"Όστις βούλεται σωθήναι"

«Ο Πατήρ διά του Λόγου εν τω Πνεύματι ενεργεί και δίδωσι τα πάντα» (Μέγας Αθανάσιος).

Αυτά που γράφει ο Άγιος Αθανάσιος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας το 328 αποτελούν πλέον παρελθόν. Παρελθόν είναι ακόμη ότι από τα 46 χρόνια στο επισκοπικό του αξίωμα, τα 17 βρισκόταν σε εξορία και διωγμό. Φαίνεται, είχαν και τότε διαχριστιανικούς διαλόγους όπως σήμερα... . Οι αιρετικοί όμως αρειανιστές τον κατεδίωκαν με τη συμπαράσταση των αυτοκρατόρων. Υπάρχει  καμία ομοιότης με το σήμερα; Αυτό ας το αναζητήσει ο αναγνώστης διαβάζοντας τα σχετικά με το "Συνέδριον επί του θέματος «Η Β¨ Βατικανή Σύνοδος και η Ορθόδοξος Εκκλησία». Ωργανώθη υπό του Μεταπτυχιακού Ινστιτούτου Ορθοδόξου Θεολογίας, εν συνεργασία μετά της Θεολογικής Σχολής του πανεπιστημίου του Φριβούργου, την 17ην και την 18ην Οκτωβρίου 2013 εις το Ορθόδοξον Κέντρον του Οικουμενικού Πατριαρχείου εν Σαμπεζύ Γενεύης" (*).

Μάθαμε ότι, " ο Οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος εις το Μήνυμα αυτού, ως και ο Σεβ. Μητροπολίτης Ελβετίας κ. Ιερεμίας, εις την εισαγωγικήν του Ομιλίαν, είπε ότι, η Β΄ Βατικανή Σύνοδος έλαβε χώραν την ίδιαν περίοδον, κατά την οποίαν η Ορθόδοξος Εκκλησία ήρχισεν να προετοιμάζη την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον αυτής ". Και αλλού, " ο καθηγητής και κοσμήτωρ του Ιντιτούτου Βλάσιος Φειδάς ετόνισε την σημασίαν της άρσεως των Αναθεμάτων του 1054, το 1965, από κανονικής επόψεως και υπέμνησεν ότι αι σχέσεις της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας επέστρεψαν εις το καθεστώς του Σχίσματος των δύο Σεργίων (1014), ήτοι ευρίσκονται πλέον υπό καθεστώς όχι τετελεσμένου σχίσματος, αλλά διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας (ακοινωνησία), διο και το γεγονός αυτό ανοίγει νέας προοπτικάς εις τον διμερή Θεολογικόν διάλογον μεταξύ των δύο Εκκλησιών, ο οποίος δύναται να οδηγήση και εις την αποκατάστασιν της εκκλησιαστικής κοινωνίας."

 "Το "Φως των Εθνών" (Lumen Gentium) μας πληροφορεί ότι "η Μία Εκκλησία ευρίσκεται εν τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δια της παραλλήλου αναγνωρίσεως (σ.σ. ευχαριστούμε) του μυστηριακού βίου και των μη ευρισκομένων εις τους κόλπους αυτής χριστιανικών κοινοτήτων" 
(Charles Morerod , παπικός αρχιεπίσκοπος)

Σημείωση. Επειδή δεν είμαστε αφελείς, προσέξτε τη διατύπωση : "Οι μη ευρισκόμενοι εντός της μιας παπικής εκκλησίας έχουν μυστηριακό βίο". Και ρωτάμε, οι εκτός έχουν τη Χάρι μετάδοσης των Μυστηρίων, ή θα πρέπει να κάνουν αίτηση να την δανειστούν από την κάτοχο αυτής μια παπική εκκλησία; Προφανώς, αυτά σκέφθηκαν οι Λουθηροκαλβίνοι, μετά έγινε το δέντρο με τα πολλά κλαδιά κι έτσι, μας ήρθε η προτεσταντίζουσα Β΄ Βατικάνεια Σύνοδος.

Κοινός στόχος και πόθος των διαχριστιανικών λεγόμενων διαλόγων είναι η προ του Σχίσματος ενότητα . Καθοριστικό σημείο το 1014, όπου το σχίσμα δεν ήταν ακριβώς Σχίσμα. Ήταν διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας, τόσο απλά. Τώρα όμως, με την Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο, έχουμε την από κοινού δεκτή "ευχαριστιακή εκκλησιολογία" (σ.σ. μας λείπει μόνο η interactive, δηλ. διαδραστική, ενδοκοινωνία ) και ομιλούμε πλέον για "εκκλησιολογία της κοινωνίας". Προέχει η σχέση μεταξύ παραδοσιακότητος και επικαιρότητος προς τον σύγχρονον κόσμον. Τούτο, η σχέση, είναι εγγύηση της αυθεντικότητος της θεολογικής εργασίας, όπως μας είπε ο οικουμενικός Βαρθολομαίος.

