"Όταν ένας ασθενής διδάσκεται να δίνει τη "μάχη Ζωής" για μια αρρώστια, που τον οδηγεί μοιραία στο θάνατο, δεν έχει συνείδηση του
θανάτου. Συνείδηση της αρρώστιας του έχει. Συνείδηση όμως της αρρώστιας
του έχει και ο εγκεφαλικά νεκρός. Ποιος αυτό μπορεί να το αποκλείσει και
ποιος μας λέει, ότι δεν δίνει κι αυτός τη δική του μάχη;"
Οι αδίστακτοι κυβερνήτες μας, αυτοί οι 300 του Κοινοβουλίου, που υπογράφουν τα συμβόλαια θανάτου της ελληνικής κοινωνίας - είναι συνάμα και η ψηφοφόρος - ήταν αναμενόμενο να βγάλουν κάποτε τη μάσκα της αλήθειας, ώστε να αποκαλυφθεί το ανατριχιαστικό πρόσωπο της ψευτιάς και της απάτης. Ψήφισαν το νόμο Λοβέρδου ή της εικαζόμενης συναίνεσης. Όλοι είμαστε δωρητές οργάνων, εκτός αν έχουμε υπογράψει Υπεύθυνη Δήλωση άρνησης. Το πραγματικό γεγονός, την αντικειμενική αλήθεια, την αγνόησαν και παραπλανητικά την κάλυψαν με την αρνητική Δήλωση. Και ποια η αλήθεια; Ότι δεν αποτελεί εικασία ο μικρός αριθμός των μέχρι σήμερα - από το 1987 και μετά - δηλωμένων δωρητών οργάνων. Ουδείς γνωρίζει πόσοι είναι. Τώρα θα μάθουμε πόσοι είναι οι αδήλωτοι. Οι τεχνίτες του ψεύδους θα τρίβουν τα χέρια τους.
Προκύπτει λοιπόν θέμα και αυτό είναι αν πρέπει να υπογραφεί ή να μην υπογραφεί η Υπεύθυνη Δήλωση άρνησης. Οπωσδήποτε όχι, δεν πρέπει να υπογραφεί, και αυτό μας οδηγεί στην καρδιά του προβλήματος, που είναι ταυτόσημο και ανεξάρτητο από υπάρχουσα ή μη υπάρχουσα Δήλωση. Τι γίνεται στις περιπτώσεις αυτές; Απλούστατα, θα ζητηθεί η γνώμη του οικογενειακού περιβάλλοντος. Όταν όμως αυτό δεν υπάρχει, τότε είναι εντελώς απαραίτητη.
Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στην εστία του προβλήματος, δηλαδή τι μπορεί να συμβεί όταν οι συγγενείς αρνηθούν - μετά ή άνευ υπάρχουσας Δήλωσης - τη δωρεά των οργάνων.
Τότε, οι έξυπνοι των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τις οδηγίες της υπερκείμενης αρχής. Και αυτός είναι ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Οι άρρητες οδηγίες είναι να απαντήσουν στους οικείους του ασθενούς ότι "εμείς θα κλείσουμε τους διακόπτες". Το πιθανότερο θα ζητήσουν από τους συγγενείς να το κάνουν. Θυμίζω εδώ την περίπτωση του Αλέξανδρου Ωνάση, όπου τους διακόπτες δεν τους έκλεισαν οι γιατροί αλλά ο πατέρας του. Αν λοιπόν το ιατρικό περιβάλλον, που φροντίζει τον άρρωστο, ζητήσει από τους οικείους να κλείσουν αυτοί τους διακόπτες, θα πρέπει να το αρνηθούν. Δεν ήταν αυτοί που τους έβαλαν, ήταν οι γιατροί της ΜΕΘ και αυτοί υποχρεωτικά καλούνται να τους αφαιρέσουν. Επί πλέον, έχουν όλο το δικαίωμα οι συγγενείς να ζητήσουν από την ιατρική ομάδα να εφαρμόσει τα δέοντα, ενδεχομένως ιατρικό συμβούλιο με δικούς τους γιατρούς και πάνω απ΄ όλα, να επιμείνουν στην παράταση χρόνου ζωής προς τον πάσχοντα.
