Η ενότης των Νέων Ημερών

Εις ανάμνησιν Μάρθας Μοναχής
(κατά κόσμον Ουρανία Παπαδοπούλου)

Νεότερη επεξεργασία 5/10/2011
"Eάν η περί την λατρείαν αρμονία ήτο συστατικό της ενότητας της Εκκλησίας, έπρεπε αύτη να υπάρχει από της στιγμής της ιδρύσεως της Εκκλησίας.
Θα ήτο τερατώδες παραλογισμός να είπωμεν ότι η λατρευτική αρμονία δεν ήτο συστατικόν της Ενότητας της Εκκλησίας απ΄αρχής απέβη όμως μεταγενεστέρως!!! Θα ήτο ως να ελέγομεν ότι το αίμα δεν είνε συστατικόν του ανθρωπίνου οργανισμού από του σχηματισμού αυτού εντός της μητρικής κοιλίας αλλά αποβαίνει τοιούτο από του…δεκάτου έτους της ηλικίας αυτού!"
Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Τα Δύο Άκρα, σελ. 240

Η ενότης - ενότητα στην ομιλουμένη νεοελληνική των νέων ημερών και της Νέας Εποχής, είναι η προσπάθεια επιβολής και καθυπόταξης άπασας της υφηλίου στα σχέδια μιας εγκληματικής χούφτας τοκογλύφων, που κύριο μέλημα και φροντίδα της είναι ο σφετερισμός και η ιδιοποίηση του παγκόσμιου πλούτου από το μόχθο των εργαζομένων. Οι κόποι, το μέλλον και τα όνειρα των εργαζομένων, είναι στα χέρια τους. Κάθονται αυτοί στις πολυθρόνες τους και μετρούν αριθμούς, ενώ οι μεροκαματιάρηδες μετράνε τις μέρες της ζωής τους χτυπώντας την "κάρτα προσέλευσης" ή τώρα, τα χρόνια της ανεργίας τους. Το θλιβερό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι αυτά λέγονται και ακούγονται από μεμονωμένες φωνές, μάλιστα κάποιων "σχισματοαιρετικών" (sic). Οι άμβωνες σιωπούν, σιγή ιχθύος, προσπαθώντας να διατηρήσουν τα κεκτημένα που τους παρέχει η λεγόμενη "συναλληλία"! Υπάρχουν βέβαια και κάποιες άλλες φωνές, από την πλευρά των εχόντων και κατεχόντων. Αλλά αυτές αρκούνται στον "χαρτοπόλεμο", όπως ευφυώς χαρακτηρίσθηκε από καθηγητή της Θεολογικής του Πανεπιστημίου (Ι. Κορναράκης).

Δεν είναι άσχετα αυτά, που μόλις διαβάσατε, με το μικρό προλογικό απόσπασμα του βιβλίου που επιγράφεται "Τα δύο άκρα". Συγγραφεύς του τυγχάνει ένας ιερωμένος και πολλά υμνούμενος από εκείνους που συντάχθηκαν με το νέο σύνθημα (κάποτε) για μια "Κοινωνία των εθνών" - ήλπιζαν ανοήτως στην Κοινωνία των εκκλησιών - και σήμερα μας το παρουσιάζουν με τον όρο (και όραμα) της παγκοσμιοποίησης.
Ο συγγράψας το πόνημα είχε ενδιφέρον για την ενότητα της Εκκλησίας. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που αποβλέπουν (και απέβλεπαν) στην πολιτική "ενοποίηση" (ή ενότητα). Αλλά όπως λέμε "σκορδαλιά χωρίς σκόρδο δεν γίνεται", παγκοσμιοποίηση χωρίς θρησκευτική ενοποίηση δεν γίνεται ομοίως. Προς τούτο επιστρατεύουν επιδέξιους καλάμους (κάλαμοι οξυγράφοι) και οι "χαρτογιακάδες" αυτοί διαχέουν έντεχνα τις γραφές τους με έναν πολιτικοθρησκευτικό νεφελώδη και δυσνόητο λόγο. Έχουμε και την "πολιτική φιλοσοφία", μη το ξεχνάμε. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας δούμε τι μας λέει ο μακαριστός πλέον π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Προγουμένως οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ο αναφερόμενος συμπεριλαμβάνεται στις ηγετικές μορφές αυτών που άσκησαν πολεμική κατά των αιρέσεων. Σε αυτές έχουμε και τον λεγόμενο παλαιοημερολογητισμό, άποψη την οποία συμμεριζόταν και ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, με εξέχουσα κι αυτός προσφορά - εννοείται ορθόδοξη - κατά των αιρέσεων και βεβαίως, κατά του παλαιοημερολογητισμού! Ας κλείσουμε τέλος τον κύκλο των τιμωμένων ορθοδόξων και αντιαιρετικών προσωπικοτήτων αναφέροντας τον π. Αντ. Αλεβιζόπουλο. Μας έκανε γνωστές όλες τις σύγχρονες "καταστροφικές λατρείες". Παραδόξως, δεν συμπεριέλαβε σ΄ αυτές τον παπισμό και τον προτεσταντισμό, που έπνιξαν στο αίμα την Ευρώπη με αποκορύφωμα τους δυο τελευταίους παγκοσμίους πολέμους. Αυτές δεν τις θεώρησε "καταστροφικές λατρείες" . Παραμένουν άγνωστοι οι λόγοι... .

