"Εκεί όπου δεν φαίνεται τίποτα", η ολέθρια άγνοια επισκόπου

Σε ένα προηγούμενο άρθρο με τίτλο "Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν" άσκησα κριτική στο βιβλίο που κυκλοφόρησε ένας επίσκοπος με τίτλο "Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός". Η κριτική μου ήταν σύντομη και επιλεκτική. Δεν καταπιάστηκα να αναλύσω κατά κεφάλαια αυτά που γράφει. Η βιβλιοκριτική, και μάλιστα σε προερχόμενη από επισκοπική γραφίδα, τότε έχει νόημα όταν εστιάζεται στην ουσία και όχι στις λεπτομέρειες.

Λεπτομέρειες είναι όλα όσα γράφει εκεί μέσα. Είναι παράθεση περιπτώσεων και κατα κυριολεξία, το βιβλίο αποτελεί περιπτωσιολογική καταγραφή ιστορικού ασθενών με άφθονα διλήμματα και ερωτήματα θεολογικού-θρησκευτικού προβληματισμού. Ένας όμως επίσκοπος με βαθύτατες γνώσεις θεολογικές είναι απαράδεκτο να προσθέτει προβληματισμούς σε ένα κόσμο που διατελεί σε πλήρη σύγχυση με αναπάντητα ερωτήματα και σωρεία προβλημάτων.

Προσπαθεί να υπερβεί τα εμπόδια προσθέτοντας και τα δικά του, "εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός". Η διέξοδος που παρέχει είναι αινιγματική, είναι αμφίσημη, τελικά δε παραπλανητική, αν δεχθούμε "τι φαίνεται" εκεί όπου δεν φαίνεται τίποτα.

Δεν θα επιμείνω διευκρινίζοντας το τελευταίο. Πρέπει όμως να γράψω τούτο : Δεν φαίνεται τίποτα, ακόμη και με όσα γράφει, διότι απουσιάζει η παρατήρηση. Την οποία αν στερείται ένας γιατρός, συχνά υποπίπτει σε λάθη, μοιραία κάποτε για τον ίδιο αλλά και για τον ασθενή. Είναι έμφυτο το "παρατηρείν", αλλά δύσκολη η αξιολόγηση και η εκτίμηση των παρατηρουμένων. Θεωρία και πράξη χρειάζονται, θεωρών να πράττεις και πράττων να θεωρείς.

Και ποια είναι η παρατήρηση; Την έγραψα αλλού, θα τη γράψω πάλι :

"Ο Θεός είναι αυτός που ενεργεί και ο άνθρωπος συνεργεί, δηλαδή, συν-Θεώ-ενεργεί. Τότε η ενέργεια του Θεού απολαμβάνεται από τον άνθρωπο ως ευδοκία Θεού. Διαφορετικά όταν ο άνθρωπος αγνοεί, αθετεί ή υποκρίνεται την εν Θεώ συνέργεια, απολαμβάνει την "αποκαραδοκίαν" της φύσεως, την αποκεφαλισμένη δόκηση της εν πτώσει φύσεως, όπου κάθε καλή ενέργεια συνοδεύεται και από μια ανάλογη κακή, και οδυνηρότερη, παρενέργεια.

Τα φυσικά φαινόμενα που συνοδεύονται συχνά με πολυάριθμα ανθρώπινα θύματα έχουν την αντιστοιχία τους με το ανάλογο φαινόμενο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι αυτόνομες και αυτονομημένες ενέργειες του ανθρώπου (: τα αυτοκίνητα μας εξυπηρετούν αλλά μας σκοτώνουν) συνοδεύονται και από τις αυτόνομες ενέργειες της αποκεφαλισμένης φύσης (: το νεράκι και ο αέρας που μας δροσίζουν γίνονται κάποτε τυφώνας Katrina).

" Άξια γάρ ών επράξαμεν απολαμβάνομεν ". Ποιός όμως το λέει;".

Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα.