Σχόλιο για την, σε εισαγωγικά, "ορθοδοξία"

Στην εκπληκτική ομιλία του Ιερομονάχου π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, καθηρημένου από την κρατική "εκκλησία", ειπώθηκε κάτι πολύ σοβαρό. Το οποίο ομολογώ ότι δεν ήξερα, παρά τη συστηματική μου ενασχόληση με ζητήματα που αφορούν στη Θρησκεία.

Είπε λοιπόν ο π. Ευθύμιος, ότι ένας άγιος ο οποίος μαρτυρεί δια αίματος για την εις Χριστόν πίστη, είναι πολύ υπέρτερος άλλων αγίων πατέρων ή ακόμη και αυτών των οικουμενικών Διδασκάλων. Και σκέπτομαι, οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, τα ονόματα των οποίων, αν και γνωστά, ουδείς γνωρίζει, βρίσκονται σε υψηλότερη βαθμίδα αγιότητας και από αυτόν τον Μέγα Βασίλειο ή τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Άθελά μου κάνω έναν παραλληλισμό. Και λέω ότι οι σημερινοί δάσκαλοι, με τις πανεπιστημιακές περγαμηνές και την ευρυμάθεια που διαθέτουν, μας είπαν ότι η Θεολογία σήμερα, θα λέγαμε, ότι διακρίνεται στην προ και μετά Ρωμανίδη περίοδο. Να σημειώσω ότι ο μακαριστός πλέον π. Ιωάννης Ρωμανίδης θεωρούσε νευροβιολογική νόσο τη θρησκεία (σημ. άρα και τους πιστούς) και ακόμη, δεν τον ενδιέφερε αν ο άνθρωπος προέρχεται από μετεξέλιξη των πιθήκων.

Μας είπε ακόμη ο π. Ευθύμιος, ότι κριτήριο της Ορθοδοξίας για τη χειροτονία επισκόπου δεν είναι το να έχει κάποιος αποστολική διαδοχή. Προηγείται η Ορθόδοξη πίστη. Αυτό είναι το πρώτο και κυρίως ζητούμενο, και μετά ακολουθεί η αποστολική διαδοχή.

Διερωτώμαι, ποιος από τους σύγχρονους νεοορθόδοξους διδάχους, με επιστημονικές διατριβές, εργασίες, τίτλους επί τίτλων και τόμους συγγραφικού έργου, είπε ποτέ αυτά τα πράγματα; Οι περισσότεροι της αγέλης του λογικού ποιμνίου αυτά τα αγνοούν ή όπως η αλεπού, "όσα δεν φτάνουν, τα κάνουν κρεμαστάρια". Δεν μας ενδιαφέρει αν ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο και καθόλου δεν μας απασχολεί αν ο εγκεφαλικός θάνατος είναι θάνατος. Αυτά μας διδάσκουν οι ψευδοδιδάσκαλοι. Έγιναν κι αυτοί συνοδοιπόροι και λαμπαδηφόροι του αξιώματος "το αποτέλεσμα μετρά". Και το αποτέλεσμα, είναι ότι μας βούλιαξαν μαζί τους στην οικουμενιστική αίρεση, την οποία καταγγέλλουν με φειδώ και περίσκεψη πολλή.

Οι αχυράνθρωποι αποκαλύπτονται

Οι εκλεγμένοι αχυράνθρωποι και τα ανδρίκελα που τους ψηφίζουν, ας μπουν στον κόπο να παρακολουθήσουν αυτά που είπε ο Νέϊτζελ Φάρατζ στον Άλεξ Τζόουνς του αμερικανικού δικτύου GCN. Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που άρχισαν να ξυπνούν. Αυτά δεν θα τα διαβάσετε, ούτε και θα τα ακούσετε ποτέ, από τον εξαγορασμένο Τύπο. Σας τα προσφέρουν μόνο τα "μπάζα" του διαδικτύου, τα σκουπίδια του διαδικτύου, που γράφουν στις ιστοσελίδες του. Ποιος δίνει σημασία; Αυτά όμως θα τους θάψουν.

"Η περηφάνεια έρχεται πριν από την πτώση", είπε προφητικα ο Νέϊτζελ Φάρατζ, κι εμείς, τα σκουπίδια του διαδικτύου, περιμένουμε την μεγαλοπρεπή τους κατάρρευση. Το πιθανότερο είναι να τη δούμε - και - τηλεοπτικά, όπως την προκατασκευασμένη πτώση των Διδύμων Πύργων. Αυτή όμως δεν θα είναι φτιαχτή. Θα είναι η πηγαία και δίκαιη αντίδραση απέναντι στα εγκληματικά τους σχέδια, που μεθοδευμένα εφαρμόζουν πνίγοντας τους λαούς στο αίμα. Δεν τους φτάνει που μας δολοφονούν. Μας κλέβουν και μας ληστεύουν από πάνω με τη δημοκρατική ψήφο που μας υφαρπάζουν. Αλλά μέχρι πότε; Τους έχουμε καταλάβει. Οι αδίστακτοι δολοφόνοι χρησιμοποιούν τη σοσιαλιστική διάλεκτο "της ανθρωπιάς" για να καμουφλάρουν την απληστία τους έχοντας στο πλευρό τους κάποιους "πράσινους" ψευτοχριστιανούς πατριάρχες ή άλλους πνευματικούς, δήθεν, ηγέτες.


Κανέναν από αυτούς δεν θέλουμε. Θέλουμε μόνο να ακούμε - εκεί που αυτά πρέπει, και όταν πρέπει, να ακούγωνται - λόγους όπως αυτός του Νάϊτζελ Φάρατζ : "Δεν το΄ χουν κρυφό πιά. Δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα πια. Κάποιοι εκεί πέρα (σημ. Ευρωκοινοβούλιο) πιέζουν γι΄ αυτό. Μιλούν ανοικτά για την κίνηση προς την παγκόσμια κυβέρνηση". Το ίδιο κάνουν, λέω εγώ και οι άθλιοι πνευματικοί ηγέτες, που πάνε να φτιάξουν την παγκόσμια θρησκεία με τα διατεταγμένα υπεύθυνα ανδρείκελα της διαποίμανσης του λαού. Μακριά από αυτούς! Καιρός ο λαός να αρχίζει να εκκλησιάζεται σε άλλους χώρους, από άλλους ποιμένες, εκεί όπου δεν κυριαρχεί η αλαζονεία, ή έπαρση και η αναπόφευκτη ολέθρια πτώση.

Περισσότερα στο : http://taxalia.blogspot.com/2010/02/nigel-farage-vs-herman-van-rompuy-video.html , όθεν οι φωτογραφίες και η δική μου ενημέρωση.

Λόγω μεν Ιακώβ, έργω δε Ησαύ

Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΡΑΠΙΖΕΙ ΤΟΝ «ΠΡΩΤΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΝ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Βαρυσήμαντο κείμενο τού Σεβασμιωτάτου πρ. Ερζεγοβίνης κ.κ. Αθανασίου, πού εδημοσιεύθη στο http://mkka.blogspot.com τού Σεβ. Μητρ. Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβροσίου.

