Αμαρτίαι έθνη ελαττωνούσι

Μήνυμα προωθημένο :

 Αγαπητοί μας χριστιανοί, περι της δίκης του επαίσχυντου Mega Channel για την προβολή της αντίχριστης και βλασφημότατης ταινίας "Κώδικας da Vinci",  σας πληροφορούμε ότι η δίκη αναβλήθηκε λόγω χρόνου (καθυστέρησαν οι προγραμματισμένες προηγούμενες δίκες) και θα γίνει περι τον Ιούνιο του 2010. Μέχρι τότε απ' ότι πληροφορούμαστε, άλλο δικαστήριο, ποινικό, θα γίνει για το ίδιο θέμα για το ίδιο επαίσχυντο κανάλι, τον Μάρτιο του 2010.
           
Μετα τις εορτές ας κάνουμε ο καθένας μας τον αγώνα μας, θερμή προσευχή και κάποια νηστεία για να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι. Παράλληλα ας κινητοποιήσουμε τους πάντες να αντιδρούν προς τις βλασφημίες με έντονο, εντονότατο τρόπο. Διότι οι αμαρτίες λιγοστεύουν και εξαλείφουν τα έθνη κατα την Γραφήν! Πόσο μάλλον οι φρικτότερες αμαρτίες, οι βλασφημίες των θείων!
         
Είναι αξιέπαινοι και αξιόμισθοι όσοι με οποιονδήποτε τρόπο προώθησαν είτε με e-mail είτε μέσω των δικών τους ιστοσελίδων και ιστολογίων το σοβαρότατο αυτό θέμα. Ο Κύριος να τους δώσει κατα τον κόπο και τον ζήλο τους!
 Ας τους μιμηθούμε όλοι μας!

Συμπληρωματικό στο "Χριστούγεννα και ο άθλος των Νεοορθδόξων"

Μου ετέθη το ερώτημα "από πού βγάζω το συμπέρασμα ότι οι αναγκαιότητες αίρονται δια των σαρκικών μίξεων" από το άρθρο του Χρ. Γιανναρά. Θεωρήθηκαν μάλιστα "λογικό άλμα" αυτά που έγραψα. Ιδού λοιπόν η απάντηση:

Προς τον κύριο Μ :

"Εγώ είμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή" και αλλού: "(και) γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς".

Ο Χριστός αυτοπροσδιορίζεται ως "η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Δεν αυτοπροσδιορίζεται πουθενά ως σχέση, μας ζητά δε να μείνουμε "εν τω λόγω τω εμώ", και όχι να συνάψουμε σχέση, αν θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια. Άλλο η εμμονή και έτερον η σχέση "εν τω λόγω τω εμώ". Άλλο η εμπειρία της εμμονής και διαφορετκή η εμπειρία της σχέσης. Η εμμονή αυτοπροσδιορίζεται ως εμμονή ενώ η σχέση ετεροπροσδιορίζεται, αν βάλουμε και την εμμονή μέσα, ως εμμονή-σε-σχέση. Επομένως, άλλο να αυτοπροσδιορίζεσαι και άλλο να ετεροπροσδιορίζεσαι.

Ο Γιανναράς και η περί αυτόν αιρετική ομήγυρη δεν έχουν νουν να καταλάβουν. Αναγορεύουν τη σχέση ως οδο, αλήθεια και ζωή. Θέλουν τη σχέση, όχι όμως προς το αληθεύειν. Τη θέλουν προς το ελευθερούσθαι. Πλανεμένοι καθώς είναι, νομίζουν ότι μπορούν αυτοί να γίνουν "η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Αλλά φέρνουν και σπέρνουν καταστροφή. Τη διαστροφή της Ορθοδοξίας, το ανελέητο γκρέμισμα της Εκκλησίας.

Όποιος εμμένει "εν τω λόγω τω εμώ", γίνεται κι αυτός κατά χάριν οδός, αλήθεια και ζωή. Η κατά χάριν θέωση του ανθρώπου δεν απορρέει από σχέση. Έπεται της εμμονής στα ορθά Δόγματα, και ο χαριτωμένος άνθρωπος δεν μιλεί για σχέση. Ούτε ποιεί σχέση αγάπης, χάριν της ελευθερίας.

Αλλά για ποιά ελευθερία κόπτεται η παρασυναγωγή Γιανναρά; Ο στίχος Ιω. η΄ 32 (: και γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς) παραπέμπει στο στίχο η΄ 34: "πώς συ λέγεις ότι ελεύθεροι γενήσεσθε; απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς, αμήν αμήν λέγω υμίν ότι πάς ο ποιών την αμαρτίαν δούλός εστι της αμαρτίας".

Παραλείπω τις άλλες παραπομπές του στίχου Ιω. η΄ 32, όπου διερμηνεύονται το "γνώσεσθε" (σημ. ο δεστραμμένος νους των νεοορθοδόξων ταυτίζει τη γνώση με την ερωτική μίξη), η "αλήθεια" και το "υμάς", για να πώ ότι: Η αλήθεια που ελευθερώνει, είναι εκείνη που δεν ποιεί την αμαρτία, δηλαδή τη σχέση, άρα το προπατορικό αμάρτημα. Η σχολή Γιανναρά το εξαγιάζει. Εδώ όμως όχι απερίφραστα, όπως αλλού. Προτιμά να αναφερθεί σε "σχέση" αφήνοντας αιωρούμενο, αν το κορύφωμα ελευθερίας (αγάπη-ελευθερία) που καθορίζει αυτό που είναι Θεός (σημ. Μπράβο του!) σημαίνει και εμπειρική "αγαπητική"(sic) μίξη. Αυτό πρακτικά λέγεται ερωτική μίξη ή μήπως κάνω λάθος αγαπητέ κύριε Μ... ;

Τα Χριστούγεννα και ο Νεοορθόδοξος άθλος

Γράφει ο "πατριάρχης" της νεοορθοδοξίας (*): "Και «αθανασία» δεν σήμαινε απεριόριστη παράταση του βίου ή κάποιαν άσαρκη συνέχιση της ύπαρξης στον εφιάλτη ενός γραμμικά ατέλειωτου χρόνου. Αθανασία σήμαινε ελευθερία της ύπαρξης από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η προκαθορισμένη «φύση» ή «ουσία» του κάθε υπαρκτού, ελευθερία από τον χρόνο, τον χώρο, τη φθορά, τον θάνατο".

Ο αναγνώστης θα έμεινε προφανώς έκθαμβος. Άφθαστον κάλλος λογοτεχνικό και άμετρο βάθος φιλοσοφικό. Ενδεχομένως και θεολογικό.
Συνεχίζει δε μετά :"Είναι Θεός επειδή είναι αγάπη, κορύφωμα ελευθερίας – η αγάπη - ελευθερία καθορίζει αυτό που είναι ο Θεός, όχι η θεότητά του".

Ο αναγνώστης θα εξακολουθούσε να μένει ακόμη περισσότερο έκπληκτος, επειδή ασφαλώς τα θρησκευτικά γράμματα που έμαθε ήταν λειψά.
Τέλος, μας δίνει ο αρθρογράφος και τη διέξοδο, στο αδιέξοδο που έστησε στον αναγνώστη, με αυτά: "Η Γέννηση του Χριστού, ενανθρώπιση του απροσπέλαστου Θεού, γίνεται για τον Έλληνα, επί αιώνες, γιορτινή έκρηξη χαράς, επειδή η πιστοποίηση του γεγονότος είναι ανοιχτή, προσφέρεται μέσα από το άθλημα της σχέσης".

Έτσι, η αρχική έκπληξη του αναγνώστη θα ήταν αδύνατο να μεταστραφεί, ώστε να γίνει κατάπληξη - μετά την αρχική έκπληξη. Επειδή, είπαμε, τα θρησκευτικά που έμαθε ήταν λιγοστά, παράλογα και εντελώς κακόδοξα. Διότι η "πατριαρχεία" της νεοορθόδοξης σχολής κάνει "το κουμάντο" εδώ και χρόνια.

