Αιρέσεις υπάρχουν, αιρετικοί δεν υπάρχουν

Η Φιλορθόδοξη Ένωση "Κοσμάς Φλαμιάτος" έστειλε ανοικτή επιστολή προς τον σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο (λεπτομέρειες εδώ). Του ζητά να λάβει ξεκάθαρη θέση κατά του οικουμενισμού, να κατονομάσει τους αιρετικούς συνεπισκόπους κλπ., για να γνωρίζουν οι πιστοί ποιοι είναι οι φορείς αυτής της παναίρεσης, όπως την αποκάλεσε ό πρόσφατα ανακηρυχθείς άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Έχει απόλυτο δίκιο η Φιλορθόδοξη Ένωση. Διότι όπως πάνε τα πράγματα, συμβαίνει το πρωτοφανές για την Εκκλησία : Να έχουμε αίρεση, αλλά να μην ξέρουμε ποιοι είναι οι φορείς της!

Διερωτώμαι και λέω, τι απάντηση να δώσει ο πολυγραφώτατος, νηπτικός και ησυχαστικός, Μητροπολίτης Ναυπάκτου; Εδώ υπάρχουν πανεπιστημιακοί θεολόγοι που αμφισβητούν ακόμη και σήμερα αν ο παπισμός είναι αίρεση. Επίσημη Οικουμενική Σύνοδος, λένε, δεν πραγματοποιήθηκε. Το ίδιο θα πουν και για τον οικουμενισμό, το ίδιο είπαν και για τη μεταβολή του εκκλησιαστικού χρόνου : Δεν έχει συγκληθεί Σύνοδος οικουμενική! Άρα ...

Νομίζω ότι θα συμπεριφερθεί καθώς ορίζει το προσφιλές για την πολιτική αξίωμα, το οποίο εδώ και χρόνια διαμορφώνει "τρόπο ζωής" (!) και "στάση ζωής" (!!) της Ιεραρχίας και πάντων ημών. Ποιο είναι αυτό το αξίωμα; Ιδού :
Υπάρχουν πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται, και υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται.

Έτσι λοιπόν ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και η λοιπή ομήγυρις των επισκόπων : Συμμαχούν και καταγίνονται με τον οικουμενισμό, αλλά δεν μας το λένε, από την άλλη δε, μας λέγουν για την Ορθοδοξία, για την Εκκλησία (σημ. ποτέ για θρησκεία), για τους Πατέρες κλπ., αλλά τούτα δεν γίνονται πράξη. Εκτός βέβαια από τη συλλογή υπογραφών(!!!) κατά του οικουμενισμού. Όχι όμως και κατά των εκπροσώπων αυτού. Αν ζούσαν οι πατέρες της Εκκλησίας σήμερα αυτό θα έκαναν, υπογραφές θα μάζευαν και όλα θα τα σκέπαζε η ... αγιοπνευματικότητα. Αυτό όμως δεν το λένε. Με άλλα λόγια, σήμερα μπορούμε να στηλιτεύουμε την προδοσία, αλλά να αφήνουμε ανέγγιχτο τον προδότη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα προηγούνται. Είναι κι αυτό (η προδοσία) μια διαφορετικότητα, μια ετερότητα. Έξοχα!

Όλα υπόκεινται πλέον στην αδήριτη νομοτέλεια της εξέλιξης και ο Δαρβίνος, προβλέπω, θα ανακηρυχθεί ο "Μωυσής" της νέας θρησκείας - δια τους ανιάτως πάσχοντας. Ή της νέας εκκλησίας δια τους ιαθέντας.

Αυτά τα ολίγα, ως προς την απάντηση που περιμένει η Φιλορθόδοξη Ένωση "Κοσμάς Φλαμιάτος".

Και για την υπογραφή
Ο νευροβιολογικά πάσχων ασθενής
Σχολιαστής Χι.

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ένα ενδιαφέρον άρθρο, με τίτλο "Στις ασθένειες νιώθω δυνατός" δημοσίευσε ο κ. Μόσχος Λαγκουβάρδος και συνιστώ στον αναγνώστη να το διαβάσει (βλ. "Μικρά Δοκίμια"). Εκεί, μεταξύ άλλων, γράφει ο κ. Λαγκουβάρδος :

ΜΛ : "Ο κόσμος συγχέει την ψυχική με την πνευματική κατάσταση. Ψυχή έχουν και τα ζώα, αλλά μόνον οι άνθρωποι έχουν πνεύμα".

Συμπλήρωσα τα κατωτέρω :

Κυπριανός Χ : Ναι, υπάρχει σύγχυση. Διότι το σώμα έχει ψυχή, αλλά στερείται η ψυχή του σώματος - αν δεν το επιδιώξει ο άνθρωπος - πνεύματος. Έτσι, μένει μόνο με την ψυχή του σώματος. Εναπόκειται σ΄ αυτόν, στον άνθρωπο, να επιδιώξει, να αποκτήσει και να αποκαλύψει, την ψυχή της ψυχής. Δεν είναι άλλη από την ψυχή του πνεύματος. Την οποία έχουμε όλοι, αλλά δεν φροντίζουμε να καθαρίσουμε, να λαμπρύνουμε, την εικόνα που μας δόθηκε (:"Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής"). Το ενδιαφέρον μας είναι μόνο η ψυχή του σώματος, μας βοηθούν οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι και κάποιοι άλλοι, αλλά αυτό που επιτυγχάνουμε δεν είναι η αποκάλυψη, η λαμπρότητα της ψυχής του πνεύματος (Πνεύματος).

Η διαφορά ανάμεσα στον "ψυχικό άνθρωπο" και στον "πνευματικό άνθρωπο", είναι ακριβώς αυτή. Ο πρώτος έχει την ψυχή του σώματος. Ο δεύτερος έχει, εκτός από την ψυχή του σώματος, και την ψυχή του πνεύματος.

Το μικρό αυτό δοκίμιο δεν θα έλεγα ότι στερεί τον αναγνώστη του από σημαντική, αποκαλυπτική οπωσδήποτε, βοήθεια.

Σημείωση
Στη φωτογραφία ο Άθως, από περιοχή της Καψάλας Αγ. Όρους

"Την του Κυρίου μακροθυμίαν σωτηρίαν ηγείσθε"

Με αφορμή την λεγόμενη "θρονική εορτή" της παπικής εκκλησίας στη Ρώμη, όπου εορτάζονται οι άγιοι απόστολοι Πέτρος και Παύλος, ο πάπας Βενέδικτος απηύθυνε χαιρετισμό στην παρευρεθείσα, εξ ορθοδόξων, Επιτροπή των Διαλόγων. Μεταξύ άλλων είπε :

πάπας Βενέδικτος : "Μια γιορτή που η Καθολική Εκκλησία και οι Ορθόδοξες Εκκλησίες γιορτάζουν την ίδια ημέρα και είναι μία από τις αρχαιότερες του λειτουργικού έτους , μαρτυρεί μια εποχή κατά την οποία ζούσαν σε πλήρη κοινωνία μεταξύ τους."

Κυπριανός Χ : Αυτό τον ενδιαφέρει, η κοινή γιορτή όπως κάποτε, όπου η παπική (καθολική) εκκλησία και οι Ορθόδοξες εκκλησίες ζούσαν σε πλήρη κοινωνία. Η επηρμένη δυτική οφρύς κάνει λόγο για ορθόδοξες εκκλησίες (πληθυντικός), λες και είναι πολλές, ενώ για την καθολική εκκλησία, χρησιμοποιεί ενικό αριθμό!
Πώς γινόταν αυτό τότε παλιά, καλούνται να το ψάξουν οι συνδιαλεγόμενες κεφαλές (ακέφαλες) των Διαλόγων της ψευδαγάπης και της υποκρισίας. Αν ήθελε ο πάπας να είναι ειλικρινής και ανιδιοτελής, ας άνοιγε την Καινή Διαθήκη, να δει τι απάντησε ο Απ. Παύλος στον Απ. Πέτρο, όταν υπήρξε διαφωνία στο ζήτημα της περιτομής, και ας διάβαζε ακόμη τί ο Απ. Πέτρος συνιστά :

«14 Διό, ἀγαπητοί, ταῦτα προσδοκῶντες σπουδάσατε ἄσπιλοι καὶ ἀμώμητοι αὐτῷ εὑρεθῆναι ἐν εἰρήνῃ, 15 καὶ τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν μακροθυμίαν σωτηρίαν ἡγεῖσθε, καθὼς καὶ ὁ ἀγαπητὸς ἡμῶν ἀδελφὸς Παῦλος κατὰ τὴν αὐτῷ δοθεῖσαν σοφίαν ἔγραψεν ὑμῖν, 16 ὡς καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἐπιστολαῖς λαλῶν ἐν αὐταῖς περὶ τούτων, ἐν οἷς ἐστι δυσνόητά τινα, ἃ οἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀστήρικτοι στρεβλοῦσιν ὡς καὶ τὰς λοιπὰς γραφὰς πρὸς τὴν ἰδίαν αὐτῶν ἀπώλειαν. 17 Ὑμεῖς οὖν, ἀγαπητοί, προγινώσκοντες φυλάσσεσθε, ἵνα μὴ τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συναπαχθέντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ, 18 αὐξάνετε δὲ ἐν χάριτι καὶ γνώσει τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. αὐτῷ ἡ δόξα καὶ νῦν καὶ εἰς ἡμέραν αἰῶνος· ἀμήν.» (2Πτ. γ΄)

Ο Απ. Πέτρος συνιστά να "σπουδάσουμε" αυτά που γράφει ο Απ. Παύλος, μερικά των οποίων είναι δυσνόητα και τα οποία στρεβλώνουν οι αμαθείς και οι αστήρικτοι. Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι αμαθείς που στρέβλωσαν και τον Απόστολο Παύλο, και την Καινή Διαθήκη, και το Σύμβολο της Πίστεως, και ολόκληρο τον Χριστιανισμό του σήμερα; Εμείς ή ο πάπας με το πρωτείο του, με το φιλιόκβε του, με την άσπιλη σύλληψη της Παρθένου, με τα άζυμα, με το ράντισμα του Βαπτίσματος, με το ημερολόγιό του, και με τα πανθρησκειακά τωρινά ανοίγματά του, ώστε να βρεθεί αυτός στην κορυφή της πυραμίδας, της Νέας Θρησκείας - Εκκλησίας, που πάει να φτιάξει;

Ο αυτόκλητος και αυτοανακηρυχθείς "διάδοχος" του Απ. Πέτρου και της εκκλησίας του - εμπνεύσεως παπικής φιλοπρωτίας -, αντί να ψάχνει να βρεί τη χαμένη κοινωνία μεταξύ της παπικής (καθολικής) εκκλησίας και των "ορθοδόξων εκκλησιών" (sic), θα ήταν προτιμότερο να σπουδάσει αυτός και η "εκκλησία" του τις Γραφές με τον φωτισμό του εκ του Πατρός εκπορευομένου Αγίου Πνεύματος. Τότε, και μόνον τότε, θα ευρεθεί άσπιλος, αμώμητος και εν ειρήνη "την του Κυρίου ημών μακροθυμίαν σωτηρίαν ηγείσθε".

« ... σπουδάσατε ἄσπιλοι καὶ ἀμώμητοι αὐτῷ εὑρεθῆναι ἐν εἰρήνῃ, 15 καὶ τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν μακροθυμίαν σωτηρίαν ἡγεῖσθε», αλλά ο πάπας θεωρεί τη δική του μακροθυμία - και την προς αυτόν - σωτηρία. Όποιος διαφωνεί, τον σώζει η μάχαιρα του πολέμου ή της οικονομικής υποτέλειας. Εμείς οι Ορθόδοξοι σύμμαχο έχουμε το πανάγιον Πνεύμα, αιτούμενοι την μεσιτεία του Κυρίου για τη σωτηρία μας και για την ειρήνη.

Σημείωση. Η φωτογραφία λήφθηκε από το ιστολόγιο "Ορθοδοξία ή θάνατος"

ΩΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ ΠΛΕΟΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ, συνέχεια δεύτερη

Στο ιστολόγιο ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ δίνονται μερικές λεπτομέρειες για τη συνέχεια με τον "ως πανεπιστημιακό πλέον διδάσκαλο" επίσκοπο Μεσσηνίας Χρυσόστομο. Ο οποίος, αντί απαντήσεως στα όσα κακόδοξα πρεσβεύει (: Η Εκκλησία του Χριστού, είναι Μία και Αδιαίρετη, πριν το σχίσμα, σήμερα είναι διηρημένη, αφού βρισκόμαστε σε σχίσμα, αυτό επιβεβαιώνει το περιεχόμενο της §41 του Κειμένου της Ραβέννας) προτίμησε να καταθέσει μήνυση κατά του Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ. Ο τελευταίος ζήτησε να λάβει θέση η Ιεραρχία στο σοβαρό αυτό θέμα και ο αρθρογράφος του ιστολογίου, ο κ. Διονύσιος Μακρής, κατέληγε : "Όλα δείχνουν ότι η υπόθεση θα έχει και συνέχεια. Ελπίζουμε αυτή να δοθεί στα αρμόδια Συνοδικά όργανα και με γνώμονα την ταύτιση με την αλήθεια και τη στηλίτευση του ψεύδους..."

"Ιδών δε ο Πιλάτος ..."

Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Η Ιεραρχία θα συνεδριάσει κεκλεισμένων των θυρών και μυστικώς (οι, τα χερουβείμ, μυστικώς εικονόζοντες) θα λάβει τις ενδεδειγμένες απαντήσεις από τον κακόδοξο επίσκοπο :
- Η μία και αδιαίρετος Εκκλησία, είναι η νοητή κιβωτός της σωτηρίας!

Αυτό, θα μας πεί, είχε κατά νουν, αλλά φεύ, τώρα είμαστε σε σχίσμα, θα προσθέσει.

- Έξωθεν και έσωθεν (...) συμπληρώνω εγώ. Καλά θα κάνουμε να μη κρυβόμαστε και επιτέλους, καιρός να βάλουμε το δάκτυλο στις πληγές που ανοίξαμε μόνοι μας με τη συνδρομή φυσικά του πάπα.

Ας μη γράφω όμως άλλα. Ας θυμηθώ μόνο, για την περίπτωση, τη στάση του Πιλάτου : "Ιδών ότι ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται". Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος θα συστήσει νηφαλιότητα, περισυλλογή, ταπείνωση και προπαντός ΣΙΩΠΗ. Η ποιμαντορία του αυτό μας μαθαίνει.

" Γένος δε ανθρώπινον αφθαρσίαν ενδέδυται "

"Τί πίστευε στη ζωή του Ο Παστερνάκ; Στην αρχή του Δόκτορα Ζιβάγκο γράφει: " Υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να αξίζει την αφοσίωσή μας; Ελάχιστα πράγματα. Νομίζω πως πρέπει να είμαστε αφοσιωμένοι στην αθανασία, το άλλο αυτό, κάπως τονισμένο, όνομα της ζωής. Πρέπει να είμαστε πιστοί στην αθανασία, πιστοί στο Χριστό." (Από το βιβλίο Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ,Μικρά δοκίμια λογοτεχνίας και κινηματογράφου, του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου).

Συμπλήρωσα τα ακόλουθα - δεν ξέρω αν τα είχε "εις τα υπ΄ όψιν" ο Μπόρις Πάστερνακ -:

Να είμαστε πιστοί στο Χριστό, να είμαστε πιστοί στην αθανασία. Σωστά, αλλά και την αφθαρσία "γένος ανθρώπινον ενδέδυται".

"Τὸ ἀκατάληπτον τὸ τῆς Σταυρώσεως, καὶ ἀνερμήνευτον τὸ τῆς Ἐγέρσεως, θεολογοῦμεν οἱ πιστοί, ἀπόρρητον Μυστήριον· σήμερον γὰρ θάνατος, καὶ ὁ ᾍδης ἐσκύλευται, ΓΕΝΟΣ ΔΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ ΑΦΘΑΡΣΙΑΝ ΕΝΔΕΔΥΤΑΙ· διὸ καὶ εὐχαρίστως κραυγάζομεν· Δόξα Χριστὲ τῇ Ἀναστάσει σου." (Κυριακή Δ΄ από του Πάσχα, Κάθισμα)

Και,

"Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος." (Ωδή ζ΄, Καταβασίαι)

Ο Θεός είναι αγάπη, όταν ο άνθρωπος είναι μετάνοια

"και είπεν ο Θεός απαλείψω τον άνθρωπον, ον εποίησα από προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έως πετεινών του ουρανού, ότι μετεμελήθην ότι εποίησα αυτούς. Νώε δε εύρε χάριν εναντίον Κυρίου του Θεού".


