"αἰσχραῖς γὰρ κατεῤῥύπωσα, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις"

"Χριστιανική Βιβλιογραφία" κατ΄ αντιγραφή από το βιβλίο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, με την δική μου υποσημείωση : Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι του π.Β. Θερμού ή άλλου, δοθέντος ότι φέρονται πολλοί οι συντάκτες τού βιβλίου
Εν πάση περιπτώσει, εφόσον αυτό συμπεριλαμβάνεται στα προς έλεγχο κακόδοξα και αιρετικά (σημ. δεν διστάζω να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο) ας μας πει ο πολυσυλλεκτικός συντάκτης του βιβλίου αυτού κατά πόσον συμφωνεί με τα κατωτέρω :
Στην σελίδα 169 διαβάζουμε : « […] Δεδομένο εἶναι ὅτι τὸ νὰ ἀνακαλύψει κάποιος νέος τὴν ὁμοφυλόφιλη ἕλξη μέσα του συνιστᾶ ἀσθένεια τῆς φύσεως καὶ ὄχι τοῦ προσώπου. Ἀσθένεια τοῦ προσώπου, δηλαδὴ τῆς ὑποστάσεως, σχετίζεται μὲ τὸ γνωμικὸ θέλημα, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐλεύθερη χρήση τῶν ἰδιωμάτων τῆς φύσεως. Στὴν περίπτωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὅμως ἔχουμε ἀλλοίωση πρὶν κἂν τὸ ζήτημα φθάσει στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου. […] ».

Αν καταλαβαίνω καλά, ο συντάκτης του λόγου τούτου, όπως και ο αλιεύσας αυτό, ώστε να το συμπεριλάβει στο βιβλίο "Χριστιανική ζωή και σεξουαλικές σχέσεις", θέλει να μας πει ότι το πρόσωπο υπερτερεί της φύσεως. Η φύση υπόκειται σε φθορά και διαφθορά, το πρόσωπο παραμένει ανέπαφο !
Και αν δεν κάνω πάλι λάθος, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ιδιότυπο Μονοφυσιτισμό, τον "μονοπροσωπισμό", όπου φύση και πρόσωπο συγχέονται, το πρόσωπο καταβροχθίζει τη φύση προς αντικατάσταση και υποκατάσταση του γνωστού και καταδικασμένου, αναθεματισμένου και αφορισμένου, Μονοφυσιτισμού.

Τώρα, εδώ, το πρόσωπο (υπόσταση) υπέρκειται της ουσίας (φύσεως). Η φύση είναι ευτελής, η υπόσταση είναι υπερτελής και ο άνθρωπος δι΄ άλλης οδού γίνεται υπεράνθρωπος. Υποτάσσει τον Θεό και την θεότητα, αφού "τό νά ἀνακαλύπτει κάποιος νέος τήν ὁμοφυλόφιλη ἕλξη μέσα του, συνιστᾶ ἀσθένεια τῆς φύσεως καί ὄχι τοῦ προσώπου".

Επομένως, αν ο π. Βασίλειος Θερμός εξακολουθεί να εγκαλεί τους επικριτές του, ότι αδίκως τον κρίνουν (σημ. επαναλαμβάνω, πρόκειται περί ομολογίας και όχι κρίσης ή επίκρισης), ας μας απαντήσει : Το πρόσωπο (υπόσταση) είναι υπεράνω της ουσίας (φύσεως) ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο ;

"αἰσχραῖς γὰρ κατεῤῥύπωσα, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις"

Τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε, αἰσχραῖς γὰρ κατεῤῥύπωσα, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις, ὡς ῥᾳθύμως τὸν βίον μου, ὅλον ἐκδαπανήσας, ταῖς σαῖς πρεσβείαις ῥῦσαί με, πάσης ἀκαθαρσίας.

Η ψυχή (άθάνατη, άφθορη) ή το πρόσωπο (θνητό, φθαρτό) καλείται να δώσει εν πνεύματι και αληθεία την μαρτυρία - ομολογία της Αναστάσεως, της Ζωής κατά του θανάτου ;

Τέλος, να σημειώσω ότι τέτοιου είδους ερωτήματα δεν τίθενται από πλευράς Ορθοδόξων. Ο άνθρωπος είναι ενιαία ψυχοσωματική οντότης, δηλονότι, με φθαρτό σώμα-πρόσωπο, άφθαρτη και αθάνατη ψυχή. Η προσκήνυση του αγίου Θεού εν πνεύματι και αληθεία πίστεως, είναι εκείνη που μορφοποιεί, καθιστά έμμορφη και εμπρόσωπη την ψυχή. Τότε ο άνθρωπος γίνεται πρόσωπο. Το μαρτυρούν αψευδώς τα πρόσωπα των αγίων της Εκκλησίας.

"Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ὀρθρίζει γὰρ τὸ πνεῦμά μου, πρὸς ναὸν τὸν ἅγιόν σου, ναὸν φέρον τοῦ σώματος, ὅλον ἐσπιλωμένον, ἀλλ’ ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάγχνῳ σου ἐλέει."