Ποια είναι τα παράλογα και εντελώς κακόδοξα; Είναι αυτά τα περί "ελευθερίας της ύπαρξης από αναγκαιότητες" και της "αγάπης - κορύφωμα ελευθερίας", που μας οδηγούν στην "ανοιχτή πιστοποίηση του γεγονότος μέσα από το άθλημα της σχέσης". Τούτο το άθλιο άθλημα σχέσης το γνωρίζει ο σημερινός νεοέλληνας. Το ξέρει και το ψηλαφεί μέσα από πληροφορίες - ιδεολογήματα «κατά μετοχήν», στην ελευθερία, Όχι στην αλήθεια. Μετέχει στον τρόπο της εν ελευθερία σχέσης για την πραγματοποίηση του αληθεύειν από τις αναγκαιότητες, που του επιβάλλει η προκαθορισμένη φύση του κάθε υπαρκτού !

Δυστυχώς όμως αυτό το "αληθεύειν από τις αναγκαιότητες" αποτυγχάνει - πως να το κάνουμε, άνθρωποι είμαστε - και αυτό που μένει, είναι ο τρόπος : Η πολλαπλότητα και η επαναληπτικότητα, της εμπειρίας των εν ελευθερία σχέσεων. Δηλαδή ερωτικών μίξεων διότι μόνο τότε αίρονται οι αναγκαιότητες (σημ. δεν αίρονται βέβαια) και ο άνθρωπος μετέχει στην ελευθερία της ύπαρξης. Ως προς την αλήθεια, αυτό είναι άλλο θέμα. Η αγάπη πάντως υπερπλεονάζει. Λεσβίες επισκοπίνες και άλλα πολλά.

(*) Χρ. Γιανναρά: "Το ξεχασμένο άθλημα αληθείας", ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25/12/2009

Η σύγχυση με τις εγκληματικές μεταμοσχεύσεις

Κατά καιρούς σχολιάζω ζητήματα μου αφορούν στις μεταμοσχεύσεις. Είναι δε ενδεχόμενο μερικοί να σχηματίζουν την εντύπωση ότι είμαι φανατικός πολέμιος της επιστημονικής προόδου ή ακόμη, ότι οι ισχυρισμοί μου προσεγγίζουν βλάσφημες δοξασίες, οι οποίες ντύθηκαν τώρα τελευταία τον χριστιανικό μανδύα. Κάποιο όψιμοι μάρτυρες, τώρα αυτοχαρακτηρίζονται σαν "χριστιανοί μάρτυρες" (sic). Αναφέρομαι στους ιεχωβίτες.

Εχθρός της επιστήμης δεν είμαι, ούτε βέβαια και της προόδου στην επιστημονική γνώση. Αλλά τι εννοούμε λέγοντας πρόοδο; Αυτό είναι για μένα το ζητούμενο. Αν, για παράδειγμα, θεωρήθηκε πρόοδος η παπική ανακάλυψη του λάθους στην αρίθμηση του χρόνου, ερωτάται: Και τι μας πρόσφερε αυτή η γνώση, ώστε να την εντάξουμε σε "νέα γνώση" και μάλιστα προοδευτική; Τι άλλαξε στη ζωή μας η προσθήκη 13 ημερών; Γίναμε καλύτεροι Χριστιανοί;
Τι είδους γνώση είναι επίσης κι αυτή με τις μεταμοσχεύσεις; Ότι κάποιοι άρρωστοι γίνονται καλά με όργανα που αφαιρούνται από εγκληματίες καταδικασμένους σε θάνατο ; (*)

Μπορεί βέβαια να μην είναι όλοι οι δωρητές εγκληματίες, αλλά τόσο αυτοί όσο και οι, για κάποιο λόγο, βαριά τραυματισμένοι, είναι αμφότεροι θανατοποινίτες, αν δεχθούμε το αλάθητο της ιατρικής διάγνωσης. Ο τυχαία τραυματισμένος και ο καταδικασμένος σε θάνατο εγκληματίας, εξισώνονται στην τελική πράξη του οριστικού και αμετάκλητου θανάτου πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Και αυτό είναι η υπεξαίρεση των οργάνων από γιατρούς εγκληματίες με το αθωωτικό βούλευμα της σωτηρίας ενός άλλου ανθρώπου. Είναι αυτό πρόοδος;

Ο εγκεφαλικά "νεκρός", είτε με την έγκριση τη δική του ή άλλων, γίνεται έμπρακτα ηθικός αυτουργός, ώστε να συντελεσθεί ένα έγκλημα. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Είναι το ίδιο ακριβώς με την έγκυο γυναίκα, η οποία καταφεύγει στο γιατρό, για να απαλλαγεί από ανεπιθύμητη κύηση. 

Αν υποστηρίζω φανατικά, που δεν το νομίζω, τη γνώμη ότι οι εγκεφαλικά "νεκροί" είναι ασθενείς και όχι πεθαμένοι, ένας είναι ο λόγος. Διότι φανατικά (τέλος πάντων) είμαι ζωντανός. Η ζωή όλων μας, όσων πιστεύουμε στην αγία ημών Πίστη, είναι φανατικά, δηλαδή απόλυτα, ζώσα και δεν την αίρει η σχετικότητα του θανάτου. Αυτό είναι άλλωστε και το μήνυμα της Αναστάσεως: Η σχετικοποίηση του θανάτου και το απόλυτο της Ζωής. Είναι ή δεν είναι, η πίστη μας αυτή; 

Άφησα όμως σε εκκρεμότητα και το ζήτημα που έχει σχέση με τις επιπόλαιες και επιφανειακές ομοιότητες που μπορεί να υπάρχουν ανάμεσα σε αυτά που γράφω και των νεόκοπων μαρτύρων, λέει, χριστιανών. Και αυτοί είναι οι γνωστοί μας ιεχωβίτες.

Οι προπαγανδιστές του νέου ιατρικού θαύματος φρόντισαν να μας μπερδέψουν. Ονόμασαν τις μεταγγίσεις αίματος "αιμοδωρεές" και το έριξαν κι αυτό στο σακούλι της δωρεάς οργάνων. Προφανείς οι λόγοι. Ήθελαν να μας παρομοιάσουν με τους ιεχωβίτες, που αρνούνται τις μεταγγίσεις. Όποιος είναι αντίθετος των μεταμοσχεύσεων, είναι συνάμα αντίθετος και της "αιμοδωρεάς", λένε οι αγράμματοι και οι αστοιχείωτοι. Συμβαίνει δυστυχώς να είναι επιστήμονες! 

Δεν χρειάζεται βέβαια να γράψω τίποτα περισσότερο για να καταλάβουμε ότι οι μεταγγίσεις αίματος είναι ΜΕΤΑΓΓΙΣΕΙΣ αίματος και όχι όπως θέλει ο παραπλανητικός νεολογισμός: Αιμοδωρεές! Κανείς, φυσικά και ο γράφων, δεν είναι αντίθετος με τις μεταγγίσεις. Είναι αντίθετος με το ψεύδος του εγκεφαλικού "θανάτου" και με την ηλιθιότητα, να ταυτίζονται οι μεταγγίσεις με μεταμόσχευση (!!!) αίματος. Στην κατηγορία αυτή, δηλαδή στην ομάδα των μεταγγίσεων, όπως είναι οι μεταγγίσεις πλάσματος ή αιμοπεταλίων, ανήκει και η ΜΕΤΑΓΓΙΣΗ μυελού των οστών και όχι η ψευδώς ονομαζόμενη μεταμόσχευση μυελού οστών.
Αυτά για να εξηγούμαστε και να ενημερωνόμαστε με λόγια απλά και κατανοητά.- 

(*) Οι εφημερίδες έγραψαν ότι το μέλλον των μεταμοσχεύσεων εναπόκειται στην Κίνα, όπου οι θανατοποινίτες εγκληματίες εκτελούνται με σφαιρίδιο στον εγκέφαλο, τους παίρνουν τα όργανα και τα διαθέτουν στην αγορά.Καθόλου απίθανο να επανέλθει η θανατική ποινή και στον υπόλοιπο κόσμο ή να γίνει υποχρεωτική η δωρεά οργάνων σε όλους και ειδικά στους οδηγούς τροχοφόρων.

