Το νέο χτύπημα της σχεσιολογίας

Νεότερη επεξεργασία

Άλλο ένα έδεσμα της σχεσιολογίας σε στυλ "μπουφέ". Από εκείνα που προσφέρονται στις ξενοδοχειακές εκδηλώσεις ποικίλων φορέων : συδέσμων, ενώσεων, εταιρειών κλπ., όπου στο τέλος σου έρχεται αηδία και δεν ξέρεις τι έχεις φάει. Έτσι κι εδώ, από που να ξεκινήσει κανείς και που να καταλήξει. Η ναυτία είναι βεβαία.

Γράφει ο διδάσκαλος της σχεσιολογίας π. Ιωάννης Ζηζιούλας : (*)

"Έτσι η Αγία Γραφή ... συνδέει την έννοια του «αγίου» με την απόλυτη ετερότητα, το απολύτως Άλλο, πράγμα που τελικά οδηγεί την Αγία Γραφή στην ταύτιση του «αγίου» με τον ίδιο τον Θεό, στην απόλυτη υπερβατικότητα σε σχέση με τον κόσμο"
Πού τα βρήκε αυτά στην Αγία Γραφή είναι απορίας άξιο. Όλος  ο κόσμος,  η φύση (: "οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νύν")  περιμένει την αποκατάστασή της, διότι εκ Θεού εδημιουργήθη. Όχι βέβαια διότι είναι αγία με τη στενή έννοια του όρου. Κάθε όμως δημιούργημα του Θεού, θα λέγαμε, είναι προς δόξαν του Δημιουργού του : "Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλει το στερέωμα". Τι σχέση έχουν αυτά τα ακαταλαβίστικα : το άγιο να είναι το απολύτως έτερο και οπωσδήποτε άσχετο με την εκ Θεού δημιουργία;

Αλλά πώς να μην τα γράψει αφού πρέπει να δικαιολογηθεί η (εντελώς άσχετη) σχέση, όπως αυτή που αμέσως ακολουθεί :

"Η αγιότητα, συνεπώς, για τη χριστιανική πίστη δεν είναι ανθρωποκεντρική, αλλά θεοκεντρική, και δεν εξαρτάται από τα ηθικά επιτεύγματα του άνθρωπου, όσο σπουδαία και αν είναι αυτά, αλλά από τη δόξα και τη χάρη του Θεού, από τον βαθμό της προσωπικής σχέσεως μας με τον προσωπικό Θεό"

Να λοιπόν η σχέση και υποστηρικτικά, για να γίνουν ακόμη περισσότερο θολά τα πράγματα, έχουμε τη σχέση "με τον προσωπικό Θεό" !
Και ως να μην έφθανε αυτό έχουμε και την παρένθεση :

"Για τον λόγο αυτό και η Θεοτόκος ονομάζεται «Παναγία» ή και «Υπεραγία» – όχι για τις αρετές Της, αλλά γιατί αυτή, περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο, ενώθηκε προσωπικά με τον άγιο Θεό δίνοντας σάρκα και αίμα στον Υιό του Θεού".
Δηλαδή η υπεραγία Θεοτόκος συνήψε σχέση με τον προσωπικό Θεό! Μπράβο του! Τώρα τα μάθαμε όλα. Μένει μόνο να μας εξηγήσει αυτό : "Γνώσιν άγνωστον γνώναι η Παρθένος". Αυτό κουρελιάζει κυριολεκτικά τη σχέση, την πετάει στα άχρηστα, εκτός και αν το αλλάξουμε επί το σχεσιολογικότερο και αφήσουμε στην άκρη τα θεολογικά. Δηλαδή, κατά την Ζηζιούλειον σχεσιολογία, έχουμε το "σχέσιν άσχετον γνώναι η παρθένος". Η οποία δεν ήταν αγία για τις αρετές της, όπως μας λέει. Ήταν αγία διότι ενώθηκε κατόπιν προσωπικής σχέσεως με τον προσωπικό Θεό. Δηλαδή, η αγιότητα (της απόλυτης ετερότητας) του "απολύτως Άλλου" (sic) περνάει μέσω ενοποιητικής σχέσης με την ετερότητα του απολύτως - οπωσδήποτε σχετικού - άλλου που είναι ο άνθρωπος! Χωρίς, σημειωτέον, να είναι και απαραίτητος ο ενάρετος βίος.