Ο 34ος Ἀποστολικός Κανών καί ο πατήρ Γεώργιος Τσέτσης

- Ἀποστολικός Κανόνας 34: «Οι Επίσκοποι εκάστου έθνους πρέπει να γνωρίζουν τον πρώτο μεταξύ αυτών και να τον θεωρούν ως την κεφαλήν και τίποτε το περιττόν να μη κάνουν άνευ της γνώμης του, αλλά έκαστος ας κάνει μόνον ότι αφορά «τη εκείνου παροικία» (=επισκοπή) και των διαμερισμάτων αυτής. Αλλά ούτε τούτος (ο Πρώτος) να μην κάνει τίποτε άνευ της πάντων γνώμης, (δηλαδή άνευ των υπολοίπων Επισκόπων), διότι έτσι θα υπάρξει ομόνοια και θα δοξαστεί ο Θεός διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι, Πατήρ και Υιός καί Άγιο Πνεύμα».
- Να υπενθυμίσουμε πως τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανών είναι παρόμοιος με τον 9ον κανόνα της Συνόδου της Αντιοχείας, (340-341 μ.Χ.), ο οποίος αφορά το ίδιον θέμα κάπως αναλυτικότερον από τον πρώτον, ενώ στηρίζεται και επικαλείται αυτόν τον 34ον Αποστολικό Κανόνα, ειδικά με τα λόγια: «Κατά τον αρχαιότερο κρατούντα εκ των Πατέρων ημών κανόνα». Άλλωστε, τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανόνας είναι ένας από τους θεμελιώδης Κανόνες της Αρχαίας Εκκλησίας, ο οποίος συνδέει την συνοδική ζωή και την συνοδική οργάνωσι της Εκκλησίας με την μίμησιν καί την αντανάκλασιν του υπερνούν ασυγκρίτου Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, διότι η Εκκλησία είναι δημιουργημένη και ζει και εργάζεται κατ’ εικόνα της Θείας Τριάδος ( Εφ. 2, 10-22, Κορινθ. Β΄ 13, 13, Μυσταγωγία Αγίου Μαξίμου).
- Επαναλαμβάνοντες εν περιλήψει το περιεχόμενο του 34ου Αποστολικού Κανόνος, ο Κωνσταντινοπολίτης Κανονολόγος Ιωάννης Ζωναράς υπενθυμίζει πως ο 34ος Κανόνας εντέλλεται εις τους Επισκόπους κανείς να μην ενεργεί ανεξάρτητα εν σχέσει προς «την κοινήν της Εκκλησίας κατάστασιν», δηλαδή σε θέματα δογματικά, οικονομίας, δηλαδή διευθετήσεως γενικών λαθών, χειροτονίας Αρχιερέων καί άλλα παρόμοια, αλλά γύρω από αυτά τα θέματα μαζί με τον Πρώτο να συνδυασκέπτωνται καί να συναποφασίζουν το καλύτερον δι’ όλους… Αλλά καί εις τον Πρώτον Επίσκοπον δεν επιτρέπει (ο Κανών) «τη τιμή καταχρώμενον εις δυναστείαν ταύτην αμείβειν και εναυθεντείν», δηλαδή να μην κάνει κατάχρησιν της τιμής που έχει (πρωτείο τιμής) και μη την μετατρέπη σε δυναστεία (=εξουσία) καί αυθαιρεσία, άνευ της κοινής γνώμης των Συλλειτουργών του, ενεργών κάτι από τα αναφερθέντα ή άλλα παρόμοια. Διότι (ο Κανών) επιθυμεί «ομονοείν τους αρχιερείς» και να είναι συνδεδεμένοι με «τω της αγάπης δεσμώ (Κολ. 3,14)» και να γίνονται «υπόδειγμα προς αγάπην τε και ομόνοιαν» στους κληρικούς τους και στον λαό, ώστε έτσι να δοξασθή ο Θεός κατά την ευαγγελικήν διδασκαλίαν, η οποία λέγει: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών των εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5, 16). Και θα δοξασθή ο Θεός (ο Πατήρ) διά του Κυρίου, διότι αυτός εφανέρωσεν το Όνομά του εν τοις ανθρώποις και την αγάπην ενομοθέτησεν. Και θα δοξασθή εν Αγίω Πνεύματι, διότι δια μέσου Αυτού οι Απόστολοι έγιναν σοφοί και εδίδαξαν τα έθνη (Σύνταγμα Ράλλη -Ποτλή, 2. 45-46).
- Λοιπόν, και η απλή σύγκρισις τοῦ 34ου Αποστολικού Κανόνος, ιδιαιτέρως κατά την πιστήν ερμηνείαν του Ζωναρά, με το κείμενο του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, που έγραψε με αφορμή την πρόσφατη Συνεδρίασι της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών στο Σάμπεζι της Γενεύης, όπου ήτο παρών καί ο π. Τσέτσης (άλλωστε γνωστός ως «πανταχού παρών» της Γενεύης), δείχνει, για να πούμε απλά, δύο κόσμους ή για να πούμε με τα τελευταία δικά του λόγια, μεταξύ των λόγων του και των του Κανόνος «χάσμα μέγα εστήρικται» (Λουκ. 16, 26).
- Διότι την στιγμή ακριβώς που οι Ορθόδοξοι έτειναν καί κατώρθωσαν νά συμφωνήσουν στην Γενεύη και να λειτουργήση με σωστόν τρόπο ο 34ος Αποστολικός Κανόνας περί της Συνοδικότητος της ζωῆς, οργανώσεως καί λειτουργίας των Ορθοδόξων Εκκλησίων στο επίπεδο των διαβοηθών «Αυτοκεφαλιών» - καίτοι ζήτημα είναι εάν ο Κανόνας ούτος λειτουργεί και μέσα σ’ αυτά τα περιφρουρημένα «κάστρα», διότι και εκεί συχνά συμβαίνει ώστε «τη τιμή καταχρώμενος είς δυναστείαν ταύτην αμείβων και εναυθεντών», ο Πρώτος μεταξύ των ίσων γίνεται όλο και συχνότερα ο «Πρώτος» καί ο «Μοναδικός», και στο φανάρι, και στο Βορρά, και στο Νότο, καί στην Ανατολή καί στην Δύση, όπως παλαιά έκανε καί επί αιώνες κάνει η Παλαιά Ρώμη, και συχνά τόν μιμούνται και η Νέα καί η Τρίτη (Ρώμη), μη εμμένοντας εις αυτό πού υπαγορεύει ο Αποστολικός Κανόνας παραπέμποντάς μας όλους στό Ευαγγέλιο καί την Λειτουργία; - ξαφνικά εμφανίζεται ο π. Τσέτσης ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος, με τη δική του «νότα» ή «θρήνο», τό οποίο εκείνος μουσικά ονομάζει «ημιτελή συμφωνία», δηλαδή συγκρίνει αυτό πού συνέβη στη Γενεύη μέ τήν «ημιτελή συμφωνία» του Σούμπερτ. Εμείς όμως οι άμουσοι ή οι ημιμαθείς μουσικοί, ξέρουμε πώς οι ορθόδοξοι μιλάνε καί μαρτυρούν περί της Πεντηκοστής καί του Αγίου Πνεύματος ως «πολυφωνική συμφωνία και συμφωνική πολυφωνία», και αυτό είναι εκείνο πού αρμονικά αντηχεί ο 34ος Αποστολικός Κανόνας στα αυτιά μας, στίς καρδιές μας, στίς διάνοιες καί στίς ψυχές μας, όταν συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεύμα.
- Όμως ο π. Τσέτσης σαν να μην ακούει τόν Κανόνα αυτόν, καί μας κάνει μάθημα περί «των λεπτών θεολογικών, εκκλησιολογικών καί κανονικών ζητημάτων». Τέτοια και παρόμοια «μαθήματα», χρόνια τώρα, ακούμε από αυτόν καί τούς ομοίους του, καί λόγω αυτής της πολυλογίας τους αυτοί οι ίδιοι δέν ακούν τήν ευαγγελική, τήν πεντηκοστιανή καί τήν αγιοκανονική ΟΜΟΝΟΙΑ της πάντων γνώμης. Εκείνην τήν ομόνοια καί εκείνην τήν γνώμη, διά τήν οποία μιλούσαν καί μαρτυρούσαν ακόμα οι παλαιοί Πατέρες: ο Άγ. Ιγνάτιος Αντιοχείας καί ο Άγ. Ειρηναίος Λυώνος. Ο πρώτος μαρτυρών περί της ισότητος, συμφώνου γνώμης καί ενότητος όλων των στην Οικομένην Επισκόπων, στην Γνώμη του Χριστού, όπως Αυτός είναι στήν ΓΝΩΜΗ του Πατρός, καί ο δεύτερος γράφων περί της συμφωνίας της ΓΝΩΜΗΣ της Εκκλησίας με την Ευχαριστία και περί της Ευχαριστίας, ως βεβαίωσΙ της ΓΝΩΜΗΣ καί Ενότητος της Εκκλησίας καί Εκκλησιών Ορθοδόξων.
- Από τότε που μερικοί τέτοιοι όπως ο π. Τσέτσης σταμάτησαν νά διαβάζουν καί νά κατανοούν τι διαβάζουν, δηλαδή ν’ ακούν τήν λειτουργικο-ευχαριστιακή γλώσσα των Αγίων Ευαγγελίων, και των Αγίων Κανόνων και της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας, της Μιάς, Καθολικής, Αποστολικής καί Ορθοδόξου, από Ανατολή έως Δύσι, και από Νότο έως Βορρά, από τότε άρχισαν να υποκινούν τέτοια ζητήματα, όπως αυτός κάνει μέ το μικρό του, αλλά πικρό άρθρο, μέ τό οποίο ουσιαστικά προκαλεῖ ζημία ακριβώς σ΄ αυτό πού θέλει να υπερασπιστή.
- Το ότι έχουμε νά κάνωμε μέ ένα πικρό κείμενο γραμμένο μετά την πανορθόδοξη συμφωνία στό Σάμπεζι, άρθρο πικρό γιά τό Ορθόδοξο Πλήρωμα από τά Ιεροσόλυμα έως τό Ιλλυρικό καί μέχρι τόν Ειρηνικό, είναι φανερό άλλωστε καί από αυτό τό ίδιο το κείμενο. Νά υπενθυμίσωμε πως ο Πατήρ Γεώργιος Τσέτσης γράφει σαν να κουνάει μπροστά μας ένα μπαϊράκι (=σημαία) περί του «ορατού σημείου της ορθοδόξου ενότητος», περί «του εκφραστού της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τη οικουμένη», «εκφραστού εις το παγκόσμιο - οικουμενικό επίπεδο της αντιλήψεως ‘Πανορθοδοξίας’ κ.λ.π., γιά νά καταλήξη μέ λόγια βλάσφημα γιά τήν Ορθόδοξη Εκκλησία γράφοντας: «Από σκοπιάς εκκλησιολογικής, σε τι διαφέρουμε, τελικά, από Λουθηρανούς, Κονγκρεγκασιοναλιστές καί Μεταρρυθμισμένους, όταν, βάσει εθνο-φυλετικών κριτηρίων καί πολιτικών υπολογισμῶν ….. διασπούμε την Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία και ενεργούμε πλέον ως δεκαπέντε ανεξάρτητες απ΄αλλήλων μονάδες, ως αυτοδιάθετα «καπετανάτα» ;!;
- Τέτοια αυθάδεια πραγματικά δέν περιμέναμε νά ακούσουν οι Ορθόδοξες Αδελφικές Εκκλησίες από τήν Γενεύη από τό Σαμπεζύ καί μάλιστα από ένα μέγα Πρωτοπρεσβύτερο!
- Γράφει ακόμα σε αυτό τό πικρό άρθρο του: «Δέν είναι δύσκολο πίσω από τη δυσχέρεια αυτή (γιά τήν υπογραφή του τόμου Αυτοκεφαλίας) νά δει κανείς μία υποβόσκουσα τάσι ορισμένων Ορθοδόξων Εκκλησίων των βορείων καί ανατολικών διαμερισμάτων της Ευρώπης, να περιορίσουν τό διακόνημα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ως Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου καί νά αμφισβητήσουν τόν θεσμικό του ρόλο, ως ορατού σημείου της Ορθοδόξου ενότητος …» κ.λ.π.
- Τέτοιες ύποπτες, επικίνδυνα ύποπτες καταγγελίες, ακούμε προσφάτως, αλλά αυτές εκφράζουν περισσότερο την ταραχή καί αβεβαιότητα τέτοιων αλλοιωμένων αντιλήψεων καί ερμηνειών περί της τιμής καί υπολήψεως καί από αιώνων αιτιολογημένα καί κανονικά παραδεκτής θέσεως καί ρόλου της Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Εκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εν Συνάξει των «πάντα ευσχημόνως καί κατά τάξιν» (Α΄ Κορινθ. 14, 40) γινομένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένη, από τά πρεσβυγενή έως καί τά νεότερα καί νεώτατα Ορθόδοξα Πατριαρχεία καί Αρχιεπισκοπές, πού αποτελούν δωρεές καί θεσμούς του Ενός και του Αυτού Πνεύματος του Παρακλήτου της Εκκλησίας, της Αγίας καί Ομοουσίου καί Ζωοποιού καί Αδιαιρέτου Τριάδος.
- Δέν επιθυμούμε να σχολιάσουμε άλλο τό έν λόγω καί με τοιούτον λεξιλόγιον γραμμένον κείμενον του Πρωτοπρεσβυτέρου από τη Γενεύη, καθώς καί τήν ταραχή τήν οποίαν κρύβουν τά λόγια του – ταραχή τήν οποία φέρει κάθε φιλαρχία, η οποία δέν δημιουργείται, καί δέν μπορεί νά δημιουργηθή, από μία αληθινή βίωση καί πραγματοποίησι των Ευαγγελικών λογίων του Χριστοῦ, του Πρώτου καί του Θεμελίου καί της Κεφαλής καί του Κέντρου της Εκκλησίας, της Ορατής καί Αοράτου, Επιγείου και Ουρανίου: «Ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται ημών δούλος, ώσπερ ο Υιός του Ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Ματθ. 20, 27-28).
- Ένα είναι τό βέβαιο · πως όλοι οι αληθινά Ορθόδοξοι, αληθινά Εκκλησιαστικοί (Ecclesistici, όπως ονόμαζε τους Ορθοδόξους ο Άγιος Ειρηναίος) επιθυμούμε καί προσευχόμαστε νά γίνη επιτέλους η Μεγάλη Ορθόδοξος Σύνοδος, όπως ήδη καί υπήρξαν Οικουμενικοί Σύνοδοι μετά τήν 7η Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά θεωρούμε πως η «κατ’ επιλογήν» (λίγο - πολύ ολοΐδιοι άνθρώποι)· αντιπροσώπευσι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπως γίνεται στη Γενεύη, δέν αποτελεῖ πραγματική έκφρασι καί αντανάκλασι της Καθολικότητος καί Συνοδικότητος της Αποστολικής Εκκλησίας, των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένην, ούτε ακόμη έκφρασι της πραγματικής τους χαρισματικο - λειτουργικής και κανονικής ενότητος, εκπεφρασμένης καί αδιαιρέτως μετεχομένης και μεταλαμβανομένης και κοινωνουμένης εν πληρότητι εις «την ενότητα της πίστεως καί την Κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος», όπως προσευχόμαστε εις τήν Θεία Λειτουργία.
- Δόξα καί ευχαριστία εις τον Θεόν, διότι τό έργο Του είναι η ύπαρξις αληθινής και αδιαιρέτου Ενότητος και Κοινωνίας πίστεως, χάριτος και κανονικής τάξεως των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις τον Ένα Χριστό Θεάνθρωπο και εις το Ένα Σώμα Του, κι όχι σ΄εκείνη την ενότητα της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών, της Ρώμης, της Γενεύης εις τήν οποίαν θά ήθελε όλοι νά αποβλέπουμε ο π. Τσέτης (του οποίου φαίνεται πως τό «μέτρο» της «παγκόσμιας ενότητος» είναι τά Ηνωμένα Έθνη ή η «Ευρωπαϊκή Ένωσις», όπως καί στους συγγραφείς της περιλαλήτου Εγκυκλίου του 1920, τήν οποία ούτε έγραψε, ούτε εξέδωσε ο Πρώτος του Φαναρίου, διότι τότε δέν υπήρχε στό θρόνο ! Τό μέτρον τους, φαίνεται, ήταν ο Liga (=ομοσπονδία) των «Εθνῶν / λαών» καί η εγκύκλιος του 1920 κηρύττει αντί «Liga» (=ομοσπονδία) των «Εκκλησιών» λανθασμένα μεταφράζοντας αυτό μέ μη παραδεκτή διά τήν Ορθόδοξη Εκκλησιαστικό - ευχαριστιακή αντίληψι και έκφρασι «Κοινωνία των Εκκλησιών», εννοώντας ακριβώς της Προτεσταντικές αιρέσεις τις οποίες αναφέρει ο π. Τσέτσης, καθώς καί διά το σχίσμα της Δύσεως, το οποίον όλως παραδόξως στό άρθρο του δέν αναφέρει, αλλά φανερά όμως υπονοεί καί διαβλέπει, αφού έτσι ερμηνεύει τη θέσι του Πρώτου μεταξύ ίσων καί ομοίων στην Ορθοδοξία, δηλαδή ακριβώς τό αντίθετο από τά γράμματα καί το πνεύμα του 34ου Αποστολικού Κανόνος).
- Νά προσθέσουμε, τέλος, αυτό το οποίον είπαμε εδώ καί μερικούς μήνες στόν Σεβασμιώτατο Προεδρεύοντα στίς δύο πρόσφατες Συνάξεις στήν Γενεύη (Ιούνιο – Δεκέμβριο): «Θεωρούμε καί νομίζουμε καί επιθυμούμε, όχι μόνον προσωπικώς, αλλά επαναλαμβάνοντας την αναφορά καί τα συμπεράσματα πολύ μεγαλυτέρων από εμάς Ορθοδόξων: Ιδού ολόκληρη χιλιετία, τό πρώτο έργο της μελλοντικής Μεγάλης Συνόδους της Ορθοδοξίας, υπό τήν Προεδρίαν του Πρώτου Πατριάρχου καί Αρχιερέως της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως καί Συμπροεδρευόντων Ορθοδόξων Αρχιερέων – όπως γινόταν πάντοτε διά μέσου τῶν αιώνων άχρι καί σήμερον – θά πρέπει να είναι: κατάφασι όλων των μέχρι σήμερα Επτά Οικουμενικών Συνόδων καί ταυτοχρόνως ένταξις καί συναρίθμησις είς αυτάς τουλάχιστον δύο κατόπιν γινομένων Συνόδων οι οποίες ήταν πραγματικά Οικουμενικές Σύνοδοι: της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Φωτίου (880 μ.Χ.) καί της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (1341 καί 1351 μ.Χ.).

Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, ἐν έτει 2009 -2010
+ Επ. Αθανάσιος εφησυχάζων Ερζεγοβίνης

Αξίζει να το διαβάσουμε

ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ: Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ξεσκεπάζεται.

Σκληραίνει ὁ Κύριος τὴν καρδιά αὐτοῦ, ποὺ ἐξαιτίας τῆς προαίρεσης ὁδηγεῖται στὴν ἀπώλεια. Συμβαίνει, ὅταν βλέπει, ὡς Παντογνώστης, ὅτι ἡ σκληροκαρδία παγιώθηκε καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίδα μετανοίας. Ἂν αὐτὸ ἰσχύει γιὰ κάθε ἀμετανόητο καὶ ἀσεβῆ ἄνθρωπο διαχρονικά, πολλῷ μᾶλλον ἰσχύει γιὰ τὴ σκληρόκαρδη καὶ ἀσεβεστάτη Ἐ. Ἑ., τὴν ὁποία Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας χαρακτήρισε καὶ παρομοίασε μὲ συνοθύλευμα πολλῶν κουρελούδων ραμμένων πρόχειρα καὶ προεφήτευσε ὅτι πολὺ γρήγορα θὰ ξηλωθοῦν οἱ κουρελοῦδες καὶ θὰ διαλυθοῦν εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθησαν.

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Καὶ ἐξηγοῦμαι: Πολλὰ χρόνια πρίν, δεκαετίες, μὲ δόλιο τρόπο διέδιδαν ψευδῆ καὶ ἀνυπόστατα μαντᾶτα. Ὅτι δηλαδὴ ἀρχικὰ ἡ Ε. Ο. Κ. καὶ στὴ συνέχεια ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀπάντηση, ἡ μόνη ἐλπίδα στὰ δῆθεν προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζε ἡ χώρα μας, ὁ λαός μας, τὰ σύνορά μας. Θὰ μᾶς ἔβγαζαν, ἔλεγαν, ἀπὸ τὴ φτώχεια, τὴν ἀπομόνωση, τὴν ἀνεργία. Θὰ τρώγαμε, τόνιζαν, μὲ χρυσᾶ κουτάλια. Τοὺς ἦταν δὲ ἀρκετὸ ἐμεῖς ὡς ἀντίδωρο νὰ μὴν ἤμασταν τόσο «φανατικοί», Ὀρθόδοξοι, πατριῶτες, ρωμιοί, οἰκογενειάρχες, μὲ προσήλωση δηλαδὴ στὴν ἁγία μας δισχιλιετῆ Παράδοση, στὴν Ὀρθοδοξία μας. Δυστυχῶς πέσαμε στὴν παγίδα τους. Ἀλοίμονον!!! Πουλήσαμε τὴν ἐλευθερία μας, τὴν ψυχή μας, τὸ σῶμα μας, τὰ ἱερὰ καὶ ὅσιά μας, ἀφοῦ δυστυχῶς πρῶτα τοὺς πιστέψαμε, τρώγωντας παράλληλα τὰ ληγμένα τοξικὰ καὶ μὲ ὁρμόνες τρόφιμά τους, ἂν καὶ μυστικὰ ἢ φανερὰ πολλῶν οἱ καρδιὲς δὲν τοὺς ἔχουν ἀποδεχτεῖ καὶ ἀντιστέκονται.

Καὶ τώρα πονᾶμε χωρὶς νὰ μποροῦμε, μᾶς ψιθυρίζουν, νὰ ἀντιδράσουμε. Ἔτσι δείχνουν δῆθεν πὼς εἶναι τὰ πράγματα, ὅμως τελικὰ δὲν εἶναι. Καὶ αὐτὸ γιατὶ ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς καὶ τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο ἐλπίζει καὶ περιμένει τὴν ἐπέμβαση Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, στὸ Ψαλτῆρι, μᾶς ἀποκαλύπτει τὰ ἑξῆς:...

