Η "ελληνίδα φωνή" και ο λόγος ο ελληνικός

Η Πάφος από ψηλά

 Σε ιστολόγιο - θα μπορούσε κάλλιστα να είναι καφενείο - διεξήχθη ένας διάλογος τον οποίο σας μεταφέρω. Αφορμή στάθηκε η απόφαση του κ. Πλεύρη (πατρός) να ενταχθεί στο ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ, ύστερα από την γνωστή προσχώρηση του υιού του στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας. Είπε λοιπόν ο Χι συνομιλητής :

"Κι εμείς ξέρουμε τον πατέρα Πλεύρη, αλλά από δεύτερο χέρι : Το τηλεοπτικό (των διαλόγων) χέρι. Τον ξέραμε να θυμιατίζει στους αρχασίους ημών προγόνους, και όσο για το Βυζάντιο, εκεί γινόταν το "έλα να δεις". Ιουδαιοχριστιανισμός και μόνο ιουδαιοχριστιανισμός! Άριστα τα αρχαία του, αλλά μηδέν στα Νέα Ελληνικά.
Να συμπληρώσω και τούτο. Η διοικούσα εκκλησία είναι πλέον "γρανάζι" του Συστήματος και δεν έχουν άδικο οι περί τα θεολογικά ολιγομαθείς να συγχέουν τον ιουδαϊσμό με τον Χριστιανισμό. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι ο οικουμενικός Βαρθολομαίος, συνεχιστής του αθηναγορείου άγους, είναι αυτός που μας έχει πει ότι έχουμε τον ίδιο θεό με το Ισλάμ και τους Εβραίους. Τι να σου κάνει λοιπόν και ο πατήρ Πλεύρης; Άδικο έχει να μας λέει για ιουδαιοχριστιανισμό";

Σημείωση. Το σωστό θα ήταν "ιουδαιο-χριστιανο-ισλαμισμός", αλλά φοβάμαι, θα μας πάρουν με τις πέτρες, όπως είχε πει και ο κύριος Λεφτα-υπάρχουν".

Ο έτερος των ομιλούντων είπε : "Αγαπητέ μου,έχω την εντύπωση πως κάπου λαθεύεις! Διάβασε το βιβλίο, επειδή ξέρω οτι ψάχνεσαι σοβαρά, "Ψυχολογία Πολιτισμών, Ιουδαιοχριστιανικού και Ρωμαιϊκού". Θελω να το συζητησουμε κάποτε."

Ο το πρώτον λαλήσας ομιλητής Χι έκλεισε τη συζήτηση με τούτο :  "Σε πολλά κάνω λάθος, δεν νομίζω όμως και στον, σε εισαγωγικά, ιουδαιοχριστιανισμό. Ο τελευταίος είναι προφανώς παράγωγο του διαβληθέντος ελληνοχριστιανισμού. Τον οποίο οι ημέτεροι διανοούμενοι φρόντισαν να εξευτελίσουν μη δυνάμενοι να αντιληφθούν ότι ο μόνος λόγος  χρήσης του πρώτου συνθετικού (ελληνο-) σηματοδοτεί απλά την διάδοση του Χριστιανισμού με τον ελληνικό λόγο, την "ελληνίδα φωνή".
Είχαμε όμως και τον Αριστοτέλη, που μας δίδαξε (σημ. τους διανοουμένους, όχι εμάς) ότι τη μεν φωνή έχουμε για να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, τον δε λόγο, για να εκφράζουμε τις σκέψεις μας! Πάντως, ουδείς εξ αυτών ευρέθη σκεπτόμενος. Διότι αν σκεφτόταν, θα καταλάβαινε ότι αυτός ο
διαχωρισμός είναι παντελώς βλακώδης, έστω και προερχόμενος από έναν κατά τα άλλα αξιόλογο φιλόσοφο της "ελληνίδος φωνής".
Η χριστιανοσύνη, και όπως αυτή διαδόθηκε στα έθνη με την "ελληνίδα φωνή" - για να μη τα
χαλάσουμε με τον πρόγονο - είναι ο κατ΄ εξοχήν λόγος του συναισθήματος και με αυτό (και αυτή) η κατείδωλος ανθρωπότης, αν και σκεπτομένη, άλλαξε τη ρότα της.

Ο σημερινός κόσμος, κατακτημένος πλήρως από τον σιωνισμό με τις ποικίλες παραφυάδες του,
καταστέλλει πλήρως το συναίσθημα και προτάσσει, διότι αυτό διδάσκει ο ιουδαιοχριστιανισμός, τη
λογική, δηλαδή τη σκέψη, με όλα τα λαμπρά της επιτεύγματα. Μόνο ότι μας πνίγουν οι συνθέσεις, όπου και πάλι εισηγητής τυγχάνει ο πρόγονός μας Αριστοτέλης. Μη δυνάμενος να βρει την άκρη ανάμεσα στις θέσεις και τις αντιθέσεις, επινόησε τις συνθέσεις κι έτσι βουλιάξαμε. Σκαλίζουμε τώρα τον πάτο για να βρούμε οξυγόνο.
"Σύνθεσις γὰρ ἀρχὴ μάχης, μάχη δὲ διαστάσεως, διάστασις δὲ λύσεως", γράφει ένας άσημος για τον ιουδαιοχριστιανισμό πατέρας της Εκκλησίας. Σε παρένθεση, όχι αυτή που σήμερα έχουμε. Είπαμε, αυτή είναι γράνάζι του Συστήματος