Η κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών

Όπως θα περίμενε κανείς, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις στην προσπάθεια μερικών να καταργήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών. Τα αίτια όμως, εκτός από τα γνωστά, δεν φαίνεται να ομολογούνται. Δεν μας λένε οι αμυνόμενοι, ποιοι βοήθησαν, ώστε να έρχονται σήμερα οι γνωστοί εθνομηδενιστές να ζητούν νέου τύπου θρησκευτικά όπως αυτό της θρησκειολογίας. Άξιο προσοχής, σημειώνουμε, κατά παράδοξο τρόπο οι εθνομηδενιστές είναι και άνθρωποι της εκκλησίας.

Λοιπόν, ρωτάμε; Δεν προηγήθηκε ο εξοβελισμός της θρησκείας με τη θεολογική διάγνωση ότι αυτή ευθύνεται για την ομαδική νευροβιολογική μας παράκρουση; Δεν γράψαμε και βιβλίο "Ενάντια στη θρησκεία"; Ήταν ή δεν ήταν εκσκαφέας και δολιοφθόρος των αιωνίων θεμελίων της - άρα και του μαθήματος των Θρησκευτικών - ο π. Ρωμανίδης και οι συνεργάτες του (*); Ναι ή όχι; Και ποιος τόλμησε να πει ότι αυτός και οι συνοδοιπόροι του ήταν κήρυκες δεινής κακοδοξίας; Ουδείς. Χλιαρές αντιδράσεις υπήρξαν, είθισται όμως αυτές να είναι εμετικές.

Φεύγοντας από το παρόν και κάνοντας στροφή προς τα πίσω, ας θυμηθούμε ότι μια λέξη μόνο του Αρείου, το ομοιούσιο, ήταν ικανή να ανατρέψει τη Χριστιανοσύνη. Μια άλλη ακόμη, το Χριστοτόκος, το ίδιο. Επαναλήφθηκε διαφορετικά με τους Μονοφυσίτες, έπειτα με τους Μονοθελήτες και τέλος με το "και εκ του Υιού". Τώρα έχουμε την ολοκληρωτική ανατροπή με το "η νευροβιολογική ασθένεια της θρησκείας", όπου εκθεμελιώνεται το "ο θεός αγάπη εστί" και  επανερχόμαστε στα λήγοντα σε -οτητα, όπως θεότητα, εκκλησιαστικότητα, θεολογικότητα μη αποκλειομένης σε λίγο και της "θρησκειολογικότητας". Σε περίβλεπτη θέση βρίσκεται βέβαια η αγαπητικότητα.
Και, παρενθετικά, σαν να μην έφθανε αυτό, μερικοί προχώρησαν στο διαχωρισμό της θεολογίας στην προ και μετά τον π. Ρωμανίδη περίοδο. Η προ Ρωμανίδη ήταν η νοσηρή εποχή, μετά γευτήκαμε το φάρμακο της Εκκλησίας (με την πατερικότητα) και γιατρευτήκαμε. Έξω το μάθημα των Θρησκευτικών λοιπόν και μέσα το μάθημα των εκκλησιαστικών! Για  να μη ξεχνιόμαστε, της θρησκειολογίας, και ιδού τα αποτελέσματα.