«Ἐπὶ τῷ Κυρίῳ πέποιθα· πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου· μεταναστεύου ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον; ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον, ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ. ὅτι ἃ σὺ κατηρτίσω, αὐτοὶ καθεῖλον· ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησε; Κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ· Κύριος ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ. οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἐπιβλέπουσι, τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζει τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων. Κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ, ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν. ἐπιβρέξει ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας, πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν. ὅτι δίκαιος Κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.»
Μετάφρασις Π. Τρεμπέλα:
«Ἐπὶ τοῦ παντοδυνάμου Κυρίου ἔχω στηρίξει τὴν πεποίθησιν καὶ ἐλπίδα μου. Καὶ πῶς σεῖς λέγετε εἰς ἐμέ: φεῦγε καὶ γίνε μετανάστης, πέταξε σὰν στρουθίον τρομαγμένον εἰς τὰ ὄρη, ζητῶν ἐκεῖ τὴν σωτηρίαν σου; Φεῦγε τὸ γρηγορώτερον, διότι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐτέντωσαν τὰ τόξα των, ἑτοίμασαν εἰς τὴν φαρέτραν βέλη ἀκονισμένα καὶ φαρμακερὰ διὰ νὰ τοξεύσουν μὲ λύσσαν καιροφυλακτοῦντες εἰς ἀπόκρυφα καὶ ἀθέατα καρτέρια τοὺς ἐναρέτους καὶ ἀπονηρεύτους ἀνθρώπους. Οἱ κόποι σου ἀποβαίνουν ἄσκοποι, διότι ὅσα σὺ ὁ δίκαιος μὲ κόπους πολλοὺς ἐπεμελήθης ἀρτίως καὶ τελείως νὰ οἰκοδομήσῃς, αὐτοὶ ἐν τῇ κακίᾳ καὶ τῷ φθόνῳ των τὰ κατεκρήμνισαν. Τί κατώρθωσε λοιπὸν μὲ τοὺς μόχθους αὐτοῦ ὁ δίκαιος; Αὐτὰ σεῖς, ὦ ὀλιγόπιστοι, μοῦ λέγετε. Ἀλλ’ ὁ Κύριος ζῇ καὶ ὑπάρχει εἰς τὸν ἐν οὐρανοῖς ἅγιον καὶ ὑπερκόσμιον ναόν του. Ἔχει ὁ Κύριος τὸν θρόνον του εἰς τὸν οὐρανόν, ὅπου κανὲνα βέλος δὲν δύναται νὰ φθάσῃ. Καὶ ἀπ’ ἐκεῖ τὰ μάτια του βλέπουν μὲ προστατευτικὴν εὐμένειαν τὸν πτωχόν, ποὺ ἐλπίζει εἰς αὐτὸν καὶ τὰ βλέφαρά του ἐξετάζουν καὶ διακρίνουν τοὺς ἀπογόνους τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος ἐξετάζει καὶ διαχωρίζει μὲ ἀκρίβειαν καὶ χωρὶς τὴν παραμικρὰν πλάνην τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ. Ὅποιος δὲ ἀγαπᾷ τὴν ἀδικίαν καὶ οὐχὶ ἐξ ἀδυναμίας, ἀλλ’ ἀπὸ ἔρωτα πρὸς αὐτὴν ἐνεργεῖ τὸ κακόν, αὐτὸς μισεῖ καὶ βλάπτει μόνον τὸν ἑαυτόν του. Ὁ Κύριος θὰ ἐξαπολύσῃ ἀπὸ τὸν οὐρανὸν σὰν βροχὴν ὀλεθρίους παγίδας ἐπὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. Θὰ ρίψῃ κατ’ αὐτῶν φωτιὰ καὶ θειάφι, ποὺ δὲν σβήνει εὔκολα, καὶ ἄνεμον βίαιον καὶ σφοδρόν, διὰ νὰ τὰ ἀναφυσᾷ καὶ νά τὰ ἀναρριπίζῃ. Αὐτὰ θ’ ἀποτελοῦν τὸ καταστρεπτικὸν μερίδιον ποὺ θὰ γεμίζῃ τὸ ποτήριον, τὸ ὁποῖον οἱ ἁμαρτωλοὶ θὰ ἀναγκασθοῦν νὰ πίουν. Διότι ὁ Κύριος εἶναι δίκαιος καὶ δικαιοσύνας ἀγαπᾶ, στρέφει τὸ πρόσωπόν του ἱλαρὸν καὶ εὐμενὲς εἰς τοὺς εὐθεῖς καὶ ἀγαθούς.»
Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν φανερώνουν ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἐκπληρωθοῦν ὅλα ὅσα τὸ Ἅγιον Πνεῦμα προφητικὰ προκαταγγέλλει.
Τὸ λοιπόν, ὑπομονή, ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Χρειάζεται ὡστόσο προσοχὴ καὶ προσευχή, νὰ ἐπιμείνουμε καὶ νὰ παραμείνουμε καὶ τώρα καὶ πάντοτε πιστοὶ στὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μας. Γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἐντολὲς δὲν εἶναι βαρειὲς καὶ ἰσχύουν γιὰ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς. Οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες μας μαρτυροῦν καὶ ἐμπειρικὰ διδάσκουν ὅτι τηρώντας τὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀποκτοῦμε συνείδησιν ἀκαταίσχυντον καὶ παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης ὁ ἔχων τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μὲ ταπεινὸ φρόνημα εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ προφητεύει καὶ ἐπιτελεῖ θαύματα ἐν τῷ ὀνόματι Κυρίου, διότι ὁ μένων στὶς ἅγιες ἐντολές, ποτὲ δὲν ἐκπίπτει. Ὁ Χριστός, ποὺ κρύπτεται μέσα στὶς ἐντολές ἀλλά καὶ ὅλος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς κατοικοῦν μέσα στὴν ψυχή του, στὴν καρδιά του.
Ἔτσι προσφυέστατα εἶπε καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «ὁ μὲν τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ λόγος, ἑκάστῃ μυστικῶς ἐνυπάρχει τῶν οἰκείων ἐντολῶν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ Πατὴρ ὅλος ἐστιν ἀχώριστος ἐν ὅλῳ τῷ οἰκείῳ λόγῳ φυσικῶς· ὁ τοίνυν δεχόμενος τὴν θείαν ἐντολὴν καὶ φυλάσσων αὐτήν, τὸν ἐν αὐτῇ τοῦ Θεοῦ δέχεται λόγον, ὃν διὰ τῶν ἐντολῶν δεξάμενος δι’ Αὐτοῦ καὶ τὸν ἐν Αὐτῷ φυσικῶς ὄντα ἐδέξατο. Ἀμὴν γάρ φησι, λέγω ὑμῖν, ὁ λαμβάνων ἐάν τινα πέμψω, ἐμὲ λαμβάνει· ὁ δὲ ἐμὲ λαμβάνων, λαμβάνει τὸν πέμψαντά με· ὁ γοῦν ἐντολὴν δεξάμενος καὶ ποιήσας αὐτὴν λαβὼν ἔχει μυστικῶς τὴν Ἁγίαν Τριάδα.»

Ἐν τούτοις ἐνδεχομένως μοῦ ἀπαντήσετε μὲ πόνο καὶ πικρία τὰ ἑξῆς:

«Πάτερ μου, ποῦ βλέπετε σήμερα ἐλπίδα, αἰσιοδοξία; Μᾶς ἀφῄρεσαν τὸ θρήσκευμα ἀπὸ τὶς ταυτότητες, ἐξεδίωξαν τοὺς πνευματικοὺς πατέρες ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας, ἄνοιξαν ἀνεξέλεγκτα τὰ σύνορα τῆς Πατρίδας μας καὶ ὅλοι, ξένοι ἀλλόθρησκοι, ἀλλόδοξοι, ἔχουν δικαιώματα ἐκτὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Μᾶς κλέπτουν, μᾶς ληστεύουν, μᾶς βιάζουν, μᾶς σκοτώνουν. Εἴμαστε ἀπροστάτευτοι. Μᾶς ἀρνοῦνται τὸ συνταγματικὸ δικαίωμα τῆς ἐργασίας, τῆς ἀσφάλειας, τῆς ἀπαραίτητης ἀξιοπρεποῦς σύνταξης στοὺς γέρους μας. Καταντήσαμε νὰ τοὺς ἐκλιπαροῦμε γιὰ λίγα ψίχουλα καὶ μᾶς ἀπαντοῦν μὲ περαιτέρω λιτότητα, ἐνῷ αὐτοὶ ζοῦνε σὲ χλιδὴ καὶ μὲ σπατάλη ἑτοιμάζοντας τὴν παγκόσμια δικτατορία τους. Ὄντως θηρία ἀδίστακτα οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας!»
Σᾶς ἀπαντῶ: Νοῦν Χριστοῦ ἔχουμε; Διαθέτουμε πατερικὸ νοῦν; Ὅλα αὐτὰ τὰ δεινὰ καὶ οἱ θλίψεις εἶναι μέρος τοῦ πνευματικοῦ μας κανόνα. Βλέπετε λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐπιπόλαια τοὺς πιστέψαμε; Ἀλήθεια εἶναι, χαλαρώσαμε λίγο, καὶ στὰ ἤθη καὶ στὰ ἔθιμα τὰ Ὀρθόδοξα. Ξεχαστήκαμε καὶ ἀπομακρυνθήκαμε λίγο ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Πατέρων μας, τῶν ἁγίων μας, κυρίως τῶν Νεομαρτύρων. Μάλιστα εἴχαμε ἀρχίσει δειλὰ δειλὰ στὴν ἀρχή, καὶ μὲ περίσσεια ἀναίδεια στὸ τέλος, νὰ τοὺς πιστεύουμε καί νὰ τοὺς δεχόμαστε σὰ σωτῆρες. Ἐν τούτοις τώρα εἶναι ἡ ὥρα, νὰ δοξάσουμε τὸν Θεὸ καὶ τὸ Σωτῆρα μας Χριστό, ποὺ τοὺς ξεσκεπάζει κάθε μέρα καὶ πιὸ φανερά. Ἂς εἴμαστε λοιπὸν χαρούμενοι καὶ μὲ ὑπομονὴ ἂς περιμένουμε, διότι πλησιάζει ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν. Εἶναι ἐγγὺς ὁ καιρὸς ποὺ οἱ ἅγιες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας θὰ γεμίζουν καὶ πάλι ἀπὸ φιλότιμους νέους, γέρους καὶ παιδιά. Ἔρχεται ὁ χρόνος ποὺ στὰ σχολεῖα μας θὰ διδάσκονται οἱ βίοι καὶ τὸ ἦθος τῶν προστατῶν τῆς παιδείας μας, ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν, καθὼς καὶ τοῦ Μεγάλου ἁγίου παιδαγωγοῦ τοῦ αἰῶνος μας, Νεκταρίου, Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ἁγία Παράδοσή μας. Σᾶς παρακαλῶ, διαβάστε ξανὰ καὶ ξανὰ τὰ ψαλμικὰ χωρία ποὺ σᾶς παραθέτω πιὸ πάνω σὲ κείμενο καὶ μετάφραση, ἀκόμη διαβᾶστε τὸν ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο, Β΄ Κορ. κεφ. ι΄, στ. 3 – 5: «Ἐν σαρκὶ γὰρ περιπατοῦντες οὐ κατὰ σάρκα στρατευόμεθα· τὰ γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ Θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· - λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ». Μετάφρασις Π. Τρεμπέλα: «Ἀλλ’ ὅσα λέγουν καθ’ ἡμῶν δὲν εἶναι ἀληθῆ. Διότι ἡμεῖς, μολονότι ἔχομεν σῶμα καὶ περιβαλλόμεθα ἀπὸ σάρκα, δὲν διεξάγομεν τὸν πνευματικὸν πόλεμον καὶ ἀγῶνα μας μὲ σαρκικὰ ἐλατήρια καὶ ὅπλα. Διότι τὰ ὅπλα τῆς ἐκστρατείας μας δὲν εἶναι ἀσθενῆ ἀνθρώπινα ὅπλα, ἀλλ’ εἶναι δυνατὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ κρημνίζουν ὀχυρώματα. Καὶ ὅταν λέγω ὀχυρώματα, δὲν ἐννοῶ πύργους ἢ φρούρια ὑλικά, ἀλλὰ πνευματικά. Δηλαδὴ ἀνατρέπομεν συλλογισμοὺς πονηροὺς καὶ κάθε ὑψηλοφροσύνην, ποὺ ὑψώνεται σὰν ἄλλος πύργος καὶ ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ γνωρίσουν τὸν ἀληθινὸν Θεόν. Ἀκόμη μὲ τὰ ὅπλα μας κατανικῶμεν σὰν ἄλλον ἄοπλον καὶ παραδομένον αἰχμάλωτον κάθε ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν καὶ σοφιστείαν καὶ ὁδηγοῦμεν τοὺς παραπλανωμένους ἀπὸ αὐτὰς εἰς τὸ νὰ ὑπακούσουν εἰς τὸν Χριστόν.»

Συμπέρασμα: Οἱ ἀντίχριστοι αὐτοὶ νεοεποχῖτες τῆς Ἐ. Ἑ., ποὺ ἀφηνιάζουν στὸ ἄκουσμα τῶν λέξεων Χριστός, βασιλεύς, Σωτῆρας, μὲ περισσὸ μῖσος ἔχουν βάλει στόχο τὴν Πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα μας, τὴν Ὀρθοδοξία μας. Τοὺς ξαναλέμε λοιπόν: Ζῇ Κύριος ὁ Θεός! Ὄχι μόνο θὰ ἀποτύχουν παταγωδῶς, ἀλλὰ καὶ σύντομα θὰ θερίσουν τοὺς καρποὺς τῆς ἀφροσύνης τους. Γένοιτο Κύριε, ἀμήν!

Η ανάρτηση από το ιστολόγιο "Κλασσικοπερίπτωση"

Διάλογοι μεταξύ των πιστών, θέσεις και αντιθέσεις

Παρακολουθώ τις συζητήσεις μεταξύ των πιστών μελών της Εκκλησίας, που εδώ και χρόνια βρίσκεται σε αδιέξοδο και αμηχανία, αφού εκεί την οδήγησαν αυτοί που ήθελαν να μην επαίρεται - έτσι νομίζουν - ως η μόνη και μοναδική κάτοχος της Αλήθειας και της απορρέουσας εξ αυτής σωτηρίας. Εναργής και βιωματική διατύπωση αυτής της αλήθειας είναι και ο λόγος του Φωστήρα τῆς Ἐφέσσου Αγίου Μάρκου του Ευγενικού "... πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καὶ τῶν Λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πάσι τοὶς ἁγίοις, καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἐνοῦμαι τὴ ἀληθεία καὶ τοὶς ἁγίοις πατράσι, τοὶς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας". Θα ήθελα λοιπόν να συνοψίσω συμπερασματικά και τη δική μου γνώμη.

