Το βαρύ σφυρί σπάει το γυαλί και πλάθει το ατσάλι

Επειδή τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο, αξίζει να διαβάσετε αυτά που γράφει ο "επισκέπτης" Ροβεσπιέρος στο γνωστό πλέον ιστολόγιο του Ρεσάλτο. Οι μαϊμούδες του φασισμού με τη "μουτσούνα" των ευγενικών διαλόγων αλληλοκατανόησης - στην πραγματικότητα αλληλοεξόντωσης - και δημοκρατικότητας, μας κατηγορούν ότι "υπερβαίνουμε τα όρια" των ευπρεπών διαλόγων. Εκτός βέβαια ότι μας έχουνε πετάξει έξω, τα όρια που επικαλούνται, τα έχουν καταργήσει οι ίδιοι ρίχνοντάς μας στην απελπισία μιας ζωής καταχρεωμένης για ένα πιάτο φαΐ. Για εμάς, για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας.
Κι αυτοί θα συζητούν και θα συμποσιάζονται εκ του ασφαλούς για να δώσουν λύσεις στο πρόβλημα "βάζοντας πλάτες" στην ανύπαρκτη πλέον πατρίδα. Την πουλημένη πατρίδα μας και την πατσαβουριασμένη πίστη μας, από απάτριδες, αντίχριστους και διάσημους διεφθαρμένους της διανόησης. Διαβάστε λοιπόν :

Το ξέρουμε πολύ καλά:
Το μίσος για τη χυδαιότητα
Παραμορφώνει το πρόσωπο
Η αγανάκτηση για την αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε ν’ ανοίξουμε το δρόμο της φιλίας
Δεν καταφέραμε να είμαστε οι ίδιοι φιλικοί
ΜΠΡΕΧΤ

Μας μέμφονται πολλοί ότι είμαστε πολύ αιχμηροί και σκληροί στις κριτικές μας.

Δεν το αρνούμαστε.

Η σκληρή γλώσσα και οι αιχμηρές διατυπώσεις μας απορρέουν από την ίδια την ανάγκη της πολεμικής κριτικής. Και η πολεμική κριτική απορρέει από την ίδια την πραγματικότητα που ζούμε.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ. Αυτό, ίσως, να μην το αντιλαμβάνονται πολλοί…

Ο πόλεμος σε επίπεδο ιδεών, ο πόλεμος των αντιλήψεων είναι το ίδιο άγριος και αιματηρός, όσο και ο πόλεμος των στρατιωτικών χαρακωμάτων.

Στον πραγματικό πόλεμο κανείς δεν θα βγει να πει στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα για «ευγένειες», για «αβρότητες» και για «φιλικές» ή «συμφιλιωτικές» οβίδες…

Σήμερα η Νέα Τάξη με τα πολιτικά, κομματικά και ποικίλα προπαγανδιστικά της ιερατεία έχουν κηρύξει έναν άγριο και καταχθόνιο πόλεμο εναντίον των λαών, των εθνών, της σκέψης και των ιδεών.

Αυτός ο πόλεμος είναι απείρως πιο καταστροφικός και «αιματηρός» από τους κλασσικούς στρατιωτικούς πολέμους.

Αυτός ο πόλεμος δεν δολοφονεί μόνο τους λαούς, τα έθνη, την Ιστορία και τον Πολιτισμό της ανθρωπότητας, αλλά την ίδια τη σκέψη και την ψυχή των ανθρώπων.

Αυτός ο πόλεμος καθορίζει και τις πολεμικές μορφές των κειμένων. Το αγωνιστικό πάθος προσδιορίζει και τη σκληρή και αιχμηρή γλώσσα.

Η γλώσσα είναι το αποτύπωμα της πραγματικότητας και του πολέμου που ζούμε.

Ένας πολεμιστής, ένας μαχητής εναντίον του καθεστώτος και εναντίον των άγριων νεοαττικών θηρίων που πάνε να μας κατασπαράξουν, δεν μπορεί να είναι πλαδαρός στις ιδέες του και στη γλώσσα του, δεν μπορεί να είναι φιλικός και συμβιβαστικός…

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε χρειαζόμαστε ατσαλωμένους αγωνιστές, συνακόλουθα αγωνιστική και ατσαλωμένη ποιοτική σκέψη (δυναμισμό ιδεών).

Σε μια εποχή που μας αποδομούν τη σκέψη, χρειάζεται η σκέψη να πάψει να είναι πλαδαρή και συμφιλιωτική, νωθρή και «γυαλί» εύθραυστο…

Οι χαλαρές ιδέες και οι συμβιβασμοί μέσα στον νεοταξικό τυφώνα που ζούμε, δημιουργούν «προζύμια», εκτρωματικές, «συμπαθητικές» επιμειξίες, γυάλινα «οχυρά», συμφιλιωτικά πολιτικά όνειρα ουτοπίας…

Η ποιοτική ανατρεπτική πολιτική σκέψη βαδίζει σήμερα περικυκλωμένη από πλήθος ύπουλων εχθρών. Βαδίζει κάτω από τα ανηλεή πυρά των πολύχρωμων στρατιών της Νέας Τάξης.

Αν δεν ατσαλωθούμε σε αυτόν τον πόλεμο ζωής και θανάτου και αφήσουμε τις «ευγένειες», τις «αβρότητες» και τις «φιλίες» να μας παρασύρουν, θα πνιγούμε στο βάλτο της Νέας Τάξης…

Όσο δεν υπάρχει ένα πλατύ και ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, πάντα αρκετοί θα λιποψυχούν και θα οδηγούνται στο «βάλτο» και θα μας κατηγορούν γιατί δεν τους ακολουθούμε και εμείς…

Το πρόσχημα που θα βρίσκουν γι’ αυτήν τη «λιποταξία» τους θα είναι ότι είμαστε αιχμηροί και «βάναυσοι» στην κριτική μας…

Αυτό γινόταν πάντα. Οι νωχελικοί και πλαδαροί στη σκέψη κατηγορούσαν, σαν «υβριστές» και «δογματικούς» του πολεμιστές…

(Η φωτογραφία από το ρεσάλτο με μικρή επέμβαση)