Σχεσιολογία των νεο-ορθοδόξων : θεοί κατ΄ ουσίαν καί όχι κατά Χάριν. Μέρος Δεύτερο

- Νεοορθόδοξη «ἐπαναγωγή, εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος»

Αν κάποιος έχει τήν απορία από πού αρύονται οι αγνωστικιστές καί οι άθεοι, ώστε νά μάς κατηγορούν τούς Έλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς, ώς "εβραιοχριστιανούς" ή "ιουδαιοχριστιανούς", ας ακούσει τόν κ. Γιαναρά στό 31:32, όπου λέει : « ... άν η αρχαία τραγωδία είναι μιά πρώτη προσπάθεια νά ερμηνευθεί τό πάθος τής ύπαρξης, η δεύτερη προσπάθεια είναι στήν ιουδαιοχριστιανική παράδοση, μέ τό ποίημα αυτό, η εικονολογική αφήγηση στό πρώτο βιβλίο τής Γένεσις ...» κλπ.

Δέν χρειάζεται νά γράψω ότι έχει καταφερθεί δριμύτατα κατά τού ελληνοχριστιανισμού, ούτε καί ότι διαστρέφει τίς λέξεις τής Π. Διαθήκης : αστοχία η "αμαρτία", η δέ "παράβαση εντολής" επιφέρει τά γνωστά - απορριπτέα γιά τόν ίδιο - δικαιϊκά αποτελέσματα. Μέ αυτό τόν τρόπο βρίσκει γόνιμο έδαφος νά εισάγει τίς δικές του εντελώς αυθαίρετες νοηματικές αποδόσεις, άν καί, τό απλούστερο που θά μπορούσε να κάνει, θά ήταν νά πεί ότι η εντολή - διάταξη, εκτός από απαγορευτική, ήταν συνάμα συμβουλευτική. Σέ κάθε απαγορευτική εντολή εμπεριέχεται καί τό νόημα μιάς προνοητικής συμβουλής.

Στή Νεκρώσιμη Ακολουθία (Νεκρώσιμα Ευλογητάρια) ακούμε : «Ὁ πάλαι μέν, ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν με ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην, εἰς τὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι.,...» καί τά εξής.

Συνεπώς, εφόσον οι δύο συνομιλητές, προτίμησαν νά προσεγγίσουν μέ λόγιους όρους ( : οντολογία ) τήν Θεολογία, η Αποκάλυψη αυτή δέν μπορεί νά αγνοεί τούτο : «1 Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν· ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον, καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι. 2 καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν ῾Ιερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς.» (Απ. κα΄).

Η οντολογία είναι μέν - ή μπορεί να θεωρηθεί ως - οδηγός πρός κάθαρση, αλλά ο φωτισμός καί η θέωση, δηλαδή η Θεολογία, είναι η συνέχεια στό αδιέξοδο τής οδού (οντολογικής) αυτής. Κατά τήν ταπεινή γνώμη μου οι δύο συνομιλητές απέτυχαν παταγωδώς.

Συνεπώς, εφόσον το επιδιωκόμενο είναι η «ἐπαναγωγή, εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος» (σημ. κατά χάριν καί όχι κατ΄ ουσίαν) όφειλαν νά αναφερθούν στά δύο Εξαποστειλάρια - ᾽Ακολουθίας Νυμφίου καί Μ. Πέμπτης ἑσπέρας - προκειμένου νά μάθουν "όσοι ενδιαφερθούν", όπως είπε ο κ. Χρ. Γιανναράς, γιά τό ζήτημα τού «Πάθους τής ύπαρξης» (sic). (1)

Τέλος, γιά να γίνει αντιληπτός ο πληθωρικός καί καταχρηστικός λόγος πού αρθρώνει ο κ. Γιανναράς, μή υστερούντος καί τού π. Λουδοβίκου, αρκεί νά αναφερθώ στήν «μή είσοδο στήν κοινωνία τών σχέσεων» (Χ. Γ). Τό ακούμε στο 32:22. Γνώμη τού γράφοντος είναι ότι, σέ κάθε κοινωνία η σχέση είναι αυτονόητη. Κοινωνία άνευ σχέσεως τών μελών της δέν υπάρχει. Καί αυτό, δέν έχει ουδεμία σημασία μέ τό είδος τών σχέσεων. Μπορεί αυτές νά είναι καλές ή κακές ή αδιάφορες, τούτο όμως δέν έχει σημασία. Σχέσεις πάντα υπάρχουν, εφόσον υπάρχουν κοινωνίες. Μέ τήν κοινωνία τών σχέσων ασχολείται η Κοινωνιολογία, δηλαδή η οντολογία. Η Κοινωνία μέ τόν άγιο Θεό είναι αρμοδιότητα τής Θεολογίας - τών αγίων, οι οποίοι εκόσμισαν καί κοσμούν τό στερέωμα τής Εκκλησίας, δηλονότι τής αμωμήτου πίστεως, τών εν δικαιοσύνη καί αληθεία καί εν Χριστώ ελευθερωθέντων.

(1)
"Tον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον
και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ˙
λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής,
Φωτοδότα, και σώσον με". ( Ἐξαποστειλάριο ᾽Ακολουθία Νυμφίου )

«Τὸν ληστὴν αὐθημερόν,
τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας, Κύριε·
κἀμὲ τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ, φώτισον καὶ σῶσόν με».
( Ἐξαποστειλάριο Μ. Πέμπτης ἑσπέρας ).