Έχουμε γίνει λοιπόν δυο ή περισσότερα κομμάτια. Και, με βάση αυτά που εκτίθενται και διαβάζω:
1) Δεν γνωρίζουμε αν η επιβολή (διότι περί επιβολής πρόκειται) του νέου ημερολογίου είναι θεσμικά (εκκλησιαστικά) αποδεκτή (ορθή) ή όχι. Σύνοδος Πανορθόδοξη δεν έχει συγκληθεί και μάλλον, αυτό δεν θα γίνει.

2) Δεν γνωρίζουμε αν είναι έγκυρα ή άκυρα τα Μυστήρια (χειροτονίες ιερέων κλπ) μετά την επιβολή του νέου ημερολογίου. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους παραμείναντας στο παλαιό. Σύνοδος Πανορθόδοξη δεν έχει συγκληθεί και μάλλον, αυτό δεν θα γίνει.

3) Δεν γνωρίζουμε αν ο Οικουμενισμός είναι αίρεση ή όχι. Σύνοδος Πανορθόδοξη δεν τον έχει αποκηρύξει και μάλλον, αυτό δεν πρόκειται να γίνει.

Αλλά, είπαμε ότι πάντα υπάρχει ένα "αλλά", τα θεσπίσματα της Εκκλησίας είναι σε όλους γνωστά. Υπάρχουν όμως και τα πολιτικά θεσπίσματα (Σύνταγμα) όπου εδώ έχουμε τις λεγόμενες διασταλτικές ερμηνείες. Αυτές, τώρα, βαίνουν παράλληλα με  τις νέες - διασταλτικές κι αυτές - ερμηνείες των θεσπισμάτων της Εκκλησίας. Είναι εμφανές ότι κάποια πράγματα τεντώνονται υπερβαλλόντως και άλλα κουτσουρεύονται, για να συμπέσουν με τις, όπως ονόμασα, διασταλτικές ερμηνείες των πολιτικών κανόνων

Οι πιστοί βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Η Εκκλησία που δέχθηκε την επιβολή του ημερολογίου, διέκρινε, διέγνωσε και αναγνώρισε την αγιότητα σε πρόσωπα μορφών ασκητικών, η στάση των οποίων ήταν σαφώς ανεκτή προς την ημερολογιακή μεταβολή. Υπήρξε όμως έντονη αντίδραση από την άλλη πλευρά. Και δικαίως. Αφού όλα παραμένουν σε εκκρεμότητα δεν υπάρχει κανείς λόγος να σπεύδουμε σε αγιοποιήσεις.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι εμείς οι πιστοί και μέλη του σώματος της Εκκλησίας, οφείλουμε να προσευχόμαστε, να ζητάμε τις πρεσβείες της υπεραγίας Θεοτόκου και του φερωνύμου αγίου μας, να μας φωτίσει τον νουν, ώστε να διακρίνουμε ποια θέση οφείλουμε να κρατήσουμε. Και αυτή, ασφαλώς, δεν είναι η ενίσχυση της αντιπαλότητας των μεν προς τους δε. Το μόνο που έχουμε να καταθέσουμε, είναι τα αποδεκτά και ήδη γνωστά θεσπίσματα, που μας έχουν παραδοθεί. Όχι γιατί λόγοι πολιτικής ραδιουργίας τα επέβαλαν, όπως εισηγείται η νεοϊστορία και νεοθεολογία. Τα επέβαλε και τα επιβάλλει η αποδοχή τους από το εκκλησιαστικό σώμα, διότι αυτά σφραγίστηκαν με αίμα. Με το αίμα της αλήθειας αυτών που την υποστήριξαν.

Το λάθος αυτό δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Οι νεοεποχίτες έμαθαν. Υπάρχει ευκολότερος τρόπος σήμερα και αυτόν θα ακολουθήσει ο θρησκευτικός ενωτικός νεωτερισμός. Θα αφορίζει και θα αναθεματίζει μεμονωμένα άτομα ή ομάδες.

Αφού όλα αντιστράφηκαν, από εδώ και πέρα αφορισμένοι και  αιρετικοί, θα είναι όσοι καταγγέλλουν την Ενωμένη Χριστιανική Εκκλησία όλων των Θρησκειών. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει και μάλιστα ... εντός Εκκλησίας. Μπορεί το ίδιο να κάνουν και άλλοι. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ένα κλειδί δεν ανοίγει όλες τις πόρτες, ένα φάρμακο δεν γιατρεύει όλες τις ασθένειες, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Των δεινών ο αντιγράφος

Τι θέλω και γράφω αυτά, των δεινών ο αντιγράφος;

"Προσοχή, δεν είναι καιρός να κάνει κανείς του κεφαλιού του, φωνάζει εξακολουθητικά ένα πιστό τέκνο της Ενωμένης Χριστιανικής Εκκλησίας. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προδώσει την πίστη μας, οι φύλακες στρατηγοί είναι έτοιμοι, περιμένουμε τη συντεταγμένη αποχώρηση (σημ. ή αποτείχιση)".

Εσείς και οι όμοιοι με σας, απάντησε κάποιος τον οποίο εγώ αντιγράφω, να κάνετε τη συντεταγμένη σας αποχώρηση (σημ. ή αποτείχιση) περιμένοντας άχρι καιρού, να σας δώσουν το σύνθημα οι στρατηγοί. Το έδωσαν κάποτε, αλλά μετά από λίγο, βγήκαν και είπαν ότι απλά ήταν μια άσκηση ετοιμότητας. Ήταν κάτι σαν την επιστράτευση του 1974, όπου κανείς δεν ήξερε τίποτα και όλοι αγεληδόν βρέθηκαν σε στρατώνες και σε μονάδες έτοιμοι για πόλεμο δίχως όπλα, δίχως σχέδιο. Στρατηγοί όμως υπήρχαν. Εκτελούσαν εντολές άλλων.

Και συνέχισε. Πέρασαν τα χρόνια, γίναμε περισσότερο φιλήσυχοι και φιλειρηνικοί - α, ναι και με υπερβάλλουσα αγάπη - για να ζητιανεύουμε σήμερα την ακεραιότητα αυτού που κάποτε ήταν η πατρίδα μας. Αλλά και την Ιστορία μας. Χρεοκοπήσαμε. Άλλοι έφαγαν και γλέντησαν τους κόπους τους δικούς μας και έρχονται τώρα να μας πάρουν πίσω αυτά που με στερήσεις βάζαμε στην άκρη "για την κακιά στιγμή", για τις ψυχές που φέραμε στον κόσμο.

Θα μας τα πάρουν. Γιατί πρέπει να θρέψουν όλους αυτούς τους λαθραίους που μας φόρτωσαν. Τα λεφτά που οι άλλοι τους έδιναν για να τους βολέψουμε, αυτοί τα επένδυσαν σε παράκτιους παραδείσους φροντίζοντας για τη σταδιοδρομία, το εξασφαλισμένο μέλλον των παιδιών τους και τη δική τους "κακιά στιγμή". Για τα γεράματά τους, όπως είπε και ένας εκατόγχειρας της ιεροσύνης.

Εμείς είμαστε συνηθισμένοι. Θα πούμε το "έχει ο Θεός" και κουτσά-στραβά, θα τα γυροφέρουμε. Τους κόπους και το μόχθο μας πάντα τον σφετερίζονταν, πάντα μας έκλεβαν και πάντα θα μας κλέβουν. Αλλά την πίστη μας όχι. Δεν θα τους το επιτρέψουμε, ως εδώ ήταν. Θα φύγουμε ασύντακτοι, αλλά θα συνταχθούμε στη φωνή που μας καλεί:

"Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν· ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε".

Τι θέλω και γράφω αυτά, των δεινών ο αντιγράφος;

Το zeitgeist και συνοδοιπόροι του

Σε έναιστολόγιο είχε ανοίξει η κουβέντα, ο γνωστός καυγάς, για το νέο ή το παλιό ημερολόγιο και ένας συνοδοιπόρος του πνεύματος της εποχής (σημ. στα γερμανικά zeitgeist) έγραφε : "Υπάρχουν όμως ορισμένοι, που δεν τους απασχολεί, αν με τον τρόπο αυτό φθάσουμε να εορτάζουμε το Πάσχα το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο. Αυτό όμως δεν είναι σωστό, διότι, ο ίδιος ο Θεός καθιερώνει τον μήνα Νισσάν (Μάρτιο/Απρίλιο), ως τον πρώτο μήνα του έτους (Έξ. 12. 2) και θεωρείται ως ο μήνας βλάστησης των φυτών (Μ. Βλάσταρις), ο μήνας ο λεγόμενος ανθώνας (Αναστάσιος Αντιοχείας). Επίσης ο ίδιος ο Θεός τοποθετεί τη μεγάλη εορτή του Πάσχα στην αρχή της Άνοιξης στο μήνα αυτό, η δε άλλη μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής συνδέεται με το θερισμό του σίτου και υποδηλώνει την έναρξη του θέρους (Δευτ. 16. 9-10)."

Αυτά λοιπόν έλεγε ο οδοιπόρος του παρόντος αιώνος. Και ένας άλλος, σκέφθηκε και είπε:

Έχουν περάσει δυο χιλιετίες και δεν βρίσκω ότι πλησιάσαμε, ακόμη, να γιορτάζουμε το Πάσχα στην καρδιά του χειμώνα, ούτε μαζί με "τα φύλλα τα φθινοπωρινά". Εκείνο που είναι εμφανές, είναι ότι μάλλον κοντεύουμε να δεχόμαστε, με αυτά που διαβάζουμε, το Zeitgeist (:το πνεύμα της εποχής). Όλα είναι παραμυθάκια και επινοήσεις της φαντασίας, μας λέει το zeitgeist. Μόνο κάποιοι μύστες και μυστικοί της αποκρυφιστικής θεοσοφίας είναι γνώστες των μυστηρίων της ανώτερης δύναμης. Αυτοί δεν καταπιάνονται με τα ευτελή. Έχουν τις εμπειρίες της ανώτερης δύναμης, κάτι σαν ηλεκτροσόκ δηλαδή, και αυτή τους φώτισε να μας διδάξουν τα της δυνάμεως. Όχι για κανένα ιδιαίτερο λόγο, αλλά για να κουμαντάρουν καλύτερα το κοπάδι που συλλήβδην είναι οι άνθρωποι. Από τα βάθη της Ανατολής μέχρι της ακτές της δικής μας Μεσογείου, όλες οι αρχαίες θρησκείες και φιλοσοφίες κατέληγαν στα ίδια: Θεότητα ο ήλιος, παρθενογένεση, σταύρωση του Λυτρωτή, Άνοιξη και Ανάσταση, ιερότητα αριθμών και άλλα συναφή και όμοια.

Η γνώση του Θεού που προσκόμισε ο Μωυσής στους ανθρώπους δεν ήταν άσχετη με τις τότε, της εποχής του δηλαδή, κρατούσες αντιλήψεις. Υπήρχαν και υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, που διασώζονται ακόμη στις μέρες με τις ανά τον κόσμο δοξασίες και πιστεύματα. Κατά περίεργο όμως τρόπο αυτές δεν υπερίσχυσαν. Τις κατατρόπωσε η ευ- αγγελία της ενανθρώπισης του Θεού από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες. Βέβαια, όσον αφορά στο δικό μας γεωγραφικό χώρο.

Λένε σήμερα ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν τον άνθρωπο στο ένα, κοινό Θεό για όλους. Ακόμη, θα λέγαμε και αυτή η πίστη των δαιμόνων. Και πραγματικά, εκεί οδηγούν υπό την προϋπόθεση της μετανοίας, πράγμα το οποίο απορρίπτουν και διαβάλουν οι δαίμονες. Υποκρίνονται την πίστη στη θεία Ενανθρώπιση, μπορεί και στη μετάνοια, από την άλλη δε, μας προτείνουν να διορθώσουμε πολλά. Τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου άλλα και μερικούς προ Χριστού αστρονόμους, που εξακολουθούν να πείθουν τους αφελείς ότι αυτό που σήμερα βλέπουν σαν πανσέληνο δεν είναι. Θα είναι σε πέντε μέρες! Και για να διορθώσουμε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση τι να κάνουμε; Να επιστρέψουμε, λένε, στις ρίζες σύμφωνα με τα νέα δεδομένα της Επιστήμης.

Τα νέα δεδομένα είναι το μπιγκ μπάνγκ, ο πίθηκας που έγινε άνθρωπος, η γνώση ότι η ψυχή είναι μια ενέργεια μεταμοσχεύσιμη κτλ. Όχι όμως και το να γιορτάζουμε Πάσχα στο καταχείμωνο ή με τα πίπτοντα φθινοπωρινά φύλλα! Ε, αυτό πάει πολύ!! Θα προτιμούσα πάντως, και δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι, κατέληξε ο διαφορετικά σκεπτόμενος ψηφιακός γραφιάς, να κάνω Πάσχα με τα φθινοπωρινά φύλλα - θα περάσουν αρκετοί αιώνες μέχρι τότε - και όχι όπως μου προτείνουν οι συνειδητοί και οι ασυνείδητοι νέοι απόστολοι του Zeitgeist. Αυτό, άλλωστε, το φθινοπωρινό Πάσχα, θα αποτελεί και τη διάψευση των πιστευμάτων του "πνεύματος της εποχής" (zeitgeist) και του συνθήματος "οι ομοιότητες μας ενώνουν". Η θανατίλα του φθινοπώρου θα είναι για μένα το αναστάσιμο Πάσχα.

Ο Μητροπολίτης και τα γεγονότα στην Πάφο

Στο blog των ΑΚΤΙΝΩΝ αναρτήθηκε ένα βίντεο με συνέντευξη του Μητροπολίτη Πάφου στο οικείο τηλεοπτικό κανάλι της Κύπρου. Η συνέντευξη κυρίως εστιάστηκε στα γεγονότα της Πάφου, που έλαβαν  χώρα εκεί το περασμένο φθινόπωρο, όπου ομάδα Ορθοδόξων διαδήλωσε την αντίθεσή της. Έδωσε το δικό της λόγο προς τον οικουμενιστικό αντίλογο. Σταχυολογώ κάποια εδάφια της συνέντευξης με δικές μου παρατηρήσεις:

1) "Για να βρούμε την πίστη της πρώτης χιλιετίας, γι΄ αυτό γίνονται οι διάλογοι", μας είπε ο επίσκοπος της Πάφου.
Κι αυτός χαμένη την έχει. Άντε να δούμε αν θα τη βρεί κατόπιν των διαλόγων. Τώρα δεν την έχει, αλλά μας δίνει συμβουλές και μας ενημερώνει. Θα την βρούμε το δίχως άλλο. Οι θεολογικοί διάλογοι θα μας αποκαλύψουν την ιστορική αλήθεια και όλοι μαζί θα αγκαλιαστούμε σφικτά για να αναφωνήσουμε το "εύρομεν πίστιν αληθή διηρημένην τριάδα προσκυνούντες ενωμένοι". Είπατε τίποτα; Μήπως έκανα κανένα λάθος; Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας την άποψή του. Πάμε παρακάτω.

2) "Η επίσκεψη στο Βατικανό του αρχιεπισκόπου Κύπρου έγινε και για τους γνωστούς εθνικούς μας λόγους", είπε ο Πάφου.