Πρώτα να διαβάσετε αυτό:

Στέργιος Ν. Σάκκος, Η μετάνοια του Θεού ( από τις ΑΚΤΙΝΕΣ)
---------------------------------------
Μᾶς φαίνεται ἐντελῶς ἀνάρμοστο καί πολύ ἀνάξιο τοῦ Θεοῦ, Θεός αὐτός νά μετανοεῖ. Ὁ Θεός εἶναι πάνσοφος, ὥστε δέν μπορεῖ νά κάνει λάθη, καί εἶναι ἀκόμη παντογνώστης καί προγνώστης, ὥστε μπορεῖ νά προλαβαίνει τίς καταστάσεις καί δέν χρειάζεται νά μετανοεῖ. Κι ὅμως, ὑπάρχουν περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες ἡ ἁγία Γραφή μιλάει γιά μετάνοια τοῦ Θεοῦ.

Χαρακτηριστικό εἶναι αὐτό πού μᾶς ἀναφέρει τό βιβλίο τοῦ Ἰωνᾶ. Ἡ βαθειά καί εἰλικρινής μετάνοια τῶν Νινευϊτῶν ἀναγκάζει τόν Θεό νά ἀλλάξει τό σχέδιο τῆς καταστροφῆς τους, νά μήν πραγματοποιήσει τήν ἀπειλή του, πού ρητά εἶχε ἀναγγείλει ὁ προφήτης, ἀλλά νά τούς συγχωρήσει. «Καί εἶδεν ὁ Θεός τά ἔργα αὐτῶν, ὅτι ἀπέστρεψαν ἀπό τῶν ὁδῶν αὐτῶν τῶν πονηρῶν, καί μετενόησεν ὁ Θεός ἐπί τῇ κακίᾳ ᾗ ἐλάλησε τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς, καί οὐκ ἐποίησε» (Ἰωνᾶς 3,10).

Ὅσο παράδοξη παρουσιάζεται γιά τήν ἀνθρώπινη λογική ἡ μετάνοια τοῦ Θεοῦ, τόσο θεολογική εἶναι ἡ ἀλήθεια πού ἀποκαλύπτει. Πράγματι, ἐκεῖνο πού ἔκανε τόν Θεό νά μετανοήσει δἐν ἦταν οὔτε ἐσφαλμένη ἐκτίμηση οὔτε εἰδική συμπάθεια, ἀλλά, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «ἡ μεταβολή τοῦ βίου». Εἶδε τούς Νινευΐτες νά μεταπηδοῦν ἀπό τόν πονηρό τρόπο ζωῆς σέ ἀγαθό, καί αὐτός «μεταφοιτᾷ πρός τό ἥμερον καί ἀναβάλλεται τήν καταστροφήν καί φειδοῦς ἀξιοῖ», ἐξηγεῖ καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Ἐφόσον ἔλαβε τέλος ἡ ἁμαρτία, «ἀνίησι καί αὐτός τήν ὀργήν καί μεταβουλεύεται τά χρηστά».

Τό μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο καί πολύ παρηγορητικό γιά τήν ἁμαρτωλή καί πάντοτε ἁμαρτάνουσα ἀνθρωπότητα. Ἡ δική μας μετάνοια ἀνακαλεῖ τήν καταδικαστική ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς, ἀνατρέπει τήν ἀπειλή του καί ἀποκρούει τή θεήλατη ὀργή. Μόλις μᾶς δεῖ νά ἐπιστρέφουμε κοντά του ὁ Θεός, λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, τρέχει, μᾶς ξεφορτώνει ἀπό τό φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων μας καί μᾶς προσφέρει τίς δωρεές του. Διότι οὔτε κι ἐμεῖς δέν ἐπιθυμοῦμε τόσο τή σωτηρία μας, ὅσο αὐτός ἐπείγεται νά μᾶς τήν χαρίσει. Τό ἔλεος καί ἡ ἀγάπη του βρίσκουν δρόμο μέσα στή μετανοημένη καρδιά καί τήν σώζουν.

Τί δυνατό δικαίωμα γιά τή σωτηρία μᾶς ἔχει παραχωρήσει, στ' ἀλήθεια, ὁ Κύριος! Ἄν μέ τήν προσευχή ὁ ἄνθρωπος παλεύει μέ τόν Θεό, μέ τή μετάνοια μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι κατανικᾶ τόν Παντοδύναμο.

Ἀλλά μιά τέτοια δύναμη, εὔλογο εἶναι ὅτι προϋποθέτει πολύ κόπο ἐκ μέρους μας. Δέν εἶναι εὔκολο νά νικήσουμε τόν Θεό καί νά ἀλλάξουμε τίς βουλές του. Γιά νά μᾶς χαρίσει ὁ Κύριος αὐτή τήν ἀσύλληπτη νίκη, χρειάζεται νά δείξουμε «ἔργα» μετανοίας. Καί τά ἔργα τῆς δικῆς μας μετανοίας εἶναι ἡ πίστη, ἡ συναίσθηση καί ἡ διόρθωση, ἡ προσευχή καί ἡ ἐξομολόγηση, ἡ νηστεία.

Ὅλα αὐτά ὀνομάζονται στή Γραφή μέ μιά πολύ παραστατική λέξη, πού κρύβει μέσα της ἔντονη προσπάθεια καί βαθειά ἀποφασιστικότητα· λέγονται ἐπιστροφή. Εἶναι ἡ μόνη κίνηση πού ἀναγκάζει τόν Θεό σέ μετάνοια, ὅπως λέει ὁ προφήτης Ἰερεμίας· «Πέρας λαλήσω ἐπί ἔθνος ἤ ἐπί βασιλείαν τοῦ ἐξᾶραι αὐτούς καί τοῦ ἀπολλύειν, καί ἐπιστραφῇ τό ἔθνος ἐκεῖνο ἀπό πάντων τῶν κακῶν αὐτῶν, καί μετανοήσω περί τῶν κακῶν, ὧν ἐλογισάμην τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς» (18,7-8). Εἶναι ἡ μόνη κίνηση πού κάνει τόν Πατέρα νά βγεῖ τρέχοντας στό δρόμο καί νά ἀγκαλιάσει καί νά φιλήσει τόν ἄσωτο γιό πού ἐπιστρέφει κοντά του.

Πῶς ὅμως συμβαίνει νά μετανοεῖ ὁ Θεός; Μιά ἄποψη εἶναι ὅτι ἡ μετάνοια τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ ἕνα παιχνίδι ἀγάπης μαζί μας, ἕναν τρόπο ἀγωγῆς καί ἐκπαιδεύσεώς μας. Ὁ Θεός λαλεῖ μέ παιδιά καί γι' αὐτό, ὅταν μᾶς ἀπειλεῖ, προσποιεῖται ὅτι δέν εἶναι προγνώστης, ἀλλά μᾶς ἀπειλεῖ, σάν νά μιλοῦσε σέ βρέφη· καί ὅταν μπροστά στήν ἀπειλή ἐμεῖς μετανοοῦμε, ἐκεῖνος μᾶς λέει «μετανοῶ». Ὁ Θεοδώρητος διευκρινίζει ὅτι ὁ Θεός δέν μετανοεῖ ὅπως ἐμεῖς, διότι δέν μπορεῖ νά θέλει ἄλλο τώρα καί ἄλλο ὕστερα. Ἁπλῶς, στή δική μας μετάνοια χαρίζει τή μετάνοιά του, ὀνομάζοντας μετάνοια τή μεταβολή τῆς ἀπειλῆς. Κακία δέ, γιά τήν ὁποία μετανοεῖ, δέν ἐννοεῖ βέβαια κάποια δική του φαυλότητα, λέει πάλι ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἀλλά «τήν κακωτικήν ὀργήν», τήν ἀπειλή τῆς τιμωρίας, κατά τόν Θεοδώρητο.

Εἶναι, λοιπόν, ἡ μετάνοια τοῦ Θεοῦ ἡ συγγνώμη πού σταλάζει ἀπό τή χάρη του, σύμφωνα μέ τήν ὐπόσχεσή του ὅτι «καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει» (Ψα 50,19). Εἶναι ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἡ συμφιλίωση καί ἡ καταλλαγή μας μέ τόν Θεό, εἶναι τέλος ἡ μεσιτεία του Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε «ὁ ἱλασμός περί τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Α΄ Ἰω 2,2). Καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἠ μετάνοια τοῦ Θεοῦ ἐκφράζεται καί πραγματώνεται στή ζωή μας εἶναι τό μυστήριο, στό ὁποῖο οἰκονόμησε ὁ Θεός νά ἀποθέτει ὁ ἄνθρωπος τή δική του μετάνοια μπροστά στόν πνευματικό. Ἐκεῖ, κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, ἡ μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου συναντᾶ τή μετάνοια τοῦ Θεοῦ καί συντελεῖται ἡ λύτρωση.

Στήν πραγματικότητα ὁ Θεός μένει πάντοτε ὁ ἴδιος· ἀναλλοίωτα ἐλεήμων καί αἰώνια ἀγαπῶν. Ἡ ἁμαρτία ὅμως μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό κοντά του, παρεμβάλλει ἀνάμεσά μας ἕνα πέπλο σκότους, δημιουργεῖ γύρω μας μιά ἀποπνικτική ἀτμόσφαιρα· μέ ἕνα λόγο, μᾶς ἐγκλωβίζει στό χῶρο τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ὁ χῶρος τῆς ὀργῆς. Οἱ ἀκτῖνες τῆς θείας χάριτος δέν φθάνουν ἐκεῖ καί τό παντοειδές κακό ἄγριο χυμᾶ πάνω μας. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος πού ἀμετανόητα ἁμαρτάνει, χτίζει μέ τά ἴδια του τά χέρια τήν κόλασή του.

Ἡ μετάνοια εἶναι τό συγκλονιστικό ἐκεῖνο ρῆγμα πάνω στό ἀπροσπέλαστο φράγμα τοῦ χωρισμοῦ μας ἀπό τόν Θεό, πού τό καταφέρουν τά δάκρυα τῆς καρδιᾶς μας. Μέσα ἀπό τή ρωγμή τῆς συντριβῆς μας περνᾶ ὁ Θεός καί μᾶς ἀγκαλιάζει. Μέσα ἀπό τό ἄνοιγμα τῆς ἐξομολογήσεώς μας ἐλευθερώνεται ἡ ψυχή μας καί ἐγκαθίσταται στή χώρα τοῦ ἐλέους καί τῆς μακροθυμίας. Μέ τή μετάνοιά μας γινόμαστε εὐνοούμενοι τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι πολύ ὠφέλιμο νά σκεπτόμαστε πάντοτε τή μετάνοια τοῦ Θεοῦ. Νά τήν ἐπικαλούμαστε καί νά προσπαθοῦμε νά τήν κερδίσουμε μέ ὅλα τά μέσα πού θέτει στή διάθεσή μας ἡ Ἐκκλησία. Καί νά μή ξεχνοῦμε ὅτι εἶναι πόθος καί ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ νά νικοῦμε τήν ὀργή του, γιά νά ὑπερισχύει τό ἔλεός του πάνω μας.

Και αν θέλετε μετά, διαβάστε κι αυτό μαζί με τα σχόλια.

Χορτάσαμε από "σχέσεις" και "τρόπους υπάρξεως" με τις ετερότητες, διαφορετικότητες, αγαπητικότητες, ερωτικότητες, συναφειακότητες, προσωπικότητες κλπ. Όλοι αυτοί οι πολυλογάδες και γραφιάδες, δεν τόλμησαν ποτέ να μας πουν για ... μετανοϊκότητα. Η βλακότητα θα γινόταν καταφανής. Άφησαν τη μετάνοια έξω από τα ενδιαφέροντά τους και διαβουκόλησαν το ποίμνιο των πιστών. Ότι ο Θεός ανταποκρίνεται στη μετάνοια του ανθρώπου και μετανοεί και ο ίδιος, δεν τους απασχόλησε. Έπρεπε να μάθουμε πρώτα τη θεολογία του έρωτα και της αγαπητικότητας. Ο Θεός είναι αγάπη, εκεί κόλλησε η βελόνα του "εκκλησιαστικού γεγονότος". Ότι ο Θεός είναι αγάπη, όταν ο άνθρωπος είναι μετάνοια, δεν μας το είπαν και κυλιόμαστε όλοι στο βούρκο όπως τα γουρούνια.

Ο Νώε ήταν εκείνος μόνος από τον οποίο "μέσα ἀπό τή ρωγμή τῆς συντριβῆς της καρδιάς του πέρασε ὁ Θεός καί τον ἀγκάλισε", όπως γράφει και ο καθηγητής Στέργιος Σάκκος. "Εύρε χάριν εναντίον Κυρίου του Θεού". Σήμερα τι γίνετα; Γιατί αφήνουμε ανενέργητη τη μεσιτεία του Χριστού και οι πύλες της μετανοίας παραμένουν κλειστές;

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Αγαπητέ κύριε,

Το τελευταίο πράγμα που θα έγραφα και θα υποστήριζα σήμερα είναι το "θεοί εστε", όπως και το "η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστι". Είναι περιληπτικός αυτός ο λόγος, κρύβει όμως μέσα του δυσθεώρητο ύψος καθώς και τεράστιους κινδύνους.

Μιλούν σήμερα για "θέωση" και αγιοπνευματικές εμπειρίες. Η γνώμη μου όμως είναι ότι ζητούμενο δεν πρέπει να είναι αυτό. Ζητούμενο είναι άλλο, πράγματα βασικά, στοιχειώδη, απαραίτητα, που ούτε καν γνωρίζουμε ή τα θεωρούμε αυτονόητα.
Αναφέρθηκα στο θέμα της θρησκείας για να δείξω ότι μπορεί να νομίζουμε ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, να λέμε ότι πιστεύουμε "εις μιαν αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν εκλησίαν" θεωρώντας εαυτούς ιαθέντες (από την αρρώστια της θρησκείας), ενώ βρισκόμαστε σε πλάνη ολέθρια. Αυτό δεν είναι αρρώστια που σκοτώνει εμάς τους ίδιους. Είναι μολυσματικότατη ασθένεια που διασπείρεται ταχύτατα και δολοφονεί πνευματικά άπειρους ανθρώπους.

Η εκκλησία δεν βγήκε από το πουθενά. Προϋπήρχε η θρησκεία διότι προϋπήρχε το συναίσθημα και η συνείδηση του θείου. Σε άλλους λαούς αδιαφοροποίητο, σε έτερους διαφοροποιημένο και εγγύτατα προς το όντως συναίσθημα και την αληθή συνείδηση. Το συναίσθημα - ή αν θέλετε η συνείδηση - είναι ισοδύναμο και ταυτόσημο της θρησκείας και αυτό είναι το κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο στην αποκατάσταση του "αρχαίου κάλλους", στην ένωσή του με το Θεό, και στο "θεοί εστε" κατά χάριν. Κατά χάριν γινόμαστε θεοί και κατά χάριν γνωρίζουμε ότι όπου θρησκεία εκεί και συναίσθημα. Δεν διαφοροποιείται το συναίσθημα σε θρησκευτικό, εκκλησιαστικό, κοινωνικό, όπως το έφτιαξε η ψυχολογία και ο ψυχολογισμός. Το συναίσθημα, δηλαδή η θρησκεία, εποίησε την εκκλησία. Είναι καταστροφικό και απόλυτα διεστραμένο να λέμε ότι η θρησκεία είναι αρρώστια και ότι η εκκλησία μας θεραπεύει. Μια εκκλησία που έχει εξουδετερώσει τη θρησκεία, έχει δολοφονήσει το συναίσθημα. Αποκτηνώνει τον άνθρωπο, τον κάνει θηρίο, και η κοινωνία νοσεί βαρύτατα. Κύριο χαρακτηρηστικό της η αναίδεια, το θράσος, η αναισχυντία, οι φόνοι, οι ληστείες και πλείστα άλλα, που όλοι τα ζούμε σήμερα. Και παρ΄ όλα ταύτα, έχουμε μια εκκλησία που επιμένει στην αποθρησκειοποίηση της πίστης και διαδίδει το "ενάντια στη θρησκεία" ως έργο ευάρεστο!

