Διάλογοι μεταξύ των πιστών, θέσεις και αντιθέσεις

Παρακολουθώ τις συζητήσεις μεταξύ των πιστών μελών της Εκκλησίας, που εδώ και χρόνια βρίσκεται σε αδιέξοδο και αμηχανία, αφού εκεί την οδήγησαν αυτοί που ήθελαν να μην επαίρεται - έτσι νομίζουν - ως η μόνη και μοναδική κάτοχος της Αλήθειας και της απορρέουσας εξ αυτής σωτηρίας. Εναργής και βιωματική διατύπωση αυτής της αλήθειας είναι και ο λόγος του Φωστήρα τῆς Ἐφέσσου Αγίου Μάρκου του Ευγενικού "... πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καὶ τῶν Λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πάσι τοὶς ἁγίοις, καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἐνοῦμαι τὴ ἀληθεία καὶ τοὶς ἁγίοις πατράσι, τοὶς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας". Θα ήθελα λοιπόν να συνοψίσω συμπερασματικά και τη δική μου γνώμη.

Έχουμε γίνει λοιπόν δυο ή περισσότερα κομμάτια. Και, με βάση αυτά που εκτίθενται και διαβάζω:
1) Δεν γνωρίζουμε αν η επιβολή (διότι περί επιβολής πρόκειται) του νέου ημερολογίου είναι θεσμικά (εκκλησιαστικά) αποδεκτή (ορθή) ή όχι. Σύνοδος Πανορθόδοξη δεν έχει συγκληθεί και μάλλον, αυτό δεν θα γίνει.

2) Δεν γνωρίζουμε αν είναι έγκυρα ή άκυρα τα Μυστήρια (χειροτονίες ιερέων κλπ) μετά την επιβολή του νέου ημερολογίου. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους παραμείναντας στο παλαιό. Σύνοδος Πανορθόδοξη δεν έχει συγκληθεί και μάλλον, αυτό δεν θα γίνει.

3) Δεν γνωρίζουμε αν ο Οικουμενισμός είναι αίρεση ή όχι. Σύνοδος Πανορθόδοξη δεν τον έχει αποκηρύξει και μάλλον, αυτό δεν πρόκειται να γίνει.

Αλλά, είπαμε ότι πάντα υπάρχει ένα "αλλά", τα θεσπίσματα της Εκκλησίας είναι σε όλους γνωστά. Υπάρχουν όμως και τα πολιτικά θεσπίσματα (Σύνταγμα) όπου εδώ έχουμε τις λεγόμενες διασταλτικές ερμηνείες. Αυτές, τώρα, βαίνουν παράλληλα με  τις νέες - διασταλτικές κι αυτές - ερμηνείες των θεσπισμάτων της Εκκλησίας. Είναι εμφανές ότι κάποια πράγματα τεντώνονται υπερβαλλόντως και άλλα κουτσουρεύονται, για να συμπέσουν με τις, όπως ονόμασα, διασταλτικές ερμηνείες των πολιτικών κανόνων

Οι πιστοί βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Η Εκκλησία που δέχθηκε την επιβολή του ημερολογίου, διέκρινε, διέγνωσε και αναγνώρισε την αγιότητα σε πρόσωπα μορφών ασκητικών, η στάση των οποίων ήταν σαφώς ανεκτή προς την ημερολογιακή μεταβολή. Υπήρξε όμως έντονη αντίδραση από την άλλη πλευρά. Και δικαίως. Αφού όλα παραμένουν σε εκκρεμότητα δεν υπάρχει κανείς λόγος να σπεύδουμε σε αγιοποιήσεις.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι εμείς οι πιστοί και μέλη του σώματος της Εκκλησίας, οφείλουμε να προσευχόμαστε, να ζητάμε τις πρεσβείες της υπεραγίας Θεοτόκου και του φερωνύμου αγίου μας, να μας φωτίσει τον νουν, ώστε να διακρίνουμε ποια θέση οφείλουμε να κρατήσουμε. Και αυτή, ασφαλώς, δεν είναι η ενίσχυση της αντιπαλότητας των μεν προς τους δε. Το μόνο που έχουμε να καταθέσουμε, είναι τα αποδεκτά και ήδη γνωστά θεσπίσματα, που μας έχουν παραδοθεί. Όχι γιατί λόγοι πολιτικής ραδιουργίας τα επέβαλαν, όπως εισηγείται η νεοϊστορία και νεοθεολογία. Τα επέβαλε και τα επιβάλλει η αποδοχή τους από το εκκλησιαστικό σώμα, διότι αυτά σφραγίστηκαν με αίμα. Με το αίμα της αλήθειας αυτών που την υποστήριξαν.

Το λάθος αυτό δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Οι νεοεποχίτες έμαθαν. Υπάρχει ευκολότερος τρόπος σήμερα και αυτόν θα ακολουθήσει ο θρησκευτικός ενωτικός νεωτερισμός. Θα αφορίζει και θα αναθεματίζει μεμονωμένα άτομα ή ομάδες.

Αφού όλα αντιστράφηκαν, από εδώ και πέρα αφορισμένοι και  αιρετικοί, θα είναι όσοι καταγγέλλουν την Ενωμένη Χριστιανική Εκκλησία όλων των Θρησκειών. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει και μάλιστα ... εντός Εκκλησίας. Μπορεί το ίδιο να κάνουν και άλλοι. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ένα κλειδί δεν ανοίγει όλες τις πόρτες, ένα φάρμακο δεν γιατρεύει όλες τις ασθένειες, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.