Η ευκαιρία μετάγγισης πνευματικής δολοφονίας

Απόσπασμα Εγκυκλίου  ΔΙΣ 2819  της 7/7/2005

Η ανωτέρω φωτογραφική αποτύπωση προέρχεται από την Εγκύκλιο 2819/ 7-7-2005 της Διαρκούς Ιερής Συνόδου (ΔΙΣ) και αφορά στην προτροπή του πληρώματος της Εκκλησίας να δεχθεί "ελεύθερα και αβίαστα", εν επιγνώσει και συνειδητά, τη δωρεά οργάνων, "αν τυχόν από κάποια αιτία καταστεί εγκεφαλικά νεκρό". Σημειώνουμε ότι κριτική της Εγκυκλίου αυτής άσκησε η Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας αρκεσθείσα να επισημάνει απλώς, ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος δεν αποτελεί, ή μάλλον δεν εκφράζει, την εν σώματι έγκριση από πλευράς Ιερής Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας.

Η υπεκφυγή και η αδυναμία θεολογικής (ή πνευματικής) απόρριψης αυτής της κυριολεκτικά άθεσμης και έκθεσμης Εγκυκλίου, εκ μέρους της Μητροπόλεως Γλυφάδας, είναι εμφανέστατη. Είναι όμως και δικαιολογημένη. Η εορτολογική καινοτομία του 1924 έχει συνέπειες, όλα πρέπει να γίνονται τηρουμένων των κανόνων ευγενείας (σαβουάρ βιβρ) και προπαντός φιλαδέλφου αγάπης. Καλύτερα όμως θα ήταν, αν γράφαμε απάτης και θα εξηγήσουμε ευθύς κατωτέρω τους λόγους.

Επί μέρους κριτική επί της Εγκυκλίου 2918 έχουμε ήδη ασκήσει, συμβαίνει όμως να μην κατέχουμε επίσημα αποδεικτικά πανεπιστημιακών τίτλων, ικανών να ανατρέψουν τις θεολογικές παραχαράξεις, από τις οποίες βρίθει το κείμενο της Διαρκούς Συνόδου του 2005. Ωστόσο διαθέτουμε άλλα αποδεικτικά τίτλων, ιατρικών για να εξηγούμαστε , και μολονότι αυτά δεν αφορούν στο πνεύμα, έχουν όμως σχέση με το σώμα. Συμβαίνει δε, σώμα και πνεύμα να συνυπάρχουν, όσο ο άνθρωπος οδεύει το δρόμο της ζωής αυτής.

Το πνεύμα, ή μάλλον η πνευματικότητα, της Εγκυκλίου 2819 επικαλείται ορισμένα εδάφια της Καινής Διαθήκης, αλλά και ένα από την Παλαιά. Μας θυμίζει ότι ο άγιος Θεός έπλασε την Εύα από την πλευρά του πρωτόπλαστου Αδάμ, παραλείπει όμως να μας πει με ποιο τρόπο αυτό συνυφαίνεται με τις μεταμοσχεύσεις. Κατά πάσαν πιθανότητα υποθέτουμε ότι ο Αδάμ δώρησε (ελεύθερα και αβίαστα, εν επιγνώσει και συνειδητά) την πλευρά του στον άγιο Θεό και ο Θεός έπλασε την σύντροφο Εύα. Αν αυτά έχουν ίχνος θεολογίας, ή είναι πνευματικά, ας μας απαντήσουν οι εγκρατείς της θεολογικής επιστήμης.

Το δεύτερο επιχείρημα, πνευματικό ή θεολογικό, είναι το "αλλήλων μέλη". Περί αυτού έχουμε αναφερθεί, έχουμε γράψει ότι αλλήλων μέλη είμαστε, όταν "αποθέμενοι το ψεύδος αλήθειαν λαλούμε έκαστος μετά του πλησίον αυτού" (Εφ. δ΄ 25). Η Εγκύκλιος το απέκρυψε και οι εγκρατείς της θεολογικής επιστήμης καλούνται να μας πουν πόσο θεολογικό και τι είδους πνευματικό είναι αυτό το σκέτο "αλλήλων μέλη".

Το τρίτο επιχείρημα της Εγκυκλίου είναι καταφανώς εσφαλμένο. Μας παραπέμπει στο Α΄ Ιωαν. ιγ΄ 16 το οποίο ουδαμού υπάρχει. Κεφάλαιο ιγ΄ στην Α΄ Καθολική Επιστολή Ιωάννου είναι ανύπαρκτο (*). Υπάρχει μόνο το γ΄ 16, όπου διαβάζουμε :

16 ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι. 17 ὃς δ' ἂν ἔχῃ τὸν βίον τοῦ κόσμου καὶ θεωρῇ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ χρείαν ἔχοντα καὶ κλείσῃ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ ἀπ' αὐτοῦ, πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μένει ἐν αὐτῷ;

Το υπόμνημα του στίχου 16 έχει ως  ακολούθως : β΄ 6. δ΄11.  Ιν. ι΄ 11. ιε΄.12.13. Εφ. ε΄ 2. Ρμ. ιστ΄ 4 και ο αναγνώστης μπορεί να αναζητήσει σε αυτά το "πώς και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι".

Στην παραπομπή Ρμ. ιστ΄ διαβάζουμε : "4 οἵτινες ὑπὲρ τῆς ψυχῆς μου τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν, οἷς οὐκ ἐγὼ μόνος εὐχαριστῶ, ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν, καὶ τὴν κατ' οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν". Το ίδιο, βέβαια, επεξηγηματικά μας γράφει και ο στίχος 17 της Α΄ Καθολικής Επιστολής Ιωάννου. Ο συντάκτης της Εγκυκλίου 2819 νομίζει ότι το "όποιος έχει τον βίον του κόσμου και κλείνει τα σπλάχνα του από τον χρείαν έχοντα αδελφό" είναι αφιλάδελφος, είναι φίλαυτος και στερημένος αγάπης, εφόσον αρνείται να δεχθεί λίγο πριν πεθάνει να γίνει δότης. Τα "σπλάχνα" ερμηνεύονται κατά κυριολεξία, κατά γράμμα, γνωστού όντως ότι το γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί. Το λησμονεί αυτό ο συντάκτης.

Δεν ενδιαφέρει την Εγκύκλιο ότι ο δότης πεθαίνει όταν του αφαιρούν τα ζωτικά όργανα, ούτε ότι ο απόστολος Παύλος γράφει στην 1Κρ. γ΄ : "11 θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός". Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα αισθήματα που ποτέ δεν πεθαίνουν και αιώνια θα συνοδεύουν τον δότη. Ούτε καν υποψιάζεται το αδιανόητο, ότι το πανάγιο Πνεύμα μπορεί να υποκινεί στην έγκαιρη θανάτωση ενός αποθνήσκοντας αδελφού για να ζήσει κάποιος άλλος, ο οποίος ενδεχομένως και συνηθέστατα, κάθε άλλο από αδελφός είναι. Αντί δηλαδή ο αδελφός να προσεύχεται όπως επιζήσει ο τραυματισμένος και ασθενής αδελφός, προτρέπεται από το άγιον Πνεύμα να στραφεί προς τους γιατρούς να τελειώσουν εκείνοι συντομότερα την βάσανο του αδελφού του! Ο δότης προσφέρει μόσχευμα που σε λίγο θα πεθάνει, δεν γίνεται αλλιώς, όπως γράφει η Εγκύκλιος.

Αν αυτό λέγεται "ευκαιρία μετάγγισης πνευματικού ήθους" και δεν είναι μετάγγιση πνευματικής (θεολογικής) δολοφονίας, καλούνται και πάλι οι γνώριμοι και διάσημοι της θεολογικής επιστήμης να μας απαντήσουν.

(*)

Απόσπασμα Εγκυκλίου  ΔΙΣ 2819  της 7/7/2005