Συζήτηση με τον κ. Μιχαήλ Καλόπουλο (1)

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ  
Αγαπητέ κύριε Κυπριανέ Χριστοδουλίδη
… χαίρομαι που τελικά παραδέχεσαι ότι: «κανείς δεν έχει αντίρρηση», πως ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης είχε ξεκάθαρο στόχο την ταπεινωτική υποδούλωση των εθνών στο Ιουδαϊκό έθνος, ή αν θέλεις στην θρησκεία των Ιουδαίων, που τελικά είναι το ίδιο.
Στη συνεχεία με ρωτάς όμως αν: «οι προσλαμβάνουσες περί Θεού, που έχει ο άνθρωπος, είναι ίδιες κατά την πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη ηλικία»;
Υπαινίσσεσαι λοιπόν πως: «οι περί Θεού προσλαμβάνουσες κατά τα στάδια της - πνευματικής εννοείται - ωρίμανσης του ανθρώπου»… είναι διαφορετικές. Όπερ, στην νηπιακή ηλικία (Παλαιά Διαθήκη), δικαιολογιέται ένας κάποιος βαθμός ανωριμότητας.
Μα… εδώ φίλτατε δεν πρόκειται για γνώμες ανθρώπων, στους όποιους θα μπορούσαμε ενδεχομένως να αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό της πνευματικής ανωριμότητας. -Αν και με τον ισχυρισμό της θεοπνευστίας, ούτε και σ’ αυτούς έχουμε το δικαίωμα να χαρίσουμε το ελαφρυντικό της πρωτόγονης ανωριμότητας.- Οι εντολές αυτές… αν δεν το πρόσεξες, είναι εντολές του (υποτιθέμενου) απολύτως τέλειου θεού! Και να θέλουμε λοιπόν, με τίποτε δεν μπορούμε να του αναγνωρίσουμε στάδια πνευματικής ωρίμανσης!

«ἐξ αὐτοῦ γὰρ θεὸς τέλειος ὢν τέλειον υἱὸν ἐγέννησεν».
Epiphanius Scr. Eccl., Panarion 3, page 373, line 15

«Θεὸς ὁ Πατὴρ, Θεὸς ὁ Υἱὸς, Θεὸς τὸ Πνεῦμα, εἷς τὰ
τρία. Θεὸς τέλειος ὁ Πατὴρ, τέλειος ὁ Υἱὸς, τέλειος
τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· τῆς αὐτῆς τιμῆς, τῆς αὐτῆς
ἐξουσίας. Athanasius Theol., De trinitate 28, page 1604, line 42
Με πολύ εκτίμηση
Μ. Καλόπουλος

κχ. Η απάντηση

Αγαπητέ κύριε Καλόπουλε,

Σας ευχαριστώ για την απάντηση. Πριν προχωρήσω, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι αυτά τα θέματα δεν συζητούνται, όπως συνήθως γίνεται στην τηλεόραση, με πλήθος συνομιλητών. όπου αθροίζονται σωρεία ερωτημάτων και κανείς δεν ξέρει από που να αρχίσει και πού να τελειώσει. Είναι, φυσικά, και τα διαλείμματα χάριν των διαφημίσεων, που διακόπτουν τον ειρμό του ομιλούντος και των συνομιλητών.

 Στο facebook γίνεται κάτι παρόμοιο, διασπάται το θέμα σε πλήθος υποερωτημάτων λόγω της παρέμβασης σχολιαστών, ώστε, στο τέλος, να μην βγαίνει άκρη. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει στις ωριαίας - συνήθως - διάρκειας τηλεοπτικές εκπομπές.  ... .

Αυτά τα θέματα δεν λύνονται, ή τουλάχιστον δεν διευκρινίζονται οι θέσεις των συνομιλητών, με αυτό τον τρόπο. Απαιτείται η πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση, face to face, όπως λένε και οι αλλοδαποί. Οι πολυπρόσωπες συζητήσεις απαιτούν διάρκεια χρόνου και σας θυμίζω, οι Οικουμενικές Σύνοδοι είχαν διάρκεια ετών.

Πριν προχωρήσω δυο απαραίτητες διευκρινίσεις. Η πρώτη. Ως προς το "κανείς δεν έχει αντίρρηση", έγραψα ότι συμφωνώ χάριν του ερωτήματος (αν ο Ιησούς είναι ο Γιαχβέ) που θέσατε στο Ησ. μθ΄ 22-23. Η δεύτερη. Το "Ιησούς Γιαχβέ" μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς, όταν απευθύνεται αποκλειστικά σε περιορισμένο ακροατήριο αποτελούμενο από Εβραίους με σκοπό να δείξει εκείνον, ο οποίος είπε " 6 ᾿Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι." (Ιν. ιζ΄). Και ως προς τα άλλα, οι αντιρρήσεις  είναι άφθονες. Θα περιοριστώ σε λίγα.

