Ο μοναχός Μωυσής είναι τακτικός αρθρογράφος σε εφημερίδα. Σε ένα τελευταίο άρθρο του, που έχει τίτλο "Το μυστήριο του ανθρώπου", ωθεί τον αναγνώστη να στραφεί "στα εντός" και "εν μετανοία", να ξαναβρεί την ησυχία του, την περισυλλογή του, την αυτογνωσία και την αυτοκυριαρχία. Και πως γίνονται αυτά; Διαβάστε : "Ελέγχοντας το νου και την καρδιά έρχεται (στον άνθρωπο) μια ανείπωτη ειρήνη και γλυκιά νηφαλιότητα. Για το έργο αυτό δεν χρειάζεται καθόλου να έλθουν ανατολίτες γκουρού να το διδάξουν στους νεοέλληνες". Διότι πάντα ταύτα, μας πληροφορεί ο μοναχός Μωυσής, υπάρχουν μέσα στον πλούτο της ορθόδοξης παράδοσης.
Ασφαλώς και υπάρχουν, συμπληρώνω, όχι όμως σαν "αυτογνωσία" και "αυτοκυριαρχία".
Το άρθρο αυτό έγινε αφορμή να γράψω τα εξής :
Μοναχός Μ : "Η αποστασία από την εντρύφηση της αρετής και η παθοκαλλιέργεια γεννούν την απόγνωση. Έτσι έρχεται το αδυσώπητο εσωτερικό κενό και η ακολούθηση της ζωής δίχως κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον."
Κυπριανός Χ : Ας μην ανησυχεί. Πολλές φορές το κενό γεμίζει με υπερχειλίζουσα αγαπολογία και ακατάπαυστη φιλολογία δημοσιο - γραφικού Τύπου. Εν μετανοία και βαθείαν συντριβή, οπωσδήποτε.
Μοναχός Μ : "Πάντοτε ο άνθρωπος με την εκζήτηση της θείας βοήθειας μπορεί να θυμηθεί την παιδική αθωότητα, τη λησμονημένη άδολη πίστη, την απολεσθείσα αγιότητα. Η μετάνοια θα φέρει αναγέννηση, μεταμόρφωση, πνευματική υγεία."
Κυπριανός Χ : Την παιδική αθωότητα και τη λησμονημένη άδολη πίστη, δεν τη σκιάζει ο θάνατος.
Μοναχός Μ : "Η μετάνοια θα φέρει αναγέννηση, μεταμόρφωση, πνευματική υγεία. Αυτά συντελούνται κυρίως μυστικά, στα βάθη της ψυχής του κάθε ανθρώπου."
Κυπριανός Χ : Αυτά που συντελούνται μυστικά στα βάθη της ψυχής, παραμένουν μυστικά και ουδείς τα γνωρίζει. Παράδειγμα ; Η οσία Μαρία η Αιγυπτία. Έζησε μόνη στην ερημιά 47 συναπτά έτη και αν δεν ήταν ο αββάς Ζωσιμάς τίποτα δεν θα ξέραμε για τον οσιακό της βίο.
Καλύτερα θα ήταν να σιωπά ο μοναχός Μωυσής.
Υστερόγραφο, οι σημερινοί άγιοι δεν αναδεικνύονται στο Κολοσαίο ή κατόπιν διωγμών και ποικίλων θορύβων. Η σιωπή, η λησμονιά και η άγνοια των ανθρώπων, τους χαρίζει ακόμη μεγαλύτερο στέφανο.
Σχετικά με τον Μοναχό Νικόδημο Γρηγοριάτη εδώ
Αυτός ο καημένος ο Μωυσής...λίγη δίαιτα τη χρειάζεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθυστερημένο αλλά, υποθέτω, χρήσιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω γράψει άπειρα σχόλια σε διάφορα μπλογκ. Μερικά από αυτά μπορεί να είναι χρήσιμα, επειδή δίνουν κάποιες πληρέστερες διευκρινίσεις, όπως και το παρακάτω :
Ο misha έγραψε :Τι είναι αυτό που μάς κάνει το μεν ατελέστατο ζυγωτό κύτταρο να το θεωρούμε ως ψυχή ζώσα και να μη θέλουμε να το αγγίξουμε για λόγους ευλαβείας ενώ τον ολοκληρώμένο άνθρωπο του οποίου υποθέτουμε ότι έχει ανασταλεί η εγκεφαλική λειτουργία να τον χειριζόμαστε ως αποθήκη ανταλλακτικών;
Κυπριανός Χ : Είναι η νέα αγαπολογία της πανθρησκείας, που έβαλε τα γερά της θεμέλια με το φιλιόκβε : Προστασία της αγέννητης ψυχής και κατάτμηση της ψυχορραγούσας. Η διαλεκτική σύνθεση ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο είναι ο ανασκολοπισμός των ημιθανών στο χειρουργικό τραπέζι και η εξόρυξη των οργάνων τους, χάριν της αιωνίου επίγειας ζωής!
Δοξάστε τους!! Δώστε τους ένα Νόμπελ!!!