Ό,τι έγινε και στη Φερράρα δηλαδή. Αλλά δεν πήγαμε, στο Βατικανό και στη Φερράρα, να κάνουμε εκπτώσεις στην πίστη, μας διαβεβαιώνει ο Πάφου - για την Πάφο, όχι για τη Φερράρα. Το Βατικανό διαθέτει διαπιστευμένους εκπροσώπους στα διάφορα κράτη - 150 τον αριθμό - και αυτοί περιμένουμε να ασκήσουν πιέσεις στους ηγέτες τους. Την εντολή έδωσε ο ίδιος ο πάπας. Πολύ ωραία. Αυτοί θα πιέζουν, αλλά εμείς θα έχουμε σκάσει στο μεταξύ. Πάμε παρακάτω.

3) "Γενίτσαροι και φανατικοί ήταν αυτοί που αντέδρασαν στην Πάφο. Μάλιστα, ένας από αυτούς ήταν και πρώην παπικός ιερέας", είπε ο Πάφου. Και μας θύμισε ότι οι γενίτσαροι, ως γνωστόν, ήταν πιό Τούρκοι κι από τους Τούρκους. Δεν μας είπε όμως τι είδους "γενιτσαρισμός" ήταν αυτός των αντιδραστικών στο διάλογο της Πάφου. Ήταν Ορθόδοξος "γενιτσαρισμός" ή ήταν άλλου είδους; Και αν ήταν άλλος, ποιας αποχρώσεως; Η δημοσιογράφος πάντως εξεπλήσσετο για την προσβολή της δημοκρατίας. Πω, πω, φανατίλα!! Πάμε παρακάτω.

4) "Στούς ναούς μας γίνονται μικτοί γάμοι, όπως γνωρίζετε. Αλλά οι φανατικοί, στους οποίους λογική δεν υπάρχει, δεν ήθελαν να παραχωρηθεί ο ναός του Αγ. Γεωργίου για να τελέσουν τα μυστήριά τους". Αυτή είναι η λογική του μη φανατικού επισκόπου Πάφου. Να εξισώνει τους μικτούς γάμους πιστών, με τα λαυτρευτικά μυστήρια αιρετικών ιεραρχών σε Ορθόδοξο ναό! Πάμε παρακάτω.

5) Είχαμε και κάποιες βίαιες αντιδράσεις της αστυνομίας κατά δημοσιογράφου, παρατήρησε η συνεντευξιάζουσα, πώς το σχολιάζετε σεβασμιότατε; Και ο σεβασιότατος είπε: Πρέπει να καταλάβουμε και τη φόρτιση, την ένταση των στιγμών. Δεν είναι σωστό να τα φορτώνουμε όλα στην αστυνομία. Τι θέλουμε, ένα κράτος αναρχίας; Η Αθήνα κάηκε μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας, το ίδιο θέλουμε να γίνει κι εδώ;

Δεν ξέρω αν εννοούσε ο σεβασμιότατος ότι η Αθήνα κάηκε από φανατικούς "γενίτσαρους" - της Ορθοδοξίας ή άλλους δεν έχει σημασία, κοινός είναι ο παρονομαστής -  ή αν κινδυνεύει η Κύπρος από αυτούς. Οπωσδήποτε, δεν νομίζω ότι υπάρχει αυτός ο κίνδυνος από την πλευρά των αντιδραστικών στους διαλόγους. Ότι οι διάλογοι προετοιμάζουν το έδαφος για να καούμε όλοι, μαζί και ο πλανήτης, το βλέπω πιθανότερο. Παρακάτω δεν έχει.

Η απάτη των δημοσκοπήσεων και η φρίκη των εθνοσωτήρων!!!

 

Ο τίτλος του θέματος και τα άλλα σχετικά είναι από την ιστοσελίδα "Ρεσάλτο" 

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4235

Η Γλώσσα των δημοσκποπήσεων είναι η ιδιοτελής συρρίκνωση της κοινωνικής πραγματικότητας. Είναι μια γλώσσα που αποτελεί μέρος μιας γενικής τεχνικής φενακισμού, η οποία συνίσταται στη μεγαλύτερη δυνατή σχηματοποίηση της κοινωνικής αταξίας και πολυχρωμίας. Η γλώσσα δεν είναι ποτέ «αθώα».

Η γλώσσα αυτή αποξηραίνει την πραγματικότητα από τους ζωικούς χυμούς της, την αφυδατώνει από κάθε κοινωνική διεργασία και συλλογικό συναίσθημα, την τεμαχίζει σε αφηρημένες ηθικές αρχές και μέσα από αυτή τη διαίρεση απομονώνει εκείνο που θέλει να προβάλει. Συστατικό, συνεπώς, γνώρισμα αυτής της γλώσσας είναι η αντιεπιστημονική και αντιδραστική νοοτροπία του τεμαχισμού και της απλοποίηση του όλου: Το σκόρπισμα της ολότητας σε άτομα και του ατόμου σε ουσίες. Η ίδια, λοιπόν, η φιλοσοφία των δημοσκοπήσεων, συνίσταται στην κατάφορη παραχάραξη και αλλοίωση της πραγματικότητας. Αυτή η «φιλοσοφία» της παραχάραξης, σήμερα έχει πάρει ολοκληρωτικές και αυθάδεις μορφές, με «έδρα» την κεντρική προπαγανδιστική μήτρα της παραχάραξης και της απάτης: Τα ΜΜΕ και το τηλεθέαμα.

ΣΗΜΕΡΑ, η «επιστήμη» της απόκρυψης και αλλοίωσης της πραγματικότητας, καθώς και της θηριώδους απάτης, έχει φτάσει να κατασκευάζει και να σκηνοθετεί δημοσκοπικά θεάματα, ολοκληρωτικά υποταγμένα στις άμεσες ανάγκες του καθεστώτος.

ΣΗΜΕΡΑ ζούμε την τρομοκρατική, δημοσκοπική πλύση κατασκευής «συναίνεσης». Οι «στημένες» δημοσκοπήσεις εκβιάζουν τρομοκρατικά τον ελληνικό λαό να αποδεχτεί το θάνατό του: Τα ποικίλα εφιαλτικά μέτρα και σχέδια των εκτελεστών συμβολαίων, της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Επιχειρούν, με καθημερινές νεροποντές δημοσκοπήσεων, να μας πουν ότι ο ελληνικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ τα σκληρά μέτρα. Σύμφωνα με τα ευρήματά τους εμφανίζουν περίπου τα εξής:

α). Σχεδόν το 60% των εργαζομένων εμφανίζονται να θεωρούν ότι τα μέτρα της κυβέρνησης (αυτά δηλαδή με τα οποία τους κόβει τους μισθούς, τους αυξάνει την ηλικία συνταξιοδότησης, τους ρημάζει στους φόρους κλπ.) είναι «προς τη σωστή κατεύθυνση» (!).

β. Το 75% εμφανίζεται ότι ήθελε να παρθούν τέτοια μέτρα νωρίτερα (!) και να διαμαρτύρεται (!) γιατί «καθυστέρησαν αδικαιολόγητα».

γ). Κάπου το 75% εναντιώνεται σε απεργίες, κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες και αντίθετα εμφανίζεται να επιζητεί «αναστολή κοινωνικών αγώνων» για να περάσουν τα μέτρα (αυτά δηλαδή που τους κόβουν τους μισθούς, τους αυξάνουν τους φόρους, τους οδηγούν σε σύνταξη μετά θάνατον κλπ.)...

Τέτοιες χονδροειδείς και ασύστολες ψευδολογίες μας αραδιάζουν, τόσους αβυσσαλέους παραλογισμούς. Αφού, λοιπόν, είναι τόσο συντριπτικά τα ποσοστά υπέρ των κυβερνητικών μέτρων και όλος, σχεδόν, ο ελληνικός λαός επικυρώνει το θάνατό του και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, ΓΙΑΤΙ δεν κάνουν ένα δημοψήφισμα για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος;

Θα «ξύσουμε» όμως λίγο της μνήμη μας πάνω σε αυτό το θέατρο της απάτης και των εκβιασμών που παίζεται με τις δημοσκοπήσεις. Η μνήμη είναι το πιο ισχυρό όπλο…

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:

α) Βάσει δημοσκοπήσεων ήταν που ο ΣΥΝ του 3% εμφανιζόταν σαν ένα κόμμα του 18% και του 20%...

β) Βάσει δημοσκοπήσεων ήταν που η ΝΔ «είχε κερδίσει» τις εκλογές το 2000, αλλά τελικά τις κέρδισε το ΠΑΣΟΚ...

γ) Βάσει δημοσκοπήσεων ήταν που οι εκλογές του 2004 θεωρούντο «ντέρμπι», αλλά τις έχασε το ΠΑΣΟΚ «με τα τσαρούχια»...

δ) Βάσει δημοσκοπήσεων ήταν που η διαφορά των 3 μονάδων στις εκλογές του 2009 αποδείχτηκε πάνω από 10 μονάδες στην κάλπη...

Βεβαίως η λοβοτομή που υφίστανται τα λαϊκά στρώματα εδώ και τέσσερις μήνες, αναμφίβολα επηρεάζει κάποια λαϊκά στρώματα. Ακριβώς και γι’ αυτό μας κατακλύζουν αυτές οι τρομοκρατικές και εκβιαστικές δημοσκοπήσεις.

Άλλο, ωστόσο, ο τρομοκρατικός επηρεασμός κάποιων λαϊκών στρωμάτων και άλλο τα ποσοστά «χούντας» (!) , τα οποία παρουσιάζουν τον ελληνικό λαό σαν υπέρμαχο τού «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».

Τα τρομοκρατικά κλειδιά

Όλη αυτή η καταιγιστική απάτη αποκαλύπτεται από την τρομοκρατική της μεθοδολογία. Η μέθοδος αυτή συμπυκνώνεται στην τρομοκρατική σημειολογία λέξεων -κλειδιά:«Χρεοκοπία», «καταστροφή», «Τιτανικός», «εντατική», κ.λπ.

Λέξεις - κλειδιά μιας ακατάσχετης προπαγάνδας που θέλει να επιβάλει το «μύθο» ότι τα κυβερνητικά μέτρα είναι «αναγκαία», «σωτήρια», «επιβεβλημένα», «εθνικά», «πατριωτικά» κι άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια. Ξαφνικά μας προέκυψαν άπαντες «πατριώτες» και «σωτήρες» της εθνικής οικονομίας.

Οι ανελέητοι καταστροφείς του ελληνικού έθνους (αφανίζουν κάθε τι μου μυρίζει «εθνικό»), όλοι αυτοί που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο και έχουν ξεπουλήσει οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές τους ελληνικού έθνους, όλοι αυτοί που έχουν διαλύσει και ισοπεδώσει την ιστορική μας υπόσταση και τους συνεκτικούς ιστούς της ελληνικής κοινωνίας, που έχουν καταστήσει την ελληνική κοινωνία ένα φέρετρο και κατεχόμενη από τις στρατιές αλλοδαπών δούλων και μαφιών, όλοι αυτοί και οι πατριδοκάπηλες «τσόντες» τους, ξαφνικά μιλάνε για την «πατρίδα» και τη «σωτηρία» της…

ΟΙ κυνικοί και θηριώδεις δολοφόνοι της πατρίδας και της εθνικής, κοινωνικής μας υπόστασης μεταμορφώθηκαν σε φανατικούς «πατριώτες» και «σωτήρες» της ελληνικής κοινωνίας.Στην πρωτοπορία αυτής της «Εθνικής Σωτηρίας» τα ΜΜΕ: Οι «νταβάδες» και τα τσιράκια τους…Η οργή πολλαπλασιάζεται από την αηδία και τη φρίκη…

Για περισσότερα κείμενα πάνω στους τρομοκρατικούς μηχανισμούς του καθεστώτος και το ρόλο των ΜΜΕ ανοίξτε τη σελίδα:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewforum.php?f=38

Προς νέο διχασμό

Ο γνωστός αντιοικουμενιστής αρθρογράφος κύριος "Παναγιωτίδης" (δικό του εφεύρημα οι παρενθέσεις), επανήλθε εκ νέου. Και μας συνιστά : " Η αποτείχιση είναι η άποψη αφενός μεν ανθρώπων οι οποίοι δεν σταθμίζουν ορθά το θέμα και προπαντός, αφετέρου, ανθρώπων οι οποίοι υπό την ανωνυμία κρύβουν τη σχισματική παλαιοημερολογητική τους ιδιότητα." Αναγκάστηκα να του απαντήσω :

Μα, εσείς, τους αμφισβητείτε όλους και μονίμως, πίσω από πραγματικά και υπαρκτά πρόσωπα, βλέπετε τους γνωστούς σας εφιάλτες, που διαρκώς αναθεματίζετε. Αν για παράδειγμα, μαζί με τους εκλεκτούς σας στρατηγούς, βλέπατε να ηγούνται του αγώνα των Ορθοδόξων συσπειρωμένοι και μερικοί "σχισματαιρετικοί" επίσκοποι, τι θα κάνατε; Θα τους στέλνατε όλους στον ... αγύριστο επειδή μολύνουν την Αλήθεια και την Εκκλησία; Θα τους χαρακτηρίσετε "προβοκάτορες" ή μήπως, ο προβοκάτορας είστε σείς;

Όχι μόνον δεν οικοδομεί η γραφή του κ. "Παναγιωτίδη",αλλά εξακολουθεί να παραπλανά και να αποσιωπά σημαντικά γεγονότα σε σχέση με την καινοτομία του 1924. Με άλλα λόγια, θέλει να διαιωνίζει ένα ψεύδος και ήδη, προλειαίνει το έδαφος νέων διχασμών.

Ο μακαριστός Ιερομόναχος Θεοδώρητος, μου είχε απαντήσει απλά και δίχως υπεκφυγές, στο "διατί" κρίθηκαν άκυρα τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών.

"Τί ήθελες να κάνουμε; ήταν η απάντηση. Από τη μιά μέρα στην άλλη, μας ονόμασαν σχισματικούς και αιρετικούς, μας πέταξαν έξω, επειδή τους λέγαμε ότι η πράξη της αλλαγής του Εορτολογίου ήταν αντίθετη των Ιερών Κανόνων. Ποιά Σύνοδος και τι επίπεδο Συνόδου ήταν αυτό, που πήρε αυτή την απόφαση και μας ονόμασε σχισματικούς και αιρετικούς; Ποιά Σύνοδος και τι επίπεδο Συνόδου ήταν αυτό που μας επέβαλλε την καινοτομία; Τα όσα ακολούθησαν μετά, για τα οποία μας κατηγορούν, είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που ακολούθησαν, όταν ο παπισμός επέβαλε τις αυθαιρεσίες του. Κόπηκε ο παπισμός και προέκυψε ο προτεσταντισμός με τις παραφυάδες του. Κόπηκε και η δική μας Εκκλησία και πάθαμε τα ίδια. Το φαινόμενο είναι ιστορικά διαγνώσιμο και επιβεβαιωμένο. Αν δεν είχε τη διοικητική δομή των παπικών η εκκλησία της καινοτομίας, δεν θα έμενε τίποτα όρθιο. Και η διοικητική δομή, είναι κυρίως οι οικονομικοί λόγοι. Που φιμώνουν και δένουν τον κατώτερο και τον ανώτερο κλήρο".

