Στο Νέο ημερολόγιο υπάρχουν "βράχοι Ορθοδοξίας";

Η φωτογραφία και όσα ακολουθούν από το ιστολόγιο "Ορθοδοξία ή θάνατος - Ορθόδοξη μαρτυρία"
Από το βιβλίο του κ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Κ. ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΥ "Παληό και Νέο ημερολόγιο"

1. Στο Νέο Ημερολόγιο, λένε οι οπαδοί του, υπάρχουν επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, που είναι «βράχοι Ορθοδοξίας» ! Υπάρχουν πράγματι; ΄Η, τα λένε αυτά, όπως πιστεύουν οι πιστοί του Παληού, για να κρύψουν τη διάβρωσή τους από την αίρεση του Οικουμενισμού; Με το θέμα αυτό ασχολούμαστε στη συνέχεια:

2. Στην Εκκλησία του Χριστού πάντοτε υπήρχαν επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, που ήταν αληθινοί «βράχοι Ορθοδοξίας»! Ήταν οι άγιοι Πατέρες της. Υπήρχαν ήδη, από την εποχή των Αποστόλων. Ήταν οι λεγόμενοι «Αποστολικοί Πατέρες». Και συνέχισαν να υπάρχουν.

Ποιά όμως είναι εκείνα τα στοιχεία, που αναδεικνύουν τους Πατέρες «βράχους Ορθοδοξίας»;

α. Τ’ αναφέρει η Εκκλησία όταν υμνολογεί στη γιορτή τους, τους τριακόσιους δέκα οκτώ θεοφόρους Πατέρες, που έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Τους ονομάζει « φωστήρες υπέρλαμπρους της αληθείας Χριστού»! «Αστέρες πολύφωτους του νοητού στερεώματος»! «Μυστικές του Πνεύματος σάλπιγγες»! «Θεία παρεμβολή»!» «Θεηγόρους οπλίτες παρατάξεως Κυρίου»! «Ακαθαίρετους πύργους της μυστικής Σιών»! «Μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου»! «Πάγχρυσα στόματα του Λόγου»!

Γιατί η Εκκλησία αποδίδει αυτά τα εγκώμια στους Πατέρες; Την εξήγηση την παρέχει η ίδια σ’ ένα ωραιότατο τροπάριό της, που ψάλλεται στον Όρθρο της γιορτής τους. Ακούμε σ’ αυτό να λέει η Εκκλησία:

« Όλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν κινήσαντες, νυν τον δικαιότατον ενδικώτατα, τους βαρείς ήλασαν και λοιμώδεις λύκους, τη σφενδόνη τη του Πνεύματος εκσφενδονήσαντες, του της Εκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ως προς θάνατον, και ως ανιάτως νοσήσαντας, οι θείοι ποιμένες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, και του ενθέου κηρύγματος, μύσται ιερώτατοι»!

Στο τροπάριο αυτό η Εκκλησία υπογραμμίζει τα εξής στοιχεία:

Ότι οι Πατέρες απέκτησαν πρώτα την «ποιμαντική επιστήμη», και μάλιστα ολόκληρη. Τι σημαίνει αυτό; Για να γίνει κάποιος γιατρός, πρέπει να σπουδάσει την ιατρική επιστήμη. ΄Ετσι, και για να ποιμάνει κάποιος ψυχές ανθρώπων, πρέπει να σπουδάσει την «ποιμαντική επιστήμη». Οι Πατέρες την επιστήμη αυτή δεν την έμαθαν σε κάποιο Πανεπιστήμιο! Την διδάχτηκαν μακριά απ’ τον κόσμο. Τη σπούδασαν κοντά στους καθηγητές της ερήμου. Τέτοιοι ήταν οι ερημίτες κι’ οι ασκητές της εποχής τους!

Ύστερα, συνεχίζει το τροπάριο, οι Πατέρες «θυμόν εκίνησαν τον δικαιότατον»! Με τη φράση αυτή η Εκκλησία τονίζει την δίκαιη οργή των Πατέρων εναντίον των αιρετικών.