Το ζήτημα το οποίο αφορά στο εδάφιο του μθ΄ Κεφαλαίου του παλαιοδιαθηκικού Βιβλίου "Ησαΐας", έγραψα ότι αφορά σε, και είναι, μεσσιανικό - άλλοι θα το έλεγαν σωτηριολογικό - τετελεσμένο γεγονός, όχι χιλιαστικό. Συμπληρώνω, εδώ, με έκδηλο τον προφητικό χαρακτήρα. Αναφέρθηκα σε τι και αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται όλο το μθ΄ Κεφάλαιο. Συνεπώς, είναι λάθος η αποσπασματική χρήση ενός εδαφίου,  για να δικαιολογηθεί ο ισχυρισμός σας : "Ο στόχος της ταπεινωτικής υποδούλωσης των εθνών στο Ιουδαϊκό έθνος, ή (αν θέλεις) στην θρησκεία των Ιουδαίων, που τελικά είναι το ίδιο", όπως γράψατε.

Η ταπεινωτική υποδούλωση, αν εκτιμηθεί όπως εσείς αφήνετε να εννοηθεί, είναι εντελώς απαράδεκτη από θρησκευτικής άποψης, για τον γράφοντα, ή έστω θεολογικής, για τους ακαδημαϊκούς. Ο άνθρωπος δεν καλείται να γίνει υπόδουλος. Καλείται να άρχει υπό εξουσίαν (υπάρχω) ώστε να αποφεύγονται οι κάθε είδους αυθαιρεσίες, που  οδηγούν συχνότατα σε αυτονομημένες εξουσιαστικές αδικοπραγίες. Και αν με ρωτήσετε υπό ποιαν εξουσία καλείται να άρχει ο άνθρωπος, η απάντηση είναι :

18 ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. 
22 νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον (Ρμ. ς΄)

Προσθέστε σ΄ αυτά και το "όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι ο τελευταίος", όπως και το "δεν ήρθα για να με υπηρετούν, αλλά να υπηρετήσω". Κατόπιν τούτου, μου φαίνεται, εδώ, δεν  έχουμε το δικαίωμα να γράφουμε περί  ταπεινωτικής υποδούλωσης των εθνών. Άλλο θέμα αν διέστρεψαν τα ανωτέρω όσοι κατά καιρούς (μετά Χριστόν) ανέλαβαν τα ηνία της εξουσίας. Οι πράξεις πάσχουν, όταν πάσχει το θεωρητικό επίπεδο του ανθρώπου-φορέα.

Εδώ υπεισέρχεται ο παράγοντας ωρίμανση. Στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης λίγοι ήταν αυτοί, και πάντως το λήμμα υπήρχε. Στους χρόνους της Καινής Διαθήκης και όσο η αίρεση δεν ήταν κυρίαρχη - σημειώστε, η αίρεση μας υποστρέφει σε παλαιοδιαθηκικούς και άλλους χρόνους - τα πράγματα ήταν σχετικώς καλά. Μετά, γυρίσαμε πίσω, η αίρεση κυριάρχησε και εδώ βρισκόμαστε  σήμερα. Όπου όλοι κόπτωνται για την πρόοδο, για τον εκσυγχρονισμό και παράδοξα - λόγος περί προόδου γαρ - για το ένδοξο παρελθόν της αρχαιότητας. Ότι είναι παρόν, μας το επιβεβαιώνει η στατιστική των Like στο facebook και το γεγονός "ότι με διαβάζουν οι Εβραίοι", όπως πληροφορείτε τους αναγνώστες της ιστοσελίδας σας. Σας διαβάζουν οι Εβραίοι και συμφωνούν μαζί σας, επειδή δεν είσαστε μόνο εσείς, ο οποίος απορρίπτει την Π. Διαθήκη. Είναι και οι σιωνιστές αναξαρτήτως προσόντων φυλής ή άλλου είδους χαρακτηριστικών ενός έθνους.

Και ο θλιβερός επίλογος.

Κατά την επίσκεψή μου σε ιστορικό Μοναστήρι - ήταν στην Κύπρο - υπήρχε μια ομάδα επισκεπτών. Ο Ιερομόναχος, που τους εξιστορούσε τα της Μονής και του φερωνύμου αγίου της, έδωσε στην κυριολεξία ένα "ρεσιτάλ" γνώσεων. Δηλαδή, γνώσεων που εξηγούσαν με ποιο τρόπο συνέβη ο εξελληνισμός της Χριστιανοσύνης ! Στη δική μου παρατήρηση μήπως έγινε το αντίθετο (Χριστοποίηση του ελληνισμού), απάντησε "αυτό μπορούμε να το κουβεντιάσουμε". Δεν το κουβεντιάσαμε, δεν ήμουν στην ομάδα των επισκεπτών, η παρουσία μου μαζί τους ήταν συμπτωματική.