Μετά από αυτά, δεν νομίζω ότι εκπλήσσει το πώς φτάσαμε στον ορθόδοξο οικουμενισμό. Πρώτα περάσαμε από την πόρτα του ορθόδοξου παπισμού, λίγοι διάβηκαν και το κατώφλι του ορθόδοξου προτεσταντισμού (αγγλικανισμού) και τώρα ταξιδεύουμε για την αναμενόμενη Νέα Οικουμενική Σύνοδο, που θα την επιτηρεί ο τουρκικός στρατός και η CIA. Όπως γίνεται με τη λέσχη Μπίλντεμπεργκ.

Σύγχρονοι Τάνταλοι

Ανάρτηση ενός σχολίου :
Στό  blogspot taxalia αναρτήθηκε η είδηση για υποτροπή της υγείας της ηθοποιού Μαίρης Χρονοπούλου. Μεταξύ άλλων εγράφετο :  "Ο καινούργιος Γολγοθάς για τη μοιραία και αγέρωχη «γυναίκα του κεφιού», που με την ομορφιά και το μπρίο της είχε κατακτήσει τους πάντες, ξεκίνησε περίπου πριν από ένα χρόνο. Στις 28 Μαρτίου συγκεκριμένα, όταν έσβησε τα φώτα για την «Ωρα της Γης»."

Το δε σχόλιο ήταν αυτό: 
Ο καινούργιος Γολγοθάς συνεχίζεται και δεν είναι καινούργιος. Είναι ανύπαρκτος, αλλά διαρκής, για όσους ανάβουν κεριά την "Ώρα της Γης". Που σβύνουν, όταν σημάνει και πάλι η "Ώρα της Γης".

http://taxalia.blogspot.com/2010/02/blog-post_9588.html 

Και μια φωτογραφία, τίτλος της οποίας θα μπορούσε να είναι : "Ο χορός του θανάτου"

Κυριακή της Ορθοδοξίας και η Πατριαρχική εγκύκλιος

Εγκύκλιο μας έστειλε ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος, με την ευκαιρία όπου σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Θα φροντίσουν άλλοι να του απαντήσουν σε ένα προς ένα, από τα πολλά διάστροφα, κακόδοξα και ψεύτικά, τα οποία συμβουλευτικά μας απευθύνει. Τον ενοχλούν οι φωνές που τον κατηγορούν ότι διαφθείρει την Πίστη μας. Προσωπικά αρκούμαι,  δειγματοληπτικά και μόνο, να σχολιάσω ένα σημείο για να μη μας περνά ηλίθιους. Γράφει στην εγκύκλιο:

"... ἀποσιωποῦν τὸ γεγονὸς (σ.σ. όσοι τον κατηγορούν επι αιρέσει)  ὅτι οἱ θεολογικοὶ διάλογοι διεξάγονται μὲ ὁμόφωνον ἀπόφασιν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν".

Ο ίδιος αποσιωπά το γεγονός ότι οι πολιτικοί διάλογοι διεξάγονται με ομόφωνον απόφασιν όλων των πολιτικών κρατών. Και συμπληρώνω, από εκλεγμένους αχυρανθρώπους. Όποιος τολμήσει να μείνει απ΄ έξω, το περιμένει η κακή τύχη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και πλήθος άλλων, που σφάζονται μεταξύ τους ή τους σφάζουν οι αδικούμενοι καλοί τους γείτονες (Κόσοβο). Και όλα αυτά, υπό την επίβλεψη των υψηλά ισταμένων ομόφωνων εκκλησιών και πολιτικών αρχηγών.

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας την μετατρέπει σε Κυριακή της Ματαιοδοξίας, βάζοντας κι αυτός το λιθαράκι του στον πύργο της πολιτικής και θρησκευτικής Βαβέλ που στήνεται. Την οικουμενικότητα αυτή - συμβολικά αναπαριστά και η επισυναπτόμενη φωτογραφία - δεν τη θέλουμε. Να την κρατήσει για τον εαυτό του και τους ομοίους του, ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος.

Μια διαφορετική απεργία

 Όσοι έχουν την καλή συνήθεια να πηγαίνουν στην Εκκλησία, θα έχουν ακούσει το: "Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου. Εὐλογητὸς εἶ, Δέσποτα, συνέτισόν με τὰ δικαιώματά σου. Εὐλογητὸς εἶ, Ἅγιε, φώτισόν με τοῖς δικαιώμασί σου". Αρχίζω με αυτό, για να συνεχίσω λέγοντας ότι σχετικώς πρόσφατα, οι διαβουλευόμενοι πολιτικοί, σκέφθηκαν και μας είπαν : Η πολιτική πρέπει να παράγει πολιτισμό! Κοντά σ'  αυτούς πήγαν και κόλλησαν οι της ακαδημαϊκής θεολογίας, φιλοσοφίας, Τέχνης κλπ. Είπαν, ότι κι αυτοί θα πρέπει να παράγουν θεολογία, Τέχνη κλπ. ή ακόμη και φιλοσοφία - σημ. έχει εκπνεύσει εδώ και κάμποσους αιώνες. Αυτά, είπαν οι ακαδημαϊκοί, θα βοηθήσουν. Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία παραγωγής (θεολογίας, Τέχνης κλπ) αλλά άρχισε και η γκρίνια. Οι ακαδημαϊκοί είδαν ότι ελάχιστα ασχολούνται μαζί τους οι πολιτικοί. 

Χωρίς αμφιβολία το ζήτημα των δικαιωμάτων αφορά στον πολιτισμό, κατ΄ επέκταση δε, τούτο άπτεται και της Θρησκείας.

Έτσι, μας βρίσκει σήμερα και το πρόβλημα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πρέπει κι αυτό να αλλάξει, γιά να είμαστε έτοιμοι με τα νέα δεδομένα που βρίσκονται μπροστά μας. Γίναμε πολυπολιτισμική κοινωνία, ένας νέος πολιτισμός προβάλλει και  νέα δικαιώματα άρχισαν να μας απασχολούν. Το τί μας ετοιμάζουν λίγο-πολύ το γνωρίζουμε και  ήδη, ξαναγράφονται πολλά και αναθεωρούνται περισσότερα.

Το μάθημα των Θρησκευτικών, λένε όσοι αποδοκιμάζουν τη σταδιακή μετατροπή του σε μάθημα θρησκειολογίας, πρέπει να παραμείνει μάθημα Θρησκευτικών. Δεν θα  ανεχθούμε ούτε "χλωρό κλαρί" από τους νεωτερισμούς. Θα γράφουμε ακατάπαυστα, μονίμως θα καταγγέλλουμε και ως συνήθως, συμπληρώνω, θα κλείνουμε τα μάτια.
Τα επιφωνήματα δυσαρέσκειας, μας συνιστούν οι ορώντες ασκητές και ερημίτες, είναι αρκετά!

Όπως όμως γνωρίζουμε - προφανώς το γνωρίζουν και οι "ορώντες" - όταν θίγονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι τελευταίοι κατέρχονται σε απεργίες και διεκδικούν αυτά που θεωρούν κεκτημένα : Μισθοδοτικά, συνταξιοδοτικά και λοιπά εργασιακά. Αυτά τους ανήκουν κι εκεί, αρχίζει το παζάρι, δίνεται η μάχη.

Τι συμβαίνει όμως όταν θίγονται κάποια άλλα δικαιώματα, για τα οποία ποτέ δεν γίνεται λόγος και τα παζάρια, δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα;

Όταν οι πιστοί βλέπουν ότι θίγονται τα δικαιώματά τους : Τα δικαιώματα του Θεού που πιστεύουν - είναι άλλωστε και δικά τους - τότε τι πρέπει να κάνουν;
Συνεχίζουν να προσέρχονται στις εκκλησιές όπου μνημονεύονται επίσκοποι, που το μόνο τους ενδιαφέρον είναι να κηδεύουν τους αποθανόντας και τότε, μόνο τότε, να υπενθυμίζουν το "ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου"; Δηλαδή, μόνο οι νεκροί είναι διδακτοί των διακαιωμάτων του Θεού; Εμείς οι υπόλοιποι, "οι ζώντες οι περιλειπόμενοι", τι είμαστε; Είμαστε ανεπίδεκτοι της μαθήσεως των δικαιωμάτων του Θεού; Όχι, δεν είμαστε. Τα δικαιώματα του Θεού, αυτά που χρειάζονται για τη σωτηρία του κόσμου, τη δική μας, αλλά και κάτι περισσότερο από αυτά, τα γνωρίζουμε. Οι επίσκοποι, πλην ελαχίστων, άλλοτε τα διαστρέφουν (σημ. "Τα νεφρά δεν σας χρειάζονται για τον ουρανό αλλά για τη γη και μη τα παίρνετε φεύγοντας", μας είπε ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος) και πότε υποκρίνονται πως δεν τα βλέπουν. Τα απεμπολούν σκόπιμα διότι θεωρούν προτιμότερο να ενώσουν τις εκκλησίες και μετά όλες τις θρησκείες. Μόνο αυτό το δικαίωμα του Θεού τους απασχολεί και κανένα άλλο.

Αυτοί δεν είναι ιερείς που διδάσκουν τα του Θεού. Είναι αντιλεγόμενοι ιερείς και υιοί λοιμοί, που προτείνουν το δικό τους θέλημα και τα δικά τους δικαιώματα εν ονόματι δήθεν του Θεού.

Λοιπόν; Θα εξακολουθήσουμε να παίρνουμε ευλογίες από αυτούς τους ιερείς - επισκόπους, που καταπατούν τα νόμιμα του Θεού, προβάλλουν τα δικά τους και απλώς αρκούνται στο κατευόδιο, για να μάθουμε μετά θάνατον τα δικαιώματα του Θεού; Νομίζω, ήλθε η ώρα να κηρύξουμε οι πιστοί τη δική μας απεργία. Την κατά Θεόν απεργία, προς όλους τους οικουμενιστές ψευδοεπίσκοπους - κήρυκες μιας ολιστικής θρησκείας. Τα λόγια πλέον δεν αρκούν. Ό,τι κι αν γράψουμε, δεν τους ενδιαφέρει. Μόνο όταν βρεθούν σε άδειες εκκλησιές θα καταλάβουν. Μόνο όταν τα παιδιά μας αρνηθούν αυτά τα θρησκευτικά, που τους ετοιμάζουν, θα αρχίσουν να βλέπουν εφιάλτες. Μόνο αυτή η Δράση θα αναχαιτίσει τις δικές τους βέβηλες και βλάφημες αντιδράσεις.

Επί των ερειπίων

Γνωστή,  φρονηματίζουσα τους ολιγομαθείς και άκρως επιεικής, θεολογική γραφίδα επανήλθε και πάλι στο θέμα των διαφαινόμενων επικίνδυνων εξελίξεων με όλα όσα διαπράττει ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος. Δεν πρέπει, έγραφε, να ενεργούμε ο καθένας "κατά την ιδίαν γνώμη".  Αυτό είναι δείγμα ενυπάρχουσας προτεσταντικής διάθεσης. Πρέπει όλα να γίνουν συντεταγμένα και με την υπόδειξη στρατηγού ή στρατηγών. Προς το παρόν, συνέχιζε, δεν φαίνεται κανείς να υπάρχει και άρα, καλό είναι να βάλουμε "στο ψυγείο" τη σκέψη για αποτείχιση.

Και λέω εγώ, από τη μια θα σκεπτόμαστε μη τυχόν μας πουν προτεστάντες, όσοι βλέπουμε ότι τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, και από την άλλη, θα πρέπει να σκεπτόμαστε μη τυχόν και μας πουν παπικούς. Αν βρεθεί ένας και βροντοφωνάξει "φτάνει πιά", αμέσως θα ξεπεταχτούν οι σώφρονες και οι φρoνηματίζοντες : "Αυτός μας το παίζει σαν τον αλάθητο πάπα", θα μας πουν.
 
Για ποια όμως "αποτείχιση" να κάνουμε λόγο, όταν πλέον δεν υπάρχουν τείχη; Και οι στρατηγοί, που να βρεθούν; Όλοι έχουν αυτομολήσει ή απλά φέρουν τον τιμητικό τίτλο του στρατηγού. Επίτιμοι έγιναν. Τους δίνουν τις πρωτοκλισίες και τις πρωτοκαθεδρίες και, οι γνωστοί επικοινωνιακοί λόγοι, τους καθιστούν άχρηστους.

Κάποτε, μια φορά, υπήρξε ένας Μέγας Φώτιος. Ο οποίος μέσα σε μια εβδομάδα έγινε Πατριάρχης από απλός λαϊκός. Ήξερε όμως τι παιγχνίδι έπαιζαν οι παπικοί από χρόνια. Το filioque δεν ανακαλύφθηκε επί μεγάλου Φωτίου. Η φωτιά σιγόκαιγε από τον 6μΧ αιώνα, ίσως και παλαιότερα, στις αυλές της Δυτικής Εκκλησίας. Και όταν ξεδιάντροπα βγήκαν οι Λατίνοι να αποκηρύξουν την εκλογή του Πατριάρχη Φωτίου για να βάλουν στη θέση του πατριάρχη τον Ιγνάτιο, τον οποίο κι αυτόν είχαν αποκηρύξει οι Λατίνοι, τότε και ο Μέγας Φώτιος βγήκε και "τους τα έσυρε", κατά την κοινή έκφραση.
Το filioque και το πρωτείο, τους είπε, αρκετά τα ανεχθήκαμε. Και σιωπήσαμε. Τώρα θα τα ακούσετε. Τα άκουσαν,  τα ακούν  και θα τα ακούν μέχρι της συντελείας των αιώνων.

Ποιος τολμά σήμερα να τον μιμηθεί από τους νυν ανύπαρκτους στρατηγούς; Και ποιος είναι εκείνος ο λαϊκός, που θα σήκωνε στις πλάτες του όλο αυτό το (σημερινό) φορτίο. Εδώ, κάποιοι Μοναχοί που αγωνίζονται, κρίθηκαν σχισματικοί και αφορισμένοι και καταδικάζονται στον δι΄ ασιτίας θάνατο και δεν θα καταδικάσουν σε παρόμοιο οικονομικό και άλλο, θάνατο τον οποιονδήποτε λαϊκό (εννοώ πολιτικό);

Το μήνυμα της εποχής είναι ένα: Να κάνεις αυτό που κάνουν και οι άλλοι. Κλέφτες οι άλλοι, κλέφτης κι εσύ. Ψεύτες οι άλλοι, ψεύτης κι εσύ. Φονιάδες οι άλλοι, κι εσύ φονιάς! Αυτός είναι ο δρόμος και ο τρόπος που πορευόμαστε, επιτελούντες συνάμα και τον καλόν αγώνα της πιστεως. Όχι αποτείχιση, όχι διακοπή μνημοσύνου, όχι εκτός εκκλησίας. Όλα ήρεμα, εύτακτα και ευγενή, σε μια εποχή που κυριαρχεί η αλαζονία, το θράσος και η αταξία. Και τα φονικά δεν πάνε πίσω.

