Επίλογος μιας ζωής (αναδημοσίευση)

Μιλούσε στο τηλέφωνο όταν η πόρτα χτύπησε διακριτικά. Μετά το "εμπρός" η νεαρή υπάλληλος απέθεσε στο γραφείο του εναν υπηρεσιακό φάκελο. «Εχετε ενα έγγραφο», του είπε και έκλεισε προσεκτικά την πόρτα.

«Θα τον ανοίξω αργότερα», σκέφτηκε και πήγε στο παράθυρο.

«Χμ, Παρασκευή είναι» είπε βλέποντας την απλωμένη μπουγάδα της γειτόνισας.Το είχε κι αυτό σημειώσει. Επειτα σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και προσπάθησε να διακρίνει το ελάχιστο κομμάτι ουρανού, που του επέτρεπε η επταόροφη πολυκατοικία. Το γραφείο του ήταν στο ισόγειο με θέα τον ακάλυπτο. Ηταν φθινώπορο.

Συμπλήρωνε τριάντα πέντε χρόνια υπηρεσίας - ως προϊστάμενος τμήματος τώρα - τυπικά. Ουσιαστικά ήταν ελεγκτής - διευθυντής προσωπικού, επιβλέποντας τις υπογραφές προσέλευσης και αποχώρησης των υφισταμένων υπαλλήλων. Αλλοτε πάλι παρενέβαινε  κατασταλτικά προκειμένου να εξυπηρετηθούν άμεσα  και να ηρεμήσουν οι μονίμως οργίλοι - διεκδικητικοί των δικαιωμάτων τους, δικαιούχοι του δημοσίου. Που δεν εύρισκαν τη δέουσα ανταπόκριση απο τα εντεταλμένα όργανα. Ασκούσε αυτά τα καθήκοντα μετά απο λαμπρές πανεπιστημιακές και μεταπτυχιακές σπουδές .

Η μέρα , μάλλον το απόγευμα, είχε απογευματινό ωράριο, είχε κυλήσει με τον συνηθισμένο τρόπο. Όμοια με το χθές, με το προχθές, με το εδώ και τριάντα τόσα χρόνια. Τίποτα δεν προδίκαζε οτι η επομένη θα ήταν διαφορετική. Τριάντα χρόνια μέσα σε ενα γραφείο με θέα τον ακάλυπτο και συντροφιά το τερατώδες "βιβλίο προσελεύσεως προσωπικού", δεν αλλάζουν έτσι εύκολα , αιφνιδιαστικά και σύντομα.

Είχε, κάποτε, επιχειρήσει να αξιοποιήσει αυτό τον κυριολεκτικά χαμένο χρόνο. Κουβάλησε μαζί του μερικά βιβλία και διάβαζε. Καταγγέλθηκε όμως απο αγανακτισμένο πολίτη πως αντί να διαβάζει σπίτι του, χρησιμοποιούσε το χρόνο της δουλειάς του για μελέτη. Η υπηρεσία τον επέπληξε και μάλιστα του συνέστησε να αποφεύγει ακόμη και την ανάγνωση εφημερίδων.

Μη έχοντας άλλη διέξοδο έπιασε το μολύβι και το χαρτί . Πέρα απο τα υπηρεσιακά στερεότυπα έφτιαχνε τις δικές του ιστορίες. Που δεν ηταν καθόλου, μα καθόλου φανταστικές. Έγραφε γι΄αυτά που έβλεπε κι εκείνα του έδειχναν ο,τι δεν μπορούσε να δεί πέρα απ΄τον ακάλυπτο, πέρα απ΄το παράθυρο με τη μπουγάδα, πέρα απ΄το άθλιο "βιβλίο" προσέλευσης, πέρα απ΄τον αμυδρό ουρανό που μόλις έβλεπε.

Νύχτωσε. Το προσωπικό υπέγραψε. Μάζεψε τα πράγματά του για να φύγει. Τότε είδε και τον υπηρεσιακό φάκελο, που αφηρημένος ως συνήθως λησμόνησε να διαβάσει. Τον πληροφορούσαν οτι μετα απο τριανταπέντε μόνιμα και συνεχή χρόνια υπηρεσίας απελύετο αυτοδικαίως. «Αυτοδικαία απόλυση» ήταν ο τίτλος του υπηρεσιακού εγγράφου.

Έριξε γύρω του μια ματιά, έσβησε το φως και έκανε το σταυρό του. Μετά έκλεισε την πόρτα με ενα αχνό χαμόγελο με ενα πνιγμένο δάκρυ.