«2 οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. 3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν» (2Κρ. Ιβ΄)
Σκεπτόμουν, τό παρακάτω, νά τό αναρτήσω σάν άρθρο. Τώρα μού δίνεται η ευκαιρία νά τό γράψω σάν σχόλιο.
«Πάντα είχα την απορία γιατί ο Θεός μας έβαλε σε μια τόσο επίπονη δοκιμασία! »; (ανώνυμη ψυχούλα)
Εύλογη απορία. Τά πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε νά χάσουμε τόν προορισμό μας. "Καί ποιός ήταν ;", θά ερωτούσε κάποιος, ποιός ήταν ; Αλήθεια ποιός ήταν ;
Οπωσδήποτε, δέν ήταν αυτός που σήμερα ζούμε ή έζησαν άλλοι παλαιότερα. Δέν ήταν νά φτιάχνουμε έναν κόσμο, σάν αυτόν τόν κόσμο τής λεηλασίας, όπου ζούμε. Δέν ήταν νά ζούμε σέ έναν κόσμο, στόν οποίο μάς εκδικείται η Φύση. Δέν ήταν νά ζούμε σέ τούτο τόν μοναδικό Γαλαξία, ο οποίος περιτριγυρίζεται από νεκρούς πλανήτες, μέ μοναδικό κέντρο ζωής αυτή τήν γή. Γή τήν οποία άλλοτε σύντομα, άλλοτε αργά, εγκαταλείπουμε. Ήταν κάτι άλλο.
Ήταν, ο προορισμός μας, νά φτιάχνουμε άλλον κόσμο ή άλλους. Άλλον Γαλαξία ή άλλους. Άλλον πλανήτη ή άλλους. Πλανήτες όχι νεκρούς, όπως οι γειτονικοί μας, αλλά πλανήτες κατ΄ απομίμησην (εικόνα καί ομοίωση) αυτού που ζούμε. Όχι τών UFO τής σατανικής επιστημονικής φαντασίας κάποιων ευφάνταστων μυθιστοριογράφων, τούς οποίους έκανε διάσημους ο κινηματογράφος (εικονική πραγματικότης) καί τώρα η τηλεόραση. Που βαδίζει, σημειωτέον, τόν δρόμο που χάραξε η κινουμένη φωτογραφία, κατά πλαστογραφίαν τού φιλοσόφου προγόνου μας Αριστοτέλη μέ «τό πρώτον κινούν ακίνητον». Εν προκειμένω, τό «ακίνητον» είναι η σταθερή κάμερα.
Παρένθεση, οι σημερινοί αντιγράφοι πλαστογράφοι τού Αριστοτέλη - ο οποίος μέ μίαν θέση (κίνηση) καί μίαν αντίθεση (ακινησία), μάς έδωσε τήν διαλεκτική σύνθεση τής λέξης ‘θεός’ - όταν βρέθηκαν απέναντί μου, επέμεναν λέγοντας ότι «η κίνηση δέν σημαίνει ζωή» καί άρα, «τά αντανακλαστικά τών εγκεφαλικά νεκρών ασθενών, δέν σημαίνει ότι ζούν». Αυτό μού είπαν, αναιρώντας τήν Αριστοτελικήν αρχήν του "πρώτον κινούν ακίνητον".
Μέ αυτά εν συντομία, καί ομολογουμένως κάπως δύσκολα στήν κατανόηση, φθάνουμε στό σημερινό σημείο τής νέας Ζωής καί τού νέου Κόσμου, που μάς υπόσχεται η επιστήμη : Ζωή μέ όργανα ληφθέντα κατόπιν ευθανασίας, ζωή μέ δανεικό σπέρμα ή ωάριο, ζωή τού σωλήνα, ζωή μετά από κλωνοποίηση, ζωή από βλαστοκύτταρα καί ό,τι άλλο ήθελε προκύψει ... λόγω μεταλλάξεως. Δηλαδή, πράγματα που οδηγούν μέ μαθηματική ακρίβεια, στήν οριστική απώλεια τού προορισμού μας : στήν απώλεια αυτού που είχαμε, χάσαμε καί δέν πρόκειται νά ξαναβρούμε. Επειδή η Γή, αυτή που βρεθήκαμε ως άνθρωποι νά ζούμε, πλησιάζει τό σημείο οριστικής νέκρωσης. Ακριβώς, καθώς η νέκρωση που βρίσκουν καί μάς περιγράφουν μέσω φωτογραφιών, τά όργανα υψηλής ευκρίνειας τών ερευνητικών αποστολών στούς γειτονικούς μας νεκρούς πλανήτες. Βρισκόμαστε εδώ, καί αυτό τό ‘εδώ’ είναι η τελευταία μας ευκαιρία, γιά νά φτιάχνουμε ‘κόσμους κόσμημα’ πρός Δόξαν Θεού.