Τις ευθύνες για όλο αυτό το κατάντημα με τη σχιζοφρενική αντίφαση "η εκκλησία ενάντια στη θρησκεία", θα πρέπει να τις αναζητήσουμε και να τις αποδώσουμε σε αυτούς που μας παραπλανούν με το "εκκλησιαστικό γεγονός" και τις εξ αυτου (και αυτών) εμπειρίες θεώσεως! Ενάντια στη θρησκεία, σημαίνει ενάντια στο Θεό, σημαίνει ενάντια στην Εκκλησία σημαίνει ενάντια στον Άνθρωπο.

"Δός αυτοίς Κύριε κατά τα έργα αυτών και κατά την πονηρίαν των επιτηδευμάτων αυτών".

Με εκτίμηση

ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ

Ένας έγραφε : "Βρίσκονται στα σαγόνια του καρχαρία και αυτές οι σέχτες ξιφομαχούν υστερικά για το αν η Ορθοδοξία είναι «Εκκλησία» ή «Θρησκεία»!!!!"

Κι εγώ του απάντησα :

Στα σαγόνια του καρχαρία βρίσκεσαι όταν σε πετάξουν από το βαπόρι ή αν το βουλιάξουν. Αυτοί που μας έριξαν κάτω και βούλιαξαν τη θρησκεία, "δια την νοητήν ναυν της εκκλησίας" απορούν και θλίβονται. Σαρκάζουν όμως και όσοι δεν βλέπουν ότι το καράβι ήταν "ποστάλι" και όχι δεξαμενόπλοιο πολιτικής σκέψης (think tanker) όπως το ήθελαν. Γράμματα κουβαλούσε το ένα, σκέψεις το άλλο.

Θλίβομαι κι εγώ. Οι σέχτες φτιάχνονται όταν οι βάρκες δεν παίρνουν άλλους, θα μπατάρουν και θα μας φάνε όλους οι καρχαρίες. Ας φάνε λοιπόν αυτούς που δεν χωράνε.

Πώς βρεθήκαμε στη θάλασσα, ποιός και πώς βούλιαξε το καράβι, δεν μας νοιάζει. Τι να έφταιγε άρα γε, τα γράμματα ή οι σκέψεις; Το "ποστάλι" ή το τάνκερ;

Ας τελειώσω με ένα ανέκδοτο της λαϊκής κυπριακής θυμοσοφίας. Πάει κάποιος σε μια τσιγγάνα να του πει τη μοίρα του κι αυτή του απαντά : Η μοίρα σου είναι καλή, αλλά ο νούς σου κακορίζικος (στα κυπριακά, "σόρτα σου καλή, νους σου κακορίζικος").

Συνέχεια στο "Θρησκεία και Άνθρωπος "

Ονομάζεται Αλέξανδρος, δεν τον γνωρίζω και έγραψε ένα σχόλιο (είχα κι εγώ γράψει κάτι) στο θέμα : "Άνθρωποι και θυσίες". Ο αρθρογράφος διαπραγματευόταν το ζήτημα της θρησκείας σε αντιπαραβολή με την εκκλησία και σημείωνε : "Τις θρησκείες και τα συστήματα τις ιδρύουν οι άνθρωποι. Την Εκκλησία την ίδρυσε ο Θεός" (βλ. Μόσχος Λαγκουβάρδος, Μικρά Δοκίμια)

Ως προς το δικό μου σχόλιο, οπωσδήποτε σύντομο, έγινα αναλυτικότερος γράφοντας διεξοδικά τα : "Θρησκεία και Άνθρωπος", "Θρησκευτικότητα και εκκλησιαστικό γεγονός" και το "Οι αντίπαλοι της θρησκείας συνοδοιπόροι του οικουμενισμού", τα οποία μπορεί ο αναγνώστης να τα διαβάσει στην ιστοσελίδα αυτή. Συμπληρώνω κάτι ακόμη με αφορμή το σχόλιο του Αλέξανδρου στα "Μικρά Δοκίμια" του κ. Μ. Λαγκουβάρδου. Και αυτό είναι το "Συνέχεια στο Θρησκεία και Άνθρωπος".

Αλέξανδρος : "Μπορεί να κάνω λάθος αλλά νιώθω ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.
Νομίζω λοιπόν ότι με τον όρο θρησκεία εννοούμε την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για αναφορά στον Θεό μια που ο άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να είναι αυτόνομος."

Κυπριανός Χ : Ακριβώς, είναι όπως το γράφεις Αλέξανδρε. Απλά είναι τα πράγματα. Και να συμπληρώσω κάτι ακόμα ως προς την "έμφυτη ανάγκη" και το "αυτόνομος". Γιατί είναι έμφυτη και γιατί είναι ανάγκη;

Διότι πλασθήκαμε κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση και αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πλάσθηκε για να έχει ανάγκη και ανάγκες. Αποστρέφεται εκ φύσεως τα δεσμά της ανάγκης, δεν είναι αυτή η φύση του. Ανενδεής είναι ο Θεός, δεν έχει ανάγκες, και δεν μας δημιούργησε (κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση) για να είμαστε δεσμώτες της ανάγκης, της χρείας. Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν "επείσακτη" την ανάγκη, κάτι δηλαδή που επήλθε μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων. Τότε εισήλθε στον κόσμο η "χρεία" η οποία έκτοτε δεσμεύει και τη φύση και τον άνθρωπο.

Αυτή είναι η "έμφυτη ανάγκη" της θρησκείας και αυτό κομίζει το σωτήριο άγγελμα της θείας Ενανθρώπισης. Τη λύτρωση του ανθρώπου από αυτά τα δεσμά, που είναι τα δεσμά της αμαρτίας. Δεν αίρονται βεβαίως οι ανάγκες, αλλά όπως έλεγε και ένας γέροντας μοναχός, η μόναδική ανάγκη που έχω, είναι η επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού, άλλο τίποτα δεν μου χρειάζεται.

Και ως προς την "αυτονομία", όλοι διαισθανόμαστε ότι υπάρχει κάτι που μας ξεπερνά, ότι πίσω από τα αισθητά και τα αόρατα, υπάρχει ο Δημιουργός των όλων και όχι η συμπαντική σκόνη.

Καταλαβαίνεις τώρα τι σημαίνει να μας λένε οι πανεπιστημιακοί και οι άλλοι θεολόγοι, ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να μας γιατρέψει από την αρρώστια της θρησκείας. Ήρθε δηλαδή για να μας αφαιρέσει την έμφυτη ανάγκη που όλοι έχουμε για τον Θεό, την έμφυτη συναίσθηση ότι δεν είμαστε αυτόνομοι. Να πάψουμε να διαισθανόμαστε τι είχαμε και τι χάσαμε : Την άμεση γνώση και επαφή μας με με τον Θεό. Μας προτείνουν, αρνούμενοι τον όρο της "θρησκείας", να μη ζητάμε αυτό που μας προσέφερε ο ίδιος Θεός "γενόμενος άνθρωπος, ίνα θεόν τον άνθρωπον απεργάσεται". Είναι η καλύτερη μέθοδος άρνησης του Θεού δι΄ αυτού του ίδιου του Θεού, όπως βέβαια μας τον παρουσιάζουν (εξολοθρευτής της ιοβόλου θρησκείας). Είναι με άλλα λόγια, αυτό που μας προτείνουν, η "εκκλησία" που μιλεί για τον Θεο αρνούμενη και χωρίζουσα τον άνθρωπο από τον Θεό, είναι μια "εκκλησία" χωρίς Θεό. Και δυστυχώς το λένε, το υποστηρίζουν και το γράφουν, άνθρωποι δικοί μας και δη ορθόδοξοι θεολόγοι. Αν είναι δυνατόν! Μη μου πεις ότι εδώ δεν ταιριάζει η ουαί : " γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεένης διπλότερον υμών".

Στη συνέχεια ο κ. Μόσχος Λαγκουβάρδος παρατήρησε :

ΜΛ : "Νομίζω ότι πρέπει να γίνει κάποια διευκρίνηση των όρων που χρησιμοποιούμε, γιατί ξέρω την αγάπη σας για την φίλη Ορθοδοξία."

ΚΧ : Ασφαλώς, κύριε Λαγκουβάρδο, πρέπει να γίνει διευκρίνιση των όρων. Σωστά γράφετε ότι στο Σύμβολο της Νικαίας λέμε, πιστεύουμε και ομολογούμε, "εις Μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν, εκκλησίαν".

Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά και να λέμε : "εις μιαν θρησκείαν". Η εκκλησία είναι η φανέρωση του αφανούς, το ορατόν του αοράτου Ποιητή της γης και του ουρανού. Δεν εξαφανίζει το ορατόν (εκκλησία) το αόρατον (θρησκεία) και το αόρατον (θρησκεία) δεν διασκορπίζει, δεν τεμαχίζει, το ορατόν (εκκλησία). Η θρησκεία συνέχει την εκκλησίσα και η εκκλησία συνέχεται και συνέχει τη θρησκεία. Πάντα ταύτα εν Πνεύματι αγίω, εκ του Πατρός εκπορευομένου, ζωοποιού και ενοποιού.

Κατ΄ επέκταση, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι μια είναι η Θρησκεία, όπως είναι Εις και ο τριαδικός Θεός. Μια είναι επίσης και η Θεολογία, δεν υπάρχουν πολλές, όπως είναι μια και η κατά Θεόν φιλοσοφία (για να μη χαλάσουμε τη διάθεση των φιλοσόφων και φιλοσοφούντων).

Αυτά όμως όλα έπαψαν να ισχύουν αφ΄ ης στιγμής παγιώθηκε, λόγω πρωτείου, η αίρεση του φιλιόκβε. Μετά, ήρθε από κοντά και ο προτεσταντισμός και σήμερα "ψαχνόμαστε", κατά το κοινώς λεγόμενο. Ας ψάχνονται οι άλλοι, εμάς δεν μας αφορά, και ας προσπαθούν να αποθρησκειοποιηθούν εκείνοι, οι οποίοι έχουν ήδη αποχριστιανοποιηθεί. Τι μας ενδιαφέρει εμάς και τι ενδιέφερε τον π. Ρωμανίδη και τους μαθητές του, η δική μας αποθρησκειοποίηση. Αυτοί που κομμάτισαν το χριστιανισμό και εκκόλαψαν την αθεΐα, στην οποία είναι βουτηγμένη η Δύση, έβαλαν στο σημάδι και τη θρησκεία. Να την εξουδετερώσουν ολωσδιόλου, τάχα μου, εν ονόματι της Εκκλησίας. Δεν έφθανε η αθεΐα, ήθελαν και την αθρησκεία.

Αν αυτό δεν είναι βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος, τότε ποια άλλη είναι; Αυτό γιατί δεν το κατάλαβε ο π. Ρωμανίδης και εξακολουθούν να μη το καταλαβαίνουν και οι μαθητές του;

Οι αντίπαλοι της θρησκείας συνοδοιπόροι του οικουμενισμού

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα οξύμωρο και ακατανόητο φαινόμενο. Οι αντίπαλοι του οικουμενισμού να είναι και αντίπαλοι της θρησκείας. Έχουμε δηλαδή και τους άθρησκους χριστιανούς, τους χριστιανούς χωρίς θρησκεία (δηλώνουν όμως ορθόδοξοι) οι οποίοι καυχώνται για το "εκκλησιαστικό γεγονός" το οποίον είναι το μόνο που γιατρεύει τον άνθρωπο από το νόσημα της θρησκείας. Νόσημα από το οποίο υποφέρει ο δυτικός χριστιανισμός και οι εκδυτικισμένοι (παπικοί, ουνίτες, προτεστάντες) Ορθόδοξοι. Οι υγιείς νέοι ορθόδοξοι (νεοορθόδοξοι) μας προτείνουν την εκκλησιαστικότητα, έναντι της θρησκευτικότητας. Μας λένε ότι αυτό είναι η αιτία για τον αποχριστιανισμό της Δύσης : Η θρησκευτικότητα. Την εκκλησιαστικότητα όμως, όρος ασαφής που ξενίζει, την αποκαλούν διαφορετικά. Την ονομάζουν "εκκλησιαστικό γεγονός" και ισχυρίζονται γράφοντας περίεργα, περίτεχνα, αντιφατικά και ακατανόητα, ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Είναι εκκλησία, είναι εκκλησιαστικό γεγονός, δηλαδή εκκλησιαστικότητα! Τυπικοί φορείς και διαφημιστές του "γεγονότος" οι π. Ρωμανίδης, ο σεβ. Ιερόθεος Βλάχος, ο π. Μεταλληνός και ασφαλώς ο κ. Γιανναράς.

Ο Δυτικός αποχριστιανισμός έγινε και δικός μας, διότι άλλαξαν τη θρησκεία μας προοδευτικά και ύπουλα από τότε που η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της. Οι Φαρμακίδης, Καΐρης, Ιωνάς King και ο συνεργάτης του ο Hill, είναι μερικά ονόματα των πρωτεργατών της αλλοτρίωσης. Το έργο τους δυστυχώς το συνέχισαν και άλλοι - ποτέ μη ξεχνάμε τι έγινε το 1920-24 - αλλά με ορθόδοξες, υποτίθεται, προδιαγραφές. Η πανεπιστημιακή (και η επισκοπική) αλλυλεγύη και συναδελφικότητα, δεν τους επέτρεπε να καταγγέλλουν τις αντορθόδοξες διδασκαλίες, τις προερχόμενες από την πανεπιστημιακή καθέδρα ή εκ του άμβωνος. Το έργο αυτό το συνεχίζουν σήμερα - ακούσια θέλω να πιστεύω - όλοι όσοι προσπαθούν να αντικαταστήσουν την θρησκευτικότητα (θρησκεία) με την εκκλησιαστικότητα (εκκλησιαστικό γεγονός) συμβαίνει δε αρκετοί από αυτούς να είναι και σφοδροί αντίπαλοι του οικουμενισμού. Αλλά εν αγνοία τους - θέλω πάλι να πιστεύω - αποδεικνύονται οι καλύτεροι σύμμαχοι και συνοδοιπόροι του οικουμενισμού. Με ποιό τρόπο, ας το δούμε συνοπτικά.

