Ο άνθρωπος και το Σάββατον

Ακάθεκτη η σύγχυση επελαύνει και οι φύλακες της φρονήσεως και των θεσμών επείγονται να μας φρονηματίσουν. Άλλοι θέλουν να παράγουν πολιτισμό (πολιτικοί), έτεροι να παράγουν Τέχνη (αισθητικοί) και μερικοί για να μη μένουν πίσω θέλουν να παράγουν θεολογία (φιλόσοφοι, θεολόγοι και λοιποί ακαδημαϊκοί). Απύθμενα τα ψεύδη τους, δυσθεώρητος ασχημία η Τέχνη τους και αμετροεπής, για να μη γράφουμε κάτι χειρότερο, η θεολογία τους.

Δεν μας ενδιαφέρουν ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι αισθητικοί, παρά μόνον οι "παραγωγοί" θεολογίας. Διότι από αυτούς δρέπουν τις ξηρές δάφνες τους οι άλλοι.

Έρχονται λοιπόν να μας κατηγορήσουν, όσους παραμένουν πιστοί στην ακαινοτόμητη υγιαίνουσα πίστη, ότι είμαστε αφελείς - στην καλύτερη περίπτωση - αφού αγνοούμε ότι "τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο καὶ οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον". Οι ημερομηνίες, τα ημερολόγια, λένε, δεν μπορούν να αναγορευθούν σε θεσμό διότι ο άνθρωπος δεν έγινε για να είναι δέσμιος των θεσμών. Ιδού το γράφει και ο ευαγγελιστής Μάρκος και επί πλέον, συμπληρώνουν, δεν είναι το θέμα Δογματικό.

Ισχύει στην περίπτωσή τους το "γινώσκεις ά αναγινώσκεις;", αλλά δεν θα μπουν στον κόπο να μας απαντήσουν. Έχουν τους λόγους τους. Εμείς λοιπόν που δεν έχουμε κανένα λόγο, και προφανώς μη θέλοντας να παράγουμε θεολογία, οφείλουμε να τους απαντήσουμε για να μη διαστρεβλώνουν άλλο το ιερόν Ευαγγέλιο, αλλά και διότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος, όχι βέβαια οριστικό, στην ακάθεκτη πορεία της φαυλότητας και στην αφροσύνη που αυτή επάγεται.

Για εκείνους οι οποίοι υποκριτικά παριστάνουν τους θεματοφύλακες (των θεσμών) ισχύει ο λόγος αυτός που ειπώθηκε και θέλει τους θεσμούς για τον άνθρωπο και όχι τον άνθρωπο για τους θεσμούς. Διότι οφείλουν να καταλάβουν οι προστάτες των θεσμών ότι θεσμοί ανυπόστατοι και απρόσωποι είναι προτιμότερο να μην υπάρχουν. Οι ανυπόστατοι και απρόσωποι θεσμοί είναι διανοητικά αποκυήματα μιας κίβδηλης εξουσίας, η οποία συμπλέει με την εκάστοτε κοσμική, και επικαλουμένη δήθεν λόγους εθνικών συμφερόντων :

"Συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνει υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται"

αποκτείνει την αλήθεια. Την οποία έζησε, ψηλάφησε και διέβαλε :

"ούτος ουκ εκβάλλει τα δαιμόνια ειμή εν τω Βεελζεβούλ, άρχοντι των δαιμονίων"

Τέτοιου είδους θεματοφύλακες (των θεσμών) είναι αχρείαστοι αλλά και επικίνδυνοι. Διότι ενώ καλούνται να κάνουν πράξη αυτό που υπηρετούν και προβάλλουν, να αποδείξουν δηλονότι ότι οι θεσμοί είναι για τον άνθρωπο, διότι ποιούν και πλάθουν ανθρώπινες υπάρξεις, αυτοί περί άλλων τυρβάζουν και ...

"καὶ ἕτερος εἶπεν· γυναῖκα ἔγημα καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν".

Οι θεσμοί, εν προκειμένω το σάββατον, έγινε για τον άνθρωπο, είναι για τον άνθρωπο, διότι οφείλει ο άνθρωπος να φανερώνει λόγω και έργω, να αναδεικνύει αυτό που αόριστα φέρεται σαν θεσμός. Και ο Κύριος ήταν αυτός τούτος, ο ίδιος ο θεσμός. Στην αντίθετη περίπτωση, όταν ο άνθρωπος γίνεται υπηρέτης, γίνεται μισθωτός φύλακας και "άνθρωπος δια το σάββατον", τότε ισχύουν όλα όσα αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (ι΄ 12-13). Ο φιλομαθής αναγνώστης ας τα αναζητήσει.