Η πλάνη του "κάθε ψέμα μπορεί να γίνει αλήθεια φτάνει να κρύβει ελπίδα"

Μη παραβλέπουμε ότι  σήμερα πολλοί "γεγόνασι διδάσκαλοι" της εις Χριστόν πίστεως, ο έλεγχος είναι απαραίτητος

Συναφές με όσα έγραψα για τον μεγάλο ραβίνο της Γαλλίας κ. Ζιλ Μπερνέμ και την απάτη του, είναι και αυτά που ακολουθούν. Γράφτηκαν σε παλαιότερη ανάρτηση με διαφορετικό τίτλο. Ήταν αιχμηρά και αφορούσαν σε προσωπική διαφωνία με άλλον. Τώρα, ο χρόνος κύλησε, τα πράγματα ηρέμησαν, να όμως που μας προέκυψε ο κύριος Μπερνέμ και αυτά γίνονται πάλι επίκαιρα.

Ένας σκεπτόμενος ανάρτησε στο διαδίκτυο τη σκέψη του. Σκέψη η οποία κατέγραφε τα σημερινά ανυπέρβλητα αδιέξοδα μέσα στα οποία βρίσκεται ο αποπροσανατολισμένος και συγχυτικός άνθρωπος των ημερών μας. Διαπίστωνε ότι η σχέση, την οποία επιθυμούσε να αναπτύξει και να καλλιεργήσει με τους άλλους, τον γέμιζε απογοήτευση και με ερωτήσεις, ενώ εκείνος περίμενε απαντήσεις. Κατέληγε γράφοντας : "Αντί να ξημερώσει φως βαθαίνει το σκοτάδι, κάθε ψέμα μπορεί να γίνει αλήθεια φτάνει να κρύβει ελπίδα".

Δεν θέλησα να ασχοληθώ με όσα συμβαίνουν και επιτυχώς εκδίπλωσε με τη σκέψη του ο σκεπτόμενος. Με ανησύχησε όμως αυτό το "κάθε ψέμα μπορεί να γίνει αλήθεια φτάνει να κρύβει ελπίδα". Διότι ναι μεν για το φώς ποιητική αδεία λέμε, "περιμένουμε να ξημερώσει και προβάλλει βαθύτερο σκοτάδι", αλλά αυτό το "κάθε ψέμα μπορεί να γίνει αλήθεια φτάνει να κρύβει ελπίδα" δεν είναι και τόσο ποιητικό. Είναι κάτι που μπορεί να αιτιολογηθεί και να θεωρηθεί σωστό, ότι συμβαίνει.

Βάσει αυτού του συλλογισμού πήρα το λόγο και είπα περίπου τα εξής : Δεν είναι ακριβώς τα πράγματα όπως περιγράφονται. Διότι υπάρχει κάτι ακόμη. Είναι η πίστη, που τη χρειάζεται το ψέμα, για να γίνει αλήθεια - όταν κρύβει μέσα του (το ψέμα) την ελπίδα. Η πίστη όμως είναι συνάμα έλεγχος, όπως γράφει ο απ. Παύλος. Το ψέμα, η αλήθεια, η ελπίδα προϋποθέτουν πίστη. Χωρίς πίστη, ούτε αλήθεια, ούτε ψέμα, ούτε ελπίδα. Μηδέν από μηδέν ίσον υπό το μηδέν. Ο έλεγχος είναι το "εκ των ουκ άνευ" για την ελπίδα, αλλά και για την πίστη.

Ο σκεπτόμενος του διαδικτύου προτίμησε να γράψει λίγα λόγια για να δικαιολογήσει την εύλογη απαισιοδοξία του μη λαμβάνοντας υπόψη την "ποιητική" αναφορά που έκανε (: το ψέμα όταν παρέχει ελπίδα γίνεται αλήθεια) και τις διαστάσεις που προσέδωσα με την παρατήρηση που έκανα. Για μένα τούτο δεν ήταν "ποιητικό". Ήταν κάτι που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από αφελείς. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί στον καιρό μας.

Ένας εξ αυτών έκανε αμέσως εμφανή την παρουσία του. Για να μου καταλογίσει αδυναμία αισθητικής προσέγγισης των πραγμάτων. "Είσαι άμουσος και άτεχνος", μου είπε, προσθέτοντας ότι  "το κάλλος σας αφήνει αδιάφορο". Μου είπε ακόμη ότι διαθέτω μιά εξόχως προβληματική λογική, "ατομικής καταναλώσεως" για να ολοκληρώσει, τέλος, θεολογικά τη διαφωνία του. Τον ξένισε ότι έγραψα "η πίστη είναι συνάμα πραγμάτων έλεγχος". Είπε ότι η πίστη είναι δώρο του Κυρίου, είναι ο αρραβώνας που συνάπτουμε μαζί του, συνεπώς, αυτό που μας δίνει δεν μπορεί να τον ελέγχει. Πώς είναι δυνατόν, διερωτήθηκε, η πίστη νά ελέγχει τον Κύριο;

Ξέχασε όμως ότι η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το θέμα : Το ψέμμα που γίνεται αλήθεια όταν παρέχει ελπίδα και το σημαντικότερο, παρέβλεψε ότι σήμερα πολλοί  "γεγόνασι διδάσκαλοι" της εις Χριστόν πίστεως. Συνεπώς, ο έλεγχος είναι απαραίτητος.