Το πρόβλημα που έχουμε, όσο τουλάχιστον μας αφορά, δεν εντοπίζεται στη θρησκεία. Εντοπίζεται σε αυτούς που θέλουν να εκφράσουν την Εκκλησία με λογισμούς για την εκκλησία αλλά πέραν και μακράν του Θεού. Ρίχνουν όλο το φταίξιμο στη θρησκεία λέγοντας ότι ο Χριστός ήρθε για να την καταργήσει. Μα, αν ήταν έτσι, τότε ο Χριστός έπρεπε να καταργήσει το Νόμο, έπρεπε να καταργήσε τη φιλοσοφία, έπρεπε να καταργήσει και το λόγο, για να αρχίσουμε να μιλάμε μια άλλη γλώσσα. Αν όμως η ενανθρώπιση του Κυρίου προφητεύεται στην Παλαιά Διαθήκη, προφητεύεται φυσικά και η Εκκλησία : "Διηγήσομαι τὸ ὄνομά σου τοὶς ἀδελφοίς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε ... ἐν ἐκκλησίᾳ μεγάλη ἐξομολογήσομαί σοί" (Ψ. κα΄). Μήπως αυτά προφητεύουν την κατάργηση της θρησκείας; Ασφαλώς όχι. Διότι αν το θρησκευτικό στοιχείο, το θρησκευτικό γεγονός, η θρησκευτικότητα, υπάρχει στη Παλαιά Διαθήκη, σημαίνει ότι συνυπάρχει και το "εκκλησιαστικό γεγονός" (εκκλησιαστικότητα). Αν καταργήσουμε το θρησκευτικό γεγονός - τη θρησκευτικότητα έστω - τούτο ισοδυναμεί με την κατάργηση και του εκκλησιαστικού γεγονότος. Ισοδυναμεί ακόμη με την κατάργηση της Παλαιάς Διαθήκης και το χειρότερα, αρνούμαστε το άγιον Πνεύμα "το λαλήσαν δια των Προφητών". Είναι αυτά τα πράγματα σοβαρά;

Σε παρένθεση τώρα. Είναι να απορεί κανείς με τους σύγχρονους λόγιους ιεράρχες ή ακαδημαϊκούς, οι οποίοι όπως έγραψα είναι σφοδροί αντίπαλοι του οικουμενισμού. Δίνουν μάχες για την Ορθοδοξία, για την Εκκλησία, και παράλληλα τα αποψιλώνουν αυτά από το θρησκευτικό τους περιτείχισμα. Όχι, φωνάζουν, ο Χριστιανισμός - για μας η Ορθοδοξία και η πίστη μας - δεν είναι θρησκεία, είναι εκκλησία. Ό,τι έχει σχέση με τη θρησκεία, μας λένε, είναι μια σαχλή και επιδερμική συναισθηματικότητα. Ενώ, συμπληρώνω τώρα εγώ, ό,τι έχει σχέση με την τέχνη, με την αισθητική (βάζουμε μέσα τον Τσιτσάνη και επιλεκτικά άλλους αοιδούς του λαϊκού πενταγράμμου, κάποιους φιλότεχνους, καλλιτέχνες και τα έργα τους), προάγει το γνήσιο, το πηγαίο και αυθεντικό συναίσθημα. Το "εκκλησιαστικό γεγονός" είναι συνάμα καλλιτεχνικό και αυτό διαπλάθει το πραγματικό συναίσθημα. Η θρησκευτικότητα είναι υπεύθυνη για την "φαντασιακή ερμηνεία των πάντων και τη συναισθηματική προσέγγιση του βίου" (βλ. Μητρ. Ναυπάκτου "Η αρρώστια της θρησκείας" εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Χριστούγεννα 2001). Να καταργήσουμε λοιπόν τη συναισθηματική προσέγγιση του βίου και στη θέση της να βάλουμε την αγαπητική προσέγγιση. Πώς θα το κάνουμε, θα μας το πουν οι ψυχίατροι.

Η παρένθεση κλείνει και συνοψίζω. Τίποτα από όλα αυτά δεν κατάργησε ο Χριστός. Συμπλήρωσε το Νόμο, προσδιόρισε επακριβώς τη σοφία του Θεού ("τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι") και την προς αυτήν φιλία (φιλοσοφία). Ανέδειξε κυρίαρχο το λόγο. Με αυτό τον τρόπο οικοδομήθηκε η εκκλησία, όχι από τα υλικά αποσάθρωσης της θρησκείας. Κατά συνέπεια, αν θέλουμε να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας κατά του οικουμενισμού και στο ποσοστό όπου η Εκκλησία αποτελεί σημαντικό παράγοντα του κοινωνικού ιστού, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τη Νέα Παγκόσμια Αταξία, οφείλουμε να αναθεωρήσουμε ριζικά τις προτεινόμενες κατηχήσεις "ενάντια στη θρησκεία" : Τη θρησκεία των πατέρων μας, την εκκλησία και την πίστη των πατέρων μας.

Αλληλογραφία με το ιστολόγιο του "αμέθυστου"

Αμέθυστος : Λάβαμε το παρακάτω εύστοχο σχόλιο απο τον κ.Κυπριανό Χριστοδουλίδη μαζί με μια πολύτιμη πληροφορία :

"Δεν έχω διαβάσει τίποτα σχετικό με τη μοναχή Γαβριηλία. Ούτε φυσικά και το υπό κρίσιν βιβλίο ("Η ασκητική της αγάπης"). Αρκετά γραπτά πάντως του π. Σαράντη έχω διαβάσει.

Επειδή δεν μπορώ να τα γνωρίζω όλα και μιας και έγινε λόγος για κριτική αυτού του βιβλίου, είμαι περίεργος να μάθω αν ο π. Σαράντης έχει ασχοληθεί ο ίδιος ή έχει αναθέσει σε κάποιον άλλο διάκονο, να γράψει παρόμοια κριτική για βιβλίο του Ράμφου, του Γιανναρά ή κάποιου άλλου που κινείται στους γνωστούς νεοεποχίτικους άξονες της μοντέρνας Ορθοδοξίας. Τον έχει απασχολήσει τον π. Σαράντη και τα πνευματικά τέκνα του ο βιβλιογραφικός οργασμός όλων αυτών ή όχι;

Εκείνο πάντως που γνωρίζω πολύ καλά, είναι ότι στο παρελθόν Γιανναράς και π. Σαράντης διατηρούσαν άριστες σχέσεις. Ο τελευταίος μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι ήταν, κατά κάποιο τρόπο, θαυμαστής του. Και δεν ήταν ο μόνος"

Μετά απο αυτά γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί οπως δείξαμε και στην ανάρτηση μας της 17 Ιουνίου 2010, Οικουμενισμός και αντι-οικουμενισμός το ιδιο νόμισμα, γιατί λέει τα ίδια πράγματα με τον Γιαγκάζογλου σε σημείο μάλιστα να επαναλαμβάνει και τις προτάσεις του.
Θα γίνει επίσης εύκολα κατανοητό και το εξής σημείο στον πρόλογο της κριτικής εναντίων της γερόντισσας.
"Η Ορθόδοξος, θεανθρώπινη παράδοσις μας, η μόνη που πραγματικά σώζει την ανθρώπινη προσωπικότητα"
Πού βρήκε ο άγιος δογματολόγος πώς το περιεχόμενο της οικονομίας της σωτηρίας είναι η σωτηρία της προσωπικότητος ;
ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΒΕΒΑΙΩΣ
Αυτός είναι ο μέγας κριτής. Ένας υπονομευτής της πίστεως μας εκ των έσω, με ένδυμα φωτός. Έχει κηρύξει τον πόλεμο στους Χριστιανούς, όπως όλοι οι ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΟΙ. Ο Γιανναράς στον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και ο πρ.Σαράντος στη Γερόντισσα Γαβριηλία.

Κυπριανός Χ : Αγαπητέ αμέθυστε,

Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση του σχολίου. Θα σου έλεγα ότι ο Γιανναράς μας έχει διαφθείρει όλους. Αν τύχει να ακούσεις ή να διαβάσεις τον π. Μεταλληνό θα δεις πόσο συχνά αναφέρεται σ΄ αυτόν. Και αν ακόμη έχεις ακούσει ή διαβάσει, κάτι από τον Ναυπάκτου Ιερόθεο, πάλι αυτόν θα βρείς μπροστά σου. Δειγματοληπτικά, απόσπασμα από άρθρο του τελευταίου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ του 2001, Χριστούγεννα :

"Τό μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού Χριστιανισμού, αλλά και πολλών Ορθοδόξων, είναι ότι, όπως λέγει και ο Χρήστος Γιανναράς, θρησκειοποίησαν τον Χριστιανισμό, μετέτρεψαν την Εκκλησία σε θρησκεία. Καί έτσι καλλιεργούνται οι φονταμενταλισμοί, τα μίση και οι διαιρέσεις, η μαγική αντίληψη και σχέση με τον Θεό, η ανταγωνιστική διάθεση του ενός προς τον άλλο, η ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, η χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική αντίληψη της κοινωνίας, η φανταστική ερμηνεία των πάντων, η συναισθηματική προσέγγιση του βίου και γενικά η άποψη ότι ο άλλος αποτελεί και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης. Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις τα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα, οι συναισθηματικές μελωδίες, οι ηθικοπλαστικές αναλύσεις καλύπτουν εγκληματικά την υπαρξιακή γύμνια και καθιστούν τον άνθρωπο τραγικό όν."

ΑΡΧΑΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ είπε : Εκείνο πάντως που γνωρίζω πολύ καλά, είναι ότι στο παρελθόν Γιανναράς και π. Σαράντης διατηρούσαν άριστες σχέσεις. Ο τελευταίος μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι ήταν, κατά κάποιο τρόπο, θαυμαστής του. Και δεν ήταν ο μόνος.

Εάν το παραπάνω απόσπασμα είναι αληθές,τότε έχω να ειπώ ότι το πνεύμα της φιλικής ''θεολογικής συνάφειας'' και παρεούλας,παρεοκρατίας ''εισέβαλε'',διείσδυσε πολύ διαβρωτικά κ α ι στην Εκκλησία..

Πόσοι είναι,αλήθεια,οι fans και admirers του κυρίου στο κλειστό club του;Είμαι περίεργος και θα ήθελα να μάθω κάποτε..
Έχει βάλη,μήπως,προφίλ ''θεολογικής'' γνωριμίας και στο facebook;
AΙΣΧΟΣ ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΛΛΑ ΒΑΡΕΙΣ ΚΑΙ ΒΑΡΥΤΙΜΗΤΟΙ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟΙ!

Κυπριανός Χ : "Ο Γιανναράς στον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και ο πρ.Σαράντος στη Γερόντισσα Γαβριηλία."

Αν συνεχίσω και γράψω κάτι ακόμη, το ξέρω, θα θυμώσεις. Αλλά δεν θα σε παρεξηγήσω. Θα το γράψω :

... και ο π. Μεταλληνός στον Μακρυγιάννη.

Το έγραψα και ξαλάφρωσα. Τώρα, θύμωσε όσο θέλεις. Α, ναι. Λησμόνησα τον κοσμοκαλόγερο, τον Παπαδιαμάντη. Γι΄ αυτόν δεν είπαν τίποτα. Να τον ανασκολοπήσουν, όπως τον Μακρυγιάννη, δεν μπορούσαν. Το άξιζε άλλωστε, όπως και ο παπα-Νικόλας Πλανάς. ( Ότι υπάρχω το χρωστώ σ΄ αυτόν. Θα είχε πεθάνει η μητέρα μου αν δεν ήταν ο παπα-Πλανάς). Δεν άξιζαν όμως αυτοί που μίλησαν για τον κοσμοκαλόγερο και τον παπα-Νικόλα.


Αμέθυστος : Αγαπητέ φίλε κ.Κυπριανέ μάς εκπλήσσετε ευχάριστα γιά άλλη μιά φορά. Εννοούμε βεβαίως τόν Άγιο Νικόλαο Πλάνά, όχι τόν Μακρυγιάννη.
Εμείς δέν τον κατηγορήσαμε τον Μακρυγιάννη, προσπαθήσαμε να πάρουμε την μπουκιά από το στόμα τού Ράμφου. Πόλεμο δέν έχουμε; Με το Μακρυγιάννη προσωπικώς με συνδέουν μυστηριώδη γεγονότα. έδρασε στήν πόλη πού γεννήθηκα και τα "απομνημονεύματα" ήταν το πρώτο εξωσχολικό βιβλίο πού μπήκε στο σπίτι μας. Βαθειά επαρχία βλέπετε. Σπαράγμένη από τον εμφύλιο.
Έχουμε δέ στό σπίτι μας κάτι από τόν Άγιο Νικόλαο Πλανά και μυρώνει τίς μέρες μας. Θά θέλαμε να μάθουμε κι άλλα περί παπα-Γιώργη και Μακρυγιάννη.

Κυπριανός Χ : Ο Μακρυγιάνης έδρασε σε διάφορα μέρη, Άρτα,Αθήνα, Πάτρα, Ναύπλιο. Δεν ξέρω που αναφέρεσαι.

Το 1977 διάβασα τα "Απομνημονεύματα" και το 1983 τα "Οράματα και Θάματα", που το ξαναδιάβασα πρόσφατα πάλι. Σου το συνιστώ.

Ο π.Γ. Μεταλληνός μαζί με το λόγιο μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη τον έβγαλαν πλανεμένο. Ίσως, επειδή γράφει συνέχεια για θρησκεία και θρησκεία και πουθενά δεν μας λέει τι τον συμβούλευε ο πνευματικός του και τι του έλεγε εκείνος. (Η Παναγιά τον φώτισε και δεν το έκανε). Οι σημερινοί ελεγκτές αγιότητος - δεν φαντάζομαι να το επιδίωκε ο Στρατηγός - πρέπει να γνωρίζουν τι κουβεντιάζεται στις εξομολογήσεις των πιστών. Αν αυτό δεν το ξέρουν τότε "ας πρόσεχαν".

"Φαίνεται όμως ότι η παράδοσις έμεινεν αμυδρά και τα καθ’ έκαστα απωλέσθησαν. Και ου μόνον τούτο, αλλά και το όνομα του μάρτυρος εκείνου παρεδόθη εις λήθην. Κατά το κοινόν λόγιον «φτωχός Άγιος δοξολογία δεν έχει»" (Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, "Φτωχός άγιος")

Όσο για το παπα-Νικόλα Πλανά.
Η μητέρα μου είχε αρρωστήσει κάπου εκεί στο ΄30-΄35 με τυφοειδή. Πολλοί πέθαιναν τότε, φάρμακα δεν υπήρχαν. Ψηνόταν στον πυρετό και άνοιξε μια στιγμή τα μάτια της. Είδε τον παπα-Νικόλα, την σταύρωσε κι έφυγε. Φώναξε τη μητέρα της (γιαγιά μου) : "Πες στον παππούλη να έρθη να του φιλήσω το χέρι", αλλά δεν ήταν κανείς εκεί. Ο παπα-Νικόλας ήταν γνωστός, ερχόταν σε γειτονικό σπίτι και εξομολογούσε τη γιαγιά μου. Η μητέρα μου έζησε και μου τα διηγήθηκε.

Αμέθυστος : κ.Κυπριανέ αναφέρομαι στην Άρτα. Όσον αφορά τό φλέγον θέμα τού Μακρυγιάννη έχουμε να πούμε το εξής. Οι εμπειρίες στίς οποίες αναφέρθηκε και ο Ράμφος είναι εκ τού πονηρού. Αυτό όμως ΔΕΝ κάνει τον Μακρυγιάννη πλανεμένο. Δηλ.ένας γέρος ασκητής ερημίτης βρήκε έξω από την σπηλιά του μιά νύφη πού έκλαιγε χωρίς να σκεφτεί τίποτα την πήρε στη σπηλιά και μετά από λίγες μέρες άρχισε να σκέφτεται να την παντρευτεί. Μόλις προσευχήθηκε η νύφη εξαφανίστηκε. Ήταν ο εωσφόρος. Αυτό δέν έκανε το γέροντα πλανεμένο. Πλανήθηκε.
Εάν ονομάζουν τόν Μακρυγιάννη πλανεμένο οφείλεται σέ άλλες σκοπιμότητες.
Νά δούμε πώς θα ζήσουμε εν Κυρίω τώρα πού μάς έμειναν μόνο δογματολόγοι.

Κυπριανός Χ : Οι εμπειρίες που είχε ο Μακρυγιάννης δεν τον παρακίνησαν ούτε να αποκτήσει δόξα, ούτε φήμη, ούτε χρήμα, ούτε βέβαια και αγιότητα.

Τον παρακίνησαν να γράψει αυτά που μας άφησε. Και όλα αυτά μιλούν για θρησκεία, για πατρίδα, για αρετή και τιμιότη, για οικογένεια. Αυτός ήταν ο καρπός των οραμάτων και των θαμάτων του, ο καρπός των πλάνων εμπειριών του.

Αν μου έβαζαν από τη μια μεριά τη θεολογία το Ρωμανίδη και από την άλλη τη "θεολογία" του Μακρυγιάννη, μα την αλήθεια, θα προτιμούσα αυτή του Μακρυγιάννη.

Αμέθυστος : Ο Μακρυγιάννης ήταν εμπειρικός ο Ρωμανίδης ήταν θεωρητικός όπως ήταν και ο Θεόκλητος, θεωρητικός. Όπως είναι και όλοι οι πνευματικοί με τά χιλιάδες πνευματικοπαίδια σήμερα.
Και γω τό ίδια θα διάλεγα το ίδιο, παρότι και ο Ρωμανίδης ήταν ένας πολύ γλυκός και αγαθός άνθρωπος.

"ΩΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ ΠΛΕΟΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ"

Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας αγναντεύει την "νοητήν ναυν"

Ως πανεπιστημιακός και διδάσκαλος, ο σεβασμιότατος επίσκοπος Μεσσηνίας έστειλε μιαν απάντηση για τις κατηγορίες που το προσήψε ο επίσκοπος Κυθήρων. Και τι είπε ο Μεσσηνίας; Ορίστε : «Η Εκκλησία του Χριστού, είναι Μία και Αδιαίρετη, πριν το σχίσμα, σήμερα είναι διηρημενη, αφού βρισκόμαστε σε σχίσμα, αυτό επιβεβαιώνει το περιεχόμενο της §41 του Κειμένου της Ραβέννας».

- Κύριε Διδάσκαλε, τι μας λέει το κείμενο της Ραβέννας;
- Ότι σήμερα η εκκλησία είναι διηρημένη, απαντά ο νέος ουρανοφάντωρ, ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος!

- Eurica, eurica !! Μάλιστα, σαν τον Αρχιμήδη ανακράζομεν και ημείς το εύρηκα, εύρηκα.

- Και τι είδους είναι οι διάλογοι όταν γίνονται υπό καθεστώς σχίσματος; Σχισματικοί δεν είναι κύριε Διδάσκαλε;
- Όχι ανακράζει ο πάπας και ο ουρανοφάντωρ Μεσσηνίας. Προηγείται η αγάπη και ύστερα ακολουθεί το σχίσμα (ας όψωνται οι πλανηθέντες υπό του αρχεκάκου όφεως πατέρες της Ανατολής).

Και ο κοινός νους : Οι διάλογοι υπό το καθεστώς σχίσματος είναι ψευδοδιάλογοι και όσοι συμμετέχουν σ΄ αυτούς είναι ψευτοεπίσκοποι. Εφόσον το ζητούμενο είναι η ... αδιαιρετότητα της Μιάς (η "μιότητα") και αυτό το ψάχνουμε δια των διαλόγων, σημαίνει ότι η Μια Εκκλησία έπαψε να υπάρχει ή σημαίνει κάτι άλλο.
Ο ουρανοφάντωρ θα ξεπεταχτεί πάλι:

- Η εκκλησία είναι και η νοητή ναυς, η κιβωτός που έσωσε τον Νώε, την ανθρωπότητα (σ.σ. ήταν τεχνολόγος). Άρα, οφείλουμε να δεχόμαστε και το "νοητόν" της Εκκλησίας, πέρα από το ορατόν.
Λοιπόν, το μεν νοητόν είναι το Μια, το δε ορατόν (και πάνυ ανόητον, γράφω εγώ) είναι το διαιρετόν, η ποικιλία, οι ετερότητες.

Καταλάβατε; Λέει ο ουρανοφάντωρ Χρυσόστομος, αλλά εγώ όχι.
Διότι το νοητόν - τότε επί Νώε - έγινε και υπαρκτόν
και ουσιαστικόν και δογματικόν; Έλα δε που η κιβωτός ήταν Μία και δεν ήταν πολλές. Τι κάνουμε τώρα κύριε καθηγητά;

Ο κύριος καθηγητής θα μας παραπέμψει στους συναδέλφους του :

- "Συστήνω σε όλους ως Πανεπιστημιακός πλέον Διδάσκαλος - σημείωση, καλύτερα το "σαν", αλλά τι να του πεις - να ξαναδιαβάσει την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία του αειμνήστου Καθηγητού Ιωάν. Καρμίρη και την Εκκλησιαστική Ιστορία του αειμνήστου Καθηγητού Αρχιμ. Βασιλείου Στεφανίδη, ώστε να αποκτήσουν το σωστό πλαίσιο της ορθόδοξης εκκλησιολογίας και να μη δέχονται να γίνουν φερέφωνα άλλων, όχι και τόσο εκκλησιολογικώς αξιόπιστων «μαρτύρων»."

Κι εγώ απαντώ : Καλά τα λέει. Αυτός είναι μάρτυρας
των πανεπιστημίων και των διδασκαλείων : Ως και όχι σαν. Ως Ορθόδοξος και σαν πανεπιστημιακός, άλλα έπρεπε να μας έλεγε.

Μια οπτασία, ένα όνειρο, ένα ...

(Διήγησις)

Δεν ξέρω τι ήταν. Ήταν ένα όνειρο; Ήταν μια οπτασία; Ήταν ένα όραμα; Δεν ξέρω, πέρασαν και τα χρόνια, πάνε γύρω στα τριάντα κάτι παρακάτω, δεν θυμάμαι.

Βρέθηκα σε μια σπηλιά, κάποιος με οδηγούσε, γύρω τριγύρω τεράστια κεφάλια, φοβερά, παραμορφωμένα, μάτια βγαλμένα, στόματα ανοιχτά, πληγές.

Σταμάτησα.

- Προχώρα, μου είπε
- Μα είναι άρρωστοι, κάτι πρέπει να κάνω, απάντησα
- Προχώρα

Προχώρησα, στάθηκα και πάλι προχώρησα. Βγήκαμε σε ένα απέραντο λευκό, σε ένα άπλετο φως

(Μνήμη Στρατηγού Μακρυγιάννη)

ΕΝΑΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

- Φωτογραφία, Kέρκυρα 1968 -

"Η ελπίδα πηγάζει από την επιστροφή στο ήθος του προσώπου (...) εάν ως χριστιανοί θέλουμε σήμερα να καταθέσουμε ουσιαστική μαρτυρία στον κόσμο μας, τότε οφείλουμε να βρούμε στην καθημερινότητά μας το αληθινό νόημα της Θείας Ευχαριστίας. Να συναντηθούμε στις ενορίες μας ως πρόσωπα και όχι ως περαστικοί προσκυνητές.", ήταν ο χαιρετισμός που απηύθυνε ο Μητροπολίτης Κερκύρας και Παξών κατά την συμμετοχή του στην παπική πανήγυρη της Αγίας Δωρεάς, που τελέσθηκε εκεί.

Ούτε καν λόγος για μετάνοια. Κούφια λόγια μόνο για την αγάπη, για το πρόσωπο, για το ήθος και ακόμη πιο "κουφά" περί "ατομικού γεγονότος της χριστιανικής πίστεως που εγκλωβίζει τον άνθρωπο στον εαυτό του". Οι γνωστές κακόδοξες και κακόφημες νεοορθόδοξες αερολογίες για επιστροφή στο "ήθος του προσώπου" και όχι στο ήθος της μετανοίας.

Όλοι όσοι μιλούν για αγάπη, για κοινωνία με τον Θεό, για ήθος, για πρόσωπο, για υπέρβαση του εαυτού μας κλπ., αντιστέκονται σθεναρά στην μετατροπή της χριστιανικής μας πίστεως σε ιδέα, ατομοκεντρισμό και ευτυχία του ενός. Αντιστέκονται δηλαδή σε αυτό που ήδη το έχουν κάνει οι ίδιοι!!! Θεωρούν αυτονόητο ότι πάντες, αλλά και οι ίδιοι, διατελούν εν μετανοία και εξαπατούν το ποίμνιο ευχόμενοι "να συναντηθούν στις ενορίες ως πρόσωπα και όχι ως περαστικοί προσκυνητές".

Κατόπιν τούτου πήραμε και το μάθημα: Τα πρόσωπα να συναντώνται, οι απρόσωποι περαστικοί να φεύγουν. Φύγαμε, πάμε αλλού να προσκυνήσουμε, το προσωπείο του πάπα ας το αφήσουμε για τις ενορίες.

"Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φευγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν"

Θα ήταν καλύτερα να μας έλεγε για προσωπεία και όχι για πρόσωπα ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

Θρησκευτικότητα και εκκλησιαστικό γεγονός

Στη φωτογραφία το ποίμνιο που αποθεραπεύτηκε και αποθρησκειοποιήθηκε δια του εκκλησιαστκού γεγονότος.
Οφείλω προοιμιακά να ζητήσω συγγνώμη από τον αναγνώστη. Θα τον κουράσω με αυτά που θα ακολουθήσουν. Πρέπει όμως να ειπωθούν.

Το ασυγχώρητο λάθος - κυριολεκτικό δράμα - των σύγχρονων ακαδημαϊκών μας θεολόγων και ακαδημαϊκών επισκόπων ομοίως, είναι ότι βρίσκονται ανεπαισθήτως βουτηγμένοι στην αίρεση. Και νομίζουν ότι επικαλούμενοι τους Φιλοκαλικούς πατέρες θα φανούν Ορθόδοξοι. Απευθύνονται στο ορθόδοξο ποίμνιο, που οι ίδιοι έχουν φροντίσει (σημ. ανεπαισθήτως βουτηγμένοι στην αίρεση) να το δυτικοποιήσουν, και το κατηχούν λες και απευθύνονται σε παπικούς ή προτεστάντες, ως να μην είναι βαφτισμένοι ορθόδοξοι. Το θρησκειοποιημένο ποίμνιο, όπως υποθέτουν, καιρός να καταλάβει ότι τώρα πρέπει να εκκλησιαστικοποιηθεί με το εκκλησιαστικό γεγονός. Διότι οι προ αυτών (ακαδημαϊκοί) θεολόγοι και (ακαδημαϊκοί) επίσκοποι το αρρώστησαν με τη χρήση του όρου "θρησκεία" και την εξ αυτής θρησκευτικότητα. Το ποίμνιο έκανε τη θρησκεία θρησκευτικότητα και η θρησκευτικότητα έγινε ιδεολογία. Γιατί; Διότι αγνόησε τον όρο "εκκλησία". Έτσι, γέμισαν τα τρελλοκομεία, καιρός να διαγράψουμε τη θρησκεία. Δεν ήξεραν οι άφρονες (οι πριν από τους σημερινούς σώφρονες) ότι όλους αυτούς τους αιώνες ο χριστιανισμός προσπαθούσε να καταργήσει τη θρησκεία και στη θέση της να βάλει την εκκλησία. Έπρεπε να περιμένουμε τον π. Ρωμανίδη εξ Αμερικής να μας ανοίξει τα μάτια, να μας θεραπεύσει από τη μακροχρόνια ασθένεια της θρησκείας.

Και εντάξει, ας υποθέσουμε ότι τώρα γίναμε καλά, εκκλησιαστικοποιηθήκαμε, αποθρησκειοποιηθήκαμε και αποϊδεολογικοποιηθήκαμε. Υπάρχουν όμως μερικά ερωτήματα, στα οποία πρέπει να μας απαντήσουν οι σώφρονες, και για τα οποία δεν χρειάζεται να προσθέσω την καταφανή διαπίστωση ότι ήδη αποϊεροποιηθήκαμε.

Και τώρα στα ερωτήματα.
Τι μας διασφαλίζει ώστε να μην πέσουμε στην παγίδα να κάνουμε πάλι ιδεολογία και την εκκλησία; Τι είναι αυτό που μας εκθέτει στην ιδεολογική "νόσο της θρησκείας" και τι μας προστατεύει από την "ασθένεια της εκκλησίας"; Μήπως είναι το εμπειρικό "εκκλησιαστικό γεγονός"; Αν είναι έτσι, γιατί και πώς αυτό το "γεγονός" αποκλείει το "θρησκευτικό γεγονός"; Τι ανοησία είναι αυτή, από τη μια να αηδιάζουμε με τη θρησκευτικότητα και από την άλλη να επαινούμε το "εκκλησιαστικό γεγονός"; Αν δεν μας αρέσει η θρησκευτικότητα, το ίδιο αντιπαθητική πρέπει να μας είναι και η εκκλησιαστικότητα. Λεκτικοί αυτοσχεδιασμοί ανάμεσα σε θρησκευτικότητα και εκκλησιαστικό γεγονός δεν στέκουν. Ή αν τους δεχόμαστε, καταλήγουν σε προφανή αυθαίρετα και αφοριστικά σχήματα εντελώς παράλογα, όπως για παράδειγμα ο μετεωρισμός μεταξύ θρησκευτικότητας και εκκλησιαστικού γεγονότος. Το θρησκευτικό γεγονός οφείλουμε να το κρίνουμε και να το συγκρίνουμε με το εκκλησιαστικό γεγονός. Αν πάσχει το ένα από αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι να υποδείξουμε ποιο από τα δυο, σε τι, και να κάνουμε ό,τι είναι χρήσιμο και απαραίτητο. Όχι όμως ανοηταίνοντας να καταργούμε τη λέξη θρησκεία. Τακτική που, αν μη τι άλλο, θυμίζει το "πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι".

Είναι η εκκλησία λατρευτική έκφραση και φανέρωση της θρησκείας. Αν καταργήσουμε τη θρησκεία και μείνουμε μόνο στην εκκλησία - λατρευτική έκφραση και γεγονός, τότε τι εκφράζει η ... έκφραση της λατρείας; Αυτή την ίδια την έκφραση του γεγονότος ή μήπως ένα ανέκφραστο γεγονός; Προφανώς το ανέκφραστο διότι η έκφραση της ... έκφρασης είναι αλογία (κατά την προσφιλή έκφραση των σωφρόνων). Αν είναι έτσι, τι εμποδίζει το ανέκφραστο να είναι αυτό που ονομάζουμε θρησκεία; Και τι εμποδίζει το λατρευτικά εκπεφρασμένο ανέκφραστο "γεγονός" από του να ιδεολογικοποιηθεί; Γιατί δε όχι, να καταντήσει είδωλο; Δηλαδή να ειδωλοποιηθεί το εκκλησιαστικό γεγονός, όπως αφήνεται να εννοηθεί από όλους εκείνους που στρατεύουν κατά της θρησκείας με σύνθημα "ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι εκκλησία".

Προφανώς, τα ερωτήματα αυτά δεν απασχόλησαν αυτούς που πρότειναν τον εξοβελισμό της θρησκείας και την αντικατάστασή της από την εκκλησία. Δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο στον οποίο περιέρχονται : Στην ειδωλοποίηση της εκκλησίας, διότι πλέον παύει να υπάρχει η ειδωλοποιός, κατά τους σώφρονες, θρησκεία. Το εκκλησιαστικό γεγονός (εμπειρία της λατρείας) γίνεται αυτόχρημα μη εμπειρία, μη γεγονός, άρα και μη εκκλησία. Αντίθετα, η διατήρηση της θρησκείας κατοχυρώνει την εκκλησία, ως λατρευτική έκφραση, η οποία έκφραση ή γεγονός, μπορούμε να πούμε, "επί το πρωτότυπον διαβαίνει", μορφοποιώντας το ανέκφραστο. Παράλληλα όμως διατηρώντας ακέραιο το άφραστο, το ακατάληπτο και το ανειδωλικό θείο της θρησκείας ("άπειρον, ή και άρρητον, το θείον και ακατάληπτον").

Συμπερασματικά θα ήθελα να πω το εξής. Θρησκεία και εκκλησία είναι δυο διαφορετικοί όροι με αντίστοιχο περιεχόμενο και φορτίο. Δεν διαχωρίζονται, αλλά δεν είναι το ίδιο. Η νοηματοδότηση εκάστου εξ αυτών τα διακρίνει, τα διαφοροποιεί, αλλά δεν διασπά την ενότητά τους. Αυτό είναι το έργο που τελεί η ζείδωρος πίστη.

Θρησκεία και άνθρωπος

Βλέπε και 

http://kyprianoscy.blogspot.gr/2010/06/blog-post_23.html

Ο οικουμενισμός δεν θα μπορούσε να αφήσει παραπονούμενη τη Νέα Τάξη πραγμάτων. Στο στόχαστρο της τελευταίας έχει μπει εδώ και χρόνια η λέξη "θρησκεία" και το εμπόδιο αυτό πρέπει να φύγει. Πρέπει η θρησκεία να καταργηθεί για να ανατείλει μια άλλη "θρησκεία" : Η πανθρησκεία, όπου ο όρος "θρησκεία" θα υπάρχει, αλλά δεν θα υπάρχει. Το παν προηγείται και η σχιζοφρένεια θα ακολουθήσει. Είναι όμως παρούσα (η σχιζοφρένεια με όλα τα συναφή).

