Η απάτη του μαρξιστικού ανθρωπισμού

Ο Μαρξ με υψωμένο τον δείκτη και τον μέσο δάκτυλο σε σχήμα V. Οι αφελείς νομίζουν ότι είναι τα αρχικά του Victory. Είναι όμως και το Victim, που σημαίνει "θύμα".

Ανώνυμος έγραφε ...
"Οι πραγματικοί ποιμένες δεν πρέπει να φροντίζουν για τους λύκους που εμφανίζονται όπως είναι, αλλά και για τους λύκους που εμφανίζονται ως πρόβατα", εννοώντας προφανώς το "λύκο" της χρυσαυγής

Εντάξει, ο λύκος που εμφανίζεται όπως είναι, λέγεται χρυσαυγή. Υπάρχει πληθώρα υλικού προς απόδειξη. Άρα, ουδέν πρόβλημα.

Τι γίνεται όμως με τους (τον) λύκους που δεν φαίνονται; Ή μήπως ο μαρξισμός έπαψε να είναι λύκος και έγινε τώρα αρνάκι; Μάλλον, όμως, έγινε (Εκκλησία και Αριστερά σε Διάλογο). Οι ιερείς είμαι βέβαιος ότι τον μνημονεύουν.

Ο υπ΄ αυτού κηρυττόμενος ανθρωπισμός εξαπατά. Και μάλιστα, έχει καλύτερη τεχνική και από αυτήν ακόμη των παπικών με την ουνία. Διότι, απευθυνόμενος στα ακατήχητα λαϊκά στρώματα, διατείνεται πως ενδιαφέρεται για την ανθρωπιά του ανθρώπου. Ποτέ δεν μας είπε ότι τον ενδιαφέρει να διδάξει πολιτικά την ανθρωπιά του Θεού. Την ανθρωπιά του Θεού, που καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος, δεν την ακούσαμε μέχρι τώρα από τους γνήσιους θεωρητικούς του μαρξισμού.

Τα ανακατέματα του χριστιανομαρξισμού είναι άλλη φαιδρά ιστορία και δεν θα το αναλύσω, στα περιορισμένα πλαίσια των σχολίων που συνηθίζω να γράφω.

Το σταθερό μοτίβο του μαρξιστικού ανθρωπισμού και της σοσιαλιστικής φιλάδελφης καπηλείας παραδέρνει ακόμη στον διαλεκτικό υλισμό, την πάλη των τάξεων, και τη διαρκή επανάσταση, αφού αυτό διδάσκει η Ιστορία : Θέση, αντίθεση, σύνθεση και νικητής η αποσύνθεση. Την απολαύσαμε τα τελευταία σαράντα χρόνια και τώρα πληρώνουμε το λογαριασμό του κακού ιδιωτικού κεφαλαίου, λες και θα ήταν καλύτερο το λαϊκό, των μαζών, και των εργαζόμενων.

Έχουμε βέβαια, θα ισχυριστούν μερικοί, τα παραδείγματα της Βενεζουέλας και της Κούβας. Σύμφωνοι, μένει όμως να δούμε τη συνέχεια, η οποία θα είναι, αν υποθέσουμε ότι βρεθούν μιμητές, προς δόξαν του Μαρξ. Αυτό είναι σίγουρο. Λίαν απίθανο να δούμε να δοξάζεται εκείνος που είπε : Δεν θέλω να με υπηρετείτε, αλλά να σας υπηρετώ.  

Στερημένος από πνεύμα - όχι το οποιοδήποτε - ο μαρξιστικός ανθρωπισμός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον καπιταλιστικό του αντίπαλο. Ο μεν πρώτος ισχυρίζεται ότι τον αφορά το λαϊκό παραγωγικό κεφάλαιο, ο δεύτερος το ιδιωτικό. Και οι δυο αντίπαλοι για το κεφάλαιο πολεμούν, το οποίο διαχειρίζεται μια χούφτα ιδιώτες ένθεν κακείθεν. Ή μήπως όχι; Το εργατικό παραγωγικό κεφάλαιο της πρώην USSR και νυν Ένωσης Δημοκρατιών ή όπως αλλιώς λέγεται, και της Κίνας, ποιοι το διαχειρίζονται; Οι εργάτες ή μια ομάδα από "ειδικούς εμπειρογνώμονες" ιδιώτες;

Ας μας πουν λοιπόν, και μην ισχυρίζονται ότι δεν θέτουμε ερωτήματα, τι θα έκανε ο λαϊκός καπιταλισμός του Μαρξ, όταν, λόγω τεχνολογίας, θα ήταν υποχρεωμένος να ανοίξει το κεφάλαιο της ανεργίας. Τι θα τους έκανε όλους αυτούς που θα ξέμεναν, αφού τα πλήκτρα των κομπιούτερ πήραν τη θέση των χεριών και των ποδαριών ; Θα δούλευαν τα τριάντα, ας πούμε, εκατομμύρια για να συντηρούν τα δεκαπέντε; Και ποιος θα ήταν τόσο βλάκας να δουλεύει;