Σάτυρα, δόξα και ξετσιπωσιά

"Εκείνο το «έδοξε τη βουλή και τω δήμω» που ..." κλπ. είναι αυτό που κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον μου για το σχόλιο αυτό που γράφω σήμερα, ανήμερα της Παναγίας.

Το ανέφερε κάποιος πικρόχολα, για την κακοποίηση που κάνουν οι σύγχρονοι, σε εισαγωγικά, θεατράνθρωποι ασχημονώντας ξετσίπωτα στην κληρονομιά των προγόνων μας. Ο Αριστοφάνης μας έμαθε τη σάτυρα και αυτοί νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν τα ίδια με το Βατοπέδι, τη Ζήμενς, το ΔΝΤ κλπ.

Για ποια βουλή να μιλήσει κανείς σήμερα και για ποιον δήμο; Και τι να πει κανείς γι΄ αυτό το "έδοξε"; Ποιά "δόξα", τίνος, και τι λογής είναι το περιεχόμενο αυτής της περίφημης, όσο και περίεργης για τις μέρες μας, λέξης;

Έξω απ΄ το παράθυρό μου βλέπω μουτζουρωμένους τοίχους. Παρακάτω κάδους σκουπιδιών να χάσκουν (δοξάζουν) ανοιχτοί μεσ΄ τη βρώμα. Αν διαβάσω εφημερίδα, εκεί η "δόξα" είναι απερίγραπτη και συντονισμένη στη ίδια "συχνότητα δόξας". Τηλεόραση και ραδιόφωνο ανταγωνίζονται για να προσελκύσουν τις περισσότερες διαφημίσεις, αν και εφόσον, οι εκπεμπόμενες "δοξασίες" είναι σύμφωνες και σύμμορφες του περιρρέοντος - σε παγκόσμια κλίμακα - ρεύματος.

Αλλά, ναι, ξέχασα.Υπάρχει και το διαδίκτυο. Αυτό όμως δεν είναι ούτε "βουλή", ούτε "δήμος". Είναι τα μπάζα της πολυφωνίας και της δημοκρατικότητας, για να μην τρέφουμε (μερικοί) τις κακεντρεχείς αυταπάτες μας : Ότι, δήθεν, σήμερα μας κυβερνά ένα παγκόσμιο στυγνό και ανελεύθερο καθεστώς. Έχουμε βουλή, έχουμε δήμο, έχουμε και το πολυφωνικό διαδίκτυο. Οι μουτζουρωμένοι τοίχοι και οι δυσειδείς κάδοι της σκουπιδιάρας το επιβεβαιώνουν, για να αναφερθώ μόνο σ΄ αυτά και όχι σε άλλα "μέσα". Μέσα τα οποία, αν και ορατά, δεν φαίνονται. Πάντως βρωμάνε.