Σε ένα θρησκευτικό ιστολόγιο μας δίνονται οι οδηγίες για το πώς μπορούμε να διαγράψουμε του λοιπού τον όρο "θρησκεία". Οι προδιαγραφές όμως είναι ορθόδοξες και μην ανησυχείτε. Διαβάστε λοιπόν και σημειώσετε ότι αυτά προέρχονται από Φιλοκαλικό σύγχρονο επίσκοπο:

"Τό μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού Χριστιανισμού, αλλά και πολλών Ορθοδόξων, είναι ότι, όπως λέγει και ο Χρήστος Γιανναράς, θρησκειοποίησαν τον Χριστιανισμό, μετέτρεψαν την Εκκλησία σε θρησκεία. Καί έτσι καλλιεργούνται οι φονταμενταλισμοί, τα μίση και οι διαιρέσεις, η μαγική αντίληψη και σχέση με τον Θεό, η ανταγωνιστική διάθεση του ενός προς τον άλλο, η ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, η χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική αντίληψη της κοινωνίας, η φανταστική ερμηνεία των πάντων, η συναισθηματική προσέγγιση του βίου και γενικά η άποψη ότι ο άλλος αποτελεί και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης. Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις τα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα, οι συναισθηματικές μελωδίες, οι ηθικοπλαστικές αναλύσεις καλύπτουν εγκληματικά την υπαρξιακή γύμνια και καθιστούν τον άνθρωπο τραγικό όν." (*)

Προηγουμένως έχει φροντίσει ο επίσκοπος να μας δώσει τον ορισμό της θρησκείας αλλά και του ανθρώπου. Να τι γράφει:

"Η λέξη θρησκεία αναφέρεται στα Ομηρικά έπη, χρησιμοποιείται και από τον Ηρόδοτο για να δηλώση την λατρεία και την τιμή που οφείλει να αποδίδη ο άνθρωπος στον Θεό. Ετυμολογικά η λέξη θρησκεία προέρχεται από το θρώσκω και σημαίνει αναβαίνω, και επομένως με τον όρο θρησκεία νοείται η ανάβαση του ανθρώπου προς τον Θεό. Αλλά και η λέξη άνθρωπος ετυμολογικά παράγεται από το άνω θρώσκω και σημαίνει ανάβαση."

Ανέλαβα τον άχαρι ρόλο να γράψω μερικά πράγματα, τα οποία δεν θα έχουν ασφαλώς την ίδια τύχη με τα δικά του. Τα διάβασε ένα σωρό κόσμος στην εφημερίδα που δημοσιεύτηκαν και περισσότεροι, ίσως, θα τα άκουσαν. Έχει ποίμνιο άλλωστε.

Ως προς τη λέξη "άνθρωπος":

"Και πάλιν άνθρωπος κατά την τότε λέξιν, ήγουν Συρικήν, πύρ ονομάζεται, δια το όμοιον της φύσεως. Εξ ενός γαρ ανθρώπου άπας ο κόσμος εγένετο, ως και εκ μιάς λαμπάδος όσας βούλεταί τις άπτει κακείνη η πρώτη ανελλιπής εστι. Μετά δε την σύγχυσιν των γλωσσών, η μεν εκ της λήθης, ήν έχει ο άνθρωπος, ετυμολογεί, η δε εκ των άλλων αυτού επιτηδευμάτων, η δε Ελλάς πάλιν εκ του άνω αθρείν ετυμολογεί τον άνθρωπον". (Του οσίου πατρός ημών Πέτρου Δαμασκηνού, Φιλοκαλία, τόμος τρίτος, σελ. 165).

Αυτό όφειλε να το γνωρίζει ο σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου. Μπορεί η λέξη θρησκεία να ετυμολογείται από το ρήμα "θρώσκω", αλλά η λέξη άνθρωπος ετυμολογικά ΔΕΝ παράγεται από το άνω+θρώσκω. Προέρχεται από το άνω+αθρείν, όπως τουλάχιστον μας πληροφορεί ο ιερός Νηπτικός πατήρ Πέτρος ο Δαμασκηνός.

Σχετικά με το ρήμα αθρώ (-εω) και την ερμηνεία του : Εξετάζω νοερώς, αντιλαμβάνομαι.

Άρα, η λέξη άνθρωπος σημαίνει : Ο τα άνω νοερώς εξετάζων ή αντιλαμβανόμενος. Κατά ταύτα, άνθρωπος και θρησκεία νοούνται ως:
"ο τα άνω νοερώς εξετάζων και προς τα άνω οδεύων (θρησκεία = ανάβασις)

Ως προς τη λέξη "θρησκεία":

Αν ο σεβασμιότατος και ο κ. Γιανναράς, νομίζουν ότι η αποθρησκειοποίηση θα σώσει τον δυτικό χριστιανισμό με την κατάργηση του όρου "θρησκεία", είναι δικαίωμά τους. Δικαίωμά τους επίσης να ενδιαφέρονται και δια τους ημέτερους εκδυτικισμένους ορθόδοξους. (Ποιος ή τι φταίει, δεν μας το λέει ο σεβασμιότατος, τα φορτώνει όλα γενικά στη θρησκεία). Η "θρησκειοποίηση" του χριστιανισμού είναι δικό τους πρόβλημα - συμπεριλαμβανομένων του σεβασμιότατου και του κ. Γιανναρά - και όχι δικό μας.

Οι πιστοί στην Ιερή Παράδοση της Ορθοδοξίας βρίσκονται πέρα και έξω από τους μοντέρνους επείσακτους νεολογισμούς του τύπου της "θρησκειοποίησης", της "ιδεολογικοποίησης" ή οποιασδήποτε άλλης παθολογικής -ποίησης (αρρώστια της θρησκείας). Η δική μας θρησκεία δεν μας αρρωσταίνει. Μας γιατρεύει και αυτό το φάρμακο, δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να το νοθεύσει. Ούτε να μας το πάρει.-
(*)  http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/arwstia1.htm

Αντιδράστε ουσιαστικά στην ακρίβεια της βενζίνης

Διαδώστε αυτό το μήνυμα

Ένα σχόλιο σε άρθρο γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος

Η ΑΦΑΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Ο κ. Γιανναράς επιχειρεί να μας κάνει μάθημα γεωστρατηγικής πολιτικής και μας φέρνει το παράδειγμα Νταβούτογλου με το βιβλίο "ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ - Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ" συγγραφέας του οποίου είναι ο Τούρκος Υπ. Εξ.

Συγκρίνει το δικό μας πολιτικό κατάντημα με αυτό της Τουρκίας. Αλλά ποιά σχέση μπορεί να έχουμε εμείς, από άποψη γεωστρατηγική, με την Τουρκία; Η οποία βρισκόταν πάντα σε θέση πλεονεκτική και όχι σε μόνιμα μειονεκτική, όπως η δική μας.

Εμάς και τους βαλκάνιους γείτονες μας έφτιαξαν για να προωθούν τα μεταξύ τους αντικρουόμενα συμφέροντα οι Αυστριακοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι Ρώσσοι. Την Τουρκία - ένα κομμάτι της οθωμανίας - την ήθελαν "ατόφια", καθώς αυτή ήταν και η συμβουλή του ραδιούργου πολιτικού Μέτερνιχ (δόγμα της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας). Αν το ήθελαν, τότε που αναγνώρισαν τα βαλκανικά κράτη, Τουρκία δεν θα υπήρχε σήμερα. Την άφησαν για να τους παίζει σήμερα στα δάκτυλα της μιας χειρός. Όταν οι σύμμαχοι πάνε να τη στριμώξουν, τότε αυτή στρέφει την κεφαλήν προς τον βορριά. Όταν δε τα βρίσκει σκούρα από τα ψηλά, γνέφει προς δυσμάς.

Άντε λοιπόν μετά εμείς να κάνουμε το ίδιο έχοντας γείτονες τους Αλβανούς, τώρα τους "ματσεντόνες", σε λίγο θα βρεθούν μπροστά μας Βούλγαροι και Ρουμάνοι, με την Τουρκία να αποτελεί διαρκή πονοκέφαλο.

Αν αποφασίζαμε να διαβάσουμε όλοι το βιβλίο του Νταβούτογλου και να δεχθούμε αυτά που γράφει ο κ. Γιανναράς (σημ. χωρίς επιδερμικούς συναισθηματισμούς κλπ.), τότε θα είχαμε κατορθώσει το ακατόρθωτο : Η στρατηγική της αφασίας να αντικαταστήσει τη λογική. Μήπως αυτό δεν γίνεται σήμερα; Και μάλιστα, όπως γράφει ο ίδιος, "πιστεύοντας σε κάτι περισσότερο, σε πρόταση πανανθρώπινης εμβέλειας που κομίζει στην Ιστορία ο Ελληνισμός";

ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ

Στη φωτογραφία, ο ιερός ναός της Παναγίας Χρυσοπολίτισσας στην Πάφο. Χρησιμοποιείται για γάμους ετεροδόξων και ιεροπραξίες των αγγλικανών.

Η φιλοορθόδοξη ένωση Κοσμάς Φλαμιάτος εξέδωσε ένα ενημερωτικό δελτίο για όσα έγιναν στην Κύπρο (07/06/2010) όπου μεταξύ άλλων γράφει : "Ἀλλὰ παρόμοια θέση ἔλαβαν κάποιες προσωπικότητες καὶ στὸν ἀντι-οἰκουμενιστικὸ χῶρο, ἀφοῦ ζητοῦσαν τὴν ἄδεια τῶν λατινοφρόνων οἰκουμενιστῶν, γιὰ νὰ μεταβοῦν στὴν Κύπρο καὶ νὰ μιλήσουν κατὰ τοῦ παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!!"

Το διβάσατε; Το προσέξατε; Κανένα σχόλιο; Γιατί; Μήπως φοβηθήκατε ότι θα σας πουν σχισματοαιρετικούς παλαιοημερολογίτες, ταλιμπάν ή φονταμενταλιστές;

Από υπογραφές πάμε καλά. Ακόμη καλύτερα πάμε ευλογούμενοι από τους αλλήλους ασπαζομένους, ή συνευχομένους, αντιοικουμενιστές με οικουμενιστές επισκόπους μας.

Πάμε καλά, βάλαμε την υπογραφή μας και συνεχίζουμε να δίνουμε μάχες "εντός" εκκλησίας. Θωρακίσαμε τη σωτηρία μας ενυπόγραφα. Αλλά την καλήν απολογίαν θα την δώσουμε αυτοπροσώπως, όχι δι΄ αντιπροσώπου με υπογεγραμμένη εξουσιοδότηση.

"... ασθενής και εν φυλακή, και ουκ επισκέψασθέ με"

Στη φωτο : ΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ - Λευκωσία, Κύπρος

Σταχυολογώ και σχολιάζω αποσπάσματα από τη συνέντευξη του εκπροσώπου του Βατικανού Φεντερίκο Λομπάρντι σχετικά με την επίσκεψη του πάπα Βενέδικτου στην Κύπρο. Περισσότερα στις ΑΚΤΙΝΕΣ

- Ερωτηθείς στη συνέχεια για τις απουσίες από το γεύμα στην Αρχιεπισκοπή μελών της Ιεράς Συνόδου της εκκλησίας της Κύπρου, είπε ότι ήταν «μειονότητα».

Μειονότητα ήταν και ο αγ. Μάρκος Εφέσου, μειονότητα ήταν και ο Απ. Παύλος, μειονότητα ήταν και οι κατακόμβες. Αυτοί με τους πολλούς, εμείς με τους λίγους.

- Στην Κύπρο, συνέχισε, υπάρχουν 20.000 Καθολικοί και περίπου οι μισοί ήταν σήμερα στο στάδιο για τη Θεία Λειτουργία.

Ογδόντα χιλιάδες ήταν οι Τουρκοκύπριοι και τους έφτιαξαν κράτος. Είκοσι χιλιάδες είναι εκεί οι παπικοί. Να φτιάξουν και γι΄ αυτούς κράτος. Γιατί να μη φτιάξουν; (Δεν μάθαμε πόσοι προτεστάντες υπάρχουν).
Τώρα που καταργούνται τα κράτη, αυτοί οι ψεύτες φτιάχνουν κράτη (Κόσοβο και Ματσεντόνια) χωρίζοντας με πελώριο τείχος την ανατολική από τη δυτική όχθη του Ιορδάνη.

Ξεκίνησαν την παγκοσμιοποίηση με τον ΟΗΕ και τον οικουμενισμό με το ΠΣΕ. Αλλά ο σιωνισμός απαιτούσε το "κράτος του Θεού", τον άγιο τόπο, όπου δόθηκε (υποτίθεται) η υπόσχεση στους Εβραίους να κατακυριεύσουν των εθνών. Αναγνώρισαν το θεϊκό κράτος, αλλά αυτό βαρύνεται με ένα απίστευτο έγκλημα. Εκεί διαπράχθηκε η βέβηλη και αιμοσταγής θεοκτονία η οποία συνεχίζεται ακόμη και επί των ημερών μας.

Η Ιερουσαλήμ απέκτεινε τον Υιό, η Ρώμη το Πνεύμα. Αναζητείται ο πατροκτόνος, αυτός που θα φονεύσει τον Πατέρα. Ήδη, τον ξέρουμε.

- Η Κύπρος, είπε, είναι ένα σημείο συνάντησης, ένα μέρος όπου πολιτισμοί, θρησκείες και κόσμος μπορούν να συναντώνται ειρηνικά.

Απίστευτο θράσος! Ακαταίσχυντο ψεύδος !! Πολιτισμοί, θρησκείες και κόσμος να συναντώνται ειρηνικά σε ένα σημείο όπου οι κατακτητές άλλαζαν πότε με τη δύναμη των όπλων και πότε με τη δύναμη του χρήματος। Μήπως είπε κανείς σ΄ αυτό τον υποκριτή να πάει να προσκυνήσει τα "Φυλακισμένα Μνήματα"; Γιατί εκεί, σ΄ αυτό το σημείο μόνο, μπορούν να συναντηθούν ειρηνικά οι πολιτισμοί, οι θρησκείες και ο κόσμος.

"Πορεύεσθε απ΄ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον ... ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή, και ουκ επισκέψασθέ με ".

Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Από το Blog ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ το οποίο και θερμα ευχαριστώ.

