Ο ξένος

Ανώνυμος σχολιαστής μου έστειλε το σύνδεσμο ενός αντιαιρετικού θρησκευτικού (σημ. μήπως καλύτερα εκκλησιαστικού;) ιστολογίου για να πλροφορηθώ ότι οι του Παλαιού των ημερών δεν έκαναν σχίσμα για Δογματικούς λόγους. Οι λόγοι τους ήταν Κανονικοί.
Και ο Σχολιαστής, ο άλλος σχολιαστής, ένας ξένος, έγραφε :

Η εκκλησία δεν είναι θρησκεία, λέγουν οι εκ της καινοτομίας του 1924 προκύψαντες καθηγητές και επαναλαμβάνουν οι κατηχούμενοι μαθητές τους : Οι παλαιοημερολογίτες αποσπάστηκαν για Κανονικούς και όχι Δογματικούς λόγους!

Αλλά πού να καταλάβουν ότι η αίρεση, και κάθε αίρεση, δεν παγιώνεται ευθύς ως διακηρύσσεται. Επί σειρά ετών ο Άρειος κήρυττε τα αιρετικά του φρονήματα και για ακόμη περισσότερα χρόνια η φραγκική διαστρέβλωση του φιλιόκβε λυμαινόταν την λατινική εκκλησία. Μέχρις ότου η κατάσταση ξεκαθάρισε επί Μεγάλου Φωτίου.

Τότε υπήρχαν Αθανάσιοι και Φώτιοι. Σήμερα δεν υπάρχουν.

Το ίδιο συμβαίνει τα τελευταία εκατό περίπου χρόνια με την καινοτομία του εορτολογίου. "Κανονικό είναι το θέμα και όχι Δογματικό", διατείνονται. Και πραγματικά. Μπορεί εκ πρώτης και επιφανειακής όψεως να εκτιμήθηκε ότι ήταν ζήτημα εκκλησιαστικής τάξης (Κανονικό), η συνέχεια όμως απέδειξε ότι ήταν και Δογματικό. Ήταν άλλωστε ευθύς εξ αρχής. Λόγοι οικονομίας - δεν υπήρξε άλλωστε Σύνοδος Ορθοδόξων Πατριαρχείων - ανάγκαζαν τους κατηγόρους της καινοτομίας να μην το αποκαλούν "δογματικό". Προφανώς διότι δεν επιθυμούσαν να δημιουργήσουν μεγαλύτερη ταραχή και σχίσμα.

Η επικρατήσασα με την υποστήριξη του Καίσαρα Ιεραρχία και λαβούσα όλα τα αναγκαία μέτρα, πάλι με την υποστήριξη του Καίσαρα, στα οποία συμπεριλαμβανόταν οι διώξεις, οι προπηλακισμοί και πλήθος άλλων βιαιοτήτων, έρχεται σήμερα να δικαιώσει εαυτήν και την αντικανονικότητά της. Μόνο το Πασχάλιο δεν πρέπει να αλλάζει. Όλες οι άλλες εορτές είναι τρεπτές και μπορούμε να τις εορτάζουμε όπως θέλουμε, όποτε θέλουμε ή μάλλον, όπως θα μας ορίσει, και εντολήν θα μας δώσει, ο Καίσαρας. Δεν θα αργήσει να έρθη η ώρα όπου όλες οι "αναδενδράδες" (μέσα θα βάλουμε το Ισλάμ και τον Γιαχβέ) θα έχουν κοινόν τον εορτασμό. Πάσχα θα το λέμε εμείς, κάπως αλλιώς θα το λένε εκείνοι, προς δόξαν της δημοκρατίας και των πολιτικών ελευθεριών. Ευνόητον, με την Κάρτα του Πολίτη και βεβαίως της ψήφου.

Τι κάθομαι και γράφω αυτά τα πράγματα; Έχει κανένα νόημα; Μάλλον, όχι. Οι παλαιοημερολογίτες θα ψάξουν να βρούν σε ποιά παράταξη ανήκει ο γράφων. Το ίδιο θα κάνουν και οι του νέου. Αυτός δεν είναι δικός μας, θα πουν αμφότεροι, και εύλόγως θα τον αγνοήσουν.