Οι πολέμιοι της Θρησκείας

"Το συναισθηματικό κενό καλύπτει η Αισθητική και τα Εικαστικά, κάτι που αργότερα οδηγεί με βεβαιότητα στην εκατόμβη εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων υπό τους ήχους ορατορίου, ας πούμε, του Σεβαστιανού Μπαχ"

Έστω καθυστερημένα κάνω ειδική ανάρτηση ένα σημαντικότατο σχόλιο ανώνυμου σχολιαστή (υπογράφει "ένας πιστός") και ειλικρινά του ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση αυτή. Είναι διαφωτιστικό του εκπεσμού της Ιεραρχίας, της καθ΄ημάς Εκκλησίας του Ορθοδόξου Δόγματος. Το σχόλιο του ανώνυμου "ένας πιστός" κατατέθηκε στο Θέμα : "Ενάντια στη Θρησκεία", το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στο δεσμό http://kyprianoscy.blogspot.gr/2010/07/blog-post.html

Ανώνυμος Σχολιαστής "ένας πιστός", 1η Ιουλίου 2010 :

Επομένως βρέθηκε η λογική εξήγηση της συμπεριφοράς της Ιεραρχίας της Εκκλησίας. Εφόσον η θρησκεία είναι ενάντια στην εκκλησία άρα πρέπει κάθε τι που την αφορά να αποσιωπάται - καταργείται - παραμερίζεται. ΄Αρα και η βλασφημία ορθά καταργήθηκε - στην πράξη - από τα Ελληνικά Δικαστήρια (βάσει σχετικού εγγράφου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας) αφού το ανωτέρω αδίκημα αφορά την θρησκεία. Από την άλλη γιατί ανακατεύτηκε η Ιεραρχία της Εκκλησίας σε ένα θέμα που αφορά την θρησκεία? Υπό το σκεπτικό της σχετικής επιχειρηματολογίας τους - ενάντια στη θρησκεία - οι Ιεράρχες της εκκλησίας της Ελλάδος είναι αναρμόδιοι να αποφασίσουν για κάτι τέτοιο.
Με άλλα λόγια, σε τι ακριβώς είναι αρμόδιοι οι εν λόγω Ιεράρχες και σε τι αναρμόδιοι? Για να το θέσουμε αλλιώς, στο όνομα ποιας θρησκείας ενεργούν?
Κύριε Χριστοδουλίδη, μία απάντηση υπάρχει. Έχουμε πάθει οι Έλληνες ομαδική παράκρουση και νομίζουμε πως είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί. Και είναι σε τέτοιο σημείο η πλάνη μας που δεν αντιλαμβανόμαστε τη λογική της επιχειρηματολογίας των Ιεραρχών της Εκκλησίας - ότι δηλαδή δεν πιστεύουμε σε συγκεκριμένη θρησκεία αλλά έχουμε κοινές εκκλησιαστικές αντιλήψεις!!! οι οποίες βασίζονται σε συγκεκριμένο εκκλησιαστικό γεγονός (καλά κατάλαβα?) όπως αυτό προσδιορίζεται (?) από τους Ιεράρχες της Εκκλησίας. Αυτό δε το εκκλησιαστικό γεγονός έχει παρακλάδια (ή είναι παρακλάδι το ίδιο) - βλέπε εκκλησιαστικά γεγονότα άλλων χωρών - π.χ. της Ιταλίας!!!
Ας βρεθεί άνθρωπος στον πλανήτη να παράσχει εξήγηση στα ανωτέρω!

Συμπληρώνοντας τα όσα σοφά έγραψε ο "ένας πιστός" ακολούθησε και ο γράφων με τα κατωτέρω, αφού έγιναν μερικές μικρές διορθώσεις :