Γράφει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου Κωνσταντίνος Ρωμανός

Ο Σημίτης έδωσε και πάλι τη βασική φόρμουλα για την ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων όταν είπε ότι το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη ήταν η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων.Να παρατηρήσουμε εδώ ότι δεν αναζήτησε την αιτία της "κακοδαιμονίας" μας σε κάποιο επιμέρους συστατικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας (π.χ την Ορθοδοξία ή τον κοραϊσμό ή τον ραγιαδισμό, τον ατομικισμό κ.λ.π) το οποίο εξοβελίζοντας θα μπορούσαμε να ελπίσουμε σ΄ένα πιο θετικό μέλλον.
Όχι, ολάκερη η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων, δηλαδή ό,τι συνιστά την ελληνικότητα αυτήν καθαυτήν μπηκε στο στόχαστρο του "εκσυγχρονιστικού" λόγου.Το στοίχημα ήταν οι έλληνες να πάψουν να είναι Έλληνες προκειμένου να ...προοδεύσουν.Η πρόοδος,η ανάπτυξη, ο εκσυγρονισμός ήταν ο προβαλλόμενος στόχος.Η ανθρωπολογικήμετάλλαξη των Ελλήνων, το μέσον για την επίτευξη του στόχου αυτού.
Απο την αρχή της διακυβέρνησης Σημίτη ως σήμερα η αποελληνοποίηση της Ελλάδος έγινε στην αρχή ψιθυριστά, αργότερα φωναχτά, αλλά πάντα με συνέπεια και αμείωτη ένταση.Το μεσοδιαστημα της κυβέρνησης των συντηρητικών δεν άλλαξε τίποτα στη ροή αυτή των πραγμάτων.Μάλιστα συνέτεινε,μπορεί να πεί κανείς, στην απρόσκοπτη λειτουργία του σχεδιασμού αποδόμησης του έθνους με το να ...
δεσμεύσει ένα πατριωτικό δυναμικό το οποίο, χωρίς τη χειραγώγηση των συντηρητικών, θα μπορούσε να είχε απειλήσει τους ανθελληνικούς σχεδιασμούς.Έτσι π.χ η εκδηλωθείσα αντίσταση του λαού στην παραποίηση της ιστορίας στα νεα σχολικά βιβλία των ετών 2006-2007 έσβησε πρόωρα μόλις η κυβέρνηση έκανε τον απλό ελιγμό να αποσύρει ένα και μόνο βιβλίο (απο τις εκατοντάδες) απο την κυκλοφορία και την αρμόδιο υπουργό απο την υπηρεσία.
Η μεθοδολογία της εθνοκτονίας με επιστημονική συνέπεια επικεντρώθηκε στους δύο κεντρικούς άξονες αναπαραγωγής μιας ανθρώπινης κοινωνίας,την παιδεία και την δημογραφία.Με άκρα μυστικότητα επετεύχθη η αλλαγή των περιεχομένων της σχολικής παιδείας και η ιδεολογική μετατόπιση της κατεστημένης ακαδημαϊκής και πολιτικής νομενκλατούρας, με τους συμπληρωματικούς στόχους να αμφισβητηθεί η ελληνικότητα αφενός και να γίνει αποδεκτός ως τετελεσμένο γεγονός ο εποικισμός της σκόπιμα αφύλακτης χώρας απο εκατομμύρια λαθρομετανάστες αφετέρου.Όπως ήταν προβλεπόμενο, η εισαγωγή σε μεγάλη κλίμακα των τελευταίων στα ελληνικά σχολεία θα έκανε επιτακτική πλέον και νόμιμη τη μετάλλαξη της εθνικής παιδείας σε πολυεθνική.(Η μαζική εισαγωγή λαθρομεταναστών στα ελληνικά σχολεία ήταν βεβαίως αντισυνταγματική εφόσον το Σύνταγμα καθορίζει ότι η παιδεία είναι δωρεάν και υποχρεωτική για όλους τους Έλληνες - αποκλείοντας έτσι τους μη Έλληνες.)Ταυτόχρονα θα παγίωνε την εθνογραφική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού προσφέροντας "πατημα" για ην ελληνοποίηση των ξένων μόλις θα έφταναν στην ηλικία των 18 ετών.
Η ελληνοποίηση με τη συνακόλουθη αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας έγινε τον Μάρτιο του 2010 απο την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνοντας την προηγηθείσα νομιμοποίηση της ΝΔ του τέλους του 2008 (καθεστώς του "επι μακρόν διαμένοντος").
Η νεοταξική αριστερόστροφη προπαγάνδα για την καλλιέργεια οικειοφοβίας, δηλαδή απο μάκρυνσης απο την ελληνικότητα με τη συνακόλουθη απαίτηση να αλλοτριωθούμε αγκαλιάζοντας τον "Άλλο" ως "διαφορετικότητα",αποτελεί δυστυχώς χρόνια τώρα μια θλιβερή σταθερά της καθημερινότητας του Έλληνα. Είναι η ίδια προπαγάνδα που απαντάται ως γκράφιτι των Εξαρχείων, ως ανάλυση των ΜΜΕ και ως διδακτικό περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων.Συνοψίζεται στις παροτρύνσεις να μην είμαστε "ξενοφοβικοί" (παραβλέποντας ότι καθόλου δεν γνωρίζουμε τις προθέσεις του ξένου που μπήκε απο το παράθυρο),να μην είμαστε "ρατσιστές" (δηλαδή να αδιαφορήσουμε για τους προγόνους , το γένος και τη φυλή μας) και να μην είμαστε "εθνικιστές" (δηλαδή να παραιτηθούμε απο την αξίωση να έχουμε ως έθνος δικό μας κράτος - προστάτη ή ακόμα και απλώς να υπάρχουμε ως διακριτό έθνος ανάμεσα στα άλλα έθνη)Πρόκειται για προπαγάνδα επιστημονικής αποδόμησης η οποία συν τοις άλλοις κατασκευάζει ενοχικά σύνδρομα που αφορούν το ήθος και τις συλλογικές δράσεις του "κακού Έλληνα" μέσα στην ιστορία.Οι κατηγορίες είναι δανεισμένες απο το παλαιό και το νεώτερο ρεπερτόριο του ανθελληνισμού.Υποθέτω ότι η πλήρης εσωτερίκευσή τους οδηγεί στην απαξίωση του Έλληνα ως ανθρωπολογικού τύπου.
Αυτό στην γλώσσα των κομπιούτερ στο πλαίσιο μιας "κοινωνικής μηχανικής" ("social engineeering") θα σήμαινε ότι η φάση του "αποπρογραμματισμού" του ιστορικού υποκειμένου Έλλην περατώθηκε πλέον επιτυχώς και τώρα μπορεί να αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία "αναπρογραμματισμού" του εκκενωθέντος απο κάθε ιστορική μνήμη ανθρώπινου πλάσματος με νέα περιεχόμενα.Με άλλα λογια, εκεί όπου ήδη επιτεύχθηκε η παραγωγή "γυμνού" ανθρώπου μπορεί να προχωρήσει η νέα εποχή στην πειραματική κατασκευή κάποιου νεοφανούς μιγαδικού πολιτισμικοφυλετικού ανθρωπολογικού τύπου στη νοτιοανατολική Ευρώπη (πρώην Ελλάδα).
Ίσως για την έναρξη του σχεδιαζόμενου αναπρογραμματισμού το υπουργείο Παιδείας μελετά επί του παρόντος (όπως ακούγεται) την εισαγωγή νέων σχολικών βιβλίων που θα αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα που στόχο είχαν τον αποπρογραμματισμό.Ίσως ο αναπρογραμματισμός των - πρώην - Ελλήνων να είναι στη συνέχεια και η αποστολή των πολυαρίθμων ΜΚΟ ( Μή Κυβερνητικών Οργανώσεων) που η νέα κυβέρνηση δεν κατήργησε παρά τα υποτιθέμενα μέτρα περιορισμού των εξόδων στη σημερινή κρίση.
Αν επιμείνει κανείς στο ερώτημα ποιός θα είναι (επιτέλους) ο σχεδιαζόμενος απο τα κέντρα εξουσίας ανθρωπολογικός τύπος του μετα - Έλληνα θα βρεί ήδη σήμερα προτεινόμενες φαντασιακές ταυτότητες, οι οποίες ξαφνιάζουν με την αφέλεια που τις διακρίνει: "πολίτης μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πολυπολιτιστικής κοινωνίας" ή "πολίτης της Γης" ή απλώς "Άνθρωπος"...
Μια στοιχειώδης κριτική δείχνει ότι με τα ανοικονόμητα εκατομμύρια Αφρικανών, Ασιατών και Βαλκάνιων λαθρομεταναστών και τα συνεπακόλουθα προβλήματα της γκετοποίησης, της εγκληματικότητας, της επιδημιολογικής μόλυνσης (450.000 κρούσματα ηπατίτιδας στην Ελλάδα!-"Ελευθεροτυπία" 19 Μαϊου 2010) και γενικότερης επαπειλούμενης κατάρρευσης των ελληνικών υποδομών , η Ελλάδα αντί να πλησιάζει, αντιθέτως συνεχώς απομακρύνεται απο τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ομοιάζοντας όλο και περοσσότερο με τριτοκοσμικό κρατικό μόρφωμα.Επίσης η κριτική δείχνει ότι δεν υπάρχουν διαβατήρια για "πολίτες της Γης" ούτε ελευθερία εγκατάστασης σε όποια μέρη του πλανήτη θα προσπαθήσουν να καταφύγουν άφρονες Έλληνες μετά την καταστροφή της πατρίδας τους.Τέλος "Άνθρωπος" χωρίς εθνοτικό,πολιτισμικό, θρησκευτικό, πολιτικό προσδιορισμό δεν υπάρχει, μόνο ο σκύλος , η γάτα και το όποιο ζώο είναι απλώς σκύλος και γάτα οπουδήποτε χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό.
"Άνθρωπος" χωρίς ιδιαιτερότητα δεν είναι παρά ένα ζώο!Προφανώς τέτοια ζώα, τέτοια ανθρώπινα μηδενικά, βδελύγματα πάνω στο πρόσωπο της Γης, θα κατασκευάσουν οι σκοτεινοί κύριοι προγραμματιζόμενων εθνοκτονιών.
Πραγματικά αποφάσισαν λοιπόν οι Έλληνες, θα πεί κανείς, να απεμπολήσουν την ιδιαιτερότητά τους για να γίνουν πιο άνθρωποι ή πιο Ευρωπαίοι, τέλος πάντων για να εκσυγρονισθούν και να αναπτυχθούν όπως το ήθελε ο Σημίτης; Αν πιστέψει κανείς ότι αυτοί που δεχθηκαν να μεταλλαχθούν (και δεν ήσαν προς Θεού όλοι) το έπραξαν για ιδανιστικούς αποκλειστικά λόγους, απατάται σίιγουρα.Δεν ξέρει δηλαδή να διαβάζει το πραγματικό μήνυμα της εξουσίας ανάμεσα στις γραμμές των επισήμων διακηρύξεων.
Εδώ το μήνυμα ήταν ένα και μοναδικό:Ξεχάστε αυτά που πιστεύατε ως Έλληνες και εμείς σας εγγυώμεθα υψηλή κατανάλωση και ευημερία!Ως Έλληνες δεν έχετε μέλλον στην Ελλάδα, γιατί οι ανώτερες εξουσίες έχουν άλλα σχέδια γα την Ελλάδα! Ως απλές βιολογικές υπάρξεις όμως, αφημένες στα δικά μας χέρια να τις μορφώσουμε όπως καλύτερα ξέρουμε εμείς, επιτρέπουμε να επιβιώσετε και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο.Όσοι τυχόν αρνηθούν και αντισταθούν θα αποκλεισθούν απο όλες τις απολαβές, κοινωνικές, επαγγελματικές, πολιτικές.Θα ζούν με τον φόβο του κράτους και μαζί του παρακράτους που χτυπάει εκεί όπου δεν φτάνει ο νόμος. Αν δε επιμείνουν ότι η "Ελλάδα ανήκει στουςΈλληνες" θ αβρούν απέναντί τους και τους συνασπισμένους "ελληνοποιημένους" αλλοδαπούς πραιτωριανούς.
Αυτοί ήταν οι όροι του συμβολαίου που η εξουσία πρότεινε στους Έλληνες και πολλοί δελεάσθηκαν . "Η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που τη ...χάνει!" σκέφτηκαν.'Ομως αυτό που επέμεινε να διαχειρισθεί η εξουσία χωρίς εξαιρέσεις ήταν τα παιδιά.Τα αφελληνισμένα σχολεία περίμεναν τα ελληνόπαιδα με τον Χασάν στο ίδιο θρανίο, υλικό για μετάλλαξη.Τι θα έπρατταν άραγε οι γονείς, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων;Θα δημιουργούσαν προβλήματα επιδή τα παιδιά τους διδάσκονταν ανθελληνικά βιβλία και θα αμφισητούσαν τη νομιμότητα της εισαγωγής λαθρομεταναστών χωρίς τα νόμιμα δικαιολογητικά στο σχολείο που πλήρωσαν γενεές επι γενεών Ελλήνων φορολογουμένων;
Ή θα άφηναν ό, τι πολυτιμότερο είχαν, τα παιδάκια τους δηλαδή, τα μοναχοπαίδια τους μάλιστα (διότι δεν κάνουν πάνω απο ένα παιδί) βορά στο αντεθνικό υπουργείο Παιδείας;Γνωρίζουμε δυστυχώς την απάντηση...
Πώς όμως να ερμηνεύσει κανείς την παρούσα πτώχευση της Ελλάδας, την περικοπή μισθών και συντάξεων, την αύξηση των φόρων στα καταναλωτικά αγαθά κ.λ.π, δεδομένης της ανειλημμένης υποχρέωσης της εξουσίας να ανταμείψει πλουσιοπάροχα όσους δέχθηκαν τον αφελληνισμό τους;Η απάντηση είναιγνωστή απο τα αρχαία χρόνια: Ο διάβολος δεν κρατάει το λόγο του.Γιατί να ξοδεύεται εσαεί γι΄αυτούς πουτώρα πια είναι ένα τίποτα; Αφού οι Έλληνες έχασαν οικειοθελώς την τιμή τους, να χάσουν τώρα και το ...αντίτιμο. Άλλωστε δεν τα έδωσαν όλα ακόμα,ποιός ξέρει αν πιεζόμενοι δεν θα δώσουν και τα υπόλοιπα!
Η ανυποληψία όσων ανθρώπων πρόδωσαν το λίκνο της Ευρώπης, τους προγόνους και το όνομά τους για τον Μαμμωνά δεν διέφυγε την προσοχή των Ευρωπαίων των οποίων ο παραδοσιακός φιλελληνισμός υπο το κράτος της ματαίωσης γύρισε τώρα στο εξίσου παραδοσιακό του αντίθετο,τον ανθελληνισμό.
Έτσι η διάθεση να μας απαξιώσουν , ηθικά και διανοητικά με κάθε τρόπο μιλάει καθημερινώς μέσα απο χίλια και ένα άρθρα του ευρωπαϊκού τύπου για τη χρεοκοπημένη, ψεύτικη, αδηφάγα, πρόστυχη Ελλάδα, η οποία τώρα πρέπει να τιμωρηθεί, να ταπεινωθεί, να ματώσει με κάθε τρόπο , στο τέλος δε και να εκδιωχθεί απο την Ευρώπη! Ακόμα κι έναν Τούρκο να π..... έναν τσολιά σκιτσάρησε Ευρωπαίος γελοιογράφος...Οχι: τέτοιο μένος , τέτοιο διασυρμό δεν επιφυλάσσει κανείς σε δανειολήπτη που απλώς αδυνατεί να πληρώσει.Τον επιφυλάσσει μόνο σε άνθρωπο που έχασε την τιμή του.
Αν δεν θέλει να χάσει τα πάντα ο ελλαδικός Ελληνισμός πρέπει να κινητοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις που διαθέτει το αρχαίο του κύτταρο για να γίνει τιμωρός των πρωταιτίων της προδοσίας και παιδαγωγός των παραστρατημένων, που όμως βαθιά μέσα τους φέρουν το φως της Ελλάδος.
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" της Κυριακής 6 Ιουνίου 2010)


ΣΧΟΛΙΟ

Πραγματικά ένα υπέροχο άρθρο. Από εκείνα που διαβάζει κανείς σπάνια στα Μέσα των Διαφημίσεων. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ε, πώς άλλως. Δια της ψήφου και "ο έχων νούν ψηφισάτω" από εδώ και πέρα. Για να ξέρουμε πόσοι είμαστε, όχι για κανένα άλλο λόγο.

Αλλά και κάτι ακόμη. Αυτοί που αλωνίζουν τόν κόσμο, μια χούφτα παλιάνθρωποι, όπου δεν μπορούν να φτιάξουν πόλεμο (σημ. λύνει και τα οικονομικά προβήματα, μη ξεχνάμε) φτιάχνουν κάτι άλλο : Επαναστάσεις!!!

Αυτό να το θυμόμαστε.

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Η φωτογραφία είναι από το http://www.boston.com/bigpicture/2010/06/caught_in_the_oil.html
και ο τίτλος του θέματος, σε παραλλαγή, λήφθηκε από το ιστολόγιο http://orthodoxi-pisti.blogspot.com/2010/06/blog-post_4344.html

Στον κόλπο του Μεξικού συμβαίνει αυτή τη στιγμή η χειρότερη οικολογική καταστροφή. Όλοι αυτοί που μας συνιστούσαν την "πράσινη ανάπτυξη", καλούνται να διαθέσουν τώρα τα "πράσινα" κεφάλαια για να μπορέσουν να περισώσουν ό,τι αμετάκλητα και αναπόδραστα, επιφέρει η Νέμεσις. Η ακόρεστη πλεονεξία της άντλησης των φυσικών πόρων, ο διεθνής εμπαιγμός της παγκόσμιας κοινής γνώμης και η απροκάλυπτη πλέον οικονομική καταδυνάστευση των ανίσχυρων λαών, δεν μπορούν να μένουν ατιμώρητα εις το διηνεκές.

Η ιμπεριαλιστική υπερδύναμη των ΗΠΑ και οι κομπάρσοι της, μπορεί να αισθάνεται ασφαλής με τα πανίσχυρα οπλικά της συστήματα, αλλά δεν μπορεί να αποφύγει το οικτρό τέλος που την περιμένει. Το πανίσχυρο έθνος της, στήθηκε πάνω σε μια ανείπωτη ανθρωποσφαγή. Εξολόθρευσε ένα γηγενή πληθυσμό με την υπεροχή των όπλων που διέθετε και συνεχίζει να διαπράττει σε άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη έκταση, παρόμοια και χειρότερα ολοκαυτώματα. Πάνω σ΄ αυτά οικοδομεί τον εγκληματικό σχεδιασμό της για μια παγκόσμια κυριαρχία : Την αυτοκρατορία του εγκλήματος.

