Περί ερωτικής σχεσιολογίας

Νεότερη επεξεργασία, Τρίτη 6 Μαΐου 2014  και Σχόλια, 7 Μαΐου 2014 
Αγαπητέ κ. Κυπριανέ (...) Δεν είμαι ούτε θεολόγος ούτε τίποτα, ούτε είμαι σε θέση να κρίνω τον οποιονδήποτε πόσο μάλλον ιεράρχη. Απλώς ακούω, βλέπω, παρατηρώ, φιλτράρω και προτιμώ να βιώνω παρά να θεωριτικολογώ, προσπαθώ τουλάχιστον. Θα το εκτιμούσα πάρα πολύ αν άκουγα/διάβαζα την γνώμη σας επ' αυτού (του κειμένου).
Σας ευχαριστώ. Π
Σημείωση, βλέπε σύνδεσμο παραπομπής (*)

κυπριανός χ

Ἁγίῳ Πνεύματι, πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τῇ Τριαδικῇ μονάδι, ἱεροκρυφίως.

Κι εγώ σας ευχαριστώ.
Επειδή γράψατε ότι δεν είσαστε θεολόγος, ότι δεν είσαστε σε θέση να κρίνετε, ότι απλά "ακούω, βλέπω, παρατηρώ, φιλτράρω και προτιμώ να βιώνω παρά να θεωρητικολογώ", σας πληροφορώ τα κατωτέρω. Σημειώνω, δεν είμαι θεολόγος.

Πολλά πράγματα βιώνουμε οι άνθρωποι, όπως, πολιτικά, οικονομικά, εργασιακά, κοινωνικά και πολλά άλλα. Επειδή όμως αυτό μας προξενεί - σε μερικούς και όχι όλους - σχετικό μπέρδεμα, ή σύγχυση, προκύπτει ανάγκη αξιολογικής ιεράρχησης όλων αυτών τα οποία βιώνουμε. Οπότε, είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε και με τα θεωρητικά, παρότι εσείς δεν το προτιμάτε, νομίζοντας ότι η ενασχόληση με αυτά καταλήγει σε θεωρητικολογία. Θα συμφωνήσω ότι μπορεί να συμβαίνει, δεν θα δώσω όμως την εξήγηση. Η απάντηση απαιτεί έκταση λόγου.

Είμαστε, λοιπόν, υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε και με τα θεωρητικά, σε αντίθεση με τους εμπειριστές οι οποίοι προτάσσουν τα έργα, μάλιστα δε, αυτά που προέρχονται από ανθρώπους. Δεν γνωρίζω πόσοι από τους ενδεδυμένους το ιερό σχήμα έχουν υπόψη το "αρχή παντός έργου λόγος και προ πάσης πράξεως βουλή". Πάντως, γνωρίζουν το λεγόμενο "αγιοπατερικό" : Πράξις θεωρίας επίβασις. Το αυτονόητο για τον άνθρωπο, ότι αυτός ο ίδιος είναι θεωρίας επίβαση, φαίνεται δεν ισχύει, αν και λόγω ο Θεός είπε "26 ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν" (Γν. α΄) . Στη συνέχεια ακολουθεί η πράξη : "7 καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν" (Γν. β΄). Χρήσιμο θεωρώ εδώ το ««8 ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Mτ.η').

Οι φέροντες το ιερό σχήμα του ποιμένα ή κληρικού και παράλληλα ασκούντες το λειτούργημα της μαθητείας των πιστών στα ιερά Γράμματα, έχουν μετατρέψει τη θεολογία σε σχεσιολογία, αφού γι΄ αυτούς ισχύει το πρακτικό θεώρημα : αρχή παντός έργου σχέση και προ πάσης πράξεως βουλή σχέσεως. Δευτερεύουσας και ήσσονος σημασίας είναι, ότι όλα αυτά έγιναν - και γίνονται - με το λόγο.

