Χρόνος και ημερολόγιο

Νεο-ορθόδοξος, εκσυγχρονιστής και προοδευτικός, έγραφε : Η "αίρεση", σε εισαγωγικά, του 1924 η οποία άλλαξε ή διόρθωσε το ημερολόγιο, αν θέλετε, είναι μεταβολή μιας απόφασης. Ούτε το Τριαδολογικό δόγμα, ούτε το Χριστολογικό θίγει, αλλά και κανένα δόγμα. Θίγει μόνο το δόγμα ξύλινων μυαλών, τα οποία, ως ξύλινα, δεν επιδέχονται ούτε αύξηση, ούτε ελαττωση.

Ὦδὴ στ′, τοῦ βίου τὴν θάλασσαν 

ιγ′. Νόμοις κόρη φύσεως οὐ δουλεύει Ἰησοῦς ὁ πλαστουργὸς τῆς φύσεως· καὶ σε πασαύτω ῥάβδος τοῦ Ἀαρών· ἀνίκμως βλαστήσασα· σὲ τεκεῖν ἀπειράνδρως εἰκονίζουσα. (*)

- κχ : Τα ξύλινα μυαλά απαντούν

Χριστολογικό δόγμα έχουμε
Τριαδολογικό δόγμα έχουμε
Μας λείπει το Πνευματολογικό
ή μήπως έχουμε κι από αυτό ;
Μας λείπει και το Πατερο-λογικό,
μάλλον κάπου σκοντάφτει.
Α, ναι, σε λίγο θα έχουμε την Μαριολογία !

Το Δόγμα της Αγίας Τριάδος έχουμε αγαπητέ κύριε. Τα "χριστολογικά", τα "πνευματολογικά" και τα λοιπά κι αυτά, είναι διότι μας προέκυψαν πολλοί Χριστοί και πολλά Πνεύματα με τις αιρέσεις. Τελεία και παύλα.

Ο χρόνος προσδιορίζεται στο Δόγμα με το "σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου" και συζητήσεις έγιναν, για να έχουμε την οριστική κατάληξη σχετικά με την εορτή των εορτών, το άγιον Πάσχα : 1) εαρινή ισημερία 2) πρώτη πανσέληνο 3) ημέρα Κυριακή 4) μετά το Νομικόν Φάσκα (ιουδαϊκό Πάσχα), ώστε να συνεορτάζουν όλες οι Εκκλησίες της Χριστιανοσύνης.

Ο χρόνος είναι ένοια αντικειμενικώς ανυπόστατη. Σε δοκιμαστικό σωλήνα δεν μπορεί να μπεί, ώστε να κάνουμε πειράματα και άλλοτε - όποτε θέλουμε - να τον παρατείνουμε και πότε να τον συντομεύουμε. Πάντως, σύμφωνα με τα βιβλία της Θρησκείας και της Εκκλησίας, ποιητής του χρόνου - και των αριθμών - είναι ο άγιος Θεός ( : καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία και τα εξής).

Πότε άρχισε η πρώτη μέρα, πόση διάρκεια είχε, είναι πράγματα άγνωστα, όπως φυσικά και για τις άλλες ημέρες. Αν, τώρα, η Αστρονομία είναι σε θέση να μετρά με ακρίβεια τις περιόδους του ενιαύσιου ηλιακού κύκλου και να αποφαίνεται ότι η αρίθμηση με την παλαιά χρονολόγηση έσφαλε, χάνοντας κάτι λεπτά, αυτό δεν  ενδιαφέρει την Εκκλησία. Μπορούσε να το δεχτεί, όχι όμως με την πρόταση  του πάπα Γρηγορίου και την προσθήκη των 13 ημερών. Πάσχα τον μήνα Μάϊο, ή, κατά παράβαση των Αποστολικών Διαταγών, να κάνουμε δυο φορές Χριστούγεννα, Ευαγγελισμό, Δεκαπενταύγουστο κλπ. Τι γράφουν οι Διαταγές ; Ιδού :«μή δίς τοῦ ἐνιαυτοῦ, ἑνός παθήματος μνείαν ποιεῖσθαι, ἀλλ᾽ ἅπαξ τοῦ ἔτους, τοῦ ἅπαξ ἀποθανόντος». Ποιος λόγος ώστε να είμαστε η μοναδική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπου άλλοτε εορτάζουν οι Μοναχοί και άλλοτε οι εν τω κόσμω ; Και ποιος ο λόγος ώστε η Πολιτεία να επιβάλλει στην Εκκλησία το δικό της, επιστημονικά ακριβές, ημερολόγιο ; Πώς μπορεί να σχετίζεται το πείραμα και η απόδειξη της επιστήμης με το πείραμα (;) του ανθρώπου και την απόδειξη (;) της θρησκείας ; Στη δεύτερη περίπτωση άλλη μεθοδολογία ακολουθείται. Φυσικά, όχι χάριν πειραματισμού.

Επί πλέον, καθόσον ο χρόνος αφορά σε θεωρητικά ανυπόστατη έννοια, υπάγεται στα αόρατα - και κατά τον απ. Παύλο "ου βλεπόμενα πράγματα" - ποιήματα του Δημιουργού. Αφ΄ ης όμως στιγμής ο άγιος Θεός ενηνθρώπησε, αυτός τούτος ο χρόνος, "εκ παρθενικών, φυραθείς αγνών αιμάτων, καί πλάττεται καί αύξει, χρονικώ διαστήματι", έγινε πρακτικά νοητός ( : Λόγος ο Πατρί, ομοούσιος υπάρχων, εκ παρθενικών, φυραθείς αγνών αιμάτων, καί πλάττεται καί αύξει, χρονικώ διαστήματι, Μηναίον 21 Δεκεμβρίου).

Δεν είναι, λοιπόν, ο χρόνος κάτι αφηρημένο : «Χρονούται ο άχρονος», «χωρείται ο αχώρητος», «νηπιάζει ο προαιώνιος». Και δεν είναι ημερολατρεία, όπως γράφουν οι κατήγοροι των γνησίων ορθοδόξων, να επιμένει κανείς στην τήρηση μιας αρχής, η οποία ξεκίνησε κατόπιν απόφασης Οικουμενικής Συνόδου τον 16ο αιώνα. Η Σύνοδος εκείνη απέρριψε την παπική εξέλιξη. Ύστερα, να συμπληρώσουμε, μας ήρθε μια άλλη, η Δαρβινική. Φυσικά, αυτό δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Παρήλθαν αιώνες για να καταλήξουν οι πατέρες στην απόφαση της Συνόδου του 16ου αιώνα. Η ημερολογιακή εξέλιξη δεν αφορά στον Ποιητή των ημερών και του χρόνου. Δεν αφορά όμως ούτε στην Εκκλησία. Το άγιον Πνεύμα αρδεύει άπασαν την κτίσιν προς ζωογονίαν και η φωτιστική Χάρις, ωριμάζει (ζωογονεί) τον νουν των υπό του Θεού ελεηθέντων. -

(*) Ανέκδοτος κανόνας του Ευαγγελισμού σε Αγιορείτικο κωδικα.
 http://fdathanasiou.wordpress.com/2014/03/23/

καί ως πρός το "ῥάβδος τοῦ Ἀαρών· ἀνίκμως βλαστήσασα·" έχουμε :
 
2 σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται ῞Αγια.  3 μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη ῞Αγια ῾Αγίων,  4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ράβδος ᾿Ααρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης " (Εβ. θ΄)