Ως να μην έφθαναν οι χιλιάδες των Ιαπώνων που εξολοθρεύτηκαν δια μιάς με την ρίψη των ατομικών βομβών που διέθετε. Ως να μην έφθαναν οι χιλιάδες Βιετναμέζοι που εξοντώθηκαν για να διασφαλίσει στρατηγικά πλεονεκτήματα έναντι μελλοντικών εχθρών της. Ως να μην έφθαναν οι εκατόμβες των νεκρών από τα εντεταλμένα ανδρείκελα εξουσίας που εγκαθιστούσε στις χώρες - συμμάχους της. Ως να μην έφθαναν οι αμέτρητες εμφύλιες ανθρωποσφαγές που η ίδια υποκινούσε.

Δεν της έφθαναν όλα αυτά. Είχε το θράσος να παραπλανά την κοινή γνώμη δικαιολογώντας την διάλυση μιας χώρας (Ιράκ, Σερβία) εμφανίζοντας έναν δικτάτορα (Σαντάμ Χουσεΐν, Μιλόσεβιτς) σαν αδίστακτο εγκληματία. Ουσιαστικά επρόκειτο για δικό της δημιούργημα και ο σφετεριστής του ρόλου έπρεπε να εξοντωθεί. Μαζί με αυτούς χάθηκαν και χιλιάδες άλλοι.

Όταν είχε αρχίσει η πρώτη πολεμική αναμέτρηση με το Ιράκ, ο αποκλειθείς και Πόλεμος του Κόλπου, τα μέσα συνεργασίας του εγκλήματος (ΜΜΕ) επιδόθηκαν στο συνηθισμένο παραπλανητικό τους ρόλο. Ο δικτάτορας του Ιράκ, στερούμενος οικολογικής ευαισθησίας, χρησιμοποιούσε σαν αμυντικό όπλο τις πετρελαιοπηγές : Τους έβαζε φωτιά και έριχνε το πετρέλαιο στη θάλασσα.

Τα φωτογραφικά στούντιο πήραν την εντολή να φτιάξουν φωτογραφίες για να μας δείξουν το μέγεθος του διαπραττόμενου εγκλήματος. Πασάλειψαν ένα κορμοράνο με πετρέλεαιο, τον έστησαν με φόντο τη θάλασσα και τον έδειξαν στο παγκόσμιο τηλεοπτικό κοινό. Ο ασυνείδητος οικολογικά δικτάτορας δεν εξόντωνε μόνο τους αντιπάλους του, ήταν και δολοφόνος της φύσης.

Τώρα όμως οι πραγματικοί δολοφόνοι στέκονται αμήχανοι μπροστά σ΄ αυτό που βλέπουν. Τότε ήταν το φωτογραφικό στούντιο με τον κορμοράνο, τώρα είναι οι live δορυφορικές λήψεις και οι φωτογραφίες τύπου "decisive moment". Όπως η ανωτέρω. Ο βουτηγμένος στο "crude oil" πελεκάνος σε μια ύστατη στιγμή να πετάξει δεν είναι πραγματικότητα εικονική. Είναι πέρα ως πέρα αληθινή.

Σε λίγο, θα ζωντανέψουν οι χιλιάδες, οι αμέτρητοι νεκροί, τους οποίους η αυτοκρατορία του εγκλήματος εξολόθρευσε πραγματικά, τρέφοντας με ωραιοποιημένα εικονικά ψεύδη το κινηματογραφικό και τηλεοπτικό παγκόσμιο κοινό.

ΟΙ ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ο νέος Ισραήλ στήθηκε και αναπτύχθηκε όταν τους άνοιξαν το δρόμο του Νέου Κόσμου. Αυτοί τον έφτιαξαν, το Νέο Κόσμο, και φρόντισαν να μην έχουν τα προβλήματα του παλαιού Ισραήλ. (Σημ. Κάποιοι άλλαξαν και την παλαιά ιστορία της διαθήκης τους, ισχυριζόμενοι ότι η γη της επαγγελίας ήταν η Αμερική).

Ως γνωστόν ο παλαιός Ισραήλ βρισκόταν σε μόνιμη διένεξη με τους γηγενείς, από τους οποίους κατελήφθησαν τα εδάφη τους. Τα οποία χάθηκαν για πολλούς αιώνες, αλλά αποκτήθηκαν πάλι ελέω της αμερικανικής υπερδύναμης. Οι Φιλισταίοι, νυν Παλαιστίνιοι, ήταν και είναι ο διαρκής αντίπαλος.

Στην Αμερική όπου πήγαν, φρόντισαν να μην επαναλάβουν το παλαιό λάθος. Οι έγχώριοι έπρεπε να εξαφανιστούν και οι Ινδιάνοι σβύσανε από το χάρτη. Έμειναν για να τους βλέπουμε στις καουμπόϋκες κινηματογραφικές παραγωγές.

Αυτό που ετοιμάζουν τώρα, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Χρόνια παίζουν αυτό το παιγχνίδι, μα δεν τους βγαίνει όπως θέλουν. Οι "χρησιμοι ηλίθιοι" του Ισλάμ, έπαψαν να είναι τόσο ηλίθιοι μετά από τα παθήματα με τον Σάχη, τον Σαντάμ και αρκετούς άλλους. Τρώγονται μεταξύ τους , σαν τους Ινδιάνους, αλλά τελειωμό δεν έχουν.

Και ξαφνικά βγαίνει στο προσκήνιο άλλος ένας "χρήσιμος ηλίθιος", η Τουρκία. Η οποία είναι μεν χρήσιμη, όχι όμως και ηλίθια. Φρόντισε να συνάψει συμφωνία με τη Ρωσία για πυρηνικά εργοστάσια και τούτο, έδειξε στους υπερατλαντικούς ηλίθιους ότι δεν υπολόγισαν σωστά.

Οι βλάκες είναι χρήσιμοι. Όταν όμως ο άλλος σου δείχνει ότι κι εσύ είσαι βλάκας, τότε αλλάζουν οι κανόνες και το σκηνικό αρχίζει να μυρίζει μπαρούτι. Γίνεται ο εφιάλτης που ακολουθεί πάντα ένα ακόρεστο φαγοπότι.

Ας ελπίσουμε ότι οι πέραν του Ατλαντικού ηλίθιοι θα συνέλθουν, θα ξεράσουν και θα πάρουν κανένα φάρμακο για τη βαρυστομαχιά τους. Διαφορετικά, θα τους ξεράσει κάποιος άλλος. Ό,τι έκαναν με τους Ινδιάνους θα γίνει και με αυτούς. Ως προς τα δικά μας, καλό είναι να θυμόμαστε ότι μας αντιμετώπιζαν λες και είμαστε οι ... Ινδιάνοι της Ευρώπης

ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ Ή ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ

Ο άθλιος αφισοκολλητής έχει παράπονο! "Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη Χούντα", γράφει. Δεν του φτάνει η βρόμα που σκορπά στους τοίχους ανενόχλητος. Δεν του φτάνει που καίει ατιμώρητος την Αθήνα και ό,τι τον ενοχλεί. Δεν του φτάνει που κάνει ό,τι θέλει με το περίφημο για την ασυδοσία του άσυλο. Θυμήθηκε τη δημοκρατία και τη Χούντα! Γιατί αυτό του είπαν να γράψει και να κολλήσει στους τοίχους τα αφεντικά του. Η συνθηματολογούσα ρυπαρογραφία των τοίχων έγινε κι αυτό καλλιτεχνική έκφραση. Δεν καταργήθηκαν μόνο τα όρια της Τέχνης, καταργήθηκε και το όριο της βλακείας.(Σχόλιο για τη φωτογραφία)

΄Ενας φίλος είχε την καλοσύνη να μου απαντήσει στο προηγούμενο σχόλιο του ιστολογίου αυτού με τον τίτλο : ΠΡΟΣ ΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. Μου έδωσε τη δική του εξήγηση σχετικά με την Τέχνη και το σημερινό ξεχαρβάλωμα. Παραθέτω το σημαντικότερο τμήμα της αξιόλογης και αξιοπρόσεκτης επιστολής του :

"Βεβαίως δεν καταλήξαμε στο σημερινό εφιάλτη ξαφνικά. Το ξέφτισμα της Τέχνης και η καταστροφή των ορίων της έχει αρχίσει από πολύ παλιά και είχε αναλυθεί από πολλούς θεωρητικούς και πραγματικά σοβαρούς κριτικούς.
Γράφει, π.χ. ο Βάσος Βαρίκας:« Έτσι ήρθε με τη σειρά της η κριτική να ενισχύσει τη γενική σύγχυση. Προσφέρει κι αυτή τη βοήθειά της στη διάλυση των ορίων της τέχνης, στη σμίκρυνση και τον ξεπεσμό της έννοιας του ποιητή...»"

Η δική μου απάντηση ήταν:

Αγαπητέ,

Δεν θα διαφωνήσω σε τίποτα με αυτή την αδρή - όσο μπορούσε να γίνει - και λίαν εύστοχη ανάλυση (: καταστροφή και διάλυση των ορίων) για το σημερινό κατάντημα της Τέχνης και πολλών ακόμη. Από τη μεριά μου θα είχα να προσθέσω τούτο μόνο, αφού ο καθένας έχει και τη φιλοσοφία του, όπως κάποτε μου είπες :

"Ο γλυκύ μου έαρ/γλυκύτατόν μου τέκνον/πού έδυ σου το κάλλος".

Ο νεοταξικός ιμπεριαλισμός "έδυσεν το κάλλος" δια της ελευθερίας, ο δε εφαρμοσμένος μαρξιστικός χάριν του προλεταριάτου. Αναμφίβολα, εδώ συνέτεινε τα μέγιστα η κακοποίηση του κάλλους από την καθεστηκυία τάξη.

Ο νεοταξικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καθόλου νέος. Αυτός ήταν πάντα : Σου παίρνει, ό,τι σου δίνει. Δεν ξέρω αν υπάρχει, και πού, ο εισέτι μη εφαρμοσμένος μαρξιστικός.

Πιθανό να βρίσκεται στις κατακόμβες, όπου και η ομώνυμη Ρωσική Εκκλησία. Πάντως, θεωρώ καταχρηστικό τον όρο "μαρξιστικός". Η Εκκλησία, εν προκειμένω το Κάλλος, δεν προσλαμβάνει τους πολιτικούς όρους. Ούτε προσλαμβάνεται από αυτούς, για να εξαγιάσει τα δόλια παιγχνίδια της διπλωματίας και των ποικίλων στρατηγημάτων της. Πλάθει χαρακτήρες για να ασκούν χρηστή πολιτεία. Όχι άχρηστη, ψεύτικη, από αδίστακτους πλεονέκτες.

Όπως είπαμε, ο καθένας έχει τη φιλοσοφία του.

ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ;

"Οι επιπτώσεις της πολιτικής που επιβάλλουν στη χώρα μας η Κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι δραματικές και δεν αφορούν μόνο την οικονομία. Αφορούν την τέχνη, την παιδεία, τις ηθικές αξίες, την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία", μας πληροφορεί το "κάλεσμα" του Τμήματος Παιδείας και Πολιτισμού του Συνασπισμού.
 
Μήπως θα μπορούσε κάποιος εκ των κυρίων ομιλητών ή οποιοσδήποτε άλλος φίλος των "καλλιτεχνικών δημιουργιών" (sic), να μας πεί για ποιά τέχνη, ποιά παιδεία, ποιες ηθικές αξίες και ποιά πνευματική δημιουργία, ενδιαφέρεται; Ποιά είναι αυτή η εκτός ΔΝΤ και ευρωπαϊκής ένωσης, δημιουργία και "δημιουργικότητα"; Ποιό το ζητούμενο, τέλος πάντων, όλων αυτών; Διότι όλα αυτά κατατείνουν να αναδείξουν κατιτίς.

Είναι μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας εν ονόματι της φιλολαϊκότητας, της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης; Εν ολίγοις, σκοπεύουμε να αγωνιστούμε κατά των εξουσιαστών και κυριάρχων μας, χάριν της "ανθρωπιάς του ανθρώπου";

Αν όμως αυτό είναι σωστό, και δίκαιος ο αγώνας που θα κληθούμε να δώσουμε, τίνος την "ανθρωπιά" θα κληθούμε να μιμηθούμε για να θυσιάσουμε, αν χρειαστεί, και τη ζωή μας ακόμη;

Μήπως είναι ο Γκάντι και πλήθος άλλων όπως αυτός; Μα, αν είναι έτσι, αν όλα αυτά πάνω-κάτω μας πάνε στο "ελθέτω η βασιλεία σου", τα ίδια μας υπόσχεται και ο κύριος Jacques Fresco με το "Πρόγραμμα Αφροδίτη" (Zeitgeist Addendum). Όπου βλέπει κανείς, αυτούς που αποσάθρωσαν την ανθρωπότητα, γκρέμισαν θεσμούς και αξίες, να έρχονται τώρα - βάζοντας τον κ. Φρέσκο - με το θεραπευτικό αντίδοτο της αχρήματης κοινωνίας και άλλα ευτράπελα.

Όπως και να το κάνουμε είμαστε θνητοί και υποχρεωμένοι να ζούμε σε ένα κόσμο σακάτη. Να αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο; Ασφαλώς ναι, αλλά για τον ιδεατό κόσμο, τον οποίο ζωντανό με οστά και σάρκα, κρύβουμε μέσα μας.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ

Αφού διασκορπίστηκαν στην Ευρώπη, μετά είχε σειρά ο Νέος Κόσμος που ανακάλυψαν. Οι οχληροί εγχώριοι ιθαγενείς (Ινδιάνοι) ήταν εμπόδιο, τους εξαφάνισαν. Κατάκτησαν πλήρως το Νέο Κόσμο, τον έκαναν δικό τους, τον έκαναν υπερδύναμη, τώρα τον κυβερνούν.

Έχουν πρόβλημα ωστόσο με τον υπόλοιπο Κόσμο. Που δεν είναι όπως ο τότε Νέος. Είναι παλαιός, όπως παλαιοί είναι κι αυτοί. Παλαιά και η θεόσδοτη εντολή του θεού τους, ότι θα εξουσιάσουν όλων των εθνών.

Με βάση αυτή την εκ του θεού εντολή, οργανώνουν το σχέδιό τους. Ό,τι έκαναν με το Νέο Κόσμο. Σιγά-σιγά θα αρχίζουν να εξαφανίζουν όλους τους οχληρούς ιθαγενείς.

Κάτι πήγαν να φτιάξουν τότε με τους Ναζί, αλλά οι "μπασταρδεμένοι" τσακώθηκαν με τους "γνήσιους" και φαγώθηκαν μεταξύ τους. Οι "μπασταρδεμένοι" τους έκαναν τη χάρη και τους έδωσαν πίσω αυτό που ζητούσαν : Τον τόπο όπου ο θεός έδωσε τη μεγάλη υπόσχεση στους προγόνους: "Κατακυριεύσατε των εθνών".

Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Ο ιερός τόπος είναι καταπατημένος. Υπάρχει ένα αντίγραφο του θεού τους, ένα κλεψίτυπο, που έχει εκατομμύρια πιστών. Τι θα κάνουν; Ό,τι έκαναν τότε που ανακάλυψαν το Νέο Κόσμο. Οι ενοχλητικοί παλαιοί και νέοι ιθαγενείς πρέπει να εξαφανιστούν, πρέπει να μείνουν μόνο μερικοί, για να αποτελούν τουριστική "ατραξιόν" και να μας υπενθυμίζουν ότι ο φανατισμός δεν είναι καλό πράγμα.

Η ώρα του Ισλάμ έχει σημάνει, οι "ινδιάνοι" του παλαιού κόσμου πρέπει να εξαφανιστούν, η δημοκρατία πάντα νικά, η συναίνεση θριαμβεύει δια των όπλων.

(Η φωτογραφία από την ιστοσελίδα του "Ρεσάλτο")