Ο φρικτός θάνατος ενός νηπίου

«νοῦς ἀποστάς τῆς τοῦ Θεοῦ θεωρίας ἤ κτηνώδης ἤ δαιμονιώδης γίνεται»

Συγκλονίζει το πανελλήνιο τις μέρες αυτές ο φρικτός θάνατος ενός νηπίου από τον εκ Βουλγαρίας φυσικό του πατέρα. Πολλές ερμηνείες του φρικιαστικού αυτού εγκλήματος δίνονται, εκτός φυσικά από εκείνη, που αποτελεί τη μια και μοναδική εξήγηση. Την έχουν δώσει οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας και ο αναγνώστης την διαβάζει στην δευτερεύουσα επικεφαλίδα και λέει ότι :

Ο κτηνώδης νους του παιδοκτόνου φάνηκε απόλυτα συνεπής στον δαιμονιώδη, όπως τον είχε προετοιμάσει η αποστασία εκ του Θεού. Αφού σκότωσε το παιδί του, το τεμάχισε, το μαγείρεψε και στη συνέχεια το έδωσε στα σκυλιά να το φάνε. Αυτή είναι η κτηνώδης τροπή που παθαίνει ο δαιμονιώδης νους, εφόσον πρόκειται για τον άνθρωπο και την υπερβάλλουσα πλέον αγάπη του για τα ζώα. 

Μη ξεχνάμε τις αυστηρές ποινές όσων τα βασανίζουν και την πλήρη σιγή και ανοχή, όταν πρόκειται για την "βάσανο" του αγίου Θεού, δηλαδή των θείων Δογμάτων της καθ΄ ημάς Εκκλησίας, εκ μέρους των πλαστογράφων της αληθείας. Η κακοποιΐα του "η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει" κυριαρχεί παγκοσμίως με τις ευλογίες των ταγών της Θρησκείας.

Σχόλιο που κατατέθηκε σε ιστολόγιο που φιλοξένησε την ανάρτηση αυτή
Μια ζωή σε παρένθεση
Σας ευχαριστώ για την αναδημοσίευση. Είναι σκληρό το θέμα, το καταλαβαίνω, αλλά είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχάσουμε, όσο ανατριχιαστικό κι αν είναι.

Η εποχή μας, είναι εποχή πλήρους αποστασίας και όπως φαίνεται, αντί τα πράγματα να πηγαίνουν προς το καλύτερο, διαρκώς χειροτερεύουν.

Πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος σε ποιο σημείο τον οδηγεί η αποστασία. Όσα λένε οι Ψυχίατροι, οι Εγκληματολόγοι, Κοινωνιολόγοι, Ψυχολόγοι κλπ. είναι κούφια λόγια. Δεν αγγίζουν την ουσία του προβλήματος, που απλά, με σαφήνεια και ευκρίνεια, διατύπωσαν οι πατέρες της Εκκλησίας εδώ και αιώνες πριν. Κτηνώδης γίνεται ο δαιμονιώδης άνθρωπος και αυτό είναι ξεκάθαρο.

Το λυπηρό είναι ότι πολλά θρησκευτικά ιστολόγια δεν ασχολήθηκαν καθόλου, ίσως, επειδή το θεώρησαν ως μια ακραία περίπτωση. Αυτή όμως η ακραία περίπτωση, δείχνει τι ακριβώς κρύβεται από κάτω και μάλιστα, στιγμή κατά την οποία το μοντέλο της πολυπολιτισμικότητας αμερικανικού στιλ γίνεται πρότυπο μίμησης άλλων.

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια χώρα μεταναστών, όπου το έγκλημα και η διαφθορά ανταγωνίζεται, αν δεν υπερβαίνει, τα επιτεύγματα της προόδου και της επιστήμης ; Τι είδους ανάπτυξη προσδοκούμε. όταν μοναδικός στόχος μας είναι ο πλουτισμός σε υλικά αγαθά ; Καλλιέργεια πνεύματος δεν είναι ποτέ το ζητούμενο, επομένως ανάπτυξη στον τομέα αυτό μην περιμένουμε.

Θλιβερές διαπιστώσεις, θα πει κανείς, και θα συμφωνήσω. Τι άλλο όμως μπορούμε να κάνουμε, όταν όλοι και όλα τελούν υπό της εποπτεία μιας Τράπεζας, της οποίας το μοναδικό ενδιαφέρον είναι ο οφειλέτης να σέβεται τις υπογραφές του, δηλαδή το χρήμα, για τα δανεικά που εισέπραξε και αδυνατεί να τα επιστρέψει. Αυτός είναι άλλωστε και ο νόμος της μιας παγκόσμιας Τράπεζας, της μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, της νέας αυτοκρατορίας που μας έρχεται, φορτωμένη με εγκλήματα πρωτοφανούς αγριότητας. Θύμα της μια ζωή σε παρένθεση, σε πρώιμη ανάπτυξη από τον πατέρα της και φυσικά, την εκδιδόμενη μητέρα της.