Ότι ο άνθρωπος βρίσκεται σε σχέση με τον κόσμο και τα εγκόσμια - απαντώ τώρα στην επιθυμία σας - ουδείς αντιλέγει. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε θεολογία με τη σχέση, όπως δεν μπορούμε να κάνουμε θεολογία με την αρχή της ηδονής (Φρόιντ), με την αρχή της γαστρός (φάγωμεν πίωμεν), με την αρχή της Χημείας (όλα είναι χημεία) ή της Φυσικής ενέργειας (όλα είναι ενέργεια). Αρχή της Θεολογίας, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις του ανθρώπου, είναι η περί θανάτου αρχή. Και τούτο, προκειμένου να αναδειχθεί η άρση της βεβαιότητας του θανάτου, η κυριαρχία της Ζωής. Κάτι που ανεπιτυχώς προσπαθεί η σχεσιολογία του έρωτα (θεολογία των ημερών) με τα λογοτεχνικά ευφυολογήματα του τύπου :

Η χωρίς επιφυλάξεις παράδοση στο θείο έρωτα ξεμπλοκάρει την ύπαρξή μας από φόβους. Όταν έχεις γευτεί τον έρωτα του Χριστού, συμφιλιώνεσαι με τη κτίση μαθαίνοντας ότι ο έρωτας είναι σταυρός, προσφορά και σεβασμός. 

Το βίωμα του αναστάντος Κυρίου δεν έχει ανάγκη ερωτικής αναφοράς. Ή, αν αυτό είναι θεμιτό, μη λησμονούμε ότι ειπώθηκε από ασκητές, οι οποίοι έκαναν πράξη τον ερωτικό λόγο ευρισκόμενοι στην πλήρη κατά Θεό ερημία και όπου : "Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται".

 Υστερόγραφο
1. Θέτοντας την ηδονή στην πρώτη σειρά αξιολόγησης και ιεράρχησης (αρχή της ηδονής), ο άνθρωπος οδηγείται μετά βεβαιότητος στην οδύνη : τετραμελής οικογένεια ξεκληρίστηκε σε τροχαίο, θάνατος οκτάχρονου σε μπαλόνι του λούνα-παρκ κ.π.ό.

2. Θέτοντας την γαστέρα στην πρώτη σειρά αξιολόγησης, ο άνθρωπος πάσχει πλήθος νοσηρών καταστάσεων της υγείας. Στην οδύνη καταλήγουν κι αυτά.

3. Θέτοντας τη Χημεία ή την Φυσική ενέργεια στην πρώτη σειρά αξιολόγησης, ο άνθρωπος ανακαλύπτει ( τεχνογνωσία ) καταστροφικά εφευρήματα - δεν λείπουν βέβαια και τα αγαθά - με σκοπό τον μονοπολικό έλεγχο των προϊόντων τροφής ( μεταλλαγμένα ζώα και τρόφιμα ) και τον επίσης μονοπολικό εξανδραποδισμό - λόγω οικονομικής και πολεμικής ισχύος - εθνών, λαών, κρατών. Και αυτά προξενούν απερίγραπτη οδύνη.

Σε αντίθεση με όλα αυτά, η αξιολογική ιεράρχηση εκείνη, που θέτει τον θάνατο στην πρώτη σειρά, αναμέλπει τη χαρμόσυνη προσευχή :

" Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι (...)  ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ  χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ (...) Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος ". Και βεβαίως τὴν αἰώνιον ζωὴν !  Ότι " διά θανάτου τό θνητόν, διά ταφῆς τό φθαρτόν μεταβάλλεις, ἀφθαρτίζεις γάρ θεοπρεπέστατα, ἀπαθανατίζων τό πρόσλημμα ".

" Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀναβλύζει τὰ τῆς χάριτος ῥεῖθρα, ἀρδεύοντα ἅπασαν τὴν κτίσιν, πρὸς ζωογονίαν ".