Δικαίω νόμος ου κείται

Σε ένα ιστολόγιο άρχισε να γίνεται λόγος για το δίκαιον και την δικαιοσύνη. Γράφτηκαν κάποια πράγματα, μπερδεύτηκε το θέμα και ως συνήθως, "πάμε παραπέρα" και "τα συμπεράσματα δικά σας".
Το δικό μου ήταν αυτό:

Αν το λεγόμενο Δίκαιο είναι έννοια συγκεκριμένη και αυτή βρίσκει την ένσαρκη πληρότητά της στο Πρόσωπο του Χριστού, τότε αυτό που εκ του Δικαίου παράγεται, δεν είναι η δικαιοσύνη. Είναι η χριστιανοσύνη, έννοια που έχει διαστρεβλωθεί και εκλαμβάνεται ανάλογα με το δόγμα, αρχής γενομένης από τον εκφραγκισμό των Λατίνων. Συνηθισμένη έκφραση "η δυτική χριστιανοσύνη".

Έκτοτε, ο ορισμός της χριστιανοσύνης (: δικαιοσύνη) έπαψε να είναι απότοκος και εκφορά του Ενός Χριστού, άρα και του ενός Δικαίου. Οπότε, έκπεφρασμένη μορφή του δικαίου είναι πλέον αυτό που αόριστα λέμε "δικαιοσύνη", όπως αόριστο είναι και το δίκαιον. Το τελευταίο εμπεριέχεται και εμπεριέχει, ρητορικά ή καλύτερα καταχρηστικά, την "α,β,γ,δ κλπ." χριστιανοσύνη.

Τα ανωτέρω, σε συσχετισμό με τον τίτλο (: Δικαίω νόμος ου κείται) του σχολίου.

Η νέα "δια βίου μάθηση".

Θαυμάσατε, ποιά θα είναι η "δια βίου μάθηση" των επερχομένων γενεών και μην απορήσετε, αν θα πρέπει οι νέες γενιές, μετά την αποφοίτηση από τη μέση- δια βίου-μάθηση, να υποβάλονται σε συστηματική ψυχοθεραπεία για να καταλάβουν τα στρεβλά γράμματα που διδάχθηκαν.

Είπε η της βίου μάθησης Υπουργός:
"Πρέπει να υπάρχει μια αίσθηση λογική, προσαρμογής στο περιβάλλον που ζει το κάθε σχολείο».

Και ο σχολιαστής έγραψε: Δεν ξέρω αν είπε αυτό (:να υπάρχει μια αίσθηση λογική, προσαρμογής στο κλπ.) ή αυτό: Να υπάρχει μια αίσθηση λογικής προσαρμογής κλπ. κουλουπού. Όπως κι αν είναι, θα έχουμε τώρα και διαφορετκές λογικές αισθήσεις προσαρμογής, ανάλογα με το περιβάλλον. Θα μας χαρακτηρίζει η ποικιλία της πολυπολιτισμικότητας. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με την γεωλογική και εδαφολογική διαφορετικότητα. Λόγου χάριν, άλλη θα είναι η λογική αίσθηση προσαρμογής στο περιβάλλον που ζει το σχολείο της Γκράβας και άλλη η λογική αίσθηση των σχολείων στα Καμίνια. Άλλη η λογική αίσθηση στη Δημητσάνα και άλλη στην Πτολεμαΐδα. Άλλη στη Βόρεια και άλλη στη Νότια Ελλάδα, άλλη στη στεριά και άλλη στα νησιά.

Περίφημα! Γιατί όμως οι διαφορετικές λογικές "αίθησης προσαρμογής στο περιβάλλον που ζει το κάθε σχολείο" (sic), έρχονται στο τέλος και συγκλίνουν στη μια λογική βάσανο: Την αίσθηση προσαρμογής, στις πανελλαδικές εξετάσεις; Γιατί αυτή η (απεχθής) ομοιομορφία των πανελλαδικών, έναντι της ελκυστικής και προσφιλέστατης ποικιλότητας; Κάθε σχολείο θα πρέπει να κάνει τις δικές του "πανελλαδικές" και αυτές θα πρέπει να φτιάξουμε με την πολυπολιτισμικότητα των ελληνοποιούμενων λαθρομεταναστών. Το πρότυπο των φυσικών διαμορφώσεων του πλανήτη αυτό το μάθημα μας δίνει και όχι το ισοπεδωτικό στερεότυπο των πανελλαδικών.

Μπορεί αυτό να μας το εξηγήσει η της δια βίου μάθησης Υπουργός;

Ο θάνατος ενός Μοναχού

Μοναχός Νικόδημος Γρηγοριάτης

(1955-2009)

"και είδον ουρανόν καινόν και γην καινήν"

Γεννήθηκε στον Πειραιά και όπως μας πληροφορεί ο βιογράφος του (βλ. blogspot ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ και apandaorthdoxias.blogspot com/2009/12)  ηράσθη το μοναχικό σχήμα από νεαρής ηλικίας. Δεν τον γνώριζα. Τη σχετικά σύντομη αλλά μεγαλειώδη πορεία του στις  τάξεις των Μοναχών την πληροφορήθηκα από τα ιστολόγια που αναφέρω και συνιστώ στον αναγνώστη να τα διαβάσei.

Η αιτία που με παρακινεί να του αφιερώσω τον ατελή δικό μου λόγο, είναι διότι θέλω να κρατήσω τη μνήμη του και το Ορθόδοξο φρόνημά του, ζωντανό παράδειγμα μίμησης: Στην πίστη και στην αγιότητα. Στην εποχή μας σπανίζει η έμπρακτη φανέρωση του φρονήματος αυτού. Το υποκαθιστούν άλλα  και το διαφθείρουν. 

Βίος θλίψεων και οδύνης ήταν η ζωή του. Έχασε τον αδελφό του και σύντομα τον πατέρα του. Έμεινε μόνη η μητέρα του. Κι αυτή άρρωστη. Χρειάστηκε να αφήσει τον τόπο της μοναστικής άσκησης για να υπηρετήσει την μητέρα του. Όταν εκείνη πέθανε, ήρθε μετά και η δική του δοκιμασία. Καρδιακή ανεπάρκεια βαρειάς μορφής.

Νοσηλεύθηκε στο Ωνάσειο και του συστήθηκε η θεραπεία της μεταμόσχευσης. Δεν τη δέχθηκε. Επέμενε ότι  οι εγκεφαλικά "νεκροί" είναι βαρύτατα πάσχοντες και προτίμησε να παραμείνει στη ζωή όσο ο Κύριος το επέτρεπε ακολουθώντας τη συμβατική αγωγή. Όποιος δεν γνωρίζει τι σημαίνει καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου, όποιος δεν έχει ζήσει τα περιστατικά αυτών των ασθενών, δεν θα μπορέσει να καταλάβει ποτέ τη δοκιμασία του Μοναχού Νικοδήμου. Η επιστήμη του πρόσφερε την εναλλακτική λυσιτελή θεραπεία της μεταμόσχευσης. Εκείνος όμως την απέρριψε.

Ω, ναι! Το γνωρίζω. Οι φιλάνθρωποι και φιλόϋλοι θα διαμαρτυρηθούν. Θα μπορούσε να είχε ζήσει και να υμνεί τον Κύριο για το θαύμα που συνετελέσθη. Θα μπορούσε μετά να ελεεινολογεί  τον εαυτό του, γιατί στάθηκε αυτός η αφορμή να πεθάνει ένας άλλος συνάνθρωπος, και με δάκρυα να εκζητεί αδιαλείπτως το έλεος του Θεού για το έγκλημα που διεπράχθη. Αυτός έζησε, αλλά ένας άλλος πέθανε. Ήταν ήδη νεκρός, θα τον διαβεβαίωναν οι γιατροί. Το ίδιο μπορεί να του έλεγαν και κάποιοι συμμοναστές του ή μερικοί άλλοι, της ιεροσύνης υψλόβαθμοι και της θεολογίας οι εγκρατείς.

Δεν στάθηκαν όμως ικανά αυτά να μεταστρέψουν το Ορθόδοξο φρόνημα που είχε. Η άμβλυνση και η αλλοίωση που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι σοφοί τεχνολόγοι της επιστήμης, μάλιστα εν ονόματι της αγάπης, φαίνεται ότι θα συναντά ακόμη ισχυρά εμπόδια στην ευλογημένη χώρα μας. Οι Μοναχοί δεν ζούν για το σήμερα. Ζούν το αιωνίως και αφθάρτως ζήν. Αυτό είναι η πίστη μας, αυτό και το φρόνημά μας. Προ του θανάτου μας έχουμε ήδη πεθάνει και κάθε Κυριακή, κάθε μικρή ή μεγάλη γιορτή, βιώνουμε την Ανάσταση. Κρύβουμε πάντα ένα Μοναχό μέσα στην καρδιά μας.

