Δείγματα παρακμιακής φιλοσοφίας

Παραθέτω τα κατωτέρω (*) για να καταλάβει ο αναγνώστης το μέγεθος της κυρίαρχης παρακμιακής φιλοσοφίας των ημερών μας, εισηγητής της οποίας είναι ο κ. Γιανναράς εδώ και πολλά χρόνια :

"Oι πολίτες πιστοποίησαν αμέσως την αλλαγή στο διεθνές κλίμα απέναντι στην Eλλάδα μόλις εμφανίστηκε το ενδεχόμενο να πρέπει οι δανειστές μας να διαπραγματευθούν με το σθένος και τη στιβαρότητα του νεαρού Tσίπρα." 

ΚΧ :
Προφανώς οι ουρανοί άνοιξαν και φλόγες πυρός, σαν αυτή της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου του Μωυσή, έζωσαν τις κεφαλές των πολιτών! Οι πολίτες πιστοποίησαν (και εμπιστεύθηκαν, αυτό το ξέχασε) το σθένος και τη στιβαρότητα του νεαρού Τσίπρα (μπορεί και νέου Δαβίδ).

Και πάμε παρακάτω  :

"Tους ξέρουμε τόσο όσο και το ΠAΣOK ή τη N.Δ., άσκησαν και ασκούν εξουσία στη χώρα. Mας έχουν οδηγήσει στην εμπειρική βεβαιότητα ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν έχουν φραγμούς και αναστολές, ο οπορτουνισμός και αριβισμός τους δεν έχει ιερά και όσια. Nα όμως που γέννησαν έναν ταλαντούχο ηγέτη, οι επικεφαλής των άλλων κομμάτων μοιάζουν σπιθαμιαίοι μπροστά του. Aν η άλλοτε λαϊκή, ελληνοκεντρική παράταξη ή η άλλοτε δυτικόφιλη εκσυγχρονιστική δεν αναδείξουν, σε σύντομο χρονικό διάστημα, υπέρτερο ή ανάλογο ηγετικό ανάστημα, το πολιτικό μέλλον ανήκει στον κ. Tσίπρα." 

ΚΧ :
Η παρακμιακή φιλοσοφία αναζητά πάντα έναν ηγέτη και πότε μάλιστα; Όταν προτάσσει στο - εκ δεξιών αριστερό - πολιτικό της λεξιλόγιο τις "κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες" !
Οι κοινωνικοκεντρικές προτεραιότητες δεν δίδαξαν ποτέ, ως φαίνεται, την ξοφλημένη και μπαγιάτικη φιλοσοφία το «ὃς ἐν ὑμῖν θέλει μείζων εἶναι ἔστω πάντων ἔσχατος». 

Τελευταίο και κορυφαίο :

"Oι δυνατότητες ιστορικής επιβίωσης του ελλαδικού παρακμιακού κρατιδίου μοιάζει να είναι δύο: Ή κάποια από τις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις να γεννήσει αρχηγό ή ο κ. Tσίπρας να γεννήσει κόμμα." 

ΚΧ :
Αν δεν καταλάβατε τι μας λέει, ιδού : Οι παρατάξεις γεννάνε τον αρχηγό ή ο αρχηγός γεννά την παράταξη, το "κόμμα" με τις συνιστώσες των ποικίλων κομμάτων;

Και τώρα τι κάνουμε; Να βήξουμε σαν τον ψάλτη, που δεν ξέρει το παρακάτω; Νομίζω δεν χρειάζεται. Οι παρατάξεις είναι ομάδες ανθρώπων που τους ενώνει μια κοινή θεωρία, μια οποιαδήποτε θεωρία. Οπότε η θεωρία γεννά τις παρατάξεις, οι παρατάξεις τις συνιστώσες ή κόμματα, και οι συνιστώσες χρίουν στο τέλος τον ηγέτη (ή τον μεσσία) έχοντας μάλιστα και τις ευλογίες από παρακμιακούς φιλοσόφους σαν τον Γιανναρά. Με τοιούτους φιλοσόφους τι χρείαν έχομε των βαρβάρων;

 (*)Βλέπε http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/06/2012_448666