(*)  http://salograia.blogspot.gr/2014/04/sex.html όπου το σχετικό (απόσπασμα από) κείμενο :

Πίσω από τον Έρωτα
π. Βαρνάβα Γιάγκου

Απόδειξη της ερωτικής μας ανικανότητας είναι η επιδερμικότητα αυτής της εμπειρίας. Όταν ο έρωτας εξαντλείται στα γλυκερά λόγια και βιώματα και στη τυποποιημένη τεχνική του έρωτα, που οδηγεί στην ευδαιμονία και τη στιγμιαία αυτοπραγμάτωση, εκφράζεται ο φόβος και η αδυναμία να συναντήσουμε αληθινά το πρόσωπο του άλλου.

Η αγάπη είναι εμπειρία επώδυνη για τον ψυχικό μας κόσμο, γι’ αυτό αποφεύγουμε να ανοιχθούμε πιο ουσιαστικά. Προτιμούμε τις ήρεμες σχέσεις, όπου δεν συνδεόμαστε βαθιά με τον άλλο, για να μπορούμε να εξερχόμεθα όταν προσβάλλεται ο ναρκισσισμός μας. Πίσω από την γλύκα του έρωτα υπάρχει πάντα η διακινδύνευση. Είναι μια μορφή αυτοαπώλειας.

Το ολοκληρωτικό δόσιμο φέρει την απειλή της αποτυχίας και του εκμηδενισμού. Πως ξέρεις ότι αγάπησες τον κατάλληλο άνθρωπο; Πως ξέρω πως θα γίνω εύκολος για εκμετάλλευση; Τον ίδιο τρόμο έχομε και στο πλησίασμα του Θεού. Όταν προσεύχομαι ψάχνοντας την αγάπη Του, παραδίδοντας το κέντρο της ύπαρξής μου σε Αυτόν, δεν ξέρω τι θα συναντήσω και πώς θα αντέξω το θέλημά Του.

Πίσω από κάθε έρωτα υπάρχει υψωμένος ο θάνατος – ο θάνατος του θελήματός μας, της δύναμής μας, του συμφέροντός μας. Αλλά τρομακτικότερα στέκεται ο θάνατος ως χωρισμός. Καταφέρνεις να συνδεθείς ολοκληρωτικά με τον άνθρωπό σου και μελαγχολείς αναλογιζόμενος την ώρα του θανάτου του. Ξέρεις ότι θα πεθάνεις, γι’ αυτό αγαπάς με πάθος που αναμειγνύεται με τρόμο. Εξ αιτίας του φόβου του θανάτου συνήθως επιλέγουμε τις ρηχές ερωτικές σχέσεις, για να αποφύγουμε το φόβο της απώλειας του αγαπημένου, ή εμμένουμε στον αυτονομημένο σωματικό έρωτα, για να καλύψουμε το άγχος του θανάτου.

Ο θάνατος είναι το σύμβολο της έσχατης ανικανότητας, γι’ αυτό προσπαθούμε να αποδείξουμε τη ζωντάνια μας, ότι είμαστε νέοι, ελκυστικοί, με το σωματικό έρωτα. Η υπερβολική αναφορά στη σεξουαλική ικανότητα έρχεται να φιμώσει τους φόβους μας για μια εσωτερική ανικανότητα.

Η αναζήτηση του αναστάντος Χριστού, η εσωτερική πάλη για αναζήτηση της αγάπης που νικά το θάνατο, είναι η άλλη πρόταση που οι διανοούμενοι θα αποκαλούσαν θρησκευτική νεύρωση. Η χωρίς επιφυλάξεις παράδοση στο θείο έρωτα ξεμπλοκάρει την ύπαρξή μας από φόβους. Όταν έχεις γευτεί τον έρωτα του Χριστού, συμφιλιώνεσαι με τη κτίση μαθαίνοντας ότι ο έρωτας είναι σταυρός, προσφορά και σεβασμός.