Ο Μοναχός Νικόδημος Γρηγοριάτης είχε συναίσθηση και συνείδηση του γεγονότος της Αναστάσεως.

"Μακάριος και άγιος ο έχων μέρος εν τη αναστάσει τη πρώτη. επί τούτων ο δεύτερος θάνατος ουκ έχει εξουσίαν". Η μνήμη του ας είναι αιωνία και η ευχή του να μας συνοδεύει όλους.

Με αφορμή την Ημέρα του Μετανάστη

Με αφορμή την "ημέρα του μετανάστη", ο κύριος υπουργός της Προστασίας του Πολίτη ανάρτησε ένα ιστολόγιο εκθέτοντας τους λόγους που τον παρακίνησαν. Και είναι πολλοί οι λόγοι αυτοί, μεταξύ δε άλλων, προκειμένου "να πληροφορηθείτε για τα πεπραγμένα των πρώτων 80 ημερών μας στην κυβέρνηση, να μας κρίνετε και να επικοινωνήσετε μαζί μας" , όπως γράφει χαρακτηριστικά. Πέραν όμως αυτού μας καλεί  " καθημερινά να διαχειριστούμε (τις) ανθρωπιστικές κρίσεις, με εκατοντάδες απελπισμένους συνανθρώπους μας που αναζητούν πέρασμα στην Ευρώπη, θύματα πρακτικών εκμετάλλευσης και εξευτελισμού. Όμως ήρθε η ώρα να τραβήξουμε μια διακριτή γραμμή με το χθες και να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για να σταθούμε απέναντι στο πρόβλημα με ένα νέο πνεύμα ανθρωπισμού, ευθύνης και συνεργασίας εντός και εκτός συνόρων."

 Ο κύριος υπουργός της προστασίας του πολίτη και του πνεύματος του ανθρωπισμού, έχει την εντύπωση ότι απευθύνεται σε άτομα με "ειδικές ικανότητες", άτομα δηλαδή στερημένα νοημοσύνης και κρίσης, τα οποία είθισται να αναλαμβάνουν ειδικοί εκπαιδευτές και να τα αποδίδουν στο κοινωνικό σύνολο ως χρήσιμα και αξιοποιήσιμα, λόγω των ικανοτήτων που διαθέτουν. 

Φυσικά, τα άτομα αυτά δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν ότι το μεταναστευτικό κύμα, λαθραίο επί το πλείστον που πλήττει την χώρα μας, είναι επιδοτούμενο από τους μεγιστάνες  Άραβες (και άλλους) των πετρελαιοπαραγωγικών χωρών.
- Δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν ότι τα άτομα αυτά, ισλαμικής κατά κανόνα προέλευσης, δεν θα τολμούσαν στη χώρα τους να προβαίνουν σε ληστείες και φόνους ατιμωρητί. Εκεί, στις χώρες τους,  τα χέρια κόβονται και οι κεφαλές αποτέμνονται. Στον παραδεισιακό δικό μας χώρο δεν κινδυνεύουν από ακρωτηριασμούς, λιθοβολισμούς κλπ. Τους προστατεύει το πνεύμα του ανθρωπισμού και κάποτε, θα τα κάψουν όλα "για χαβαλέ". Το κάναμε μια φορά, γιατί να μη το ξανακάνουμε; Μήπως πλήρωσε κανείς  από αυτούς "τη νύφη";
- Δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν, ότι πλησιάζει η ώρα όπου οι γηγενείς - εγχώριοι λαθρομετανάστες πλέον -  θα αποποιηθούν τον εμπαιγμό των λεγόμενων δημοκρατικών διαδικασιών. Όταν κάθε φορά, με την ψήφο, αναδεικνύονται όλο και περισσότερο πονηροί και ανάξιοι κυβερνήτες, τι άλλο τους μένει να κάνουν;
Κλέφτες αδίστακτοι διαχειρίζονται τα κοινά, που καλούν τον ανίσχυρο πολίτη να καταβάλλει το νέο "καπνικό φόρο". Όπως τότε επί Βυζαντίου, όπου οι φοροεισπράκτορες περιφέρονταν στους δρόμους και σε όποιο σπίτι έβλεπαν καπνό, έμπαιναν μέσα και άρπαζαν ότι έβρισκαν, αν ο δυστυχής ένοικος δεν είχε να πληρώσει. Αν άναβε φωτιά για να ζεσταθεί ήταν καταδικασμένος. Έπρεπε ή να πληρώσει ή να πεθάνει από την παγωνιά. Σήμερα, όποιος κυκλοφορεί με ένα σαράβαλο 10ετίας ή 20ετίας, πρέπει να πληρώσει τον αντίστοιχο "καπνικό φόρο" ή φόρο καθαρού περιβάλλοντος, σε μια πόλη που όζει από τα σκουπίδια. Δεν θα αργήσει λοιπόν ο εγχώριος λαθρομετανάστης να αρνηθεί το δικαίωμα της ψήφου. Γι΄ αυτό φροντίζει ο κύριος υπουργός της προστασίας του πολίτη και του πνεύματος του ανθρωπισμού. Θα έχει ετοιμάσει τους νέους ελληνοποιηθέντες αλλοεθνείς δημοκράτες. Αυτός ο λαός θα τον ψηφίζει.
- Δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν, ότι όλοι αυτοί οι επιστήμονες και μη, που καταγγέλλουν τις κοροϊδίες με τα θερμοκήπια, τις τρύπες όζοντος κλπ, είναι οι ενοχλητικές φωνές που πνίγονται για να μην ενοχλούν. Οι φωνές που πρέπει να ακούμε, είναι οι πληρωμένες φωνές, των πληρωμένων εργαστηριακών πειραμάτων και μετρήσεων, από κάποιους διάσημους ερευνητές του scientific star system. Αυτές τις ακούσαμε όταν το αποσυρθέν υπερηχητικό αεροπλάνο Concord έκανε το παρθενικό του ταξίδι και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Τζων Κένεντι. Πλήθος κόσμου με τεράστια πανώ πληροφορούσε τους Νεοϋρκέζους ότι αυτό το αεροπλάνο κατέστρεφε το όζον των περιχώρων της Νέας Υόρκης και ζητούσαν να προσγειώνεται αλλού. Μετά, αίφνης, αυτές οι φωνές δεν ξανακούστηκαν.
- Δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν, ότι για κάθε κεφάλι λαθρομετανάστη ρέουν πακτωλοί χρήματος στις χώρες όπου αυτοί εγκαθίστανται. Αυτό είναι το "πνεύμα ανθρωπισμού" που καλείται να προστατεύσει ο υπουργός της ... προστασίας μας και με αυτό εκπαιδεύει τα άτομα με τις «ειδικές ικανότητες».
- Τέλος,  δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν τις φωνές από επιστήμονες και μη, που καταγγέλλουν ως  απάτη  και πλαστογραφία  ανθρωπισμού την επιχείρηση του μεταναστευτικού ρεύματος. Οι διακινούμενοι δυστυχείς άνθρωποι, που έναντι αμοιβής διακινδυνεύουν τη ζωή τους, θα μπορούσαν να έμεναν στον τόπο τους, αν τα πετροδολλάρια της φυγής άνοιγαν στις πατρίδες τους εργοστάσια.
Θα μπορούσαν και άλλα πολλά να καταγραφούν, αλλά δεν χρειάζεται. Να πούμε μόνο ότι οι Έλληνες δεν υπήρξαμε ποτέ ρατσιστές και αφιλόξενοι. Αλλά δεν υπήρξαμε και τόσο βλάκες, ώστε να μην καταλαβαίνουμε την ανικανότητα μερικών, δήθεν ικανών, που βάλθηκαν να μας κάνουν όλους "άτομα με ειδικές ικανότητες".  Την προστασία τους δεν τη θέλουμε.

