Ο π. Ιλαρίων Βολοκολάμσκ ("... τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω")

π. Ιλαρίων Βολοκολάμσκ :
Εδώ θέλει διάκριση μεταξύ αναγνωρίσεως του Μυστηρίου της Ευχαριστίας και αναγνωρίσεως άλλων Μυστηρίων. Δεχόμαστε ανθρώπους στην Ορθοδοξία χωρίς ωστόσο να τους αναβαπτίζουμε, έστω και αν έρχονται από προτεσταντικές ομολογίες, αλλά ταυτόχρονα, εάν ένας πάστορας ασπάζεται την Ορθοδοξία, τον δεχόμαστε ως λαϊκό. Εάν ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερέας ή Επίσκοπος εντάσσεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τον δεχόμαστε ως ιερέα και Επίσκοπο αντίστοιχα, δηλαδή εδώ εκ των πραγμάτων αναγνωρίζεται το μυστήριο της ιεροσύνης που τελέσθηκε εν προκειμένω.

Αυτή την απάντηση έδωσε ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, σε δημοσιογράφο που του υπέβαλε την ερώτηση :

"Ως Ορθόδοξοι πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε το Μυστήριο της Ευχαριστίας στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, την ενέργεια και τη χάρη του; Έχουμε τίποτε κοινό σε αυτό το σημείο;" (*)

Kαι ο Σχολιαστής έγραψε :

Αυτά τα πονηρά τα διπλωματικά να τα αφήσει στην άκρη ο π. Ιλαρίων και να μην εμπαίζει τους πιστούς.

"Τον πάπα να καταρράσθε, αυτός φταίει για όλα"

Αυτός έκανε τη Μια Εκκλησία δυο εκκλησίες και μετά ακολούθησαν οι άλλοι και οι άλλες. Ότι η εκκλησία του διέφυγε τον κατακερματισμό δεν λέει απολύτως τίποτα.

Όταν υπάρχουν οι διοικητικές δομές - παρέχονται όχι αφιλοκερδώς - που αποτρέπουν όλες τις οδούς διαφυγής, τότε η "εκκλησία" αυτή παραμένει συμπαγής. Τα στόματα των διαφωνούντων κλείνουν με την πυρά - στο παρελθόν - ή με την απονομή τίτλων (ντοκτορά) σήμερα. Οι δημόσιες σχέσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο, όπως φυσικά "παίζουν" και τα δάνεια.

Οι τιμώμενοι τοποθετούνται αξιοκρατικά (εισαγωγικά παραλείπονται) σε καίριες θέσεις και με τον τρόπο αυτό ακολουθεί το ποίμνιο παραμένοντας "εντος" εκκλησίας. Διότι "εκτός" salus non est (σωτηρία δεν υπάρχει).

Παρένθεση. Σήμερα, πάντως, με τις οικουμενιστικές διακηρύξεις της αγαπολογίας και της σχεσιολογίας υπάρχει.

Και η ζωή συνεχίζεται ... με εισαγωγικά και με παρενθέσεις.

Ένας που επιστρέφει στην Ορθόδοξη πίστη δεν το κάνει για να διατηρήσει τα εφήμερα αξιώματα που έχει αποκτήσει κατά τη διάρκεια του αιρετικού βίου του. Το κάνει για τη σωτηρία της ψυχής του και των αδελφών του. Η μετάνοια, αν πρόκειται περί πραγματικής μετανοίας, δεν επιζητεί διασφάλιση των κεκτημένων. Το ταπεινό φρόνημα, η ταπείνωση δηλαδή, δεν εκδηλώνεται δια, ούτε και απονένεται με, την αναγνώριση των υπαρχόντων ιερατικών αξιωμάτων.

Ο πάπας έφτιαξε την ουνία για μας τους Ορθόδοξους και δεν είμαι βέβαιος, αν κάτι παρόμοιο έκανε και για τους προτεστάντες. Βέβαιο όμως είναι ότι οι προτεστάντες τον μιμήθηκαν. Έκαναν κι αυτοί τη δική τους προτεσταντική "ουνία" για παπικούς και ορθοδόξους.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν να γίνει διαφορετικά, αν εμείς μέναμε πίσω. Με μπροστάρη τον οικομενικό Βαρθολομαίο και τους προκατόχους του θρόνου, φτιάξαμε κι εμείς τη δική μας "ουνία" για να κερδίσουμε (!) έστω και έναν αδελφό. Το λέει ο οικουμενικός Βαρθολομαίος, το προσυπογράφουν άλλοι και η διαστροφή του Απ. Παύλου (τοῖς πᾶσιν γέγονα πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω) είναι πλήρης.

Όταν το έγραφε αυτό ο Απ. Παύλος οι ακροατές ήταν όλοι ειδωλολάτρες "με τη βούλα", όπως λέμε. Σήμερα είναι και πάλι ειδωλολάτρες (σημ. η κάθε αίρεση του Ορθοδόξου Δόγματος υποστρέφει τον άνθρωπο στην ειδωλολατρεία ακόμη κι αν αυτή είναι εικονική ή ανεικονική) αλλά βάζουν τη μάσκα της αγάπης και σαν ένδυμα φορούν την εν Χριστώ - συναφειακή, μεταπατερική, σχεσιολογική, ερωτική κλπ. - θεολογία. Πλήρης, δηλαδή, η παγίδευση.

Υπόμνημα στίχου 1Κορ. θ΄ 22 (" ... τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω") ...

1Κορ. ια΄ 29
Ρμ. ια΄ 14. ιε΄1

... αν θέλουν οι θεολογούντες να καταλάβουν ότι ματαίως το επικαλούνται, αφού εθνικοί δεν υπάρχουν πλέον. Υπάρχουν μόνο οι διεστραμμένοι αιρετικοί και οι ζηλώσαντες δόξαν πατερικήν και αποστολική ημέτεροι ιδιώτες.

(*) Περισσότερα http://aktines.blogspot.com/2011/10/blog-post_6509.html