Τους αιρετικούς τους χαρακτηρίζει «λύκους βαρείς και λοιμώδεις»! Τους απομάκρυναν από την Εκκλησία οι Πατέρες, με την σφενδόνα του Αγίου Πνεύματος! Είναι χαρακτηριστική η λέξη «λοιμώδεις», που χρησιμοποιείται στο τροπάριο. Η λέξη αυτή δηλώνει την μολυσματική μετάδοση της ασθένειας των αιρετικών, που είναι η αίρεσή τους! Και γι’ αυτό, οι Πατέρες τους απομάκρυναν απ’ την Εκκλησία, με την σφενδόνα του αγίου Πνεύματος!

Υπάρχει ακόμα στο τροπάριο η λέξη «ενδικώτατα». Η λέξη αυτή σημαίνει «δικαιώτατα». Δηλ. οι Πατέρες είχαν απόλυτο δίκαιο, που εξοργίστηκαν εναντίον των αιρετικών!

β. Αιρέσεις και αιρετικοί υπήρχαν πάντοτε στην Εκκλησία! Είναι έργο του διαβόλου. ΄Ετσι πολεμάει την Εκκλησία και προσπαθεί να την αφανίσει. Με τις αιρέσεις και τους αιρετικούς κατόρθωσε να δημιουργήσει πολλές φορές μεγάλες αναστατώσεις στην Εκκλησία.
Τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις περιγράφει ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ επιστολή του στον Τιμόθεο. Γράφει:

« Θα έρθει καιρός, που οι άνθρωποι δεν θ’ ανέχονται την υγιή και ορθή διδασκαλία. Σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες θα διαλέγουν τους διδασκάλους τους. Θα προτιμούν εκείνους, από την διδασκαλία των οποίων θα αισθάνονται γαργαλισμό και ευχαρίστηση στ’ αυτιά τους. Από την αλήθεια θα αποστρέφουν την ακοή τους, θα παρεκτραπούν δε μόνοι τους σε μύθους»!

Επίσης, ο Μέγας Βασίλειος περιγράφει ως εξής την κατάσταση της Εκκλησίας στην εποχή του:

« “Τις δώσει τη κεφαλή μου ύδωρ και τοις βλεφάροις μου πηγήν δακρύων”. Και θα κλαύσω τον λαόν ημέρας πολλάς! (Θα κλαύσω) τον λαόν που συνωθείται προς την απώλειαν από τας πονηράς αυτάς διδασκαλίας. Παρασύρονται τα αυτιά των απλοϊκοτέρων. Τώρα πλέον συνήθισαν την αιρετικήν δυσσέβειαν! Τα νήπια της Εκκλησίας ανατρέφονται με τους λόγους της ασέβειας. Τι μπορούν τάχα να κάνουν; Όλα είναι εις τα ιδικά των χέρια. Βαπτίσματα, προπομπαί των αποθνησκόντων, επισκέψεις των ασθενών, παρακλήσεις των θλιβομένων, βοήθειαι προς τους ταλαιπωρημένους, ενισχύσεις κάθε είδους, κοινωνία μυστηρίων. Αυτά, καθώς επιτελούνται όλα από τους αιρετικούς, γίνονται σύνδεσμος ομοφροσύνης, μεταξύ του λαού και αυτών. Ώστε, έπειτα από ολίγον ακόμη καιρόν, και αν ακόμη εκλείψει η φοβία, δεν θα υπάρχει ελπίς ν’ ανακληθούν πάλιν εις την επίγνωσιν της αληθείας αυτοί που καταλήφθησαν από την πολυχρόνιον απάντων»!

Ακόμα, ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης περιγράφει την Εικονομαχία της εποχής του, ως «αθλιωτάτη μεταστοιχείωση των πάντων»!