Οι ιστορικοί και το Σχίσμα

Στο ιστολόγιο ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ αναρτήθηκε ένα αξιολογότατο άρθρο από τον "Αντιφωνητή". Το υπέγραφε ο κ. Νεκτάριος Δαπέργολας, Βυζαντινολόγος και είχε τίτλο: "Έργα και ημέρες των πεπτωκότων του Φαναρίου". Ανώνυμος σχολιαστής με υπογραφή "Αιρετικός" μας παρέπεμπε στον γνωστό ιστορικό Runciman, για να πεί ότι δεν ήταν και τόσον ακριβείς οι πληροφορίες του κ. Δαπέργολα όσον αφορά στο Σχίσμα της Δύσης. Επί 150 χρόνια, γράφει, και πρίν την οριστική του καθιέρωση μετά το 1204, εξακολουθούσαν τα Πατριαρχεία (3 συγκεκριμένα) να έχουν κοινωνία με τους Δυτικούς. Αυτό συνεχίστηκε και μετά το 1204 από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Με άλλα λόγια, ο ανώνυμος σχολιαστής, υποστήριζε ότι το σχίσμα δεν ήταν και τόσο Σχίσμα. Θα ήταν, λέω εγώ, "σχίσμα" με εισαγωγικά, αφού πλέον πάψαμε να ακριβολογούμε και ο λόγος μας, έγινε ακατανόητος. Χωρίς εισαγωγικά δεν ξέρουμε, και δεν μπορούμε, να γράφουμε.

Κατέθεσα το κατωτέρω σχόλιο:

Ο Steven Runciman δεν είναι "εγκάθετος του συγκρητισμού" οπωσδήποτε. Είναι απλούστατα θύμα της ιστορικότητας, δηλαδή των επιφαινόμενων γεγονότων και της ανάγκης ερμηνείας των, που ακολούθησαν την αθέτηση και αλλοίωση των Οικουμενικών Δογματικών Θεσπισμάτων. Σημασία δεν έχει πότε αυτό ξεκίνησε, πότε επισημοποιήθηκε, ποιές, και από ποιούς, συμβιβαστικές ενέργειες έγιναν, πώς έγιναν και άλλα συναφή και πολλά. Σημασία έχει ότι μετά από αυτή την αυθαιρεσία ακολούθησε ο κατακερματισμός της Εκκλησίας για να βρισκόμαστε σήμερα στο κατάντημα των:
(α) Οικουμενιστών με επιφυλάξεις,
(β) Οικουμενιστών με προδιαγραφές ολιστικές (πανθρησκειακές) και,
(γ) Στους παραπαίοντες μεταξύ μινι/μαξι-οικουμενισμού και αντιοικουμενισμού (με παραλλαγές κι αυτός σημειωτέον).
Βεβαίως, υφέρπει  και η παγκόσμια μονοκρατορία, η κυριαρχία των ολίγων, αλλά αυτό το παραβλέπουμε με τις δημοκρατικές διαδικασίες των ελεύθερων εκλογών.

Ιστορικότητα και ιστοριολογία δεν είναι ικανοί "διαμεσολαβητές" να μας διαφωτίσουν, εκ των υστέρων πάντοτε, για απομακρυσμένα γεγονότα. Το μόνο που μας παρέχουν, είναι η αψευδής μαρτυρία της υποστροφής του ανθρώπου στην ενστικτώδη αρχαϊκή του κατάσταση: Να κατακυριεύει, να υποτάσσει και να εξουσιάζει τους ανίσχυρους, λατρεύοντας - παρεμπιπτόντως - ένα Θεό άγνωστο. Ή έστω γνώριμο, που ευαγγελίζεται την ειρήνη, σκορπίζοντας τον όλεθρο.

Αυτές είναι οι συνέπειες του Σχίσματος και του κάθε σχίσματος. Υπάρχουν βέβαια και άλλες. Αίρεται η Χάρις του αγίου Πνεύματος και ο άνθρωπος υποστρέφει στη λατρεία θεού ή θεοτήτων, πχ. του φαραωνικού ιερατείου, αφού αυτή είναι εγγύτερα ημών και μας αφορά. Άλλωστε, από εκεί ξεκίνησε ο θεόπτης Μωυσής και δεν προτίθεμαι να επεκταθώ στο σημείο αυτό.

Ελπίζω, αυτά τα λίγα που έγραψα να μη εκληφθούν ως Αιρετικά. Απευθύνονται σε αιρετικούς, με ή χωρίς εισαγωγικά.

Άνθρωποι και ανακυκλώσεις ανθρώπων

Σε ιστολόγιο αναρτήθηκε η είδηση από εφημερίδα ταμπλόιντ ότι "παντρεύεται ο Ελληνο-Αυστραλός, που πήρε τα όργανα του Dujon Zammit. Ενός νέου που πέθανε μετά από ξυλοδαρμό στη Μύκονο. Ο δεχθείς το όργανο, την καρδιά σημειωτέον, κ. Κων. Γρίμπλιας είπε: "«Ο πολιτικός γάμος έγινε τον περασμένο Ιούνιο, όταν δεν γνώριζα πόσο ακόμα θα ζούσα. Χάρη όμως στο "δώρο ζωής" που μου έκαναν οι γονείς του Ντουζόν όλα πήγαν καλά και πλέον ατενίζω γεμάτος αισιοδοξία και ευτυχία το μέλλον».

Αυτό που δεν γνωρίζετε και θα πρέπει να το μάθετε, οι αναγνώστες και όλοι οι φίλοι των ανακυκλώσιμων ταμπλόιντ εφημερίδων - και όχι μόνο -, είναι η ακόλουθη λεπτομέρεια.

Ο επιζήσας από την ανακύκλωση του αδικοχαμένου Ντουζόν Ζαμίτ, θα επιθυμεί προφανώς να γίνει  πατέρας ενός παιδιού (μπορεί να θέλει να κάνει πολλά) για να του δώσει και το όνομα του αδικοχαμένου. Έτσι, θα "αναστηθεί", ας πούμε, και ο βιαίως αποθανών.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Τα φάρμακα που παίρνει ο μεταμοσχευμένος δρουν βλαπτικά και καταστροφικά στο σπέρμα, άγνωστες δε είναι οι συνέπειες, αν το σπέρμα ήταν γόνιμο, τι απόγονο θα μας έδινε. Μπορεί να είχαμε και τερατογένεση.

Η λύση είναι η τεχνητή, με τον σωλήνα, γονιμοποίηση και ο κ. Γρίμπλιας θα μείνει, ίσως, με την εντύπωση ότι απέκτησε απόγονο. Μισό από τον Ζαμίτ και μισό από τον ίδιο. Αλλά δεν θα είναι ούτε του Ζαμίτ ούτε φυσικά και δικός του.

Για να ελαφρύνουμε δε κάπως και την διάθεση του φιλαναγνώστη, ας θυμηθούμε ένα σχετικό ανέκδοτο: Ένας ογδοντάχρονος φέρνει στο Μαιευτήριο τη νεαροτάτη σύζυγο για να γεννήσει. Η μαία του αναγγέλλει το ευχάριστο γεγονός "ότι απέκτησε" και έκπληκτη τον ρωτά πώς "το κατάφερε"; Της απαντά χαμογελαστός "ο κινητήρας της μηχανής πρέπει να είναι πάντα σε λειτουργία". Τότε λοιπόν και η μαία παρατηρεί: "Ναι, αλλά θα πρέπει να αλλάζουμε και τα λάδια. Το παιδάκι είναι κατάμαυρο".

Η συνειδητή αντίθεση στην αλήθεια είναι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος

"Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διδάσκουν ότι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος είναι η συνειδητή αντίθεση στην αλήθεια.". Το ανωτέρω αναρτήθηκε από το orthodox-answers blogspot.com και το μπλογκ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ. Έγινε αυτό αφορμή να γράψω τα ακόλουθα:

Δεν γνωρίζω βάσει ποίων χωρίων εξάγει το συμπέρασμα αυτό ο Ρώσος ιερέας Dimitri Dudko. Το εδάφιο, όπου γίνεται λόγος περί βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος είναι σαφές (Μτθ. ιβ΄ 9-33). Ο Χριστός θεραπεύει "ανθρωπον την χείρα έχων ξηράν" και θεραπεύει δαιμονιζόμενο τυφλό και κουφό "ώστε τον τυφλόν και κωφόν και λαλείν και βλέπειν".

