Όταν γκρεμίζονται οι θεσμοί

Όταν η ολιγαρχία με τη δημοκρατική επίστρωση κινδυνεύει, τότε  ανακαλύπτει τον εαυτό της, θυμάται τα φαντάσματα που την κυνηγούν, και συντάσσει λίστες προγραφών ή προτιμότερα, αδελφοκτόνων σφαγών

Έγραψε ένας : "Αν καί ουδέποτε υπήρξα οπαδός οποιασδήποτε θρησκείας, θεωρώ ότι κανείς δέν δικαιούται νά προσβάλει τό θρησκευτικό συναίσθημα οποιουδήποτε. Τό συγκεκριμένο περιστατικό (σ.σ. το θεατρικό έργο Corpus Christi) δέν είναι τό πρώτο, ούτε καί τό τελευταίο. Ούτε είναι άσχετο μέ πολλά άλλα πού συμβαίνουν. Είναι μέρος γενικότερου σχεδίου Πολιτικού Πολέμου", και ακολούθησε το εξής σχόλιο (*)

Η εστία της μόλυνσης

Για το κατάντημα, σοφά λένε πως το ψάρι βρομά απ΄ το κεφάλι. Και οι εδώ, αλλά και στο Φανάρι, ψαροκεφαλές όχι μόνο σάπιες είναι - τουλάχιστον η σαπίλα κάνει για λίπασμα - αλλά είναι κάτι πολύ χειρότερο από τα δηλητηριώδη αέρια, όπως  μεθάνιο,  θείο, υδρόθειο ή το μονοξείδίο του άνθρακα. Σε ναρκώνουν και μετά ποτέ δεν ξυπνάς. Από το 1924 και αργότερα, τότε που ο Αθηναγόρας έγινε Τούρκος υπήκοος στον αέρα και οικουμενικός (1948), τα σηπτικά αέρια μας έχουν κατακαλύψει. Μετράμε νεκρούς οι ζωντανοί και απορούμε : Αλήθεια, γιατί τόσο πολλοί θάνατοι;

Το μυαλό μας δεν πάει καθόλου στις ψαροκεφαλές.

Όσοι δείχνουν την εστία της μόλυνσης κατηγορούνται σαν μουχλιασμένοι, αγκυλωμένοι, αραχνιασμένοι, σκουριασμένοι, αλλά και μουτζαχεντίν ή ταλιμπάν. Εντάξει, αλλά συνεχίστε (γενικό αυτό) οι άλλοι να μετράτε τα πτώματα που σε λίγο έρχονται, και φυλάχτε (κι αυτό γενικό) τον ανύπαρκτο σεβασμό σας μόνο για τις υπογραφές που βάλατε στα Μνημόνια.
Α, ναι, είναι και η ελευθερία της έκφρασης, ξέχασα.

Τα σχόλια σαν αυτά που καταθέτω δεν είναι για να γράφουμε κατεβατά ολόκληρα, αλλά να πιάνουμε "το ζουμί" της υπόθεσης. Και το ζουμί της υπόθεσης με το Corpus Christi  είναι για μένα οι ψαροκεφαλές.

Αν η εποχή μας χαρακτηρίζεται ασεβής και άθεσμη, με αποτέλεσμα να λέμε ότι τα θρησκευτικά δεν μας ενδιαφέουν παρά μόνο τα πολιτικά, είναι διότι λησμονούμε ότι το Σύνταγμα προτάσσει "Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος". Γιατί; Διότι προκειμένου να σεβαστείς τον πολιτικό θεσμό, πρέπει να υπάρχει ο Θεσμός που υπερέχει από το ανθρώπινο κατασκεύασμα, το Σύνταγμα, το οποίο καλούμαστε να σεβόμαστε. Θεσμός σημαίνει σεβασμός, όταν λοιπόν ο προεξάρχων θεσμός γκρεμίζεται, ή τυπικά διατηρείται, τότε είναι αστείο να μιλάμε για θεσμό ή θεσμούς.

Ο φόβος των προοδευτικών είναι μπας και γίνουμε καθεστώς θεοκρατίας. Όπως ήταν, λένε, το Βυζάντιο. Αλλά δεν ήταν, έγινε κομμάτια. Η σιωνιστική δημοκρατία κυριαρχεί και περιμένει τον Ηγέτη, για να ενώσει τώρα τα κομμάτια.

Οι ασεβείς και άθεσμες ημέρες όπου βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα, είναι διότι η πολιτική εκτόπισε τη θρησκεία. Κυρίαρχος είναι ο θεσμός της πολιτικής, ο οποίος  είναι το απαύγασμα στοχασμών ή διανοημάτων, που κυριολεκτικά αναιρούν αυτή τη λέξη (: θεσμός)  και το εννόημα της λέξης . Δηλαδή τον σεβασμό. Άλλωστε, τόσο ο θεσμός όσο και ο σεβασμός, είναι προϊόντα μιας αιρετικής θρησκείας (ή εκκλησίας) που απορρίπτεται εύλογα. Διότι αλλοίωσε τον Θεσμό, τον έκανε κάτι σαν το ακορντεόν, που άλλοτε φουσκώνει και άλλοτε ξεφουσκώνει. Τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών πότε τον τεντώνουν και πότε τον μαζεύουν πιέζοντας τα πλήκτρα, για να ακούμε ή να μην ακούμε τους ήχους.

Οι ψαροκεφαλές πήραν την εντολή να μην απελευθερώσουν την ασφάλεια, που ξεκλειδώνει τη φυσούνα του ακορντεόν ή, ακόμη, να μην πατάνε καθόλου τα πλήκτρα. Αυτό με το οποίο αρχίζει το Σύνταγμα έχει προ πολλού διαγραφεί. Παίζουν θέατρο όταν ορκίζουν Βουλευτές, Προέδρους κλπ. Τι δουλειά έχουν να πηγαίνουν στη Βουλή ή στο Προεδρικό Μέγαρο; Σε ναό πρέπει να δίδεται (όστις θέλει) ο συγκεκριμένος όρκος και πουθενά αλλού. Σημειώσατε, δεν αναφέρομαι σε Ναό. Ναός έγινε η Βουλή των Ελλήνων, η οποία εκποιεί πλέον και τους Έλληνες και την Ελλάδα.

(*) http://aristidisdikaios.blogspot.gr/2012/10/blog-post_12.html