3. Μπροστά σ’ αυτές τις καταστάσεις, οι Πατέρες όρθωσαν το ανάστημά τους. Κατόρθωσαν και απομάκρυναν τους αιρετικούς αυτούς, τους «βαρείς και λοιμώδεις λύκους» απ’ την Εκκλησία. Αυτό, το πέτυχαν με δύο τρόπους. Αφ’ ενός μεν, με την σφενδόνα του Πνεύματος , δηλ. με το προφορικό και γραπτό λόγο τους, που είναι το κήρυγμα και τα συγγράμματά τους. Και αφ’ ετέρου, με την διακοπή της «κοινωνίας» μαζί τους , αλλά και με όσους «κοινωνούν» μ’ αυτούς ! Ας δούμε, πως περιγράφουν τη γραμμή τους αυτή οι άγιοι Πατέρες.

α. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει:

« Οίτινες την υγιή πίστιν προσποιούνται ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσι, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσι, μη μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν»!

β. Επίσης, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης διδάσκει:

«εάν τις δογματίζη, ή προστάσσει ποιείν ημάς», «παρ’ ο παρελάβομεν, παρ’ ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών» ορίζουσι “απαράδεκτον αυτόν έχειν” και “μηδέν λογίζεσθε αυτόν εν κλήρω αγίων”»!

« Φυλάξατε εαυτούς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, της οποίας η κοινωνία είναι αλλοτρίωσις Χριστού»!

« Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο»!

Έχει μολυσμόν η κοινωνία και μόνον με την αναφοράν του ονόματος των αιρετικών, έστω και αν ο μνημονεύων είναι Ορθόδοξος»!

γ. Οι αγώνες του αγίου Μάρκου είναι γνωστοί. Ποιά ήταν η στάση του στον ενωτικό Πατριάρχη Μητροφάνη και στους άλλους Λατινόφρονες της εποχής του; Να, τι λέει ο ίδιος στην Απολογία του:

« Ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού (του Μητροφάνη) , ή την μετ’ αυτού κοινωνίαν, το παράπαν, ουδαμώς…Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις πατράσι. Και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις αγίοις πατράσι τοις θεολόγοις της Εκκλησίας»!

Επίσης, δίδασκε για την κοινωνία των Ορθοδόξων με τους Λατίνους και Ενωτικούς:

« Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμαστόν. “ Αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός”. Ου θαύμα ουν, ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης… Στήκετε, κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρελάβατε, τας τε εγγράφους, ίνα μη τη των αθέσμων πλάνη συναπεχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού»!

Αυτά πίστευαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Και αυτά κήρυτταν! Γι’ αυτό ήταν «βράχοι Ορθοδοξίας»!

4. Στο χώρο του Νέου Ημερολογίου υπάρχουν τέτοιες μορφές; Εάν ναι, τότε υπάρχουν «βράχοι Ορθοδοξίας», όπως λένε. Αλλιώς, όχι!

α. Υπάρχουν επίσκοποι, που με την «σφενδόνα του Πνεύματος», δηλ. το προφορικό και γραπτό κήρυγμά τους ξεσκεπάζουν τις αιρέσεις και τις πολεμούν; Μερικές αιρέσεις, όπως είναι των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», των Πεντηκοστιανών, και άλλων τυχόν Προτεσταντών, τους αναφέρουν στους λόγους τους! Ποτέ όμως, ή συνήθως ποτέ, δεν ασχολούνται με την αίρεση του Οικουμενισμού, ιδιαίτερα δε, με τους εντός του χώρου τους Οικουμενιστές και Λατινόφρονες ενωτικούς Πατριάρχες και άλλους μεγαλόσχημους ιερωμένους!

