Αυτοί, που δεν τους γνωρίζει κανείς

Στα Κελλία της Καψάλας

Η Καψάλα βρίσκεται στις Καρυές του Αγίου Όρους. Μεταξύ όμως Καρυών και Καψάλας, η οποία είναι ορατή στον επισκέπτη των Καρυών, ένα "χάσμα" υπάρχει. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μέγα - νομίζω είναι - πάντως μια χαράδρα χωρίζει.αυτά τα δυο σημεία. Προκειμένου δε να επισκεκεφθεί κανείς την περιοχή αυτή, κινδυνεύει, αν είναι μόνος του, να χαθεί. Όπως ακριβώς συνέβη στον γράφοντα. Ήταν χειμώνας,  απόγευμα, μήνας Φεβρουάριος. Σκοτείνιαζε και βρέθηκα στα έγκατα της μικρής χαράδρας, όπου μετά άρχιζε η ανάβασις. Αλλά υπήρχαν πολλά μονοπάτια μέσα στην αφθονούσα βλάστηση. Δεν ήξερα ποιο να πάρω και σκεφτόμουν να γυρίσω πίσω. Το σκοτάδι που πλησίαζε δεν έκανε επιθυμητή την περιήγηση και τρόμαζα στην ιδέα να με πιάσει η νύχτα, που δεν θα αργούσε. Κινητά δεν υπήρχαν τότε.

Ετοιμαζόμουν να επιστρέψω, όταν άκουσα βήματα. Σε λίγο πρόβαλε η μορφή ενός Μοναχού, στάθηκε, είδε την αμηχανία μου και με ρώτησε : "Πού πηγαίνετε"; "Ευλογείτε, στη σκήτη του αγίου Ν..." απάντησα.  " Ο Κύριος, μου είπε, ακολοθείστε αυτό το μονοπάτι για το Άξιον Εστί", και έφυγε. Έφτασα εκεί και είπα να προσκυνήσω. Με υποδέχτηκε ένας γέροντας, μου έδειξε το σημείο όπου συντάχθηκε ο Ύμνος και άνοιξε ένα Βιβλίο. Ήταν το Συναξάρι. Διαβάστε, μου είπε. Άρχισα, αλλά σε λίγο διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω. Θόλωσαν τα μάτια, ένας λιγμός με έπνιγε, η φωνή έβγαινε διακεκομμένη. Ο γέροντας περίμενε, "δεν πειράζει, μου είπε, σε λίγο θα συνεχίσετε". Αυτό έγινε πολλές φορές μέχρς ότου η ανάγνωση τελείωσε. Με ρώτησε που πηγαίνω, απάντησα, μου έδωσε την ευχή του και έφυγα.

Έφυγα! Τρόπος του λέγειν. Δεν έφυγα, εκεί είμαι ακόμη, για να γράφω γι΄ αυτούς που κανείς δεν γνωρίζει. Πεταγμένοι και άγνωστοι βρίσκονται σ΄ αυτή τη γωνιά του Αγίου Όρους. Για να μνημονεύουν "πάσαν Επισκοπή Ορθοδόξων", στην οποία ανήκει ο γράφων, δίνοντας επιτέλους την απάντηση σε όσους πιεστικά του θέτουν το ερώτημα : "Πες μας σε ποιά σύνοδο ανήκεις παλιοημερολογίτη".