Στον ανώνυμο αναγνώστη, για τον άγνωστο άγιο

Ένας αναγνώστης που παρακολουθεί όσα γράφω, μου υπέβαλε το εξής ερώτημα: " Δεν έχω καταλάβει τις αντιρρήσεις σας με το νέο ημερολόγιο. Σε τί επηρεάζει την πνευματική μου πορεία αυτή η αλλαγή;". Γράφει ακόμη: " Θα με ενδιέφερε, αν έχετε τη διάθεση, να συνοψίσετε (σε μια δημοσίευση στο blog) τα σημεία στα οποία έχει "ξεφύγει" ο Πατριάρχης (συγκεκριμένα όμως 1, 2, 3,...)".

Ομολογώ ότι το πρώτο σκέλος του ερωτήματος είναι εξαιρετικά δύσκολο, όταν μάλιστα  δεν έχω  τα απαραίτητα πιστοποιητικά  να  διαπραγματευτώ το θέμα, καθώς το επιθυμεί ο αναγνώστης. Ωστόσο, θα προσπαθήσω να καταθέσω τη γνώμη μου, την οποία έχω σχηματίσει, θητεύοντας στους κόλπους της Εκκλησίας μας. Σημειώνω ότι αυτό και μόνο δεν είναι αρκετό. Χρειάζονται και άλλα, πολλά άλλα πράγματα ακόμη. Επικαλούμαι, λοιπόν την επιείκεια του (ή των) αναγνώστη και οι οποιεσδήποτε παρατηρήσεις του θα μου ήταν ευπρόσδεκτες και χρήσιμες.

Θα είμαι κατά το δυνατόν σύντομος.  Το πρώτο που θα έλεγα είναι: Όποιος ενδιαφέρεται για την πνευματική του πορεία οφείλει να δέχεται και να ομολογεί το Δόγμα Πίστεως που έχουμε, όπως αυτό διασαφηνίστηκε με τις Οικουμενικές Συνόδους, καθώς και με όλα εκείνα που διαλαμβάνουν οι Ιεροί Κανόνες. Οι οποίοι δεν αντικαθιστούν το Δόγμα. Οι Ιεροί Κανόνες αποτελούν σχηματικά τα μέσα προστασίας του Δόγματος. Είναι το προστατευτικό ανάχωμα, ας πούμε, από εξωτερικούς κινδύνους. Είναι όμως και οι εσωτερικοί φύλακες από τους εντός των τειχών δολιοφθορείς. Διαπραγματεύονται πλείστα όσα αφορούν στη ζωή των πιστών για ένα λόγο. Διότι η εφάρματη τάση που έχουμε, μας σπρώχνει να κάνουμε πράγματα, και,  για  ό,τι νομίζουμε πως δεν υπάρχει  πρόβλεψη. Άρα μπορούμε ανεπιφύλακτα να τα πράξουμε.

Φαίνεται  ότι το εμπόδιο αυτό ξεπεράστηκε σήμερα. Επειδή συνηθίσαμε να λέμε "οι καιροί άλλαξαν". Άλλωστε, ο πατριάρχης μας ευλογεί λέγοντας ότι "τείχη αίσχους" (Ιεροί Κανόνες) δεν πρέπει να υψώνονται. Δεν είναι όμως, έτσι, τα πράγματα. Τα θεωρούμενα ως "ξεπερασμένα" ιεροκανονικά ζητήματα - αναφέρομαι σε ήσσονος σημασίας θέματα - δεν είναι καθόλου ξεπερασμένα και δεν πρέπει να αισθανόμαστε ελευθερωμένοι, αν οι τρέχουσες βιοτικές ανάγκες μας ωθούν να τα παραβλέπουμε .

Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα της νηστείας. Δεν σημαίνει ότι είμαστε "εντάξει", επειδή υπάρχει  από την πλευρά των ιερέων ανοχή και ελαστικότης, και δεν τις τηρούμε. Αν όμως επεκταθούμε σε θέματα πιο σοβαρά, όπως αυτό που με ρωτά ο αναγνώστης, αφού το ένα φέρνει και το άλλο,  δεν σημαίνει ότι η ίδια ελαστική νοοτροπία επιτρέπεται να ισχύει και εδώ. Επειδή "άλλαξαν οι καιροί" και άλλα απαγορευτικά είχαν πει στο παρελθόν κάποιες σύνοδοι, για την αλλαγή του εκκλησιαστικού χρόνου, δεν σημαίνει ότι τώρα εμείς αυτές τις συνόδους μπορούμε να τις αγνοήσουμε ή να τις κάνουμε λάστιχο. Μάλιστα, στιγμή κατά την οποία επικαλούμαστε "αποφάσεις συνόδων",  για να δικαιολογήσουμε τη στάση μας έναντι των διαλόγων της παπικής αγαπολογίας. Πως είναι δυνατόν να  επικαλούμαστε την "αρχή των συνόδων", για τη συμμετοχή μας και από την άλλη να αγνοούμε την ίδια αρχή, που θέτει φραγμό στην ημερολογιακή μεταβολή;

Είναι ηλίου φαεινότερο, η ημερολογιακή μεταβολή ήταν το πρόσχημα των παπικών για την έναρξη διαλόγων, αφού την πόρτα την είχε κλείσει ο αγ. Μάρκος Εφέσου. Δεν έβρισκαν άλλη αφορμή κι εμείς τους την προσφέραμε. Για να δεχθούμε ύστερα και την πλαστογραφημένη (αιρετική) αγάπη που μας πρότειναν. Έκτοτε, αυτήν έχουμε και αυτήν περιφέρουμε ανά την υφήλιο. Διαλόγους αγάπης μας καλούν να κάνουμε και όχι διαλόγους αληθείας. Σύνοδος, βέβαια, έγινε για το ημερολόγιο. Αλλά όποιοι γνωρίζουν, προτιμούν αυτό το θέμα να μη το κουβεντιάζουν.

Θα αντιλαμβάνεται επομένως ο αναγνώστης σε τι επηρεάζει την πνευματική  πορεία αυτή η στάση των εκκλησιαστικών ταγών. Μας δίνουν να καταλάβουμε ότι  Σύνοδοι, μικρές ή μεγάλες, και Κανόνες, είχαν προσωρινό, ευκαιριακό ή εποχιακό χαρακτήρα, που είναι ασυμβίβαστος με τις απαιτήσεις των σημερινών καιρών. Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα, ευκαιριακός και προσωρινός, είναι κι αυτός ακόμη ο χαρακτήρας του Δόγματος που οι πιστοί έχουμε. Άλλα έπρεπε να πιστεύουμε παλιά και άλλα πρέπει να πιστεύουμε τώρα. Θυμάμαι αυτό που κάποτε μου είχε πει ένας: Η πίστη, μου είπε, είχε σχέση με τη γεωργική εποχή. Τώρα, στη βιομηχανική εποχή και την εποχή της πληροφορικής που βρισκόμαστε, η πίστη δεν έχει κανένα νόημα.

Οπότε, λόγος για πνευματική πορεία δεν μπορεί να γίνει. Πορευόμαστε στα τυφλά, κατά το δοκούν ημών των ιδίων ή των εκάστοτε μεγαλόσχημων ρασοφόρων (σημ. οι περισσότεροι τους απορρίπτουν), που ενδιαφέρονται πλέον για αριθμητικά μεγέθη πιστών και όχι για το αριθμητικά απρόσιτο μέγεθος της αλήθειας. Στα πρόσωπα αυτών των ιερωμένων δεν αναβιώνουν  ιστορικά μεγέθη, άγιες μορφές, οι οποίες επανακτούν την ένσαρκη διαχρονική τους παρουσία. Ο πατριαρχικός θεσμός κατάντησε μουσειακή  καρικατούρα και σέρνεται, στην κυριολεξία, να συναντήσει τον πλανητάρχη στη καφετέρια ξενοδοχείου, όπου προσωρινά διέμεινε, όταν επισκέφθηκε την Τουρκία. Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος ο πατριάρχης του Φαναρίου μας έδειξε πώς η αγαπολογία αλλάζει όψη και γίνεται ταπεινολογία. Υπεύθυνος  είναι ο ίδιος,  που φέρει τον ανυπόστατο τίτλο του Πατριάρχη και ουδείς άλλος.

