ΚΧ
Τα ανωτέρω είναι του κ. Σωτηρόπουλου (*), εμείς, δε, γράφουμε τα ακόλουθα.
Η προφητεία του Καϊάφα δεν περατούται στον στίχο Ιν. ια΄ 51. Αφορά και στον στίχο ια΄ 52 : καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον, ἀλλ' ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν.
Ο στίχος αυτός παραπέμπει στο Ιν. ι΄ 16, όπου διαβάζουμε : 16 καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν.
Αυτό οραματίζονται οι οικουμενιστές-σιωνιστές και το ερώτημα που τίθεται στον αντιοικουμενιστή κ. Σωτηρόπουλο είναι το εξής :
Έχει τη γνώμη ότι οι εκκλησιαζόμενοι και μετέχοντες στα ιερά Μυστήρια, τελούμενα από ιερείς αφανώς μεν αντιοικουμενιστές, εμφανώς δε οικουμενιστές - ως μη αντιδρώντες έμπρακτα κατά της λοιμικής του οικουμενισμού -, έχουν βεβαία την σωτηρία; Αρκούν μόνο τα εδώ κι εκεί ακουόμενα, ή αναγιγνωσκόμενα, κηρύγματα (εκτός άμβωνα) κατά του οικουμενισμού; Ή μήπως περιμένει τη σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου για την καταδίκη του κυρίαρχου πλέον οικουμενισμού;
Και ακόμη, μπορεί να μας απαντήσει τι γίνεται με όλες τις ψυχές που χάνονται από φυσικά αίτια, αν και μετέχουν στα ιερά Μυστήρια και στον εκκλησιασμό; Εννοείται, από ιερείς οι οποίοι αφανώς είναι αντιοικουμενιστές, έμπρακτα όμως τυγχάνουν μνημονευτές των αιρετικών (οικουμενιστών). Αυτές οι ψυχές πώς θα κριθούν - σε πρώτο στάδιο εννοείται - μέχρις ότου συγκληθεί η οικουμενική σύνοδος; Αφανώς ή εμφανώς;
" 32 Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· 33 ὅστις δ' ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς " ( Μτ. ι΄ ). Οι ομολογητές "έμπροσθεν των ανθρώπων" οφείλουν και έμπροσθεν του ιερού Θυσιαστηρίου να είναι ομολογητές, διαφορετικά, όταν μνημονεύουν αιρετικούς, γίνονται αρνητές.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο σχετικά με την προφητεία του Καϊάφα. Και ο Βαλαάμ ήταν προφήτης, αντί όμως να καταραστεί τον Ισραήλ, τον ευλόγησε, δίνοντας στη συνέχεια τη δική του ερμηνεία για το πώς θα μπορούσε ο μωαβίτης Βαλάκ να τους αφανίσει. Πολύ φοβάμαι μη τυχόν, εν αγνοία του, κάνει και ο κ. Σωτηρόπουλος το ίδιο λάθος.
Βεβαίως, ο φωτισμός του αγίου Πνεύματος πάντα υπήρχε και θα υπάρχει, ακόμη και όταν οι ψευδοπροφήτες καλώς προφητεύουν. Διότι ανέκαθεν ισχύει το των προγόνων σοφό γνωμικό : Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Όσο κυρίαρχο και αν είναι το ψεύδος, το υποδυόμενο την αλήθεια, η αλήθεια του Παρακλήτου (το πνεύμα της αληθείας) καταυγάζει τα σκότη της διανοίας, ότι
51 Ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ, διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοίᾳ καρδίας αὐτῶν· 52 καθεῖλε δυνάστας ἀπὸ θρόνων καὶ ὕψωσε ταπεινούς ( Λκ. α΄ )
(*) Βλέπε http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/12/blog-post_1399.html
Πιστεύω ότι οι πτώσεις του κυρίου Σωτηρόπουλου δεν θα σταματήσουν αν δεν ανακαλέσει την βλασφημία του για το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου. Πιστεύει ότι η Πάναγνος ήγουν κατά πάντα αγνή, όχι μόνον κατά το σώμα, αλλά και κατά την ψυχήν, όχι μόνον κατά τας σωματικάς αισθήσεις και ενεργείας, αλλά και κατά τας ψυχικάς, πριν τον Ευαγγελισμό: "είχε και Αυτή μικρές προσωπικές αμαρτίες".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) γράφει: κάθε αμαρτία είναι μία μικρή κόλασις (Ανθρωπος και Θεάνθρωπος σελ. 96).
Κατά τον κύριο Σωτηρόπουλο, έζησε και η Κυρία Θεοτόκος, πριν τον
Ευαγγελισμό, "μικρές προσωπικές κολάσεις"!!!