Θα επαναλάβουμε, λοιπόν, κάτι που άλλοτε εγράφη σε συνάφεια με τα μόλις αναφερθέντα πιο πάνω θεολογικά ζητήματα του παρελθόντος. Αν υπήρχαν αναστήματα όπως του Μ. Αθανασίου, του Μ. Φωτίου, του Ι. Δαμασκηνού, του Μ. Βασιλείου, Ιερού Χρυσοστόμου, Μαξίμου του Ομολογητού, Μάρκου Ευγενικού και Γρηγορίου του Παλαμά, θα υποχρέωναν τον π. Ρωμανίδη να αναθεωρήσει τη βέβηλη θεωρία ότι η Θρησκεία είναι νευροβιολογική πάθηση. Αν είναι σε άλλους, σε μας δεν είναι. Οι άλλοι δεν μας αφορούν, δικό τους το πρόβλημα, αν θέλουν να μάθουν τα δικά μας είναι ευπρόσδεκτοι.
Ορθόδοξοι μέχρις ενός σημείου ήταν όλοι οι αιρετικοί, αλλά η επιμονή τους και η μη αναγνώριση των πλανών τους, επέβαλε στην Εκκλησία να τους αναθεματίσει. Άλλους εν ζωή και έτερους μετά θάνατον. Τους πέταξε στην άκρη. Ο π. Ρωμανίδης, αν υπήρχαν θεολογικά αναστήματα όπως τα αναφερθέντα, όφειλε να πάρει την άγουσα προς τα εκεί. Δεν έγινε αυτό, όπως δεν έγιναν πολλά άλλα, και αλωνίζουν πλέον οι κάθε είδους κακόδοξοι εκκλησιαστικοί εθνομηδενιστές σπαράσσοντας το λαό του Θεού. Λησμονούν οι κακόδοξοι ότι η αποκεκαλυμμένη Θρησκεία οικοδόμησε την Εκκλησία. Θρησκεία υπήρχε και προηγείτο της Εκκλησίας. Δεν ήρθε η τελευταία να καταργήσει τη Θρησκεία, όπως δεν ήρθε η Καινή Διαθήκη να καταργήσει την Παλαιά. Αυτό να το χωνέψουμε, να το καταλάβουμε, και επιτέλους, καιρός να πούμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα.

Επεξηγηματικό των ανωτέρω είναι τούτο. Ότι εγγενές και έμφυτο είναι στον άνθρωπο το θρησκευτικό συναίσθημα, διότι ο Θεός είναι αγάπη και αγάπη σημαίνει συναίσθημα. Για να το εννοήσουμε όμως αυτό βιωματικά χρειάζεται η κάθαρση του συναισθήματος, όχι η κατάργηση. Καταργώντας τη Θρησκεία και αναπληρώνοντας το κενό με τα Εικαστικά : την Τέχνη και την Αισθητική γενικότερα, φτιάχνουμε ένα ψευδές, επιγενές και επίπλαστο συναίσθημα, που παραμένει θαμμένο στα βάθη του ασυνειδήτου. Διαμεσολαβητικά δρα εδώ και η σχέση, για να έχουμε τη νέα μορφή "θεολογίας", που φέρεται τώρα με το όνομα της "συναφειακότητας" ή προτιμότερα, της σχεσιολογίας. Όποιος, λοιπόν, καταργεί τη Θρησκεία με την Τέχνη και τη σχέση, χτυπάει ύπουλα τον άγιο Θεό προφασιζόμενος μάλιστα ότι είναι πιστός. Καλύτερα, ότι εμπιστεύεται τον θεό, όπως συνηθίζουν να γράφουν και να λένε οι ευκαιριακοί εκσυγχρονιστές.

Ας συγκρατήσουμε λοιπόν την δίκαιη οργή μας με την επιχειρούμενη κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, ας καταλάβουμε τα λάθη μας και, πλέον, μην απορούμε για το πώς φτάσαμε σ΄ αυτό το σημείο. Εφόσον εξοβελίσαμε τη θρησκεία και τον νευροτρόπο ιό της, στερήσαμε από την Εκκλησία το θεμέλιο έδαφος όπου στεκόταν. Υπέθεσαν οι ολετήρες ότι θα καταρρεύσει, ή ότι ελλειμματικά υπάρχοντας, θα αναζητούσε στήριγμα στο δέντρο που φύτεψαν οι αδελφές ψευδοεκκλησίες. Ζει Κύριος, η Εκκλησία πολεμουμένη νικά, θα τους συντρίψει.

(*) Βλ.  "Η νευροβιολογική ασθένεια της Θρησκείας" υπό π. Ι. Ρωμανίδη,
              "Ενάντια στη θρησκεία" υπό Χ. Γιανναρά.