Το εκκρεμές

Ερώτημα και ζητούμενο είναι, τελικά, ποιος μαυρίζει ποιον στις εκλογές;

Μεταξύ πίστις και απιστίας υπάρχει ο πνευματοκτόνος χώρος του οικουμενισμού
Μεταξύ πατριωτισμού και διεθνισμού υπάρχει ο χώρος της ανθρωποκτόνου παγκοσμιοποίησης
Μεταξύ των υποψηφίων κομμάτων Πασόκ και Νουδού, υπάρχει το χάος των επίδοξων ρυθμιστών των πολιτικών μας πραγμάτων. 

Όλος αυτός ο συρφετός, αντί να ομονοήσει προ της απειλουμένης επανόδου των ολεθρίων υπηρετών ξένων συμφερόντων - μας έβγαλαν κυριολεκτικά στο σφυρί και ως ανθρώπους και ως χώρα - και να σταθεί αντιμέτωπος στα επαπειλούμενα γεγονότα, που δεν φαίνεται να αργήσουν, προσέρχεται στις εκλογές κατακερματισμένος. Συνολικά περί τα 36 κόμματα είναι αυτά που ζητούν ψήφο. Ωστόσο, αν από τη μια πλευρά είχαμε τους ολετήρες των τελευταίων 38 χρόνων, και από την άλλη εκείνους που θέλουν να μας απαλλάξουν από αυτούς, η ήρα θα ξεκαθάριζε από το στάρι.

Δεν έγινε αυτό. Έχουμε πάλι τα ίδια και ξέρουμε τι μας περιμένει. 

Γιατί τα γράφουμε αυτά; Διότι υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε ότι η ψήφος δεν δίνει ποτέ, κάτω από αυτές τις συνθήκες, την προσδοκώμενη και επιθυμητή από όλους τους αγανακτισμένους - γέμιζαν τις πλατείες κάποτε - λύση.


Με τα δεδομένα αυτά, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το ομιχλώδες τοπίο, υποθέσαμε ότι, πλέον, το εκκρεμές των εκλογών ταλαντεύεται μεταξύ ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής. Τα πράγματα όμως δείχνουν ότι η προσχηματική δημοκρατία, τα σπλάχνα της οποίας κρύβουν επιμελώς το αληθές, αντικειμενικό και πραγματικό, απολυταρχικό της πρόσωπο, θα είναι ο νικητής. Το εκκρεμές θα σταματήσει στη μέση και το "μεταξύ ημών και υμών μέγα χάσμα", θα εξακολουθεί να γεμίζει με χαμένες μεγάλες προσδοκίες. Οι οποίες δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν πραγματικότης, παρότι οι ευκαιρίες υπήρξαν.

Υστερόγραφο
Θα μπορούσε να τεθεί η παρατήρηση, ότι δεν είναι άσχημο να σταματήσει το εκκρεμές-πρόκριμμα των εκλογών, στη μέση. Διότι τόσο τα "χρυσαυγίτικα", όσο και τα "κουκουεδίστικα", η ανθρωπότητα τα έζησε και πείραν έχει. Σύμφωνοι, έχουμε την εμπειρία και άλλη δεν μας χρειάζεται. Αλλά το μάθημα το διδαχθήκαμε από δόλιους και υποκριτές δασκάλους. Ήταν συνάμα και εγκληματίες. Οι μεν δεν δίσταζαν να δολοφονούν λόγω ιδεολογίας (νέοι άνθρωποι, νέα τάξη κλπ.), οι άλλοι διατυμπάνιζαν την, χάριν του λαού, εγκληματική τους ιδεολογία και γέμιζαν στρατόπεδα "ειδικής αναμόρφωσης" ή ψυχιατρικές κλινικές. Οι νέοι και επίδοξοι κοσμοκράτορες του σήμερα, προπαγανδίζουν τη συναδέλφωση των λαών με "κουκουεδίστικο" λεξιλόγιο, ενώ παράλληλα φροντίζουν να δικαιώνουν εαυτούς σκορπώντας το θάνατο για το νέο "χρυσαυγίτικο" ανθρωπισμό που υπόσχονται να μας εγκαταστήσουν.