Οι Φαρισαίοι αποδίδουν αυτά τα θαύματα "εν τω Βεελζεβούλ άρχοντι των δαιμονίων" τον οποίο, λέγουν, επικαλείται ο Κύριος. Για να λάβουν την απάντηση: "ει εγώ εν Βεελζεβούλ εκβάλλω τα δαιμόνια, οι υιοί υμών εν τίνι εκβαλούσι;". Βλέπουν ένα συγκλονιστικό θαύμα και αδυνατούν να το αποδώσουν στον Θεό. Το αποδίδουν στον Βεελζεβούλ και διαβάλλουν τον Θεό! Ο Χριστός επικαλείται τον δαίμονα, ενώ οι δικοί τους "υιοί" επικαλούνται τον Θεό, για να τους πει στη συνέχεια ο Χριστός: "δια τούτο αυτοί (οι υιοί) κριταί υμών έσονται".

Αυτή η εν επιγνώσει άρνηση, που όχι μόνο διαφθείρει την αλήθεια αλλά την αποδίδει και στον διάβολο, αποτελεί την βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Η οποία δεν περιορίζεται μόνο στην άρνηση και διαβολή, ενός αντικειμενικού θαυμαστού γεγονότος.

Θαυμαστό γεγονός είναι περισσότερο όλων η ενανθρώπηση του Θεού την οποία πολλοί δέχονται. Την βλασφημούν όμως όταν ισχυρίζονται ότι ο Χριστός οφείλει τα πάντα στον Ιούδα. Αν δεν ήταν ο Ιούδας, λέγουν, δεν θα υπήρχε Ανάσταση. Συμφωνούν λοιπόν με τη θεία ενανθρώπηση, αλλά αποδίδουν την Ανάσταση στον Ιούδα. Δηλαδή, στον διάβολο ("και δείπνου γενομένου, του διαβόλου ήδη βεληκότος εις την καρδίαν Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου") και όχι στον άγιο Θεό.

Το ίδιο κάνουν και άλλοι, δυστυχώς Ορθόδοξοι, οι οποίοι λέγουν ότι οι αιρέσεις - τις ονομάζουν τώρα δογματικές διαφορές - είναι δώρο Θεού! Επειδή ανακαλύπτουμε, ωσάν να μη το γνωρίζαμε, την πολυμορφία του κόσμου!! Μας λένε δηλαδή ότι με τις αιρέσεις διαπιστώνεται και η παρουσία - "πολυμορφία" του Αγίου Πνεύματος. Αν δεν ήταν οι αιρέσεις, το Άγιον Πνεύμα δεν θα υπήρχε. Ενδεχομένως, θα είχαμε ένα άμορφο ή ομοιόφορφο και αποίκιλτο κόσμο. Θα ήταν ο κόσμος της Μιάς Αλήθειας, του Ενός Δόγματος, της Μιάς Εκκλησίας, του Ενός Τριαδικού Θεού.

Οι αιρέσεις- δογματικές διαφορές, μας βοήθησαν να καταλάβουμε ότι αυτά είναι ψεύδη! Είναι άλλη η πραγματικότητα του κόσμου και αν αυτό δεν αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, τότε νομίζω πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε σε τούτο: Η "συνειδητή αντίθεση στην αλήθεια" της πολλαπλότητας των δοξασιών και των δοφορετικών θρησκειών ανά την υφήλιο, απεργάζεται την ασυγχώρητη αιώνια τιμωρία μας. Ποιός όμως είναι τόσο αφελής να αμφισβητήσει το βέβαιον του πράγματος και ποιός είναι εκείνος ο βλάσφημος, που θα μας πει ότι το Άγιον Πνεύμα εκτίσθη στην πολυμορφία του κόσμου των ετεροθρησκειών;

Ήρωες και ηρωικές εποχές

 Ζούμε σε ηρωικές εποχές φαίνεται! Τώρα τις επαναστάσεις τις κάνουν "τα παιδιά". Και χάρη αυτών των "παιδιών"  αναγορεύουμε την 6η του Δεκέμβρη "ημέρα μνήμης κατά της βίας". Και όλα αυτά για έναν παιδί που έγινε ήρωας από σπόντα, γιατί η εποχή αναζητά ήρωες. Χωρίς μάρτυρες η ιστορία δεν γράφεται. Και η σπόντα ούτε καν αναφέρεται. Εδώ έχουμε δολοφονία και όποιος λέει το αντίθετο, κακό της κεφαλής του. Είναι φασίστας.

Κάτι αντίστοιχο, από σπόντα δηλαδη, έγινε διάσημος και ο Δαρβίνος. Όποιος διαβάσει την ιστορία του, δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει. Η εποχή του Δαρβίνου ήταν σε απόσταση αναπνοής από τη Γαλλική Επανάσταση. Ο αντιμοναρχικός αέρας έπνεε άγρια και στη γειτονική Βρετανία. Ο Δαρβίνος ήταν με τους Ριζοσπάστες, που ζητούσαν επίμονα να καταργηθεί η Μοναρχία και να επιβληθεί το λαϊκό κράτος με εκδίωξη και αυτής ακόμη της Εκκλησίας, αφού ο Βρετανός Μονάρχης ήταν (και είναι) η κεφαλή της αγγλικανικής εκκλησίας. Το ίδιο είναι ο πάπας για την παπική εκκλησία.

Οι θεωρίες του Δαρβίνου επικρίθηκαν με σφοδρότητα από τον επίσκοπο της Οξφόρδης Σάμιουελ Ουίλμπερφορς. οι Ριζοσπάστες αγρίεψαν και ο θρόνος ανάγκασε τον Ουίλμπερφορς να σταματήσει την κριτική. Υποχώρησε, οι Ριζοσπάστες κέρδισαν και ο Δαρβίνος έγινε διάσημος. Η ιστορία άρχισε να γράφεται με βάση την εξέλιξη, όπως ήθελαν οι Ριζοσπάστες.

Δεν θέλω με αυτά να υποστηρίξω ότι οι παρατηρήσεις του Δαρβίνου ήταν αβάσιμες. Ήταν βάσιμες αλλά αφορούσαν υποδεέστερους οργανισμούς και όχι την κατηγορία των ανώτερων θηλαστικών. Η γενίκευση αυτή είναι και παραμένει επιστημονικά αναπόδεικτη. Έχει ως άλλοθι το "βάθος χρόνου", μέσα στον οποίο ζυμώνονται και διαρκώς αναπαράγονται, οι αενάως εξελισσόμενοι Ριζοσπάστες - "τα παιδιά" της σημερινής κουκουλοφόρας λεηλασίας, που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται επανάσταση.

Εντός Εκκλησίας

Θα παραθέσω μιαν απάντηση σε καλώς νοούμενη διαφωνία. Το άρθρο με τίτλο "Οι αιρέσεις ονομάζονται θείον δώρον", στάθηκε αφορμή να δοθεί ένας άτυπος διάλογος. Παρατήρησε κάποιος ότι είναι τραγική η πτώση ορισμένων πρωθιερέων με αυτά που λέγουν δημόσια. Είπα κι εγώ, ότι ακόμη τραγικότερη είναι η δική μας κατάσταση, που είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε "ευλογίες" από τέτοιους ποιμένες." Τι κάνουμε ;", αναρωτήθηκα και δέχτηκα την απάντηση : "Μένουμε εντός Εκκλησίας και προσπαθούμε να διορθώσουμε τις ασέβειες μερικών. Εκτός Εκκλησίας παραμονεύει ο ανύστακτος δράκων".

Έγραψα τα ακόλουθα:

Σύμφωνοι."Εκτός Εκκλησίας παραμονεύει ο ανύστακτος ο βύθιος δράκων. Οχι η σωτηρία". Αλλά η Εκκλησία δεν είναι αφηρημένη έννοια, ούτε έχει και φανταστική παρουσία. Είναι αυτό που ομολογούμε, πιστεύουμε και έμπρακτα φανερώνουμε:

«Την τού Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εκπληρούντες θείαν πρόσταξιν οι άγιοι Πατέρες ημών, τον παρ' αυτού δοθέντα αυτοίς λύχνον της θείας γνώσεως ουχ υπό τον μόδιον έκρυψαν, αλλ' επί την λυχνίαν ανέθηκαν της ωφελιμωτάτης διδασκαλίας, ίνα λάμψη πάσι τοις εν τη οικία, τουτέστι τοις εν τη Καθολική Εκκλησία υμνηθείσι... Αυτοί γαρ πάσαν πλάνην αιρετικών εξωθούσι, και το σεσηπός μέλος, είπως ανίατα νοσεί, εκκόπτουσι...».