Ζήτημα ασφαλώς δεν τίθεται, όταν ο ασθενής έχει πολλαπλά συμπιεστικά κατάγματα στο κρανίο ή ενδεχομένως έκχυση εγκεφαλικής ουσίας. Οι εντατικολόγοι που προσπαθούν να διασώσουν αυτούς τους ασθενείς το κάνουν αποβλέποντας στην αφαίρεση των οργάνων. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να σταματήσουν τη μηχανική υποστήριξη οι συγγενείς. Χρέος και καθήκον έχει το προσωπικό των Μονάδων Εντατικής να το κάνει και ουδείς άλλος. Οι γιατροί έβαλαν τον ασθενή στην εντατική θεραπεία για να δώσει τη "μάχη Ζωής" και αυτοί οφείλουν να τη διακόψουν.
Οι αδίστακτοι κυβερνήτες μας, αυτοί οι 300 του Κοινοβουλίου, που υπογράφουν τα συμβόλαια θανάτου της ελληνικής κοινωνίας - είναι συνάμα και η ψηφοφόρος - ήταν αναμενόμενο να βγάλουν κάποτε τη μάσκα της αλήθειας, ώστε να αποκαλυφθεί το ανατριχιαστικό πρόσωπο της ψευτιάς και της απάτης. Ψήφισαν το νόμο Λοβέρδου ή της εικαζόμενης συναίνεσης. Όλοι είμαστε δωρητές οργάνων, εκτός αν έχουμε υπογράψει Υπεύθυνη Δήλωση άρνησης. Το πραγματικό γεγονός, την αντικειμενική αλήθεια, την αγνόησαν και παραπλανητικά την κάλυψαν με την αρνητική Δήλωση. Και ποια η αλήθεια; Ότι δεν αποτελεί εικασία ο μικρός αριθμός των μέχρι σήμερα - από το 1987 και μετά - δηλωμένων δωρητών οργάνων. Ουδείς γνωρίζει πόσοι είναι. Τώρα θα μάθουμε πόσοι είναι οι αδήλωτοι. Οι τεχνίτες του ψεύδους θα τρίβουν τα χέρια τους.
Προκύπτει λοιπόν θέμα και αυτό είναι αν πρέπει να υπογραφεί ή να μην υπογραφεί η Υπεύθυνη Δήλωση άρνησης. Οπωσδήποτε όχι, δεν πρέπει να υπογραφεί, και αυτό μας οδηγεί στην καρδιά του προβλήματος, που είναι ταυτόσημο και ανεξάρτητο από υπάρχουσα ή μη υπάρχουσα Δήλωση. Τι γίνεται στις περιπτώσεις αυτές; Απλούστατα, θα ζητηθεί η γνώμη του οικογενειακού περιβάλλοντος. Όταν όμως αυτό δεν υπάρχει, τότε είναι εντελώς απαραίτητη.
Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στην εστία του προβλήματος, δηλαδή τι μπορεί να συμβεί όταν οι συγγενείς αρνηθούν - μετά ή άνευ υπάρχουσας Δήλωσης - τη δωρεά των οργάνων.
Τότε, οι έξυπνοι των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τις οδηγίες της υπερκείμενης αρχής. Και αυτός είναι ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Οι άρρητες οδηγίες είναι να απαντήσουν στους οικείους του ασθενούς ότι "εμείς θα κλείσουμε τους διακόπτες". Το πιθανότερο θα ζητήσουν από τους συγγενείς να το κάνουν. Θυμίζω εδώ την περίπτωση του Αλέξανδρου Ωνάση, όπου τους διακόπτες δεν τους έκλεισαν οι γιατροί αλλά ο πατέρας του. Αν λοιπόν το ιατρικό περιβάλλον, που φροντίζει τον άρρωστο, ζητήσει από τους οικείους να κλείσουν αυτοί τους διακόπτες, θα πρέπει να το αρνηθούν. Δεν ήταν αυτοί που τους έβαλαν, ήταν οι γιατροί της ΜΕΘ και αυτοί υποχρεωτικά καλούνται να τους αφαιρέσουν. Επί πλέον, έχουν όλο το δικαίωμα οι συγγενείς να ζητήσουν από την ιατρική ομάδα να εφαρμόσει τα δέοντα, ενδεχομένως ιατρικό συμβούλιο με δικούς τους γιατρούς και πάνω απ΄ όλα, να επιμείνουν στην παράταση χρόνου ζωής προς τον πάσχοντα.