Τα τείχη έπαψαν να υπάρχουν. Αργά το πήραμε είδηση. Καιρός να αναρωτηθούμε μήπως έπαψε να υπάρχει και αυτό που ήταν κάποτε η Εκκλησία επί Μεγάλου Φωτίου. Αν προτιμήσουμε τη σιωπή, χαμένοι είμαστε. Κι αν πάλι φωνάξουμε το ίδιο. Καλύτερα, ας μας πάρουν το κεφάλι αφού προηγουμένως ακούσουν τη φωνή μας. Κάποιος μπορεί να μας ακούσει.

Ο παπάς, ο ζευγάς και ο Έλληνας

Θα το ακούσατε προφανώς δια στόματος κ. πρωθυπουργού : "Έλληνας και γεννιέσαι και γίνεσαι"! Μήπως έχετε καμιά αντίρρηση; Μάλλον, ναι, έχετε. Και γιατί παρακαλώ; Διότι το πιθανότερο θα θυμάστε τη λαϊκή παροιμία, η οποία  λέγει : " Ή παπάς ή ζευγάς". Δεν γίνεται να είσαι και παπάς και ζευγάς, Έλληνας και λαθραίος Έλληνας. Πάντως ο κ. Παπανδρέου διαφωνεί. Μας βεβαιώνει ότι Έλληνας και γεννιέσαι και γίνεσαι. Με λόγια διαφορετικά, μπορείς να είσαι και παπάς και ζευγάς.

Ο κύριος πρωθυπουργός δεν μου φαίνεται να ασχολήθηκε ποτέ με τα λαϊκά γνωμικά και τι παραπέρα αυτά έχουν να μας πουν σε μερικές περιπτώσεις. Και η περίπτωση του "ή παπάς ή ζευγάς", αποτελεί περίπτωση δύσκολη για να την καταλάβει ο μέσος Έλληνας ή οπωσδήποτε, κάποιος που έμαθε σε προχωρημένη ηλικία τα Ελληνικά.

Τι όμως θέλει να μας πει αυτό το γνωμικό, πέρα από τη συνήθη άποψη που έχουν οι περισσότεροι και η οποία συνιστά στον άνθρωπο, να μην επιδίδεται σε άλλες δραστηριότητες εκτός από εκείνες που γνωρίζει; Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Ο παπάς δεν μπορεί να κάνει τον ζευγά, διότι δεν είναι θεμιτό να μπει στη λογική του ζευγά. Και ποιά είναι η λογική του ζευγά; Όταν κάποιος ζητήσει από έναν να του οργώσει το χωράφι, εκείνος θα του πει "τόσα θέλω". Αν η τιμή δεν είναι συμφέρουσα, θα ψάξει να βρει άλλον και έπειτα άλλον. Τελικά, ένας από όλους  θα κάνει την καλύτερη προσφορά και θα πάρει τη δουλειά.

Με βάση αυτό το σκεπτικό, το οικονομικό "αλισβερίσι", ο θυμόσοφος λαός έχει πει το "ή παπάς ή ζευγάς".Ή το ένα ή το άλλο. Ο παπάς δεν μπορεί να μπεί στη λογική του παζαριού. Τώρα όμως αυτά δεν ισχύουν. Οι παπάδες έγιναν ζευγάδες και αποφεύγω τον πειρασμό να αναφερθώ σε επώνυμα παραδείγματα ιερέων της υπαίθρου, που βγάζουν στην αγορά τα έργατικά τους χέρια και εισπράττουν μεροκάματο πχ. από κλάδεμα-μάζεμα ελιάς και πολλά άλλα αγροτικά. Παράλληλα, ασκούν και το βιοποριστικό επάγγελμα (;) της ιεροσύνης.

Αυτά είναι τα νέα μας ήθη και ουδείς πρέπει να αισθάνεται άβολα και άκομψα, όταν ακούει τον πρωθυπουργό να μας λέει "Έλληνας και γεννιέσαι και γίνεσαι". Όλα εξελίσσονται. Εδώ οι παπάδες έγιναν ζευγάδες, δεν θα γίνουν Έλληνες όλα αυτά τα στίφη που μας κατέκλυσαν; 'Οταν οι παπάδες μπαίνουν στη λογική των ζευγάδων, στη λογική του οικονομικού παζαριού, δεν θα μπούν και οι (υποτιθέμενοι Έλληνες) κυβερνήτες μας. Δώστε μας τόσα κι εμείς θα σας τους κάνουμε όλους Έλληνες. Ως προς τα υπόλοιπα, τα ηθικοθρησκευτικά και τα ανθρωπιστικά, αυτό είναι το χρυσό περιτύλιγμα για να καλύψουν την ιδιοτέλεια και τον τυχοδιωκτισμό τους οι ηθικίζοντες πολιτικοί και οι άλλοι (...). Δεν είμαστε τόσο αφελείς όσο νομίζουν.

Η αντεπίθεση των Ταγμάτων

Τα κατωτέρω δημοσιεύθηκαν στη εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Κοντεύουμε να γίνουμε, αν δεν γίναμε, φονταμενταλιστές. Ιδού τι γράφει στις 09/02/2010 με το βαρύγδουπο τίτλο : "Τάγματα νεοσυντηρητικών πολιορκούν την Ορθοδοξία".

" Την περασμένη Τετάρτη ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος με μια βαρυσήμαντη ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών στηλίτευσε το φαινόμενο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, είπε, «ατυχώς εν πολλοίς κατατρέχεται υπό τινος εσωστρεφείας, περιοριζομένη συνήθως εις την επίλυσιν των εσωτερικών της κύκλων, κωφεύουσα, ενίοτε υπό την πίεσιν φονταμενταλιστικών κύκλων, εις τας εκκλήσεις διά συνεργασίαν και καταλλαγήν, ως εάν μη ήτο δυνατόν να διατηρήση αλώβητον την ταυτότητά της, εάν ανοίξη και τείνη τας χείρας της εις συνεργασίαν μετά των άλλων. Αλλ΄ ο όντως μέγας πλούτος της Ορθοδοξίας δεν της εδόθη προς συντήρησιν. Οφείλει η Ορθοδοξία να χρησιμοποιήση την παράδοσίν της, τον θεολογικόν και πνευματικόν θησαυρόν της, διά να αντιμετωπίση ο σύγχρονος άνθρωπος τα φλέγοντα υπαρξιακά προβλήματά του». Την ίδια ώρα, ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος δείχνει να δίνει σαφείς εντολές στους συνεργάτες του: «Δεν μπορούμε να μείνουμε εγκλωβισμένοι». Και απευθυνόμενος στον Οικουμενικό Πατριάρχη κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχαν τον περασμένο Ιούλιο φέρεται να επισήμανε ότι «εμείς είμαστε κληρικοί, δεν έχουμε το δικαίωμα να μείνουμε απαθείς στον κόσμο που θέλει να ακούσει το μήνυμά μας».
Οσο για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο δείχνει να μετράει τα τραύματα που του προκαλούν πολλές φορές οι φονταμενταλιστές. Καθηγητής πανεπιστημίου και ένας από τους ελάχιστους ορθοδόξους που γνωρίζουν καλά το Ισλάμ, ο κ. Αναστάσιος δηλώνει προς πάσαν κατεύθυνση: «Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπήσουμε. Εκεί έξω μας περιμένουνε εκατομμύρια πληγωμένες ψυχές που θέλουν να μας ακούσουν»...".

Αντί να ασχοληθώ με ένα προς ένα τα σημεία που θίγει ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος και οι άλλοι  - τα της εφημερίδας δεν χρειάζεται - θα ήθελα να θέσω έναν προβληματισμό, που με απασχολεί εδώ και χρόνια. Όταν ακούμε ή διαβάζουμε αυτά που μας λέει ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος (υπάρχουν  πολλοί σαν αυτόν)  δεν ξέρουμε πως να τα εκτιμήσουμε. Είναι αυτά που λέει εμπνεόμενα εκ Πνεύματος αγίου ή είναι απλά η άποψη ενός ιερωμένου; Που φέρει μάλιστα και τον τίτλο "οικουμενικός". Τι συμβαίνει τέλος πάντων; Αν αυτά αφορούν προσωπικές του απόψεις δεν τίθεται κανένα ζήτημα. Αν όμως λέγονται ως απηχούντα αυτό που το ονομάζουν (ή ονομάζεται) "η συνείδηση της Εκκλησίας", ερευνητέο πού τη βρήκαν αυτή τη συνείδηση, πώς την έψαξαν και τελικά, ποιοι ήταν αυτοί, που μπόρεσαν να εισχωρήσουν στο λεγόμενο "ομαδικό ασυνείδητο";

Το δίχως άλλο, εδώ χρειάζεται και η θεία έμπνευση. Δεν γίνεται διαφορετικά. Οπότε, αυτά που ακούμε ή διαβάζουμε και τα οποία προέρχονται εκ στόματος του οικουμενικού κ. Βαρθολομαίου, είναι λόγοι θεόπνευστοι και οφείλουμε να τους δεχθούμε. Το ερώτημα όμως είναι, ότι για να γίνουν αυτά αποδεκτά, πρέπει να έχουν και το σημείο αναφοράς τους. Αν ήταν διαφορετικά, τότε ο κάθε υψηλόβαθμος της ιεροσύνης θα ήταν de facto ο διαμηνυτής του θείου θελήματος ή της "θείας" άποψης, ανάλογα με τις προκύπτουσες και υπάρχουσες, συγκυρίες, ανάγκες κλπ. Οι οποίες, φυσικά, ξέρουμε πώς διαμορφώνονται σήμερα και κυρίως, ποιοι τις διαμορφώνουν.

Αν λοιπόν αυτά που μας λέει ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος δεν είναι "του καιρού", του δικού του θελήματος ή εν πάση περιπτώσει η άποψή του, αλλά είναι όντως λόγοι εμφορούμενοι εκ Πνεύματος αγίου, του οποίου Πνεύματος την Οικουμενικότητα ουδείς έχει πρόθεση να αμφισβητήσει, ας μας υποδείξει τις αναφορές και τις αντιστοιχίες των δικών του λόγων και έργων, με όσα έχει ο ίδιος υποσχεθεί, δι΄ όρκου μάλιστα, να διαφυλάσσει. Να διαφυλάσσει δηλαδή τους λόγους και τα έργα των προκατόχων του, πολλοί των οποίων έμειναν στην Ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγή, σε αντίθεση με άλλους.
Επομένως, για να γίνει τελικά κι αυτός αποδεκτός ως Οικουμενικός, πρέπει να εκφράζει μιά ή περισσότερες Αλήθειες. Που παραμένουν και θα παραμείνουν ανεξίτηλες, όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Δεν θα αναφερθώ σε χαρακτηριστικούς δικούς του αφορισμούς, όπου κάθε άλλο φαίνεται  ότι ακολουθεί τη σύμφωνη γνώμη των προκατόχων Πατέρων, που η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους. Θα ήθελα μόνο να επισημάνω τούτο: Τον φονταμενταλισμό θα ήταν καλύτερα να τον ξεχάσει όσον αφορά εμάς τους Ορθοδόξους. Να θυμάται μόνο, ότι αν δεν υπήρχαν οι οψίμως διαγνωσθέντες φονταμενταλιστές, ο ίδιος θα ήταν εντελώς άγνωστος. Μπορεί και ανύπαρκτος. Ότι είναι αυτό που είναι, το χρωστά σε κάποιους αφελείς που προτίμησαν να τους φάνε τα λιοντάρια, άλλους που τους "ξόφλησαν" στην οδοιπορία, άλλους που τους έκοψαν χέρια ή γλώσσα και τέλος, υπήρξαν κι εκείνοι που αποχώρησαν από τα εγκόσμια για να κλειστούν σε Μοναστήρι, όταν κατάλαβαν το κακό που έκαναν. Και ας θυμάται κάτι ακόμη. Ο μέγας πλούτος της Ορθοδοξίας, όπως ο ίδιος τον χαρακτήρισε, δεν μας δόθηκε ασφαλώς για συντήρηση. Αλλά δεν μας δόθηκε και για απόκρυψη. Ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος δεν είναι ούτε συντηρητής του πλούτου της Ορθοδοξίας, ούτε εκθέτης αυτού του πλούτου. Η συμπεριφορά του το μόνο που φέρει στο νου, είναι ο πονηρός δούλος του ενός ταλάντου. Τον πλούτο της Ορθοδοξίας τον κρύβει όχι μόνο αυτός, αλλά και οι όμοιοι με αυτόν, που αναφέρονται στο εκτενές ρεπορτάζ της εφημερίδας. Το αυτό ισχύει βέβαια και για τη δημοσιογράφο του άρθρου "Τάγματα νεοσυντηρητικών πολιορκούν την Ορθοδοξία". Μικρή η δική της ζημιά. Την άποψή της γράφει και τίποτα περισσότερο.

Οι διαφημιστές των Μεταμοσχεύσεων δια του Τύπου

Αυτά τα γράφει στις 05/02/2010 "ΤΟ ΒΗΜΑ" :

"Λόγω του φόβου και της παραπληροφόρησης σε ό,τι αφορά τη μεταθανάτια δωρεά οργάνων, η συντριπτική πλειονότητα των μεταμοσχεύσεων γίνεται με όργανα που προέρχονται από συγγενείς ζωντανούς δότες, τη στιγμή που στον υπόλοιπο κόσμο το 85% των μοσχευμάτων προέρχεται από πτωματικούς δότες".

Και ο σχολιαστής, δηλαδή εγώ, ο οποίος κατά τον αρθρογράφο του "ΒΗΜΑτος" μπορεί να είναι ένας εξ εκείνων που παραπληροφορεί (sic), υποστηρίζει και πάντα λέει, ότι αυτό αποτελεί συστηματική παραπληροφόρηση εκ μέρους του Τύπου και άκρως αντιεπιστημονικό μεγάλο ψέμα. Ποιό;

Αυτό : "Λόγω του φόβου και της παραπληροφόρησης σε ό,τι αφορά τη μεταθανάτια δωρεά οργάνων", και αυτό : "...τη στιγμή που στον υπόλοιπο κόσμο το 85% των μοσχευμάτων προέρχεται από πτωματικούς δότες."

Ούτε μεταθανάτια (sic) αφαίρεση οργάνων γίνεται, ούτε τα μοσχεύματα λαμβάνονται από πτωματικούς (sic) δότες. Αυτή την παραπληροφόρηση καταγγέλλω από το 1987 και ελάχιστες ήταν οι φορές όπου επιστολές ή άρθρα δικά μου, είδαν το φως της δημοσιότητας για την εκτός κοσμικών - οικονομικών και άλλων - συμφερόντων ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού.

