Η ρομαντική αίγλη της ανοησίας

Η σημερινή (28/06/09) επιφυλλίδα Κυριακάτικης εφημερίδας,όπως κάνει εδώ και χρόνια,φιλοξενούσε άρθρο με τίτλο "Ανέφικτη στην Ελλάδα η δημοκρατία" του Χρ.Γιανναρά.Και αν ρωτήσετε γιατί είναι ανέφικτη (;) την απάντηση την έχει έτοιμη ο επιφυλλιδογράφος : Δεν διανοούνται,λέει για τους εναλλασσόμενους κυβερνήτες και κόμματα, ότι αυτό ακριβώς (η δημοκρατία) είναι το «κράτος» του «δήμου», ο ρόλος και το χρέος των πολιτών: να κρίνουν την πιστότητα των θεσμών της δημοκρατίας στις αρχές και στους στόχους της δημοκρατίας.

Φαίνεται,ο επηρμένος συντάκτης κάπου αλλού στον κόσμο έχει υπόψη του τη δημοκρατία που ευαγγελίζεται. Αλλά πώς την ευαγγελίζεται ; Απαξιώνοντας,εκμηδενίζοντας και τέλος θέτοντας τις προϋποθέσεις αιτιολογημένης (από βλάκες προφανώς) καταστροφής του κράτους και της δημοκρατίας. Δηλαδή, αυτών που κάποτε του έκαναν τη χάρη (θα έλεγα ρουσφέτι και δεν θα είχα άδικο) με μηδενικά προσόντα να μας τον κάνουν πανεπιστημιακό. Και τον τρέφουν ακόμη μέχρις ότου ο μεγαλοδύναμος το επιτρέπει. Σε ανταπόδοση,αυτός τα ροκανίζει όλα συστηματικά εδώ και χρόνια! Και μας μιλεί για ανύπαρκτες παραδεισένιες πολιτείες,όπου το κράτος του δήμου,των πολιτών,κρίνει την πιστότητα - ακριβή εφαρμογή των θεσμών της δημοκρατίας, από τους εκλεγμένους με ψήφο κυβερνήτες. Γίνεται πουθενά αυτό ; Δεν μας το λέει.

Στη συνέχεια απαριθμεί ένα προς ένα όλα τα φαινόμενα "αλογίας" των μεγάλων και μικρών πολιτικών σχηματισμών πριν τα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων. Κάνει όμως και μια αδιόρατη παραχώρηση. Γράφει για το ΚΚΕ : " Στην προσχηματική δημοκρατία της αλογίας και των αντιφάσεων που συντηρούν τα «κόμματα εξουσίας», το ΚΚΕ λογαριάζεται ακίνδυνο: μια γραφικότητα στενοκέφαλου παλαιοημερολογιτισμού, χρήσιμη σαν επίφαση «πλουραλισμού». Θα έπαυαν να το ανέχονται, αν ήταν κόμμα αριστερό, στρατευμένο σε ζωτικές κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες ".

Οπότε ο αναγνώστης που διαθέτει νοημοσύνη ελαφρά πάνω από το μέτριο σκέφτεται : Αν το ΚΚΕ δεν ήταν μια γραφικότητα παλαιοημερολογιτισμού (sic) και ήταν στρατευμένο αριστερό κόμμα σε ζωτικές κοινωνικοκεντρικές προτεραιότητες, τότε θα ήταν επικίνδυνο και τα κόμματα εξουσίας θα έπαυαν να το ανέχονται.
Τόσο μυαλό έχει ο επιφυλλιδογράφος,τόσα γράφει,αλλά και τόσο μυαλό έχουν οι διαθέτοντες νοημοσύνη ελαφρά πάνω από το μέτριο αναγνώστες,που θεωρούν σπουδαία τα γραφτά του.

Αυτού του είδους η αριστεροσύνη είναι που θεωρεί τον κοινωνικό μαρξισμό αντικαταστάτη της Εκκλησίας και τον ανακατεύει με τον χριστιανισμό . Χρίει εκκλησιαστικό και θεολογικό πατέρα τον Μαρξ, όπως έχρισε τον Χάϊντεγκερ,το Νίτσε,τον Καζαντζάκη,τον Καμί και τον Σαρτρ. Δεν είναι άγνωστη η συμπάθεια που έχουν προς αυτή την "άμικτον μίξιν" μηδενισμού,μαρξισμού και χριστιανισμού, οι ενδεδυμένοι το ράσο μεγαλόσχημοι και πανεπιστημιακοί. "Είμαι χριστιανός και κομμουνιστής", δήλωνε πρόσφατα ένας, ενώ άλλοι , επιδίδονται στον αγώνα να κρατήσουν την Ορθοδοξία ζωντανή από την λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης ! Τους βγαίνουν όμως παπάδες που πετάνε τα ράσα, μοναχοί που διαπλέκονται σε βρώμικες οικονομικές συναλλαγές και επίσκοποι που κλείνονται στη φυλακή.

Ύστερα μένουν έκπληκτοι για το κατάντημα αυτής της μουτζουρωμένης βρόμικης πόλης ή το αποκορύφωμα του εμπρησμού της. Για όλα τους φταίνε οι παλαιοημερολογιτικές γραφικότητες και οι "ταλιμπάν" ! Δεν βλέπουν ότι αυτού του είδους τον χριστιανομαρξισμό τον χλευάζουν οι νέοι. Τι τον θέλουν ένα θεό, που παρεμβάλλεται "σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης", όπως διδάσκουν τα νέα μας θρησκευτικά αλφαβητάρια; Αυτά τα παραμύθια τα καταλαβαίνουν, τις παλαιοημερολογίτικες γραφικότητες δεν καταλαβαίνουν. Δεν τους επιτρέπουμε άλλωστε να τις καταλάβουν, για να μας οδηγήσουν στη βλάσφημη πίστη της αθεΐας που διαφημίζουν.