Το ίδιον θέλημα των δωρητών οργάνων είναι αντίθετο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Ομολογίας και Πίστεως

Επειδή οι διαστροφείς της πίστεως ορθόδοξοι ποιμένες τολμούν θρασύτατα να εξισώνουν τη σταυρική θυσία του Θεανθρώπου με το δικό τους ίδιον γνωμικό θέλημα, δηλαδή επιτρέπουν να δολοφονούνται - μιμούνται το παράδειγμα του Κυρίου, ο οποίος δεν οδηγήθηκε κλινικά ή εγκεφαλικά νεκρός επί του Σταυρού - χρήσιμα και πρώιμα από τους θεράποντας του Ασκληπιού, ας διαβάσουν τα κατωτέρω από την " Προς Μαρίνον τον οσιώτατον πρεσβύτερον" επιστολή του αγίου Μαξίμου του Ομολογητή (PG. 91 :

Ἀλλ᾿, ὡς ἔοικε, τό φυσικόν θέλημα τῆς κατά Χριστόν ἀνθρωπότητος Σευῆρος ἀνεῖλεν, οὐκ εἰδώς ὅτι κυριώτερόν τε καί πρῶτον ἰδίωμα πάσης μάλιστα φύσεως λογικῆς, ἡ κατ᾿ ἔφεσιν αὐτῆς καθέστηκε κίνησις· ἥν οἱ Πατέρες σκοπήσαντες, φυσικῶν, ἀλλ᾿ οὐ γνωμικῶν ἐπί Χριστοῦ θελημάτων διαφοράν λαμπρῶς ὡμολόγησαν. Οὐ γάρ ἄν ἔλεγόν ποτε γνωμικῶν ἐπί Χριστοῦ θελημάτων διαφοράν, ἵνα μή δίγνωμον καί δίβουλον, καί οἷον εἰπεῖν μαχόμενον ἑαυτῷ τῇ στάσει τῶν λογισμῶν· καί διά τοῦτο διπρόσωπον αὐτόν κηρύττωσιν· οἵ γε κατά μόνην ταύτην γινώσκοντες τήν τῶν γνωμικῶν θελημάτων διαφοράν ἐν τῷ βίῳ γεγενῆσθαι· τήν τε τῆς ἁμαρτίας εἴσοδον, καί τήν πρός τόν Θεόν ἡμετέραν διάστασιν. Ἐν οὐδενί γάρ ἄλλῳ καθέστηκε τό κακόν, εἰ μή μόνον ἐν τῇ πρός τό θεῖον θέλημα διαφορᾷ τοῦ κατά γνώμην ἡμετέρου θελήματος· ᾗτινι πάντως ἀντικειμένη συνεισάγεται ποσότης, καί ὁ ταύτης δηλωτικός ἀριθμός, δεικνύς ἡμῶν τήν πρός τόν Θεόν τοῦ γνωμικοῦ θελήματος ἀντιπάθειαν.

To  "φυσικόν θέλημα της κατά Χριστόν ανθρωπότητος" δεν διέφερε από το "φύσει γνωμικόν", δεν ήταν η αποφυγή των παθών και της τελικής σταυρώσεως. Το φυσικόν θέλημα του Κυρίου ήταν ίδιο με το γνωμικό : "Πάτερ, εἰ βούλει παρενεγκεῖν τοῦτο τὸ ποτήριον ἀπ' ἐμοῦ· πλὴν μὴ τὸ θέλημά μου, ἀλλὰ τὸ σὸν γινέσθω". Οι δωρητές των οργάνων, κατόπιν της εντελώς διεστραμμένης προτροπής των ποιμένων, αν ήθελαν να μιμηθούν το παράδειγμα του Κυρίου, δεν θα ζητούσαν ενσυνειδήτως να τους πάρουν οι γιατροί τα όργανα πριν πεθάνουν, για να ζήσουν άλλοι "με αξιοπρέπεια" και οι ίδιοι "να μη βασανίζονται άδικα", όπως συνήθως λένε. Οι διεφθαρμένοι διδάσκαλοι τους κατηχούν να πράξουν αυτό που ζήτησε ο έτερος των ληστών : "39 Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτὸν λέγων· Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς". Κακόδοξοι, κενόδοξοι, παράλληλα δε αμετανόητοι καινοτόμοι καθώς είναι, κατεβάζουν τον Χριστό από το σταυρό, σώζουν τον ληστή και καθιστούν περιττό, αυτό που  είπε ο άλλος : "Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου". Τι γράφει όμως ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής;

Ἐν οὐδενί γάρ ἄλλῳ καθέστηκε τό κακόν, εἰ μή μόνον ἐν τῇ πρός τό θεῖον θέλημα διαφορᾷ τοῦ κατά γνώμην ἡμετέρου θελήματος ᾗτινι πάντως ἀντικειμένη συνεισάγεται ποσότης, καί ὁ ταύτης δηλωτικός ἀριθμός, δεικνύς ἡμῶν τήν πρός τόν Θεόν τοῦ γνωμικοῦ θελήματος ἀντιπάθειαν. 

Αφήνω το εδάφιο και το απόσπασμα ως έχει και θα παρακαλούσα, αν υπάρχουν ικανοί γνώστες των θεολογικών και των φιλολογικών γραμμάτων να μας δώσουν την μετάφραση, ή ενδεχομένως να με διορθώσουν. Ως προς τον γράφοντα είναι σαφής ο λόγος.