Πριν ηχήσουν οι σειρήνες

Ακόμη μια επιστολή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ από το παρελθόν.

http://www.blogger.com/img/blank.gif
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_11/01/2009_298879

Το θέμα, ίσως, δεν είναι τόσο επίκαιρο. Θίγει μια άλλη διάσταση, όχι άσχετη με όσα συμβαίνουν σήμερα και μας απασχολούν. Μας έχουν πνίξει στα χρέη και νομίζω, αν θελήσουμε να προχωρήσουμε εκεί όπου μας δείχνουν το δρόμο, τούτο θα είναι η δόλια σωτηρία που, πιθανολογώ, μας υπόσχονται. Η Τουρκία από τη μια πλευρά είναι έτοιμη και προκλητικότατη. Ήρθαν μετά τα Σκόπια. Η Αλβανία, είναι τρίτη στη σειρά και βέβαια πρόθυμη.

Που οδηγούν αυτά; Πού αλλού από την αντιγραφή όσων γίνονται μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε στη φάση αναμονής έναρξης πολεμικής αναμέτρησης, με έναν από αυτούς που θα διαλέξουν οι εγκληματίες τοκογλύφοι. Το περίστροφο στο τραπέζι δεν ήταν για να αυτοκτονήσουμε. Είναι για να το αδειάσουμε επάνω σε εκείνους που ετοίμασαν οι σαράφηδες. (Σημ. Δείτε τι σημαίνει η λέξη στο Βικιλεξικό). Τότε θα μας χαριστούν τα δάνεια.

Η νέα ισραηλινο-παλαιστινιακή κρίση

Κύριε διευθυντά

Το 1978, σε ένα ταξίδι επιστροφής μου από την Κύπρο, συνταξιδιώτης μου ήταν ένα Πολωνοεβραίος. Πιάσαμε τη συζήτηση. Μου είπε ότι επέστρεφε στην Πολωνία ύστερα από παραμονή του, για αρκετά χρόνια, στο Ισραήλ. Τον ρώτησα γιατί φεύγει και εκείνος, κουνώντας θλιμμένα το κεφάλι του, μου είπε ότι αυτό που βρήκε δεν ήταν το Ισραήλ που περίμενε. «Οχι, μου είπε, αυτό δεν είναι το Ισραήλ, αυτό είναι ένα φασιστικό κράτος». Αυτά ήταν τα λόγια του και τα θυμάμαι από τότε. Είχα μείνει έκπληκτος. Ημουν αρκετά νέος (εκείνος ήταν ηλικιωμένος) για να καταλάβω τι εννοούσε. Τον θυμήθηκα αρκετά αργότερα και τον θυμάμαι πάντα. Αλλά και τώρα, με τη σφαγή που συντελείται πάλι στη Γάζα...

Υπήρχε ανέκαθεν μια εκρηκτική διάσταση μεταξύ των παραδοσιακών Εβραίων και εκείνων που είχαν υποστεί καίριες επιδράσεις από την επαφή τους με άλλους. Αν ανατρέξει κάποιος στα μακκαβαϊκά ιστορικά γεγονότα θα δει τι άσβεστο μίσος κυριαρχούσε μεταξύ των ελληνιζόντων (εθνικών) Εβραίων και εκείνων που παρέμεναν προσηλωμένοι στις παραδόσεις τους, στον νόμο τους, δηλαδή στη θρησκεία τους. Ισως αυτό εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει, καθώς άλλωστε, όπως μερικοί υποστηρίζουν, υπήρχε αφανώς κατά τον περασμένο αιώνα.

Διόλου απίθανο οι Εβραίοι της διασποράς (εκείνοι που σήμερα κινούν τα διεθνή νήματα) να είναι αυτοί που με κάθε τρόπο προωθούν την ιδέα του «ένας θεός για όλους», «μια θρησκεία για όλους» – με διαφορετικές λατρευτικές εκφράσεις φυσικά. Εχουν τους λόγους τους που το προτείνουν. Αλλά οι εγκατασταθέντες στο Ισραήλ, ύστερα από αιώνες, παραδοσιακοί Εβραίοι ούτε που θέλουν να το ακούσουν.

