Σχετικά με ένα ερώτημα

Το ερώτημα ήταν :"Πώς παύει κάποιος να είναι ψυχικός άνθρωπος και γίνεται πνευματικός;"

Και η απάντηση

Αρχίζω με αυτό εδώ : "Η γνώση του εαυτού μας γίνεται με την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος" του νεοησυχαστού π. Ιεροθέου Βλάχου.

Η γνώση του εαυτού μας είναι η επίγνωση του Θεού μας, χωρίς αυτό - η αυτογνωσία - να σημαίνει ισοθεΐα. Ο Θεός μας γνωρίζει και όχι εμείς. (Σημ. Το "εμείς" αφορά στο κατά πόσον η ελευθερία μας επείγεται και κινείται προς την κατεύθυνση του θείου).

Η επίγνωση γίνεται κατά Χάριν και κατά την προαίρεση - μόνος ο Κύριος τη γνωρίζει - ενός εκάστου. Ακόμη και όταν κάνουμε πάντα τα διαταχθέντα δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε, και αδιάκοπα να το αποδεικνύουμε έμπρακτα, ότι "αχρείοι δούλοι εσμεν".

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ψυχή, έχουμε και σώμα. Το ένδυμα της ψυχής που έχουμε είναι το σώμα μας και αυτό το ένδυμα, καλείται να λαμπρυνθεί, να γίνει πνευματοφόρο όντας φθαρτό και γήινο.

Το φθαρτό και γήινο σώμα είναι το ψυχικό σώμα, που όσο ζει φέρει την αθάνατη και αιωνία ψυχή. Άγνωστο τι συμβαίνει μετά θάνατο για όλους εκείνους που είτε δεν γνωρίζουν, είτε γνωρίζουν αλλά κατά διάστροφο και κατά ιδίαν γνώμη, και ιδιοτελές συμφέρον, τρόπο. Στην τελευταία περίπτωση τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά.

Αν η ψυχή παραμείνει "η ψυχή του σώματος", του χοϊκού και φθαρτού σώματος, η κατάληξη είναι κάποιος αντιρροπιστικός μηχανισμός προστασίας του εγώ, κατά του ψυχιάτρους, με την αντίστοιχη πνευματικ-ΟΤΗΤΑ (υπάρχουν πολλές). Η παρεχομένη βοήθεια ομοιάζει με εκείνη του ψευδοφαρμάκου, το οποίο στην ιατρική ορολογία λέγεται placebo.

Αν η ψυχή ξεπεράσει την "ψυχή του σώματος" - τούτο γίνεται όταν συναντά το πανσθενουργό και ζωοποιό Άγιον Πνεύμα, τον Παράκλητο και πανταχού παρόντα - τότε τα πράγματα αλλάζουν. Ο άνθρωπος καθώς φορεί την εικόνα του χοϊκού, φορεί και την εικόνα του επουρανίου, προσκαρτερώντας την τελική Κρίση : Την καλήν απολογία, πρεσβείαις της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων, μηδόλως αμφισβητώντας το μέγα έλεος του Κυρίου και Θεού ημών.

"Θανάτω θάνατον πατήσας".

Αυτά είχα να σου γράψω. Τα υπόλοιπα είναι δικά σου. Ελπίζω να μην απαντήσεις σύντομα και κατά το σύνηθες, με μακροσκελή σχολιαστική αναφορά.