Βλέπετε να γίνεται καμία "εκκοπή σεσηπότων μελών"; Αυτών που μας λένε άρητ΄ αθέμιτα και πράττουν όλως διόλου παράξενα και παράλογα; Αλλά πέρα από αυτό, και αυτό :

«Ημείς δε κατά πάντα των αυτών θεοφόρων πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες, κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία, μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν αλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα· ούτως ομολογούμεν, ούτως διδάσκομεν, καθώς αι αγίαι και οικουμενικαί έξ σύνοδοι ώρισαν και εβεβαίωσαν»,

ερωτώ : Θα εξακολουθήσουμε να έχουμε "εντός" πρωθιερείς και να παίρνουμε την ευλογία τους, όταν αποδεδειγμένα δεν τηρούν τίποτα από τα εκτεθέντα; Τι είδους Εκκλησία είναι αυτή, που "εις τύπον και τόπον Χριστού" έχει ποιμένες με το "θείον δώρον" (sic) των δογματικών διαφορών; Θα έχουμε αυτούς με όλες τις εκπεφρασμένες κακοδοξίες (λόγους αιρετικούς και άλογους) κι εμείς θα πηγαίνουμε στους ναούς που ιερουργούν έχοντας μέσα στο κεφάλι μας τη φανταστική Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων; Ή είναι ζώσα και παρούσα αυτή η Εκκλησία ή είναι ανύπαρκτη και κατά πώς τη φαντάζεται ο κάθε πιστός. Και μη μου πείτε, ότι είναι αρκετό να συμμετέχουμε απλά μέσα στο τελούμενο Τυπικό Ορθόδοξης Λατρείας. Δεν θα γινόμαστε Ορθόδοξοι μόνο όσο εκκλησιαζόμαστε κι έπειτα "τρέχα γύρευε" έκαστος.

Αν οι "εντός" Εκκλησίας πιστοί είναι τέτοιας λογής τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουν την Ευαγγελική περικοπή, που λέγει: "πάντα ούν όσα εάν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δε τα έργα αυτών μη ποιείτε". Και αντί να "μη ποιούν" τα έργα αυτών, να τα ποιούν, δηλαδή, να κάνουν κι αυτοί το ίδιο με τους Φαρισαίους: Να λέγουν, αλλά να μη ποιούν. Να λένε, διότι νομίζουν, ότι είναι Χριστιανοί και Ορθόδοξοι, αλλά να μη ποιούν το Χριστιανικό και το Ορθόδοξο. Που είναι ένα και μόνο: Η Αλήθεια. Συναγωγή πονηρευομένων πάνε να κάνουν την Εκκλησία και αυτή - αλλά και αυτοί - δεν είναι Εκκλησία.

Τέλος, επειδή αυτά τα "εντός" και "εκτός" Εκκλησίας, μπορούν να ερμηνευθούν κατά το δοκούν, θα είμαι περισσότερο σαφής γράφοντας: Το εντός Εκκλησίας, σημαίνει εντός Αληθείας όπως την ορίζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Έρχεται η Κοπεγχάγη

"Αν για τη Δύση οι κλιματικές αλλαγές είναι ακόμη κάτι μάλλον θεωρητικό, το τίμημα που πληρώνει η Μαδαγασκάρη είναι μεγάλο. Σύμφωνα με τη Unicef, 31.000 μωρά πεθαίνουν στο νησί κάθε χρόνο, 80 παιδιά, οκτώ γυναίκες την ημέρα. Άλλα 250.000 παιδιά είναι θύματα υποσιτισμού."

Αυτά και άλλα έγραφε ένας επιφυλλιδογράφος σε εφημερίδα που απευθύνεται στους "πολίτες του πλανήτη γη":(http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4549515) και κατέληγε: "Έρχεται και η Κοπεγχάγη, δεν μπορεί, όλοι θα ακούσουν με προσοχή τον αντιπρόσωπο της Μαδαγασκάρης."

Σωστά, όλοι θα τον ακούσουν. Τόσα παιδιά να πεθαίνουν κάθε χρόνο και θα μείνουμε ασυγκίνητοι; Τι είμαστε, ο Ηρώδης; Ε, όχι!
Με κάτι τέτοια μας παραμυθιάζουν για να μας κλέψουν με τη συγκατάθεσή μας. Το μόνο φυσικό αγαθό που διατίθεται δωρεάν είναι το οξυγόνο και ο αέρας που αναπνέουμε. Αλλά, μολύνθηκε!!! Κάτι πρέπει να κάνουμε, πρέπει να τον καθαρίσουμε, να μας τον καθαρίσουν δηλαδή. Πράσινη τεχνολογία λοιπόν και φέρτε τα λεφτά σε μας. Θα σας προμηθεύσουμε - και θα σας προστατεύσουμε με - την πράσινη βιοτεχνολογία, που εμείς μόνο φτιάχνουμε και την εμπορευόμαστε.
Όλοι θα ακούσουμε (ακούσουν) με προσοχή τον αντιπρόσωπο της Μαγαδασκάρης και θα αδειάσουμε τα ταμεία για να πάρουμε δάνεια. Αλλά θα βάλουμε και νέους φόρους στα "υποζύγια", τους εγχώριους ιθαγενείς των 700 ευρώ, για να έχουν καθαρό αέρα να αναπνέουν. Ο αέρας μολύνθηκε, το οξυγόνο που ανασένουμε δεν φορολογείτε. Καιρός να φορολογήσουμε κι αυτό το φυσικό αγαθό.

Οι αιρέσεις ονομάζονται "θείον Δώρο"!

Φωτογραφία σημαίνει "γραφή φωτός"

"Φαίνεται ότι τρελλαθήκαμε τελείως!", έγραφε ένα θρησκευτικό περιοδικό (Περιοδικό  ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2009) όταν έγινε γνωστή μια πρωτοφανής δήλωση Ορθόδοξου, υποτίθεται, αρχιεπισκόπου: Του Πολωνίας κ. Σάββα. Τι είπε; Ότι είναι δώρον Θεού οι δογματικές διαφορές που υπάρχουν στον χριστιανικό κόσμο. Σκέφθηκα τι μπορεί να τον ώθησε να πεί αυτό το πράγμα και άλλη εξήγηση δεν βρήκα από αυτή που θα διαβάσετε παρακάτω.

Λάθος, δεν τρελλαθήκαμε τελείως! Δαιμονοποιηθήκαμε θα έλεγα.  Χωρίς τον Ιούδα δεν θα υπήρχε ο Χριστός που όλοι γνωρίζουμε, διδάσκει ο ελευθεροτεκτονικός σιωνισμός και ο πάπας σκέφτεται να τον συγχωρέσει, να τον ανακηρύξει άγιο! Από την άλλη  έχουμε και την προτεσταντική "σχολή της απομυθεύσεως", που διδάσκει ότι το άγιον Πνεύμα "χρωστά" την παρουσία του στις αιρέσεις. Άρα, πρέπει κι αυτές να τις αναγνωρίσουμε ως έργον του Θεού. Καλές λοιπόν και οι αιρέσεις!

Με άλλα λόγια οφείλουμε να σεβόμαστε τον διάβολο και οι δημοκράτες Αμερικανοί (προτεστάντες) δεν έχουν καμιά αντίρρηση. Έχουν και την "εκκλησία" του Σατανά. Πώς να το κάνουμε; Να τον αφήσουμε κι αυτόν εκτός εκκλησίας παραπονούμενο; Δεν γίνεται, θα μας πουν ρατσιστές. Ο Θεός, κατά τις Ωριγενικές διδαχές, θα φροντίσει για όλους και για όλα με την "Aποκατάσταση των πάντων". Στην οποία, όμως, δεν έχει καμιά θέση ο λόγος του αγ. Γρηγορίου Νύσσης. Ο οποίος κονιορτοποίησε τις φιλοσοφικές Ωριγενικές πλάνες και η Εκκλησία τον αφόρισε. Η αναίρεση των πλανών του Ωριγένη είναι άγνωστη και ο σιωνιστικός ελευθεροτεκτονισμός την αποσιωπά. Έτσι, μας προκύπτουν κάποια "φρούτα" σαν τον αρχιεπίσκοπο Πολωνίας, που ευχαριστεί τον Θεό για τις δογματικές διαφορές.

