Ο κλινικά νεκρός ασθενής (άνθρωπος) είναι έμψυχος αλλά ανέκφραστος

 Η ισχύς του ανθρώπου

Διά την απόκτησιν της εσωτερικής ισχύος ο άνθρωπος θα πρέπη διά των αναζητήσεων του να οδηγηθή προς το Ζων και Προσωπικόν Απόλυτον και να γνωρίση την απολυτότητα της αγάπης του Θεού, εξοικειούμενος συγχρόνως προς την έννοιαν της αιωνιότητος. Άλλως, εάν η αναζήτησις του απολύτου πλανάται και αιωρείται εντός των αφηρημένων και απροσώπων φιλοσοφικών πεδίων τότε η όλη πορεία του ανθρώπου προσλαμβάνει τον οδυνηρόν χαρακτήρα των διηνεκών αποσβέσεων των προσδοκιών του, ο οποίος παρέχει την αίσθησιν της αβύσσου, εις το πέρας της οποίας διαφαίνεται η φθορά και ο θάνατος. 

Η βίωσις της αγάπης προς τον πλησίον εντός του κοινωνικού χώρου, θα είναι μία ανέφικτος και ανεπιτυχής επιδίωξις, εάν το άτομον δεν υποστή αρχικώς την κατά Χριστόν αναδόμησιν, διά της οποίας θα αποκτήση το απαραίτητον ομοιοστατικόν ισοζύγιον και την αναγκαίαν ψυχικήν δύναμιν, διά να δυνηθή να ασκήση, μέ ιδιαιτέραν εσωτερικήν χαράν και πληρότητα το έργον της προσφοράς και της ειλικρινούς μεθέξεως εις τον πόνον και την χαράν του κάθε ανθρώπου, παρά τας υφισταμένας εξωγενείς αντιστάσεις. 

Δυστυχώς, εντός του χώρου της συγχρόνου κοινωνίας, διαμορφούται σταδιακώς μία ιδιάζουσα ψυχολογική ατμόσφαιρα, καθοριζομένη από την υπέρμετρον αξιολόγησιν της τεχνολογίας και των οικονομικών παραμέτρων και την σταδιακήν άμβλυνσιν των ηθικών και πνευματικών αξιών, η οποία, κατ' επέκτασιν, οδηγεί αναποφεύκτως εις τον περιορισμόν και ενίοτε εις την ματαίωσιν των ψυχικών προσδοκιών του έσω ανθρώπου. 

Παρά το γεγονός, ότι αι δυνατότητες της παιδείας και της γνωσιολογικής συγκροτήσεως σήμερον, βοηθούμεναι και υπό των επιτευγμάτων της συγχρόνου τεχνολογίας, καταφανώς ηυξήθησαν, εν τούτοις τα φαινόμενα της ψυχικής δυσαρμονίας, απορρέοντα από μίαν ασαφή υπαρξιακήν αντίληψιν και από εν ασταθές και ευάλωτον συναισθηματικόν υπόβαθρον, αυξανόμενα διηνεκώς, υπό το κράτος του πνεύματος του ακράτου ανταγωνισμού, προσλαμβάνουν τραγικάς διαστάσεις, καθιστάμενα πλέον έν εκ των πρωτευόντων σήμερον κοινωνικών προβλημάτων.

Σταύρος Ι. Μπαλογιάννης 

Απόπασμα από τον πρόλογον εις την έκδοσιν των ομιλιών  του Μακαριστού Γέροντος Μαξίμου Ψιλοπούλου "Η καθ' Υπερβολήν Οδός"

- Kyprianos Χ.

Επί τών γραφομένων :

 " ... εάν η αναζήτησης τού απολύτου πλανάται καί αιωρείται εντός τών αφηρημένων καί απροσώπων φιλοσοφικών πεδίων ... "

Επί ποίου πεδίου κείται ο έμψυχος, αλλά ανέκφραστος ημιθανής, ο άλλως φερόμενος "εγκεφαλικά νεκρός" ; Έχει πρόσωπο ή δέν έχει ; Διότι άν δέν έχει, ως ανέκφραστος μέν, έμψυχος δέ, τότε δέν έχει καί τό ανέκφραστο κυοφορούμενον έμβρυο.

Ευχαριστώ γιά τήν φιλοξενίαν τού ερωτήματος.

- Balogiannis S.