Προπαντός όμως, κανένας τους δεν διανοείται να διακόψει «κοινωνία» με όσες κεφαλές της Εκκλησίας τους κηρύττουν την αίρεση του Οικουμενισμού, αλλά και όσους «κοινωνούν» μ’ αυτούς! Πριν τριανταπέντε χρόνια, το 1970, είχαν βρεθεί τρεις επίσκοποι και διέκοψαν «κοινωνία» μόνο με τον αιρετικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Όχι, όμως, και με όσους «κοινωνούσαν μ’ αυτόν! Κι’ όταν ύστερα από δύο χρόνια, πέθανε ο Αθηναγόρας, και τον διαδέχθηκε ο Δημήτριος, επανέφεραν το μνημόσυνό του, μολονότι ο τελευταίος στην ενθρόνισή του διαβεβαίωσε τους οπαδούς του, ότι θ’ ακολουθούσε πιστά τα βήματα του αιρετικού προκατόχου του! Πού είναι, λοιπόν, οι «βράχοι Ορθοδοξίας», που καυχώνται οι οπαδοί του Φράγκικου Ημερολογίου, όταν «κοινωνούν» με αιρετικούς Πατριάρχες και όσους «κοινωνούν» μαζί του; Ποτέ οι Πατέρες, που ήταν «βράχοι Ορθοδοξίας» δεν είχαν «κοινωνία» με αιρετικούς ποιμένες!

β. Στο χώρο του Νεοημερολογιτισμού συμβαίνουν «σημεία και τέρατα», ως προς την προδοσία της Ορθοδοξίας! Μερικά, απ’ αυτά τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι και τ’ ακόλουθα:

Το 1959, για πρώτη φορά μετά το 1547 ο Αθηναγόρας στέλνει επίσημο αποσταλμένο του στο Βατικανό τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο Κουκούζη, o οποίος διαβίβασε στον πάπα προφορικό του μήνυμα!

Το 1963, παραμονές Χριστουγέννων, ο Αθηναγόρας, για πρώτη φορά μετά το σχίσμα, σπεύδει και συναντάται στα Ιεροσόλυμα με τον πάπα Παύλο 6ο. Το γεγονός αυτό ανάγκασε «τω καιρώ εκείνω» τον αγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη να γράψει:

Εγώ παραμένω εμβρόντητος ακόμη. Η τολμηροτέρα φαντασία ουδέποτε θα μπορούσε να συλλάβη τα γεγονότα της Ιερουσαλήμ κατά τας ημέρας των Χριστουγέννων. Αλλά μαζί μου θα είναι εμβρόντητοι και πάντες οι Ορθοδόξως σκεπτόμενοι….»!

Στις 7.12. 1965 ο Αθηναγόρας υπογράφει την «Ένωση των Εκκλησιών», χωρίς να ενδιαφερθή κανένας για την μοναδική αυτή προδοσία της Ορθοδοξίας!

Στις 25.7. 1967 ο πάπας Παύλος 6ος πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Τον υποδέχεται στο Πατριαρχείο ο Αθηναγόρας. Τον εισάγει στον Πατριαρχικό ναό. Εκεί τελείται ειδική ακολουθία. Ο διάκονος του Πατριαρχείου αναπέμπει τη δέηση « Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου πάπα Ρώμης και του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου ημών Αθηναγόρα..»! Όταν ο Πατριάρχης του πρόσφερε ένα επιτραχείλι του 16ου αιώνα, οι παριστάμενοι φώναζαν «άξιος, άξιος»!

Τον Οκτώβριο 1967 ο Αθηναγόρας ανταποδίδει την επίσκεψη του πάπα στο Βατικανό! Στο ναό του Αγίου Πέτρου, πάπας και Αθηναγόρας έλαβαν μέρος σε θεαματική ελλειπή λειτουργία, χωρίς προσκομιδή, καθαγιασμό και κοινωνία! Κατά την επίσκεψή του στο Βατικανό ο Αθηναγόρας είπε στον πάπα, ότι είναι «φορεύς αποστολικής χάριτος και διάδοχος πλειάδος αγίων ανδρών»!

Στις 21.3.1971 ο Αθηναγόρας με μήνυμά του στον πάπα αναγνωρίζει ως έγκυρα τα μυστήριά του!