"... και καθ΄όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις, ούτω και ο Χριστός ...". Ευκαιρίες άλλες (και για τον Διάβολο) δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο Μία και αυτή είναι το αναστάσιμο ανέσπερο Φως: Το Φως της Μετανοίας.

Ταύτα ως προς την αποκατάσταση των πάντων. Επειδή όμως υπάρχουν και τα άτομα μειωμένης πνευματικής αντίληψης (σημ. είναι όλοι οι συνειδητοί ελευθεροτέκτονες και όσοι έχουν νοοτροπία μασόνου χωρίς την επίσημη ιδιότητα) θα κάνω περισσότερο κατανοητά αυτά τα βλακώδη, τύπου "αν δεν υπήρχε ο Ιούδας, δεν θα είχαμε ούτε Σταύρωση, ούτε Ανάσταση", ή ακόμη και το άλλο: "καλές οι αιρέσεις, αφού αυτές μας έκαναν γνωστή την παρουσία του Αγίου Πνεύματος",  με συνέπεια να αποκαλεί ο αρχιεπίσκοπος Πολωνίας "δώρο Θεού τις δογματικές διαφορές" . Σημειώσατε, ο αρχιεπίσκοπος Σάββας μιλεί για δογματικές διαφορές και αποφεύγει να πει "αίρεση".

Λοιπόν, με αυτές της αθλιότητες είναι σαν να δεχόμαστε ότι και ο Θεός πρέπει να χρωστά χάρη στο Διάβολο (άπαγε της βλασφημίας). Αν δεν υπήρχε ο Διάβολος δεν θα γνωρίζαμε τα περί Θεού. Άρα, προηγείται ο Διάβολος και μετά έπεται ο Θεός (ήμαρτον Κύριε). Οπότε ...

Οπότε έχουμε τη σημερινή παγκόσμια ιδιωτεία, προτιμότερο βλασφημία. Την ελευθεροτεκτονική σιωνιστική δεσποτεία, που δυστυχώς διαφεντεύει τη ζωή του πλανήτη και όλους μας αποβλακώνει, μας δαιμονοποιεί.

Οι Φαρισαίοι κατηγορούσαν τον Χριστό ότι κάνει θαύματα "εν τω Βεελζεβούλ, άρχοντι των δαιμονίων". Το ίδιο κάνουν και οι σημερινοί τους διάδοχοι, όταν ισχυρίζονται ότι όλα τα χρωστάμε στον Ιούδα ή στις αιρέσεις.

Ελβετικοί μιναρέδες και Κύπρος

 

Και πρώτα, λίγα λόγια για τη φωτογραφία. Ο τοίχος με το συρματόπλεγμα δεν φτιάχτηκε για να προστατεύει έναν μιναρέ. Φτιάχτηκε για να απομονώνει φυλακισμένους, καταδικασμένους στον δι' απαγχονισμού θάνατο, από τους Άγγλους αποικιοκράτες στο μαρτυρικό νησί της Κύπρου. Πίσω από αυτό τον "φράκτη" βρίσκονται τα "Φυλακισμένα Μνήματα" των απαγχονισθέντων Κυπρίων. Θυσιάστηκαν για την Ένωση με την Ελλάδα, για να σπάσουν τα δεσμά της αποικιοκρατίας, τα δεσμά της αγοραπωλησίας τους από τούς Τούρκους στους Βρετανούς.

Βρέθηκα κι εγώ εκεί κάποτε προσκυνητης, όταν ξαφνικά εισώρμησε ένα "μπουλούκι"-γκρούπ από τουρίστες. Άρχισαν να φωτογραφίζουν τους τάφους και μετά έφυγαν, έμεινα μόνος, έπεσα κατά γης και φίλησα το χώμα που τους σκεπάζει. Κράτησα μόνο αυτή τη φωτογραφία, προσφορά στην αιώνια μνήμη τους.

"Καταδικάζει την απόφαση της Ελβετίας για την απαγόρευση των μιναρέδων, η Ύπατη Αρμοστής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Ναβί Πιλάι..."

"Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ συμπρόεδρος των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ζήτησε όπως «οι πλέον πλούσιες μουσουλμανικές χώρες αποσύρουν τα χρήματά τους από τις ελβετικές τράπεζες» σε αντίποινα για την απαγόρευση κατασκευής νέων μιναρέδων, αναφέρεται στην καθημερινή ελβετική εφημερίδα "Le Temps"."
"Σε ανακοίνωσή του, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ανέφερε ότι η απόφαση των Ελβετών ήταν «ατυχής» και εξέφρασε την απογοήτευσή του. Κάλεσε την Ελβετία να αλλάξει την απόφαση"

"Το ιορδανικό κόμμα Μέτωπο Ισλαμικής Δράσης κατήγγειλε σήμερα την απαγόρευση, χαρακτηρίζοντας την απόφαση αυτή «υποκίνηση μίσους και ρατσισμού»."

"Ο μεγάλος μουφτής της Αιγύπτου, Αλί Γκομάα, κατάγγειλε από τη πλευρά του το ελβετικό δημοψήφισμα τονίζοντας ότι «δεν είναι μόνο μια απλή προσβολή στην θρησκευτική ελευθερία» αλλά και «μια μεγάλη προσβολή στην μουσουλμανική κοινότητα της Ελβετίας»."

Τα ανωτέρω, από την ηλεκτρονική εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ On-line", είναι ένα μικρό μόνο δείγμα για τις αντιδράσεις φανερών - και των κρυφών - ΟΗΕδες, Κον Μπεντίτ κλπ - ισλαμιστών. Ο κατεχόμενος Απόστολος Ανδρέας δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους απασχολούν οι βεβηλώσεις ναών στην κατεχόμενη Κύπρο, δεν τους συγκινεί ότι το 18% διεκδικεί την αυτοαναγόρευσή του σε ισότιμο συνομιλητή, και ενδεχομένως συγκυβερνήτη, του νόμιμου και κυρίαρχου 82%. Που αυτό μάτωσε για την ανεξαρτησία, για την ελευθερία, κατά της απάνθρωπης αποικιοκρατίας. Κάνουν "τα στραβά μάτια", που λέμε. Κανείς δεν διαμαρτύρεται για "υποκίνηση μίσους και ρατσισμού" από τις δυνάμεις κατοχής της Κύπρου. Τους ενόχλησε το δημοψήφισμα των Ελβετών, που είπαν όχι στους μιναρέδες και για την Κύπρο "τσιμουδιά"!

Και οι δικοί μας εδώ; Διαβάσατε καμία αναφορά ή έστω έναν μικρό υπαινιγμό, από τους αδρά αμειβόμενους αρθρογράφους των εφημερίδων; Τίποτα. Κι αυτοί σιωπούν. Η ανακολουθία της γενικευμένης αντίδρασης κατά του δημοψηφίσματος των Ελβετών, που είπαν όχι στους μιναρέδες, με την απαγόρευση της τέλεσης Θείας Λειτουργίας στο κατεχόμενο νησί, δεν συνάδει με τα "μέτρα οικοδόμησης (παγκόσμιας) εμπιστοσύνης". Ούτε ενδιαφέρει τον ΟΗΕ και τους ποικίλους "πράσινους" Κον Μπεντίτ.

Η έκδηλη αποστροφή και καταδίκη των Φαρισαίων, τα γνωστά σε όλους "ουαί υμίν", υπάρχουν και θα υπάρχουν εις πείσμα όλων αυτών που θέλουν να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε με την αγάπη δίχως όρους και όρια. Τα "ουαί" ισχύουν ακόμη περισσότερο γι΄ αυτούς. Δεν είναι πολλοί όσοι τα θυμίζουν. Γεγονός ότι ο αριθμός ολοένα μικραίνει, αλλά "ζει Κύριος":

" Πεσείται εκ του κλίτους σου χιλιάς και μυριάς εκ δεξιών σου, προς σε δε ουκ εγγιεί εν τω σκηνώματί σου".
Μικρό, είναι το δικό μας "σκήνωμα", οι δικές μας οι φωνές, αλλά μέγιστη η δύναμή του.