Ζήτημα ασφαλώς δεν τίθεται, όταν ο ασθενής έχει πολλαπλά συμπιεστικά κατάγματα στο κρανίο ή ενδεχομένως έκχυση εγκεφαλικής ουσίας. Οι εντατικολόγοι που προσπαθούν να διασώσουν αυτούς τους ασθενείς το κάνουν αποβλέποντας στην αφαίρεση των οργάνων. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να σταματήσουν τη μηχανική υποστήριξη οι συγγενείς. Χρέος και καθήκον έχει το προσωπικό των Μονάδων Εντατικής να το κάνει και ουδείς άλλος. Οι γιατροί έβαλαν τον ασθενή στην εντατική θεραπεία για να δώσει τη "μάχη Ζωής" και αυτοί οφείλουν να τη διακόψουν.
Ανώνυμος έγραψε ...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ζήτημα ασφαλώς δεν τίθεται, όταν ο ασθενής έχει πολλαπλά συμπιεστικά κατάγματα στο κρανίο ή ενδεχομένως έκχυση εγκεφαλικής ουσίας. Παρακαλώ διευκρινείστε το γιατί δεν το κατανοώ. Ναρκώνουν ή δεν ναρκώνουν αυτούς τους ασθενείς; "
ΚΧ απάντηση ...
Η περίπτωση (περιπτώσεις) αυτή αφορά σε εξαιρετικά περιστατικά, που όμως υπάρχουν. Ένα εξ αυτών μάλιστα, στάθηκε αφορμή ώστε να αρχίσουν εδώ οι μεταμοσχεύσεις και οι γονείς να βραβευθούν από την Ακαδημία για το ανθρωπιστικό τους έργο. Αναφέρομαι στην οικογένεια Μεσογίτη, όπου ο νεαρός υιός τους πυροβολήθηκε (σημ. δεν ξερουμε αν ήταν αυτοτραυματισμός ή έγινε κάποιο άλλο λάθος, οι εφημερίδες έγραψαν ότι αυτοτραυματίσθηκε) με σφαιρίδιο αεροβόλου όπλου στο κεφάλι, κατέστη εγκεφαλικά "νεκρός", διασωληνώθηκε, τελικά δε οδηγήθηκε σε δωρεά οργάνων.
Η άλλη περίπτωση αφορούσε έναν αλλοδαπό Ρωσοπόντιο, που έπαιζε με στοίχημα "ρωσική ρουλέτα". Έχασε το στοίχημα, μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στην Αθήνα, για να του πάρουν τα όργανα. Το περιστατικό δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες.
Υπάρχουν και άλλες παρεμφερείς περιπτώσεις σε τροχαία δυστυχήματα. Σε αυτές λοιπόν τις απελπιστικές καταστάσεις, όπου η εγκεφαλική ουσία είναι εντελώς κατεστραμμένη, η διασωλήνωση και εισαγωγή στη Μονάδα Εντατικής δεν έχει κανένα λόγο. Αλλά οι γιατροί κρίνουν ότι οφείλουν να τους διασωληνώσουν, όχι όμως για να γίνουν καλά. Πώς είναι δυνατόν όταν έχεις τινάξει τα μυαλά σου στον αέρα, όταν έχει πολτοποιηθεί ο εγκέφαλος, ή όταν έχει σφηνωθεί μια σφαίρα; Η πορεία του ασθενούς βαίνει προς θάνατο, αλλά οι γιατροί δεν αφήνουν τον άρρωστο να πεθάνει άχρηστα. Θέλουν να πεθάνει χρήσιμα για να αποσβέσουν τις επενδύσεις υγείας στο χρηματηστήριο των χειρουργικών Τραπεζών. Αποτελειώνουν τον άρρωστο στο χειρουργείο και μας λένε ότι κάνουν θεάρεστο και θεοφιλές έργο. Με άλλα λόγια κάνουν ευθανασία στον άρρωστο. (Παρένθεση, και κατηγορούν εμένα ότι ασπάζομαι ναζιστικές πρακτικές).
Όλες όμως οι άλλες καταστάσεις, όπου τίθεται η διάγνωση(!) του εγκεφαλικού, σε εισαγωγικά, θανάτου, δεν είναι τόσο οφθαλμοφανείς. Εκεί χρειάζονται τα διάφορα τεστ, που όμως δεν είναι απολύτως ακριβή και διαγνωστικά του τι ακριβώς συμβαίνει. Μερικά μάλιστα από αυτά επιδεινώνουν την κατάσταση του αρρώστου.
Όσον αφορά στη νάρκωση, ναι, και σ΄ αυτούς κάνουν.
Ελπίζω αυτά να έλυσαν την απορία ή ενδεχομένως δική μου ασάφεια.