Στις 15.7.1972 επί πατριαρχίας Δημητρίου ο ιερεύς του πατριαρχικού ναού κοινωνεί ομάδα τουριστών από Γαλλία και Βέλγιο!

Στις 29.11.1979 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Τον υποδέχεται στο αεροδρόμιο ο πατριάρχης Δημήτριος. Στο πατριαρχείο τελέσθηκε δοξολογία. Πάπας και πατριάρχης απήγγειλαν από κοινού το «Πάτερ ημών»! Εψάλησαν οι «φήμες» και των δύο!

Στις 6.12.1987 ο πατριάρχης Δημήτριος μετέβη στο Βατικανό, όπου «συλλειτούργησε» με τον πάπα!

Το 1990 στο Σαμπεζύ της Ελβετίας υπογράφηκε συμφωνία των εκπροσώπων των Πατριαρχείων και άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ότι οι Μονοφυσίτες είναι Ορθόδοξοι, με αποτέλεσμα να επέλθη «κοινωνία» τους με το Πατριαρχείο Αντιόχειας και εν μέρει με το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας!

Τον Φεβρουάριο 1991 ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός Χαρκιανάκης χοροστατεί σε οικουμενιστική λειτουργία στην Καμπέρα Αυστραλίας!

Στις 2.11.1991 στην ενθρόνισή του ο νέος πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε, ότι θα συνεχίσει τη γραμμή των προκατόχων του Μελέτιου Μεταξάκη, Αθηναγόρα και Δημητρίου!

Το 1993 υπογράφηκε με τους Παπικούς η Συμφωνία του Μπελεμέντ του Λιβάνου, που τα Πατριαρχεία αναγνώρισαν ότι οι Παπικοί ήταν πάντα Ορθόδοξοι!

Το 2001 Η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος υποδέχτηκε τον Πάπα στην Ελλάδα!

Το 2005 ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με Νεοημερολογίτες επισκόπους παρέστη στην κηδεία του πάπα στο Βατικανό!

Το 2006 ο Χριστόδουλος ετοιμάζεται να πάει στο Βατικανό!

γ. Τόσα και τόσα συνταρακτικά γεγονότα συνέβησαν από πλευράς προδοσίας της Ορθοδοξίας από Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους, άλλους κληρικούς και θεολόγους! Πιο πάνω, ενδεικτικά μόνο αναφερθήκαμε σε μερικές περιπτώσεις. Και δεν αναφέραμε τις αιρετικές δηλώσεις των όσων ηγετών του Νέου Ημερολογίου!

Η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει εκατοντάδα επισκόπων και δέκα χιλιάδες περίπου άλλους κληρικούς. Κανένας δεν βρέθηκε να ορθώσει το ανάστημά του στην πλημμυρίδα αυτή της προδοσίας; Πάντες αιδημόνως σιώπησαν! Έγιναν αφωνότεροι των ιχθύων της θαλάσσης! Κανένας δεν βρέθηκε να διακόψει την «κοινωνία» με τους αιρετικούς Οικουμενιστές Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους! «Πάντες εξέκλιναν, ηχρειώθησαν άμα»! Τι έγιναν οι «βράχοι Ορθοδοξίας»! Βούλιαξαν στα πελάγη της σκοπιμότητας! Κρίμα!

5. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο Νέο Ημερολόγιο, τόσο μεταξύ των Ιεραρχών, όσο και μεταξύ του λοιπού κλήρου, υπάρχουν αξιόλογα πρόσωπα. Πολλά διαθέτουν και μόρφωση και ήθος και αγάπη για το έργο τους. Σε ένα πράγμα όμως, δεν θα μπορέσουμε να συμφωνήσουμε ποτέ μαζί τους. Στην άρνησή τους να συμμορφωθούν με τις επιταγές των αγίων Πατέρων, που συμβουλεύουν όχι μόνο κάθε επίσκοπο, όχι μόνο κάθε κληρικό, αλλά και κάθε πιστό, την απομάκρυνσή του από τους κακοδόξους ποιμένες, είτε αυτοί είναι Πατριάρχες, είτε Αρχιεπίσκοποι, είτε επίσκοποι, είτε ιερείς, είτε πνευματικοί, είτε ο,τιδήποτε άλλο είναι! Όλους αυτούς, ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου τους ονομάζει «ψευδεπισκόπους» και ψευδοδιδασκάλους! Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης θεωρεί ότι δεν έχουν ιερωσύνη οιεπίσκοποι, που έχασαν την Ορθόδοξη πίστη! Γι’ αυτό, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κηρύττει:

« Ει τις δόγμα έχει διεστραμμένον, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη πείθου, μη μόνον αν άνθρωπος η (= είναι), αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών»!

Σ’ άλλη δε ομιλία του ο ίδιος άγιος Πατέρας συμβουλεύει:

« Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ’ ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς»!

Ο δε άγιος Μάρκος Ευγενικός συμπληρώνει:

« Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, πάσαι αι θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι»!

Η επιβεβλημένη αυτή απομάκρυνση από αιρετικούς επισκόπους δεν είναι κατάκριτο σχίσμα! Είναι ευλογημένο! Γι’ αυτό, ο αυτός άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γράφει:

«Ου μόνον εισίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί… Ημείς δε, ουδέ δι’ άλλο τι εσχίσθημεν αυτών, ει μη ότι εισίν αιρετικοί. Δι’ ό, ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς, ει μη εκβάλλωσι την προσθήκην από του Συμβόλου και ομολογήσωσι το Σύμβολον, καθώς και ημείς»!

Εάν έζη σήμερα ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, κι’ έλεγε τα παραπάνω λόγια, θα κατακρίνονταν και θα τον περιφρονούσαν οι σύγχρονοι «βράχοι της Ορθοδοξίας», ως αποκομμένο απ’ την Εκκλησία σχισματικό! Πόσο δίκηο είχε ο Μέγας Βασίλειος όταν έλεγε:

« Εν εστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενο, η ακριβής τήρησις των πατρικών παραδόσεων»!

Ύστερα από όλα αυτά είναι φανερό, πως δεν μπορεί να υπάρχουν «βράχοι Ορθοδοξίας» σε ανθρώπους που έχουν διαβρωθεί από τον Οικουμενισμό και έχουν «κοινωνία» με τους οπαδούς του!

ΣΧΟΛΙΟ

Γράφει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός : "Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις πατράσι. Και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις αγίοις πατράσι τοις θεολόγοις της Εκκλησίας»!". Αν ζούσε σήμερα και έλεγε αυτά τα πράγματα, δεν θα τον έβγαζαν σχισματικό. Θα έσπευδε η Σχολή των μεταπατέρων και της θεολογίας της συναφειακότητας να του συστήσουν ψυχιατρική εξέταση. Αυτό το "πέπεισμαι γαρ" , θα μας έλεγε, είναι σαφέστατο δείγμα ιδεοληπτικής νεύρωσης με θρησκευτικό φαντασιακό περιεχόμενο. Μπορεί να τον έβγαζαν παραληρηματικό και οριακά ψυχωσικό (σχιζοφρενή). Η Ακαδημία του Βόλου με εγχειρίδιο το πόνημα : " Θρησκεία, η νευροβιολογική ασθένεια", θα αναλάμβανε τη θεραπεία του συνεπικουρούμενη και από τους σύγχρονους ησυχαστές - νηπτικούς επισκόπους. Θα μας αποδείκνυε ότι ο άγιος στερείται "κάθαρσης" (σημ. θα έψαχναν να βρούν ποιον πνευματικό είχε), ο "φωτισμός" του είναι ψυχαναγκαστικός και ιδεοληπτικός και η "θέωση" ενεργούμενη υπό του αρχεκάκου όφεως.