Θεσμοί και οι φορείς των θεσμών

"Στους παλιούς καιρούς μαρτύριο / τώρα εύχρηστο σαν ρίμα", έγραφε ένας ποιητής στο παρελθόν για τη λέξη-όνομα Χριστός. Τώρα συμβαίνει το ίδιο με τη λέξη "ορθοδοξία", "σεβασμός" και πολλές άλλες.

Η πολιτική ορθότητα - της εκκλησιαστικής μη υστερούσης - είναι εκείνη που καθορίζει τις έννοιες των λέξεων, έτσι, ώστε το σύμφωνο της ηδονιστικής συμβίωσης μεταξύ συντρόφων του ιδίου φύλου, να λέγεται απλά "σύμφωνο συμβίωσης". Και επί πλέον, να θεωρείται παράδοξο η ενασχόληση με αυτό το ζήτημα των θεσμικών φορέων της Θρησκείας. Η οποία, σημειωτέον, έπαψε να απασχολεί τους εκκλησιαστικούς. Οι τελευταίοι αντικατέστησαν το θεσμό της Θρησκείας και στη θέση του τοποθέτησαν την Εκκλησία. Με αυτό τον τρόπο ο θεσμικός φορέας της Θρησκείας - είναι η Εκκλησία - έγινε θεσμός ερήμην της Θρησκείας. Οπότε, ο εκάστοτε Ποντίφηξ - εμείς έχουμε οικουμενικό Πατριάρχη - αναγορεύεται αναπόφευκτα σε θεσμό και το άγιον Πνεύμα λαλείται και εκπορεύεται εξ αυτού - ή Αυτού !

Και αν, μεν, αυτή είναι η συνέπεια του φιλιόκβε στο χώρο του θεσμού της Θρησκείας, στον έτερο χώρο, στο χώρο της Πολιτείας, τα πράγματα είναι το ίδιο, αν μη χειρότερα. Η πολιτική αναγορεύεται κι αυτή σε θεσμό, οι δε φορείς αυτής, με άλλοθι τη Δημοκρατία και την ψήφο, κατακτούν επί βραχύ τα "άγια" έδρανα του Κοινοβουλίου. Όπου ένας προεξάρχει με τη συμπαράσταση των conclāvium (συσκεπτόμενων). Η κερδοφορία ψήφων είναι το μόνο ενδιαφέρον, η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Αλλά οι πολίτες έχουν, όπως και η Κοινωνία που βουλιάζει.