Kyprianos Christodoulides Δεν υφίσταται "ανέκφραστον έμβρυον". Το έμβρυον εκφράζεται ήδη εξ άκρας συλλήψεως. Η έκφρασις δεν συνίσταται μόνον εις την διαμόρφωσιν του εκπεμπομένου λόγου. Η κυτταρική επικοινωνία αναπτύσσεται διά συνεχούς κυτταρικού διαλόγου και αδιαλείπτου ανταλλαγής πληροφοριών, μέσω πολυαρίθμων χημικών, νευροχημικών, ηλεκτρικών και ηλεκτρομαγνητικών φορέων, ήδη από της στιγμής της συλλήψεως. Τα εμβρυϊκά κύτταρα έχουν πολυδύναμον χαρακτήρα και προ της διαφοροποιήσεως των έκαστον εξ αυτών διατηρεί την δυναμικήν της λειτουργικής εκφράσεως ενός πλήρους οργανισμού.

- Kyprianos X.

Stavros Balogiannis,

Σάς ευχαριστώ γιά τήν απάντηση, τά δέ δύο, κατ' εμέ, σημαντικά σημεία της απάντησή σας εστιάζονται : Πρώτον, ότι ανέκφραστον έμβρυο δέν υπάρχει - άρα, είναι έμψυχο - καί δεύτερον, ότι η έκφραση αυτή (μετά ή άνευ εισαγωγικών, άν θέλετε) εκδηλώνεται σέ κυτταρικό επίπεδο.

Κατόπιν τούτου, βάσει πάντα τών γραφομένων σας ( : τά εμβρυϊκά κύτταρα έχουν πολυδύναμον χαρακτήρα καί πρό τής διαφοροποιήσεως των έκαστον εξ αυτών διατηρεί τήν δυναμικήν τής λειτουργικής εκφράσεως ενός πλήρους οργανισμού), τίθεται τό επί πλέον ερώτημα, νοουμένου ότι περί εγκεφαλικά νεκρού,  ανέκφραστου μέν, εμψύχου δέ - δική σας απάντηση σέ παλαιότερη ερώτηση τού γράφοντος - κατατίθεται ο δικός μου λόγος. Ο οποίος διερωτάται : Ο εγκεφαλικά νεκρός (έμψυχος μεν, ανέκφραστος δέ) διατηρεί καί διασώζει τήν δυναμικήν τής - επί κυτταρικού πεδίου - λειτουργικής έκφρασης ενός πλήρους οργανισμού ; 

Ζητώ συγγνώμη, άν ελαφρώς επεξέτεινα τά γραφόμενά σας. 

Ο κ. Μπαλογιάννης δέν έδωσε συνέχεια, η οποία είναι η δική μου, αυτή που ακολουθεί.

Υστερόγραφο

Μεταξύ τού πλήθους τών επιστημονικών ψευδών περί εγκεφαλικού θανάτου, των υποστηρικτών αυτής τής νεόκοπης επιστημονικής τοποθέτησης, είναι η ακόλουθη. Σημειώνω, τήν ασπάζεται η κοινότητα θεσμικών προσώπων, συλλήβδην ιερατείο.

Ισχυρίζονται τά ιερατεία ότι ο εγκεφαλικός θάνατος συνεπάγεται τήν νέκρωση ή αυτόλυση τού εγκεφάλου.

Ο ισχυρισμός αυτός είναι ανυπόστατος. Καί αυτό, διότι η νέκρωση ή αυτόλυση τού εγκεφαλικού ιστού, άν όντως συμβαίνει, πιστοποιείται μέ τό βιοψιακό παρασκεύασμα, πρός λήψη καί εξέταση από Παθολογοανότομο. Τέτοια βιοψιακά παρασκευάσματα δέν λαμβάνονται από εγκεφαλικά νεκρούς - είναι ζώντες καί έμψυχοι - ασθενείς.

Πώς, λοιπόν, επιτρέπεται νά καταθέτουν τήν  ανύπαρκτη διάγνωση αυτή, όταν δέν έχουν κανένα βιοψιακό στοιχείο νά προσκομίσουν ; Άν η βιοψία γίνει μεταθανατίως, δηλαδή, μετά τόν βιολογικό θάνατο τού πάσχοντος "εγκεφαλικά νεκρού", τότε αυτό σημαίνει ότι ο όρος τού επιστημονικού νεοθανάτου είναι αντί επιστημονικός καί ανακριβής. Αντιθέτως, είναι βεβαιωτικός τού βιολογικού θανάτου.