 Τι εξηγήσεις και τι απαντήσεις ζητάς; Εδώ μας κανοναρχούν άτομα με έκδηλα τα συμπτώματα της ψύχωσης. Αρκεί να δεις την όψη του Μητροπολίτη Μεσσηνίας, τον συγγραφέα του "ενάντια στη θρησκεία" και μερικών άλλων, για να βγάλεις τα συμπεράσματά σου. Το δε άκρον άωτον του παραλογισμού, είναι ότι ο εισηγητής του πολέμου κατά της θρησκείας και υπέρ της εκκλησίας, χρησιμοποίησε έναν ιατρικό όρο εντελώς λανθασμένα. Ταύτισε τη θρησκεία με ασθένεια νευροβιολογική. Όμως οι νευροβιολογικές παθήσεις που μας οδηγούν σε διαταραχές του ψυχισμού οφείλονται είτε σε τοξικές ουσίες (φάρμακα, αλκοόλ κλπ) ή σε ιδιοπαθή εκφυλιστικά αίτια (άνοιες), όπου σε τελική ανάλυση καταστρέφεται και αποδιοργανώνεται ο ψυχισμός, η ψυχολογία του ατόμου. Στην προκειμένη περίπτωση της θρησκείας δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι ο όρος "νευροβιολογική" ασθένεια ευσταθεί. Δεν έχουμε ούτε τοξική επίδραση φαρμάκων, ούτε βέβαια εκφυλιστικές (ανοϊκές) εγκεφαλικές παθήσεις, που τις συναντάμε σε προχωρημένη ηλικία. Και οπωσδήποτε, δεν συζητάμε για κληρονομικές ή συγγενείς νευρολογικές βλάβες που έχουν επιπτώσεις στην ψυχική σφαίρα. Μόνο ο όρος "ψυχοβιολογική" ασθένεια θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός, νοουμένου ότι η θρησκεία επιδρά λίαν ενωρίς στη διαμόρφωση της ψυχολογίας και αυτό έχει ως συνέπεια την μετέπειτα βιολογική (με ευρεία έννοια) εξέλιξη του ατόμου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι από έναν λάθος ορισμό, που έδωσε ο π. Ρωμανίδης για να θεμελιώσει την πολεμική κατά της θρησκείας (σημ. παρόμοια προσπάθεια είχε γίνει στις αρχές του περασμένου αιώνα και αυτή ολοκλήρωσε ο π. Ρωμανίδης), συνεχίστηκε το ακόμη μεγαλύτερο : Η παραφροσύνη, σχιζοφρένεια καλύτερα, να είμαστε εκκλησιαστικοί τύποι (χαρακτηρολογικά και συμπεριφεριολογικά) όχι όμως και θρησκευτικοί. Να καταργούμε το θρησκευτικό συναίσθημα και από την άλλη, να πάμε να φτιάξουμε το εκκλησιαστικό. Αλλά ο άνθρωπος γεννιέται με το θρησκευτικό συναίσθημα, αυτό είναι το εγγενές θείο δώρο που όλοι έχουμε. Το επιβεβαιώνει άλλωστε η Ψυχιατρική. Αν αυτό το συναίσθημα βρει την ολοκλήρωσή του μέσα στην εκκλησία - σημείωσε ότι αυτός είναι ο λόγος του νηπιοβαπτισμού -, και αυτό είναι το ζητούμενο κατά τη γνώμη μου, είναι άλλο θέμα. Όχι όμως να έχουμε στόχο και σκοπό να καταργήσουμε τη θρησκεία, να στεγνώσουμε τον άνθρωπο από το συναίσθημα, βάζοντας στη θέση του συναισθηματικού κενού την Αισθητική και τα Εικαστικά. Κάτι που αργότερα θα μας οδηγήσει με βεβαιότητα στην εκατόμβη εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων υπό τους ήχους ορατορίων, ας πούμε, του Σεβαστιανού Μπαχ. Αυτό είναι το εκκλησιαστικό "γεγονός" που πάνε να φτιάξουν. Γιατί; Διότι η εκκλησία τους και ο θεός που λατρεύουν στερείται συναισθήματος. Είναι κίβδηλο, όπως ψεύτικη είναι και η εκκλησιαστικότητα που έχουν. Είναι κίβδηλη, διότι ουσιαστικά πρόκειται για θρησκευτικότητα πρωτόγονη, αρχαϊκή και ασυνείδητη, δεν έχει δε σημασία αν κάποιοι την πολεμούν φανερά και έτεροι μένουν αυστηρά προσκολλημένοι σ΄ αυτή. Η αιρετική εκκλησία τους και ο θεός που τιμούν, εκεί τους οδηγεί: "ετοιμάζοντες τω δαιμονίω τράπεζαν και πληρούντες τη τύχη κέρασμα ... κύουσι πόνον και τίκουσιν ανομίαν". Η αίρεση δεν μένει ασυνεπής, επανέρχεται στις ρίζες της και είναι αδιάφορο, αν έχει οικοδομήσει εκκλησία.