Κι έχουν ύστερα το θράσος να βγαίνουν και να αποκαλούν εμάς, που τους λέμε διαφορετικά πράγματα, ταλιμπάν και φασίστες! Αυτοί που έχουν το μονοπώλιο της, υποτίθεται, δημοκρατικής και ευπρεπούς ενημέρωσης. Ό,τι θέλουν γράφουν και όπως θέλουν το γράφουν. Αν έκαναν διαφορετικά οι εφημερίδες τους θα έκλειναν ελλείψει διαφημίσεων.

Υστερόγραφο.
Αφού λόγος γίνεται για τις διαφημίσεις και τον Τύπο, η αναρτηθείσα στο θέμα αυτό φωτογραφία δείχνει και το κυρίαρχο ρεύμα ή τάση, που ακολουθούν οι εφημερίδες και γενικότερα, ό,τι έχει να κάνει με αυτό που ονομάζεται σήμερα "διαφήμιση", πληροφόρηση ή ενημέρωση.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι Μεταμοσχεύσεις

 "Επίστευσα διο ελάλησα"

Κατά την επίσκεψη του πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Καλαμάτα, του ζητήθηκε να εγκαινιάσει τη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού την οποία έφτιαξε ο Όμιλος Νεφρολογικών Κέντρων ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ στην Μεσσήνη. Μεταξύ άλλων είπε και τα ακόλουθα:

Επί τη ευκαιρία, παρενθετικώς, θα ηθέλαμε να κάμωμεν θερμοτάτην έκκλησιν υπέρ της δωρεάς οργάνων. Θα επαναλάβωμεν το σύνθημα το οποίον είδομεν επικολλημένον εις πολλά αυτοκίνητα εις την Αυστραλίαν, κατά παλαιοτέραν επίσκεψιν ημών εις την χώραν εκείνην: «Μη παίρνετε τα νεφρά σας μαζί σας στον ουρανό. Κάποιοι τα χρειάζονται στην γη!». Η Ελλάς ζη, ατυχώς, μίαν διαρκή τραγωδίαν τροχαίων ατυχημάτων με οδυνηρώς μεγάλον αριθμόν θυμάτων.Το καλλίτερον μνημόσυνον που θα ηδύναντο να τους κάμουν οι συγγενείς των, θα ήτο να εδώριζον τα όργανά των προς μεταμόσχευσιν. Τούτο όχι μόνον θα έσωζε ζωάς, αλλά και εις τους ιδίους θα προσέφερε μεγάλην ικανοποίησιν, με την σκέψιν ότι ο άνθρωπός των, και αναχωρήσας εντεύθεν, εξακολουθεί να είναι χρήσιμος εις την κοινωνίαν και να ευλογήται ευγνωμόνως το όνομά του!

"Παρενθετικώς" λοιπόν ας γράψω κι εγώ τα ακόλουθα, αρχίζοντας με το : Καιρός ήταν ! Μέχρι τώρα δεν μας είχε πει τίποτα ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος για τα ταξίδια του ανα την υφήλιο. Μας είπε τώρα τις εντυπώσεις από την Αυστραλία και ήταν αυτή με το σύνθημα στα αυτοκίνητα "τα νεφρά σας χρειάζονται στη γη και όχι στον ουρανό". 

Αν δεν κάνω λάθος, όμως, χρέος έχει να ανάγει την γη - τα ανθρώπινα - στον ουρανό και όχι να κάνει  το αντίστροφο. Αυτό το λειτούργημα ασκεί, διαρκώς οφείλει να μας το υπενθυμίζει, γιατί εμείς, πολυάσχολοι και μόνιμα περισπασμένοι στα βιοτικά, το ξεχνάμε. Μόνο τα γήινα μας απασχολούν και λίγο ή καθόλου τα επουράνια. 

Αυτό μέχρι τώρα νομίζαμε και, να, ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος ! Κι αυτός έγινε σαν εμάς !! Μόνο που φορά κάτι περίεργα μαύρα ρούχα, έχει ένα καπέλο στο κεφάλι και τον ονομάζουν "οικουμενικό" !!! Μπα σε καλό μας, άλλο πάλι κι αυτό. Μια φορά το χρόνο είναι οι Αποκριές και αυτός φορά τούτη τη φορεσιά ολοχρονίς. 

Τέλος πάντων, ας ελπίσουμε ότι θα το καταλάβει και όλα αυτά, ράσα, καλυμμαύχια και άλλα, θα πάνε στο μουσείο της παράδοσης. Όσο για το "οικουμενικός" αυτό του το χαρίζουμε. Δημοκρατία έχουμε κι εδώ είναι Ελλάδα, όπου έκαστος είναι "ό,τι δηλώσεις". Ο ουρανός κατέβηκε στη γη, μετά όλα τελείωσαν, και ο άνθρωπος είναι πλέον μόνο για τα εγκόσμια και τα κοσμικά  Πολύ ωραία. Οι ουρανοί δεν έχουν ανάγκη από νεφρά, καρδιές πνεύμονες. Οι κοσμικές "εκκλησίες", και όχι η Επουράνιος, έχει ανάγκη από δυο, ίσως και περισσότερους, πνεύμονες. Έτσι μας λένε, άρα, χρήσιμες οι μεταμοσχεύσεις.


Μετά μας είπε για τα μνημόσυνα. Το καλύτερο μνημόσυνο, είπε, είναι να γίνουμε όλοι δωρητές οργάνων και όταν εμείς ή ένας δικός μας, κοντεύει να ξεψυχήσει να δίνουμε στους γιατρούς την εντολή να κάνουν αυτοί - χμ, τι άλλο - το μνημόσυνο. Τι τα θέλουμε τα κόλλυβα, τα Ψυχοσάββατα, τα μνημόσυνα στις εκκλησιές; Όταν φεύγει μια ψυχή, πριν φύγει μάλλον,  είναι προτιμότερο να μεταμοσχεύεται. Θα γιατρευτεί έτσι και η κοινωνία, κατά τον οικουμενικό κ. Βαρθολομαίο.  Όχι σαν κάποιους άλλους που θέλουν να μετεμψυχώνονται σε δεντράκια, σε ζωάκια και άλλα συμπαθή "όντα" του ζωικού και του φυτικού βασιλείου. Τι ανοησίες είναι αυτές, θεέ μου. 

Η ψυχή του ανθρώπου πρέπει να μεταμοσχεύεται, αρκεί βέβαια, αυτός που την προσφέρει, να μην έχει πεθάνει εντελώς.  Άρρωστος βαριά πρέπει να είναι, σε προθανάτιο στάδιο, και τότε όλα γίνονται τέλεια. Και νόμιμα. Η εξ ανθρώπων αφαιρούμενη ψυχή να πηγαίνει κατευθείαν σε άλλο άνθρωπο. Τέλειο ! Θαυμάτων θαύμα !! Αλλά, με την βοήθεια του Θεού !!!


Μια και το έφερε η κουβέντα, και πριν δώσουμε τη συνέχεια, απορίας άξιο είναι για ποια ψυχή  (θα την έγραφα εντός εισαγωγικών) κάνουμε λόγο; Αυτή η λέξη μας πηγαίνει σε άλλα πράγματα, σε παλιές αναπόδεικτες θεωρίες (τώρα τα ονομάζουν εγωκεντρικά ψυχοπαθολογικά σύνδρομα κλπ) και όχι σ΄ αυτό που όλοι σήμερα αποδεδειγμένα γνωρίζουμε και πιστεύουμε. Όλα είναι ενέργεια και η ψυχή είναι κι αυτή μια μορφή ενέργειας. Για ενέργεια λοιπόν είναι καλύτερα να γίνεται λόγος, μη μας περάσουν για μουχλιασμένους, και όχι για ψυχή. 

Και ως εδώ καλά. Έλα όμως που ο οικουμενικός πατριάρχης μας μπέρδεψε; Μας τα μάσησε, και μας ανακάτωσε με αυτή τη βοήθεια του Θεού. Τι είπε;

"Σήμερον όμως, που ο Θεός έδωκε πλούσιον τον φωτισμόν Του εις τους επιστήμονας και εφθάσαμεν εις το θαύμα της μηχανικής αιμοκαθάρσεως, επετεύχθη η μεγάλη επιμήκυνσις του χρόνου ζωής των συγκεκριμένων ασθενών, δια πολλούς δε, που ευχόμεθα ο αριθμός των να αυξάνεται, ακολουθεί κατόπιν και δεύτερον μεγαλύτερον θαύμα, το της μεταμοσχεύσεως νεφρού".


Τι τον ήθελε τον Θεό; Ο Θεός βρίσκεται στα επουράνια, είναι μάλιστα ο Ζωοδότης, αφού Εκείνος "ενεφύσησεν και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν". Ποιον φωτισμό ψυχής μας έδωσε, άραγε, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός ; Μας έδωσε το πνεύμα της πλάνης των μεταμοσχεύσεων; Ή μας έδωσε το Πνεύμα το ζωοποιό που αφθαρτίζει τον άνθρωπο;

Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε το δεύτερο και απορρίπτουμε την οποιαδήποτε επιμήκυνση του πρόσκαιρου χρόνου της ζωής μας, όταν αυτή γίνεται σε βάρος άλλου ανθρώπου. Καθώς ο Ιώβ ομολογούμε κι εμείς : «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο, ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο, είη το όνομα του Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας». 

Αυτά είναι δυστυχώς ψιλά γράμματα για τον οικουμενικό κ. Βαρθολομαίο. Τον ενδιαφέρουν τα "χοντρά" γράμματα, σαν τα διαφημιστικά που είδε κολλημένα στα αυτοκίνητα της Αυστραλίας. Είναι φυσικά και αυτά του "χαρίεντος"  Μεσογειακού Κέντρου για διακοπές (!!!) αιμοκάθαρσης. Περισσότερα δεν χρειάζονται. Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, οι ουρανοπολίτες άνθρωποι του Θεού γνωρίζουν και να μιλούν και να διαβάζουν και γράφουν : "Επίστευσα διο ελάλησα".

Η επιστημονική φαντασία και το ειδικό, της ευθανασίας, δικαστήριο

Η σημερινή είδηση (blogspot ΑΚΤΙΝΕΣ και "Ελευθεροτυπία") είναι ασφαλώς μικρή. Σε λίγα χρόνια όμως θα έχει γίνει μεγάλη. Ένας διάσημος (έστω) για τα δημοφιλή χιουμοριστικά του μυθιστορήματα, ο Βρετανός Τέρι Πράτσετ, - πρόσφατα απόκτησε και τον τίτλο του Σερ (ή σερ) - πάσχει από τη νόσο του Αλτζχάϊμερ. Αυτό δεν είναι η είδηση. Είναι, ότι ο κύριος αυτός εισηγείται  (με όσο μυαλό του έχει απομείνει)  τη σύσταση ειδικού δικαστηρίου, που θα αποφαίνεται ότι ο τάδε και ο τάδε, πληρούν τους ιατρικούς όρους, ώστε να αναλαμβάνει η Επιστήμη, και ουδείς άλλος, όσους πάσχουν από  αρρώστιες για τις οποίες δεν μπορεί τίποτα να γίνει πλέον. Η σωτηρία (σε εισαγωγικά) πρέπει να ανατεθεί στα χέρια των γιατρών και να τερματίζουν αυτοί τη ζωή του ασθενούς μέσα στο οικιακό του περιβάλλον.

Ο κ. Πράτσετ δήλωσε ότι θα μπορούσε να γράψει  και ένα εκατομμύριο βιβλίων αξίας, αν ήξερε ότι θα πεθάνει όποτε αυτός θέλει (σημ. το είπε κάπως διαφορετικά). Σημειώσατε ότι τα βιβλία του είναι επιστημονικής φαντασίας. Και αναρωτήθηκε, αφού δική του είναι η ζωή, γιατί να μην είναι δικός του και ο θάνατος; Ποιος ο λόγος, είπε, να χρειάζεται να περιμένει στην αίθουσα αναμονής του Θεού;

Αν ασχολούμαι με τον κ. Πράτσετ, δεν είναι γιατί έχω ή θέλω, να προτείνω κάτι διαφορετικό. Άνθρωποι όπως αυτός δεν αλλάζουν με τίποτα. Θέλω να προστατεύσω τους γιατρούς, οι οποίοι λίγο - πολύ συμμερίζονται παρόμοιες απόψεις. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θα πρέπει οι γιατροί να αναλάβουν το ρόλο του "αγαπητικού" (sic) εκτελεστή. Και ακόμη, για ποιο λόγο θα πρέπει το "ειδικό δικαστήριο" να δίνει το απαλλακτικό θανατικό βούλευμα.

Αν ο κ. Πράτσετ και οι ομόφρονες με αυτόν θέλουν  απόφαση του δικαστηρίου για να προβούν οι γιατροί στην εκτέλεση ενός ασθενούς, χωρίς να τιμωρηθούν, θα ήταν καλύτερη πρόταση η εξής : Το ειδικό δικαστήριο να μελετά τις ιατρικές γνωματεύσεις και αφού οι γιατροί επιβεβαιώνουν ότι το προσδόκιμο επιβίωσης του ασθενούς θα είναι "βίος αβίωτος" να εκδίδει την απόφαση, ώστε να προμηθεύονται οι συγγενείς του ασθενούς ειδικά φάρμακα (χάπια) και να του τα χορηγούν.
Και όλα αυτά, εννοείται,εφόσον ο υποψήφιος για ευθανασία (σημ. δική μου η ζωή, δικός μου και ο θάνατος) έχει πρώιμα εγκαταλείψει την ιδέα να δώσει ο ίδιος ένα τέλος στη ζωή του πηδώντας από ικανό ύψος ή απλούστερα, να πέσει για ύπνο με το μισό του σώμα μέσα σε μια μεγάλη σακούλα, όπως αυτές που είναι για τα σκουπίδια. Με το κεφάλι μέσα φυσικά. Θα τον πάρει ο ύπνος και μετά δεν θα ξυπνήσει ποτέ. Βέβαια υπάρχουν και χίλιοι άλλοι τρόποι.

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί ο κ. Πράτσετ θέλει να δημιουργηθεί ειδικό δικαστήριο; Γιατί να μετατίθενται οι ευθύνες σε άλλους και όχι σε αυτόν που συμφωνεί με το "δόγμα" : Δική μου η ζωή, δικός μου και ο θάνατος. Βέβαια, ο Βρετανός μυθιστοριογράφος πονημάτων επιστημονικής φαντασίας οδεύει τη λεωφόρο της νόσου Αλτζχάϊμερ και ξέρει τι τον περιμένει. Οπότε δυο είναι οι επιλογές που έχει. Ή να εγκαταλείψει τον αυτοκινητόδρομο και να πάει αυτός και το αμάξι του για ανακύκλωση ή να καθίσει να περιμένει στην αίθουσα αναμονής του Θεού. Που ξέρει; Μπορεί να του έρθει η έμπνευση και να γράψει ένα διαφορετικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Αυτό μπορεί να αξίζει και όσο ένα εκατομμύριο "διαβαστερά" βιβλία.