Αν αυτό λέγεται θεολογία, τότε μάλλον πρέπει να πετάξουμε όλα τα μέχρι σήμερα πατερικά συγγράμματα καθώς και όλα τα υπόλοιπα της φιλοσοφίας. Διότι πώς να συνδέσουμε την απόλυτη ετερότητα του Θεού με την απόλυτη σχετικότητα (: παροδικότητα αλλά και ετερότητα) του ανθρώπου; Η σχέση την οποία προτείνει η σχεσιολογία είναι μεταξύ του απολύτου (θεός) και του σχετικού (άνθρωπος), η δε διαλεκτική σύνθεση-ένωση ανευρίσκεται μόνο στη φαντασία "της απόλυτης υπερβατικότητας σε σχέση με τον κόσμο", όπως γράφει και έχει μέσα εις την κεφαλήν του ο π. Ιωάννης Ζηζιούλας. Με αυτές τις ανοησίες δεν καταργεί μόνο το άγιον (σημ. ας αφήσουμε στην άκρη τα λήγοντα σε -οτητα). Καθιστά κυριολεκτικά άχρηστο τον άγιο Θεό εν ονόματι της εμπειρικής σχέσης που έχει ο άνθρωπος με τον άνθρωπο. Γνωρίζουμε ποιά είναι η προσφιλέστερη.

Αυτό το καμουφλάρισμα της φροϋδικής αρχής της ηδονής, να πάει να το διδάξει στους όμοιους μ΄ αυτόν ψυχοθεραπευτές, ψυχολόγους και άλλους παρεμφερείς ανόητους φιλοσόφους. Σχεσιολόγοι είναι κι αυτοί, θεολόγοι δεν είναι.

Τέλος είχαμε και το συμπέρασμα :

"Η αγιότητα λοιπόν δεν είναι για την Εκκλησία ατομικό κτήμα κανενός, όσο «άγιος» κι αν είναι κανείς στη ζωή του, αλλά θέμα σχέσεως προσωπικής με τον Θεό"
Σχέση με το θεό δεν υπάρχει και σχέση με προσωπικό θεό, όπως την προσδιορίζει ο π. Ιωάννης, είναι ανύπαρκτη. Αν κάποιος ή κάποιοι άγιοι κάνουν αυτή την αναφορά (σε σχέση) τούτο είναι απλή φραστική διατύπωση. Δεν αποτελεί ποτέ βάση για θεολογική ανάπτυξη μια δεδομένη - και πάντως όχι απαραίτητη για όλους - ανάγκη της πεπτωκυίας ανθρώπινης φύσεως. Ανθρώπινη ανάγκη είναι και η κατανάλωση, δεν μπορούμε όμως να κάνουμε θεολογία βάσει της κατανάλωσης και του καταναλωτισμού, εισηγητής των οποίων είναι άλλωστε η σχεσιολογία.

Η μόνη ανάγκη που έχει ο άνθρωπος είναι το "εις το καθ΄ ομοίωσιν επανάγαγε" και τούτο δεν επιτυγχάνεται με τη σχέση. Μοναδική οδός είναι το : "εαν υμείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, αληθώς μαθητές μού εστε". Η εμμονή δεν σημαίνει σχέση. Ούτε καν υπονοείται.

Αν αυτά δεν τα καταλαβαίνει ο π. Ζηζιούλας, ας τα αναζητήσει καλύτερα στις γραφές εκείνων που του τα δίδαξαν. Μια δεύτερη ανάγνωση θα του ήταν χρήσιμη.
(*) http://proslalia.blogspot.com/2011/08/blog-post_7720.html
Από το βιβλίο «Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα», εκδ. Ακρίτας. ΠΗΓΗ: περιοδικό ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αρ. φύλλου 187 – Νοέμβριος 2007 – σελ: 2-