Τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ θεολόγου και σκεπτικιστή, κ. Σκόντζου και κ. Καλόπουλου, για τη λέξη "άγιος"

Όσον αφορά στην παρουσία του κ. Καλόπουλου στο κανάλι "Ε"

19 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; 

1) Η παραμυθία των αρχαιοτάτων χρόνων έγινε παρηγορία στά έτη της Χριστιανοσύνης για τον απλούστατο λόγο, ότι η μεν παραμυθία αφορούσε μυθεύματα φαντασιακά, η δε παρηγορία ενυπόστατη παρουσία. Ο μύθος κατέρρευσε, η πίστη έδωσε σάρκα και οστά στη φαντασία.

2) Ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη από παρεμβατικές υπερφυσικές οντότητες είναι ένα σαφέστατο δείγμα - δεν το αμφισβητεί άλλωστε η Επιστήμη - πως ο άνθρωπος έχει έμφυτη τη θρησκευτική ανάγκη, άλλως θρησκευτικό συναίσθημα.

3) Ανεξάρτητα πώς η ανάγκη αυτή εκφράζεται, ως ιδέα απρόσωπη ή ενυπόστατη, η πίστη είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με αυτή την υεπέρλογη ή υπερβατική εμπρόσωπη οντότητα. Δεν εξετάζω αν η πίστη γίνεται εξάρτημα της πολιτικής - συνηθέστατα κακοήθους - εξουσίας για τον έλεγχο της ανθρώπινης μάζας ή και για εμπόριο.

4) Για το πραγματικό θαύμα της μεταστροφής ενός πρώην ειδωλολάτρη στη Χριστιανοσύνη, αναφέρομαι στον άγιο Μέγα Κωνσταντίνο, έχω να πω τα εξής. Διαφεύγει από τον κ. Καλόπουλο, πρώτον, ότι ο γνήσιος αρχαιοελληνικός πολιτισμός είχε ενσωματωθεί με τον ρωμαϊκό, ώστε αποτέλεσε τον λεγόμενο ελληνορωμαϊκό. Δεν μπορεί λοιπόν να ισχυρίζεται ότι η Χριστιανοσύνη εξαφάνισε τον αρχαιοελληνικό πνεύμα και πολιτισμό. Παρένθεση, αν και οι λεκτικές πολιτιστικές μίξεις είναι συμπαθείς στον κ. Καλόπουλο, αυτές ειδικά περιορίζονται στον "ιουδαιοχριστιανισμό". Ποτέ δεν είδα να γράφει τη λέξη - λίαν συνηθισμένη άλλωστε - "ελληνορωμαϊκός". Η παρένθεση κλείνει. Το δεύτερο που παραλείπει, είναι ότι την μεταστροφή του αγίου Μ. Κωνσταντίνου δεν την έκανε η πλειοψηφία των ειδωλολατρών. Ήταν η μειοψηφία αυτή που υπερίσχυσε. Κάτι το οποίο γίνεται σήμερα με εντελώς υστερόβουλο, ανεστραμμένο και άκρως καταχθόνιο σκοπό. Είναι ένα ερώτημα, στο οποίο έχει απαντήσει ο κ. Καλόπουλος, ισχυριζόμενος ότι ακολούθησε - Ο Μ. Κών/ος - το ρεύμα της εποχής. Αυτό όμως το ρεύμα είχε μια θεωρητική, όσο και πρακτική κατοχύρωση βίου, που εξέπληττε και οπωσδήποτε, παρότι μειοψηφία, ήταν ελκυστική.

5) Ότι η Χριστιανοσύνη ποτέ δεν απέδωσε λόγο για την ύπαρξή της, από τον κ. Καλόπουλο αυτό, είναι ισχυρισμός οφειλόμενος προφανώς σε άγνοια. Η Χριστιανοσύνη διαρκώς έκανε λόγο για την ύπαρξή της απολογούμενη και αντικρούοντας τόσο τους ποικίλους αιρετικούς, όσο και τους σχετικώς πρόσφατα εμφανισθέντες αγνωστικιστές ή σκεπτικιστές. Η βασική διαφορά των μεν από τους δε, η επικράτηση των οποίων θα σήμαινε υποστροφή στην ειδωλολατρία, ήταν ότι οι αιρετικοί είχαν θεολογικές γνώσεις, οι δε σκεπτικιστές δεν είχαν και δεν έχουν. Η κριτική τους ήταν με βάση τη λογική, που έβρισκε αδιανόητα όσα περιελάμβανε η Αγία Γραφή. Παράδειγμα ο Αβραάμ, ο Λωτ, ο αφανισμός θηλαζόντων, βρεφών, ανθρώπων και κτηνών και άλλα. Ατυχής ήταν η προσπάθεια του θεολόγου κ. Σκόντζου να δικαιολογήσει αυτό που συνέβη με τον Λωτ και ατυχέστερη ακόμη, η αποσιώπηση της ενδογαμίας (προπατορικό αμάρτημα γαρ) των απογόνων από τους Πρωτόπλαστους Αδάμ και Εύα.

6) Σαφώς, δεν απέφυγε της προσοχής του κ. Καλόπουλου, η υπεκφυγή του συνομιλητή του με το έωλο - εντελώς αβάσιμο θεολογικό επιχείρημα - ότι η Χριστιανοσύνη δεν είναι θρησκεία. Είναι Εκκλησία, αλλά παρά ταύτα, η δημοσιογράφος και οικοδεσπότης κα. Μελέτη παρατήρησε ότι "καλή μεν η πίστη, αλλά με την Εκκλησία δεν τα πάω καλά". Η απάντηση του κ. Σκόντζου ήταν "έχουμε δημοκρατία" !

7) Συμπέρασμα, το επίπεδο της εκπομπής ήταν δυστυχώς απαράδεκτο. Σ΄ αυτό συνετέλεσαν και οι δύο συνομιλητές. Για τον γράφοντα, περισσότερη ευθύνη φέρει γι΄ αυτό ο θεολόγος κ. Σκόντζος, αφού δεδομένη ήταν η επί των θεολογικών πενία του κ. Καλόπουλου, όσο και της δημοσιογράφου.

8) Επίλογος. Ο κ. Καλόπουλος ανάλωσε 17 χρόνια της ζωής του για να γράψει 4 βιβλία απορριπτικά της Αγίας Γραφής, της Εκκλησίας, της Θρησκείας και της Πίστης. Αν ήταν, ο γράφων τις γραμμές αυτές, να αναιρέσει ένα προς ένα τα διαλαμβανόμενα στο κριτικό του έργο, θα έπρπε με τη σειρά του να γράψει άλλλα τέσσερα βιβλία, ίσως, σε χρόνο ανάλογο των ετών που χρειάστηκε ο κ. Καλόπουλος. Δεν το έκανε και ούτε πρόκειται να το κάνει. Αρκείται μόνο να γράφει σχόλια, δεχόμενος κάθε άλλο από τεκμηριωμένο αντίλογο. Δεν έχει σημασία, έκαστος δείχνει το ήθος του με το ποιόν της γραφής του, αν και εφόσον έχει υπόψη το "ἁγίασον τοὺς ἀγαπῶντας τὴν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου σου".
Οίκος είναι και ο λόγος που έκαστος ψυχή τε και σώματι φέρει, έχει και καταθέτει.