Σήμερον ...

Προς
τόν κ. Λαυρέντιο Ντετζόρτζιο του Συλλόγου Κοσμάς Φλαμιάτος

[1] «Ἡ στεῖρα τίκτει [σήμερον] τὴν Θεοτόκον καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν».

[2] «Σήμερον εἰσάγεται ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου».

[3] «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις».

[4] «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀπορρήτως». «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει».

[5] «Ὁ τῶν ὅλων Κύριος περιτομὴν ὑπομένει..., δίδωσι τὴν σωτηρίαν σήμερον κόσμῳ».

[6] «Ἐν τοῖ ῥείθροις σήμερον τοῦ Ἰορδάνου γεγονὼς ὁ Κύριος». «Ἐπεφάνης σήμερον τῇ οίκουμένῃ καὶ τὸ φῶς σου, Κύριε, ἐσημειώθη ἐφ’ ἡμᾶς».

[7] «Σήμερον γρηγορεῖ ὁ Ἰούδας, παραδοῦναι τὸν Κύριον... Σήμερον ὁ ἄνομος ἀρνεῖται τὸν Διδάσκαλον... Σήμερον τῷ Σταυρῷ προσήλωσαν, Ἰουδαῖοι τὸν Κύριον... Σήμερον τῇ λόγχῃ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ ἐκέντησαν...». «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας».

Κυπριανός Χ :

Αφού ο κ. Λαυρέντιος Ντετζόρτζιο μας έδωσε όλες τις ανωτέρω πληροφορίες δια "το σήμερον", προκειμένου να καταλάβουν οι του Παλαιού των ημερών ότι εμμένουν ιδεοληπτικά ...

"στὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα καὶ ἡ ἀναγωγή του σὲ ζήτημα θεολογικὸ-δογματικὸ ἐνέχει μία ἐνοχικὴ διάσταση ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔτσι φρονοῦν· διότι ἡ ὅλη κίνηση τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ, ποὺ ὁδήγησε σὲ σχίσμα (ἀνεξαρτήτως ποιὰ πλευρὰ τὸ χρεώνεται), δὲν βασίσθηκε σὲ θεολογικὸ-δογματικὸ θέμα"

... προς τούτο δε προσφεύγει στο θεολογικό ατόπημα γράφοντας ότι ...

"Ἡ ὀρθολογιστικὴ-νομικιστικὴ καὶ ἰδεοληπτικὴ προσέγγιση τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος μὲ ἀδιάκριτη ἐμμονὴ καὶ ἐμπάθεια, θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ὑποβιβάζει τὸ ἀεὶ τελούμενο ἱερὸ Μυστήριο σὲ τετελεσμένο ἱστορικὸ γεγονός, καὶ τὸ ἀεὶ λειτουργικὸ παρὸν τῆς Θείας Λατρείας σὲ ἐπετειακὴ-ἀναμνηστικὴ ρουτίνα/ἀγγαρεία τελεσμένου γεγονότος· ὅτι καθιστᾶ τὸ ἱερὸ Μυστήριο μία θεατρικὴ παράσταση· δηλαδὴ ὅτι μεταλλάσσει τὴ ζωντανὴ Πίστη σὲ νεκρὴ ἀνάμνηση·"

... για να δώσει έμφαση στο διαχρονικό "σήμερον" με αποκορύφωμα το :

"συμβαίνουν (σ.σ, τα της σήμερον) ἐντὸς τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ ἐκτὸς χώρου καὶ χρόνου, διότι δὲν ἐμπεριέχονται ἀλλὰ ἐμπεριέχουν τὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο!... Τὸ Μυστήριο τῆς Πίστεώς μας καὶ τῆς Λατρείας μας δὲν χωρεῖ σὲ ἡμερολόγια, γιατὶ ἀφορᾶ μὲν στὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ ὑπερβαίνει τὰ ἀνθρώπινα"

θα του απαντούσαμε με κάτι το οποίον προφανώς αγνοεί. Πλήν όμως δεν το αγνούσαν οι πατέρες της Εκκλησίας. Οι οποίοι έγραψαν δια το "σήμερον" και εννοούσαν το σήμερα : Αυτό που γίνεται κατά τον ορισμένο χρόνο. Αν ήθελαν να γράψουν αυτό που εννοεί ο κ. Ντετζόρτζιο (: Το μυστήριο της πίστεως και της λατρείας δεν χωρεί σε ημερολόγια, διότι δεν εμπεριέχονται αλλά εμπεριέχουν τον χώρο και τον χρόνο) θα χρησιμοποιούσαν άλλην λέξη, η οποία αποδίδει τις διαστάσεις τις οποίες κακώς και κατά διασταλτική ερμηνεία θέλει εκείνος.

Και ιδού

"Ώσπερ τοίνυν το αμήν, το λεγόμενον εις το κατά Λουκάν αληθώς, σταθερός εστιν ο λόγος βεβαιών τα προ αυτού λεγόμενα, ούτω και φρόνησις, σταθερά νόησίς εστι, δυναμένη φυλάττειν την αλήθειαν. Το γαρ αμήν δηλοί το μόνιμον της νέας χάριτος, διό και εις μεν την παλαιάν Διαθήκην ουδ΄ όλως ευρίσκεται, διότι τύπος ην, εν δε τη Νέα χάριτι πανταχού λέγεται δια το μένειν αυτήν εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος".(*)

Το πανταχού λεγόμενον "αμήν" της Νέας χάριτος θα μπορούσε κάλλιστα να αντικαθιστούσε το "σήμερον" (τίκτει, εισάγετε, της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, εν σπηλαίω έρχεται, περιτομήν υπομένει ... και γρηγορεί ο Ιούδας) δια το μένειν αυτή (Νέα χάρις) εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Όμως, οι πατέρες της Εκκλησίας δεν έκαναν χρήση του αμήν ή αν θέλετε, του υπερχρονικού σήμερον (κατά κ. Ντετζόρτζιο "το αεί λειτουργικό παρόν της Θείας Λατρείας"). Είπαν, έγραψαν και εξακολουθούμε να λέμε "σήμερον γρηγορεί ο Ιούδας", "σήμερον ο άνομος αρνείται τον διδάσκαλον", "σήμερον κρεμάται επί ξύλου" και τα εξής.

Ταύτα δια το "σήμερον" και σε παρένθεση, ας έχει υπόψη του ο παρατηρητικός αναγνώστης αλλά και ο κ. Ντετζόρτζιο - οπωσδήποτε το έχει - ότι ο Άδης "βασιλεύει αλλ΄ ουκ αιωνίζει του γένους των βροτών". Αι του Άδου κακοδοξίες μπορεί κι αυτές να βασιλεύουν, πλην όμως δεν αιωνίζουν.

(*) Οσίου Πέτρου Δαμασκηνού, "Λόγοι Συνοπτικοί Πνευματικής Γνώσεως", Λόγος Ψ΄, Φιλοκαλία τ. Τρίτος, σελ. 159