν την οριστική του καθιέρωση μετά το 1204, εξακολουθούσαν τα Πατριαρχεία (3 συγκεκριμένα) να έχουν κοινωνία με τους Δυτικούς. Αυτό συνεχίστηκε και μετά το 1204 από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Με άλλα λόγια, ο ανώνυμος σχολιαστής, υποστήριζε ότι το σχίσμα δεν ήταν και τόσο Σχίσμα. Θα ήταν, λέω εγώ, "σχίσμα" με εισαγωγικά, αφού πλέον πάψαμε να ακριβολογούμε και ο λόγος μας, έγινε ακατανόητος. Χωρίς εισαγωγικά δεν ξέρουμε, και δεν μπορούμε, να γράφουμε.

Κατέθεσα το κατωτέρω σχόλιο:

Ο Steven Runciman δεν είναι "εγκάθετος του συγκρητισμού" οπωσδήποτε. Είναι απλούστατα θύμα της ιστορικότητας, δηλαδή των επιφαινόμενων γεγονότων και της ανάγκης ερμηνείας των, που ακολούθησαν την αθέτηση και αλλοίωση των Οικουμενικών Δογματικών Θεσπισμάτων. Σημασία δεν έχει πότε αυτό ξεκίνησε, πότε επισημοποιήθηκε, ποιές, και από ποιούς, συμβιβαστικές ενέργειες έγιναν, πώς έγιναν και άλλα συναφή και πολλά. Σημασία έχει ότι μετά από αυτή την αυθαιρεσία ακολούθησε ο κατακερματισμός της Εκκλησίας για να βρισκόμαστε σήμερα στο κατάντημα των:
(α) Οικουμενιστών με επιφυλάξεις,
(β) Οικουμενιστών με προδιαγραφές ολιστικές (πανθρησκειακές) και,
(γ) Στους παραπαίοντες μεταξύ μινι/μαξι-οικουμενισμού και αντιοικουμενισμού (με παραλλαγές κι αυτός σημειωτέον).
Βεβαίως, υφέρπει  και η παγκόσμια μονοκρατορία, η κυριαρχία των ολίγων, αλλά αυτό το παραβλέπουμε με τις δημοκρατικές διαδικασίες των ελεύθερων εκλογών.

Ιστορικότητα και ιστοριολογία δεν είναι ικανοί "διαμεσολαβητές" να μας διαφωτίσουν, εκ των υστέρων πάντοτε, για απομακρυσμένα γεγονότα. Το μόνο που μας παρέχουν, είναι η αψευδής μαρτυρία της υποστροφής του ανθρώπου στην ενστικτώδη αρχαϊκή του κατάσταση: Να κατακυριεύει, να υποτάσσει και να εξουσιάζει τους ανίσχυρους, λατρεύοντας - παρεμπιπτόντως - ένα Θεό άγνωστο. Ή έστω γνώριμο, που ευαγγελίζεται την ειρήνη, σκορπίζοντας τον όλεθρο.

Αυτές είναι οι συνέπειες του Σχίσματος και του κάθε σχίσματος. Υπάρχουν βέβαια και άλλες. Αίρεται η Χάρις του αγίου Πνεύματος και ο άνθρωπος υποστρέφει στη λατρεία θεού ή θεοτήτων, πχ. του φαραωνικού ιερατείου, αφού αυτή είναι εγγύτερα ημών και μας αφορά. Άλλωστε, από εκεί ξεκίνησε ο θεόπτης Μωυσής και δεν προτίθεμαι να επεκταθώ στο σημείο αυτό.

Ελπίζω, αυτά τα λίγα που έγραψα να μη εκληφθούν ως Αιρετικά. Απευθύνονται σε αιρετικούς, με ή χωρίς εισαγωγικά.