10 Ιουλίου 2020
Σκεπτόμουν, τό παρακάτω, νά τό αναρτήσω σάν άρθρο. Τώρα μού δίνεται η ευκαιρία νά τό γράψω σάν σχόλιο.
«Πάντα είχα την απορία γιατί ο Θεός μας έβαλε σε μια τόσο επίπονη δοκιμασία! »; (ανώνυμη ψυχούλα)
Εύλογη απορία. Τά πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε νά χάσουμε τόν προορισμό μας. "Καί ποιός ήταν ;", θά ερωτούσε κάποιος, ποιός ήταν ; Αλήθεια ποιός ήταν ;
Οπωσδήποτε, δέν ήταν αυτός που σήμερα ζούμε ή έζησαν άλλοι παλαιότερα. Δέν ήταν νά φτιάχνουμε έναν κόσμο, σάν αυτόν τόν κόσμο τής λεηλασίας, όπου ζούμε. Δέν ήταν νά ζούμε σέ έναν κόσμο, στόν οποίο μάς εκδικείται η Φύση. Δέν ήταν νά ζούμε σέ τούτο τόν μοναδικό Γαλαξία, ο οποίος περιτριγυρίζεται από νεκρούς πλανήτες, μέ μοναδικό κέντρο ζωής αυτή τήν γή. Γή τήν οποία άλλοτε σύντομα, άλλοτε αργά, εγκαταλείπουμε. Ήταν κάτι άλλο.
Ήταν, ο προορισμός μας, νά φτιάχνουμε άλλον κόσμο ή άλλους. Άλλον Γαλαξία ή άλλους. Άλλον πλανήτη ή άλλους. Πλανήτες όχι νεκρούς, όπως οι γειτονικοί μας, αλλά πλανήτες κατ΄ απομίμησην (εικόνα καί ομοίωση) αυτού που ζούμε. Όχι τών UFO τής σατανικής επιστημονικής φαντασίας κάποιων ευφάνταστων μυθιστοριογράφων, τούς οποίους έκανε διάσημους ο κινηματογράφος (εικονική πραγματικότης) καί τώρα η τηλεόραση. Που βαδίζει, σημειωτέον, τόν δρόμο που χάραξε η κινουμένη φωτογραφία, κατά πλαστογραφίαν τού φιλοσόφου προγόνου μας Αριστοτέλη μέ «τό πρώτον κινούν ακίνητον». Εν προκειμένω, τό «ακίνητον» είναι η σταθερή κάμερα.
Παρένθεση, οι σημερινοί αντιγράφοι πλαστογράφοι τού Αριστοτέλη - ο οποίος μέ μίαν θέση (κίνηση) καί μίαν αντίθεση (ακινησία), μάς έδωσε τήν διαλεκτική σύνθεση τής λέξης ‘θεός’ - όταν βρέθηκαν απέναντί μου, επέμεναν λέγοντας ότι «η κίνηση δέν σημαίνει ζωή» καί άρα, «τά αντανακλαστικά τών εγκεφαλικά νεκρών ασθενών, δέν σημαίνει ότι ζούν». Αυτό μού είπαν, αναιρώντας τήν Αριστοτελικήν αρχήν του "πρώτον κινούν ακίνητον".
Μέ αυτά εν συντομία, καί ομολογουμένως κάπως δύσκολα στήν κατανόηση, φθάνουμε στό σημερινό σημείο τής νέας Ζωής καί τού νέου Κόσμου, που μάς υπόσχεται η επιστήμη : Ζωή μέ όργανα ληφθέντα κατόπιν ευθανασίας, ζωή μέ δανεικό σπέρμα ή ωάριο, ζωή τού σωλήνα, ζωή μετά από κλωνοποίηση, ζωή από βλαστοκύτταρα καί ό,τι άλλο ήθελε προκύψει ... λόγω μεταλλάξεως. Δηλαδή, πράγματα που οδηγούν μέ μαθηματική ακρίβεια, στήν οριστική απώλεια τού προορισμού μας : στήν απώλεια αυτού που είχαμε, χάσαμε καί δέν πρόκειται νά ξαναβρούμε. Επειδή η Γή, αυτή που βρεθήκαμε ως άνθρωποι νά ζούμε, πλησιάζει τό σημείο οριστικής νέκρωσης. Ακριβώς, καθώς η νέκρωση που βρίσκουν καί μάς περιγράφουν μέσω φωτογραφιών, τά όργανα υψηλής ευκρίνειας τών ερευνητικών αποστολών στούς γειτονικούς μας νεκρούς πλανήτες. Βρισκόμαστε εδώ, καί αυτό τό ‘εδώ’ είναι η τελευταία μας ευκαιρία, γιά νά φτιάχνουμε ‘κόσμους κόσμημα’ πρός Δόξαν Θεού.
10 Ιουλίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια εκφράζουν τη γνώμη ή άποψη του συντάκτη τους