Από τη μεριά τώρα των ισλαμιστών, φαίνεται να συμβαίνουν τα ίδια. Μόνο που οι ενδοθρησκευτικές έριδες που έχουν μεταξύ τους δεν έχουν το αντίστοιχο ιστορικό προηγούμενο με αυτό των Εβραίων. Ως προς τους τελευταίους, οι εσωτερικές αντιθέσεις τους δεν εξωτερικεύονται. Καταπνίγονται και καταστέλλονται εν τη γενέσει τους, τα δε αποτελέσματα είναι ταυτόσημα και για τους δύο. Ενταση, φανατισμός και άφθονο αίμα, που ρέει κυρίως από την πλευρά των ισλαμιστών και σποραδικά από τη μεριά των Εβραίων (περίπτωση Γιτζάκ Ράμπιν).

Κατά μια άποψη «πρώτης ανάγνωσης» –όχι όμως και επιπόλαιη–, οι θρησκευτικοί ανανεωτές και από τις δύο πλευρές είναι αυτοί που κατά βάση σε τίποτα δεν πιστεύουν. Απλώς ξέρουν τον τρόπο να διαχειρίζονται επιδέξια το συναίσθημα των ανθρώπων. Αυτό το αντιλαμβάνονται οι παραδοσιακοί, γι’ αυτό και θεωρούν αδιανόητο να γίνει η οποιαδήποτε θρησκευτική απόκλιση ή ανάμειξη. Ομως και οι δύο πλευρές διατελούν σε πλήρη σύγχυση. Διότι αυτό που προτείνεται (ανανέωση) και εκείνο που σθεναρά υποστηρίζεται (παράδοση) αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, καθώς, μάλιστα, αμφότερες οι αλλόθρησκες ανανεωτικές τάσεις διαγκωνίζονται η μία την άλλη για το ποια θα είναι εκείνη που τελικά θα επικρατήσει.

Η πρόταση των ανανεωτικών τού: «ένας κοινός θεός για όλους», που διαφοροποιείται μόνο ως προς τις λατρευτικές του εκφράσεις, θέτει κυριολεκτικά σε αχρηστία τον ίδιο τον προτεινόμενο θεό, την ίδια του την ύπαρξη, μέσα σε αυτό το λατρευτικό συνονθύλευμα και οπωσδήποτε προκύπτει η ανάγκη να εξευρεθεί ένας κοινής αποδοχής λατρευτικός τρόπος έκφρασης. Και οι ανοηταίνοντες περί τα τοιαύτα νομίζουν ότι με το να υποκαταστήσουν τον κοινό λατρευτικό τρόπο με έναν κοινό λατρευτικό τόπο (Ιερουσαλήμ), θα παρακάμψουν τις διαφορές τους, θα δώσουν τις απαιτούμενες απαντήσεις και ότι θα προσελκύσουν όλους εκείνους που δεν επιθυμούν τους θρησκευτικούς νεωτερισμούς. Τι θα συμβαίνει μέσα σε ένα τέτοιο κοινό λατρευτικό τόπο, ουδείς αντιλαμβάνεται. Ούτε και οι ίδιοι εισηγητές αυτών των απίθανων κατασκευασμάτων, φαντάζομαι, το γνωρίζουν.

Ετσι, λοιπόν, τα συγκρουσιακά φαινόμενα, συμπτώματα μιας αδιέξοδης φιλοσοφίας και εντελώς αθεολόγητης θεολογίας, του «ένας θεός για όλους», είναι αναπόφευκτο να συμβούν. Και θα συμβαίνουν, όσο οι υπάρχουσες θρησκείες δεν διδάσκονται να συμβιώνουν δεχόμενες και σεβόμενες τα μεταξύ τους σαφή όρια.
Δυστυχώς, τα όρια αυτά γίνονται σήμερα ολοένα και περισσότερο ασαφή, αφού η πολιτική ραδιουργία τα θέτει σαν μοχλό της, για να επιβάλλει το απάνθρωπο και καταχθόνιο σχέδιο της κυριαρχίας της εφ’ όλης της οικουμένης. Και τούτο, σε τίποτα δεν αλλοιώνει τον απάνθρωπο και καταχθόνιο χαρακτήρα της, έστω κι αν αυτός στηρίζεται σε ουσιαστικά ψευδεπίγραφες χριστολογικές αγαπολογίες οικουμενικών διαστάσεων. Δικές μας ή ξένες.

Κυπριανος Χριστοδουλιδης