Αν ζούσε σήμερα ο Μέγας Αθανάσιος, τον οποίο θέλουν να ζωντανέψουν γυρίζοντας πίσω στην εποχή της Μιας Εκκλησίας, θα έμενε άφωνος με όλες αυτές τις εκκλησιολογίες, τις θεολογίες, την παραδοσιακότητα, την επικαιρότητα, την αυθεντικότητα κλπ., όλων αυτών που δεν ξέρουν τι λένε και περί τίνος πράγματος διαβεβαιούνται . Για να είναι Μία η Εκκλησία, πρέπει να είναι αγία, για να είναι αγία, πρέπει να είναι καθολική, για να είναι καθολική, πρέπει να είναι αποστολική. Ποια, λοιπόν η σχέση αυτών, με τα βλακώδη λήγοντα σε -οτητα, όπως αγιότητα, καθολικότητα, αποστολικότητα, όταν σαφές σημείο αναφοράς και ορισμού του αγίου, του καθολικού, του αποστολικού δεν υπάρχει; Τα αντικαθιστά όλα η εκκλησιολογία και πάντα τα έχοντα "λογία" την κατάληξη. Ούτε τα Συνέδρια σώζουν την κατάσταση, ούτε το ex cathedra αλάθητο. Μόνο η άρση του φιλιόκβε με τα επακόλουθα αυτού μπορεί να μας επαναφέρει στην Μια, του Ενός, Εκκλησία.

Τέλος, δεν θα πρέπει να μας διαφύγει της προσοχής η σύμπτωση (;) της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου με την περίοδο "κατά την οποίαν η Ορθόδοξος Εκκλησία ήρχισεν να προετοιμάζη την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον αυτής". Το 1965 πήρε το νήμα από εκεί όπου σταμάτησε η συμφωνημένη, επί Μεταξάκη και των ακολούθων του, Κοινωνία των Εθνών. 

(*) Βλέπε http://www.entoytwnika.gr/2013/10/blog-post_7776.html

Και οι δυο φωτογραφίες :  
1)   https://docs.google.com/file/d/0B10nRQ2KXoC_OUJ0eTl6T2FaNmc/edit?usp=sharing

2)   https://docs.google.com/file/d/0B10nRQ2KXoC_WlVwR2Q3NVNESFk/edit?usp=sharing  

 ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ( Βλ. http://www.entoytwnika.gr/2013/10/blog-post_8486.html )

Στο βιβλίο του Αθ. Σακαρέλλου " Έγινε η Ένωση των Εκκλησιών " Αθήνα 2007 στις σελίδες 83-87 αναφέρεται το Γαλλικό κείμενο της συμφωνίας " Κοινή Δήλωσις " του 1965, όπου στη παράγραφο 4 της συμφωνίας χρησιμοποιείται η λέξη excommunication, αυτό σημαίνει, ότι με τη συμφωνία αυτή έχει αρθεί η " ακοινωνησία " , το " σχίσμα " δηλαδή μεταξύ των δύο Εκκλησιών, σε αντίθεση με την επίσημη Ελληνική μετάφραση, που ομιλεί, δήθεν, για άρση Αναθεμάτων, προς καθησυχασμό των Ορθοδόξων. Η ένωση δυστυχώς μερικώς έχει γίνει, απλά πραγματώνεται και παρουσιάζεται, τοπικά και χρονικά, σταδιακά, ανάλογα με τις αντιδράσεις. Και για να μην υπάρχει αμφιβολία, ότι η Γαλλική λέξη excommunication σημαίνει "ακοινωνησία" τούτο αποδεικνύεται και από το ίδιο το Γαλλικό κείμενο της συμφωνίας, που χρησιμοποιήθηκε δύο φορές η έκφραση la communion ecclesiastique και σημαίνει " εκκλησιαστική κοινωνία ", όπως ορθά αποδίδει η επίσημη ελληνική μετάφραση και όχι " εκκλησιαστικό ανάθεμα "

Στην πραγματικότητα η κοινή δήλωση το 1965, στο Γαλλικό κείμενο, ομιλεί για άρση της ακοινωνησίας και όχι για απλή άρση του Αναθέματος μεταξύ των Εκκλησιών. Το γεγονός αυτό εξηγεί όλα τα μεταγενέστερα γεγονότα, όπως συμπροσευχές, συλλείτουργα, μετάδοση της Θείας Κοινωνίας σε παπικούς λαϊκούς σε τόπους που δεν υπήρχε αξιόλογη αντίδραση, νεώτερες κοινές δηλώσεις και συμφωνίες, μνημόσυνο του ονόματος του Πάπα Ρώμης στην Αγία Πρόθεση, γεγονός που παραδέχθηκε ότι έπραττε ο ίδιος ο Αθηναγόρας , μνημόσυνο δημόσιο του Πάπα στο Φανάρι στην τελευταία του επίσημη επίσκεψη και άλλες παρόμοιες πράξεις. Και σε όλα αυτά πρωτοστατούσε το Φανάρι και ακολουθούσαν με παρόμοιες πράξεις και άλλες τοπικές Εκκλησίες. Αυτό αποτελεί , εκ των πραγμάτων, μερική ένωση και έμπρακτη εφαρμογή όχι απλά της άρσεως του Οριστικού Σχίσματος, αλλά και της Ακοινωνησίας, του προσωρινού δηλαδή Σχίσματος. Η μερική αυτή ένωση εφαρμόζεται σταδιακά, τοπικά και χρονικά, όπως ορθά επισημάνθηκε, ανάλογα με τις αντιδράσεις και κάποια κατάλληλη στιγμή θα καταστεί η ένωση πλήρης, επισφραγίζοντας το ήδη υφιστάμενο από ετών πραγματικό καθεστώς.