Ὁ Θεοτοκόφιλος Ἅγιος Γρηγόριος διδάσκει ὅτι ὁ Θεὸς θέλοντας νὰ δημιουργήσει, νὰ ζωγραφίσει μία εἰκόνα, ἕνα πίνακα, πάνω στὸν ὁποῖο θὰ ἦταν συγκεντρωμένα ὅλα τὰ καλά, ἕνα κρᾶμα ὅλων τῶν θείων καὶ ἀνθρωπίνων χαρισμάτων, στολίδι καὶ καλλονὴ καὶ τοῦ ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου κόσμου, ἀπὸ τὴν ὁποία εἰκόνα θὰ ἀποδεικνυόταν καὶ ἡ δύναμη τοῦ δημιουργοῦ της ὡς καλλιτέχνου, κατασκεύασε τόσο πάγκαλη τὴν Θεοτόκο, ἀφοῦ συγκέντρωσε ἐπάνω Της ὅλα τὰ καλὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀγγέλων.
Ο ιερός Κοσμάς ο Μελωδός (ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ σελ. 156)γράφει: Η δε του Κυρίου Μήτηρ μηδέ κατά τον νουν μολυνθήναι ποτε πιστεύεται
διο και αμόλυντος κέκληται.
Ο Βρυέννιος Ιωσήφ γράφει: η γαρ εν τω της ζωής αυτής παντί χρόνω και οράσει και γεύσει και ακοή και αφή και οσφρήσει και νω και διανοία και δόξη και φαντασία και αισθήσει και, ενί λόγω, πάσαις δυνάμεσι και ψυχικαίς και σωματικαίς άβατον λογισμοίς ρυπαροίς εαυτήν όλην τηρήσασα, εικότως αν Αειπάρθενος λέγοιτο.
Ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας γράφει: Ης γαρ η αγιωσύνη την κτιστήν πάσαν φύσιν εκβέβηκεν, ουκ αν λόγος κτίσματος ταύτην αξίως υμνήσαι δύναιτο.
Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης:
Μιά ἄλλη φορά ἄκουγα στήν ἐκκλησία τήν ἀνάγνωση τῶν προφητειῶν τοῦ Ἡσαΐα, καί στίς λέξεις «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε» (Ἡσ. α ́ 16) σκέφτηκα: «Μήπως ἡ Παναγία ἁμάρτησε ποτέ, ἔστω καί μέ τό λογισμό;». Καί, ὤ τοῦ θαύματος! Μέσα στήν καρδιά μου μιά φωνή ἑνωμένη μέ τήν προσευχή πρόφερε ρητῶς: «Ἡ Θεοτόκος ποτέ δέν ἁμάρτησε, οὔτε κἄν μέ τήν σκέψη». Ἔτσι τό Ἅγιο Πνεῦμα μαρτυροῦσε στήν καρδιά μου γιά τήν ἁγνότητά Της.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει: Διότι τόσον η Θεοτόκος ήτον καταπεπυκνωμένη κύκλω κατά την ψυχήν και τω σώμα από τας αρετάς και τας θείας και υπερφυσικάς χάριτας, ώστε δεν ευρήκεν ουδέ την παραμικράν είσοδον ο Διάβολος, δια να εμβάση εις το πανάγιον αυτής υποκείμενον καμμίαν προσβολήν πονηρού λογισμού.
Λέγει ο Μέγας Αθανάσιος: Αυτή ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων τού αγίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας. Αυτή ήτον η ζωηφόρος τράπεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδόξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κατακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.
Η Κυρία Θεοτόκος ήτο και κατά τα δύο καθαρά και αμόλυντος : και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν και κατά την πράξιν και κατά τον λογισμόν. Όθεν ο προφήτης Ιεζεκιήλ αινιγματωδώς είπε περί της Κυρίας Θεοτόκου : Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ ήρχετο κατά την οδόν την προς ανατολάς (ήτοι εις την ψυχήν της Παρθένου), και η γη (ήτοι το σώμα της Παρθένου), εξέλαμπεν ως φέγγος από της δόξης κυκλόθεν.
«Ω των υπέρ έννοιαν θαυμάτων σου, Πανάχραντε! Ξένη σου η γέννησις υπάρχει∙ ξένος ο τρόπος ο της αυξήσεως∙ ξένα και παράδοξα τα σα πάντα, Θεονύμφευτε, και βροτοίς ανερμήνευτα».
Κωνσταντίνος Αργυρακόπουλος
Μόντρεαλ-Καναδά.
Αδελφέ Κωνσταντίνε χαίρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την επίσκεψη και το δώρο που προσφέρεις, τόσο εις εμέ, όσο και εις εκείνους που επισκέπτονται το ιστολόγιο αυτό. Βλέπεις, αγαπητέ, ο το πρώτον διδάξας Βαλαάμ τον ύστερον αποκληθέντα Νικολαϊτισμό - σημερινή νεοορθοδοξία - τι φοβερή βλάβη προξενεί ακόμη και σε εμβριθείς μελετητές των Γραφών. Μένω έμβρόντητος, δεν έχω τι άλλο να γράψω.