Μας λέει λοιπόν ο π. Επιφάνιος, φιλών την μεσότητα και τα άκρα καταδικάζων, ότι θα ήταν αδιανόητο να σκεφθεί κανείς ότι η περί την λατρεία ενότητα και αρμονία δεν ήταν "συστατικό από τη στιγμή της ιδρύσεως της Εκκλησίας" και δεν έχει κανείς πρόθεση να διαφωνήσει μαζί του. Ακριβώς, όπως δεν έχει πρόθεση να διαφωνήσει με το ότι από τη στιγμή της Δημιουργίας προδιετυπώθη ο εν Τριάδι Ένας Θεός δια του "ποιήσωμεν άνθρωπον". Χρειάστηκαν όμως μερικές χιλιετίες για να το καταλάβουμε, φυσικά όχι όλοι.
Το ίδιο ισχύει βέβαια και για την Εκκλησία, την οποία θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, ίσως τολμηρά, ότι εμφαίνει ο Παράδεισος, όπου τοποθετήθηκε ο άνθρωπος "εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν" : "Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον, ον έπλασε και έθετο αυτόν εν τω παραδείσω της τρυφής, εργάζεσαθαι αυτόν και φυλάσσειν". Δεν γνωρίζω ποια άλλη καλύτερη "εμπειρία" του Παραδείσου μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος, αν δεν είναι αυτή της Εκκλησίας, της οποίας συστατικό ενότητας είναι και η περί την λατρείαν αυτονόητη αρμονία. Αν δεν υπάρχει ενότης, πώς μπορεί να υπάρχει αρμονία και ακόμη, αν δεν υπάρχει ενότης, ούτε εκκλησία δεν υπάρχει. "Εν τω παραδείσω της τρυφής" υπήρχε.

Την αρμονία κακώς διέρρηξε η απόφαση μεταβολής του εορτολογίου και καλώς την συνεχίζουμε (*). Δηλαδή το κακώς γενόμενο, καλώς εξακολουθεί να γίνεται! Θα μας έλεγε κάποιος, διότι η κακή πτώσις έγινε αφορμή της ημετέρας καλής σωτηρίας, οπότε ας συνεχίσουμε το κακώς πίπτειν για να απολάβουμε την καλήν σωτηρίαν "μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων".

Και ποια η πτώσις; Η κατάφαση στην παπικής και πολιτικής έμπνευσης καινοτομία των Νέων Ημερών. Όπου η ενότητα κυριαρχεί κατά την δόκησι ενός εκάστου.
"Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες και τη ζωοποιώ Τριάδι τον τρισάγιον ύμνον προσάδοντες" προσάδουν οι μεν με το εκ του Πατρός, οι δε με το εκ του Υιού και έτεροι με το ... εκ του Πνεύματος εκποπρευόμενον Πνεύμα. Άλλοι γιορτάζουν τα Φώτα, άλλοι τα Χριστούγεννα και άλλοι, άλλοτε άλλως, την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μάλιστα, δυό φορές μέσα στον ίδιο χρόνο : Με το παλαιό στο άγ. Όρος, με το νέο στον κόσμο των Νέων Ημερών. Πλήθος εορτών, αφθονία πανηγύρεων, αλλά σε λίγο με κεριά και καντήλια θα κάνουμε τις Λειτουργίες. Η ΔΕΗ θα μας κόψει το ρεύμα, χρήματα δεν θα υπάρχουν.

(*) Σε επιστολή του απευθυνομένη σε ζηλωτή, και αιρετικό, παλαιοημερολογίτη ο έτερος αντιαιρετικός π. Φιλόθεος Ζερβάκος γράφει ότι "κακώς εγένετο η μεταβολή". Το ίδιο παραδέχονται και άλλοι.