Βεβαίως, έχουμε το ιστορικό προηγούμενο ανάξιων πατριαρχών. Η Ιστορία μας δείχνει παραδείγματα προς μίμηση ή προς αποφυγή. Ή θα μιμηθούμε αυτούς που μας άφησαν την χαρά του πνευματικού τους αγώνα για να τον συνεχίσουμε ή θα προτιμήσουμε την θλίψη από το άδοξο τέλος όλων όσων θέλησαν να μας στερήσουν αυτή τη χαρά.

Και αυτά μεν ως προς το πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Για να συνοψίσω, τώρα, τα σημεία όπου έχει ξεφύγει ο Πατριάρχης, θα έλεγα ότι πρώτο και καίριο, ήταν το άνοιγμα  διαλόγων με τους παπικούς με το ημερολόγιο. Αρχίσαμε να τρωγόμαστε. Μετά μας βρήκαν άλλα δεινά και όταν με αυτά ξεμπερδέψαμε, διαμορφώσαμε στερεά την αντίληψη ότι ο επάρατος ζηλωτισμός ονομάζεται διαφορετικά . Λέγεται και "παλαιοημερολογιτισμός". Έτσι, ο κάθε έγκριτος θεολόγος, ακαδημαϊκός και μη, πρέπει να να καταθέτει  το αντίστοιχο πιστοποιητικό θρησκευτικών φρονημάτων. Αν δεν είναι υποταγμένος στον εκσυγχρονισμό του νέου ημερολογίου είναι εξ ορισμού καταδικασμένος. Βρίσκεται εκτός εκκλησίας, έξω από αυτό που ζητά η εποχή. Μπορεί να είναι άγιος, κανείς δεν θα του δίνει σημασία, αλλά θα έχει την εκ Θεού ευδοκία. Όπως εκείνου του άγνωστου Μυροβλύτη αγίου, που ο Παπαδιαμάντης περιγράφει εύστοχα σε ένα διήγημα. Μου διαφεύγει ο τίτλος. Στάθηκε αφορμή, αυτός ο άγιος, να γλυτώσουν πολλές ψυχές, που πρόλαβαν και κλείστηκαν στο Κάστρο, αλλά τον βρήκαν αυτοί που θα το κυρίευαν αιφνιδιαστικά, με την καστρόπορτα ανοικτή, και τον σκότωσαν.

Δεν έχει σημασία να απαριθμήσω τα σημεία στα οποία έχει ξεφύγει ο πατριάρχης. Ξέφυγε και ο πάπας σε ένα και πρόσθεσε στη συνέχεια  αναρίθμητες και αδιόρθωτες κακοδοξίες. Ξεφύγαμε κι εμείς σε ένα ζήτημα που φαινόταν αθώο. Μας το επέβαλε όμως ο βλάσφημος ελευθεροτεκτονισμός, αυτό είναι το σημαντικό, και νομίσαμε ότι θα μπορούσαμε να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα. Για τριακόσιες είκοσι ημέρες το χρόνο γινόμαστε άνθρωποι σύγχρονοι, μοντέρνοι και μακράν της γεωργικής εποχής. Όταν έρχεται η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τότε θυμόμαστε τα παλιά και φοράμε τα "σκουτιά" και τα "τσουρούτικα". Αυτή τη γελοιότητα επιμένουμε να συνεχίζουμε, γνωστού όντος ότι "ο Θεός ου μυκτηρίζεται".