Εγράφη και εσχολιάσθη
"Το μέγα πρόβλημα πάντως είναι πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι παντελώς απονευρωμένο από τα αυτοδύναμα οικονομικά δρώμενα και περιμένει την "δόση" του που θα εξασφαλίσει τον μισθό και την σύνταξη...όμως αυτή η "δόση" είναι η της εξάρτησης και αλλοτρίωσης δόση...να μην παραπονούμεθα"ΚΧ
Προφητικά, θα λέγαμε, ο Μακρυγιάννης είχε κάνει λόγο για "κάλπικο δάνειο". Οι σημερινές συγκυρίες τον ξαναφέρνουν πάλι στην επικαιρότητα με το νέο "δάνειο της εξάρτησης", όχι όμως και απεξάρτησης. Μας θέλουν πάντα "μαστουρωμένους", εθισμένους στη δόση, όπως είναι τα πρεζόνια.
Αλλά είναι κι αυτό :
"Γιά να ξαναπιάσουμε το νήμα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και εργαζόμαστε σαν τους παππούδες μας, τότε καί φυσική αντίσταση στα τεκταινόμενα θα υπάρξει και θα πάψουμε να είμαστε ψοφοδεείς ψωμοζήτουλες"
ΚΧ
Τους παππούδες μας τους πετάξαμε. Οι προοδευτικοί δεν τους ήθελαν, είχαν σκουριασμένα μυαλά ή ήταν πλανεμένοι, καθώς ο Μακρυγιάννης. Τον οποίο θυμάται η αριστεροσύνη για να μας πει το μέγα ψέμμα, ότι ήταν σοσιαλιστής και αντιβασιλικός, αφαιρώντας σημαντικές πληροφορίες, οι οποίες μαρτυρούν το αληθές φρόνημα του ανδρός. Ας μη τα ξαναγράφω. Αλλά δεν μπορώ να μην επαναλάβω τούτο : Ο θεσμός της Βασιλείας ήταν το μοναδικό εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεραστεί, για να εισέλθουμε στο λιμάνι της παγκόσμιας δημοκρατίας και διακυβέρνησης. Τα Βασίλεια δεν συγχωνεύονται, δεν ομογενοποιούνται, παρά μόνο συμμαχούν όταν η ανάγκη το καλεί. Οι δημοκρατίες όμως γίνονται ένα, και οι εθνικές ανεξαρτησίες πηγαίνουν περίπατο. Αυτό ήταν το έργο που κλήθηκε (ζαλισμένος κι αυτός από τα κομμουνιστικά υστερικά αντιβασιλικά κηρύγματα) να επιτελέσει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, το έφερε εις πέρας, και μετά τον ξεφορτώθηκαν οι φίλοι και σύμμαχοι. Ύστερα ήρθε η σειρά με τον Ιωαννίδη, για να λύσει το Κυπριακό, πάει κι αυτός.
Τώρα πλέον δεν υπάρχουν εμπόδια. Οι εξαρτημένοι από τη δόση τους έχουν πλήρως υποταχθεί, παραπαίοντες από τα ανηλεή μαθήματα-σφυροκοπήματα του ΚΚΕ και των "συνιστωσών" (Σύριζα, Ενάντια, Ανταρσία και CIA).
Καλημέρα γιατρέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήπροωθημένη θάλεγα ἡ ἄποψη σου γιά τήν βασιλεία. Δέν ὑπάρχουν ϊστορικά παραδείγματα γιά ὁμογενοποιήσεις καί συγχωνέυσεις βασιλείων; Πῶς ἐννοεῖς τό, "...μόνο συμμαχοῦν ὅταν ἡ ἀνάγκη τό καλεῖ";
Καλημέρα και σε σένα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ιστορικά ντοκουμέντα λένε ότι, όταν υπήρχε έρις ενός βασιλείου με άλλο, γινόταν πόλεμος και το ένα εξ αυτών προσηρτάτο στο άλλο. Το κατακτημένο βασίλειο έπαυε να υπάρχει. Όταν λοιπόν ένας εκ των δυο αντιλαμβανόταν τη δυσχερή θέση του, φρόντιζε να συνάπτει συμμαχία με κάποιο άλλο, όχι βέβαια με το αζημίωτο, για να τα βγάλει πέρα. Αυτά γράφουν τα ιστορικά βιβλία, η Ιστορία, και δεν νομίζω να υπάρχει αμφισβήτηση.